روانشناس کودک بوشهر

وارد شدن به شرایط جدید مانند تولد فرزند دیگر، طلاق و… می تواند حجم زیادی از استرس را برای تمام اعضای خانواده و به خصوص برای کودکان در سنین پایین، به وجود آورد. ورود به چنین شرایطی برای بچه ای که شب ها جایش را خیس می کند می تواند سخت تر هم باشد. ممکن است علائمی را که تحت کنترل درآمده بوده اند را دوباره وخیم کند و تعداد شب های خشک را به حداقل برساند.

باورهای غلطی در مورد شب ادارای بین مردم وجود دارد از جمله اینکه کودک تنبل است و اگر کمی تلاش کند می تواند بر این مشکل غلبه کند.دیگر اینکه استرس می تواند باعث شروع این مشکل در کودکان شود که تاکنون شب ادراری نداشته اند، اما هیچ کدام از این باورها درست نیست.

شب ادراری کودکان
شب ادراری یک مشکل غیر قابل کنترل است

شب ادراری یک مشکل رفتاری قابل کنترل توسط خود کودک نیست. چنین مشکلی ریشه ارثی و ژنتیکی دارد. شب ادراری در مورد بیشتر کودکان، یک مشکل ساده جسمانی است؛ عضلات مثانه شان ضعیف یا کوچک است و قادر به کنترل آن حجم از ادرار که بدنشان تولید کرده، نیست.

اگرچه استرس ممکن است به طور غیرمستقیم بر این مشکل تاثیر بگذارد ولی اغلب متخصصان بر این باورند که استرس نمی تواند دلیل آغاز این ماجرا باشد چون هیچ ارتباط جدی و قابل توجهی بین اضطراب و شب ادراری وجود ندارد فقط اینکه بعضی رفتارها، زمانی که کودک تحت فشار و استرس قرار دارد، شب ادراری را تشدید می کند. این رفتارها عبارتند از:

* خوردن غذاهای شور
* تخلیه نکردن کامل مثانه قبل از خواب
* نوشیدن مایعات در زمان نزدیک به خواب

بچه ها هم مانند بسیاری از بزرگسالان، ممکن است وقتی استرس دارند به خوردن پناه بیاورند و خوراکی هایی مثل اسنک های شورمزه، چیپس و… را ترجیح دهند. خوردن این همه نمک نیاز بدن به مایعات را بیشتر می کند و این نوشیدن های بیش از حد معمول برای بچه هایی که مثانه کوچک دارند دردسرساز می شود. همچنین استرس ممکن است باعث شب ادراری شود چرا که شب ادراری اغلب در کسانی که خواب عمیقی دارند اتفاق می افتد. حال اگر اتفاقی در مدرسه، خانه و… کودک را مضطرب کند و باعث بی خوابی او شود، نتیجه یک بی خوابی طولانی، فرورفتن به خوابی به مراتب عمیق تر از حالت عادی است. پیامد این خواب بسیار عمیق هم شب ادراری است. قطع به یقین برای میلیون ها میلیون کودک بالای ۶ سال که دچار مشکل شب ادراری هستند، این کابوس باعث بروز استرس خواهدشد.

با سلام
فرزنده بنده ۴ساله است درخانه وقتی تنها است آرام بازی میکند وهیچ سروصدایی ندارد ولی وقتی که مهمان داریم یا اینکه مهمانی برویم خیلی خیلی شلوغ میکند و دائم درحال دویدن و شیطنت زیاد است و حتی جیغ های وحشتناک میزندواینکه با گریه همه چیز می خواهد
کمکم کنید من بافرزندم چکارکنم

با سلام
مادر گرامی رفتارهای فرزند شمامی تواند دلایل مختلف داشته باشد و احتمالات مختلفی هم مطرح می شود که باید در نظر داشته باشید
مثل اینکه در خانه تنهاست ولی برای جلب توجه چنین رفتارهایی دارد که اصلا نباید واکنش منفی نشان دهید و به دیگران هم بسپارید توجهی نکنند تا رفتارها خنثی شود و اصلا نکران نباشید این رفتارها مقطعی هستند
از طرفی ممکن است تقلیدی باشد که می کند و خب این مساله تقلید برای کودک شما ایجاد شود و حواستون باشه که به هر حال در حالت تقلید هم در سن خاصی است و ممکنه در مهد اموخته باشد و یا اصلا فکر کند رفتار درستی است و حتی گاهی تقویت شده باشد
مساله بعدی که مطرح می شود مساله این است که در خانه ازادی عمل زیادی ندارد ولی وقتی مهمان دارید می داند که پدر و مادر امر و نهی نمی توانند بکنند و می تواند ازادی عمل داشه باشد به همین خاطر است که چنین رفتارهایی از او سر می زند و شاید اصلا شما توجهی به این مساله نداشته باشید
از سویی بهادادن بیش از حد به کود ک باعث می شود در حضور جمع رفتارهای متفاوتی نشان دهد به هر حال همه این احتمالات می تواند مطرح باشد البته در سنین خاص این رفتارها طبیعی است
اگر تداوم داشت می توانید به روانشاس کودک مراجعه داشته باشید
امیدوار موفق باشید
در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۵۸
موفق باشید

کودکان با کتابچه های راهنما بزرگ نمی شوند. کودکان نوپایی که سرشار از انرژی هستند و مشتاق به تجربه ی هر چیزی که شما به آنها ارائه می دهید، ممکن است در واقع به دنبال فریب والدین خود باشند. حال به نُه اشتباه والدین اشاره می کنیم، که باید سعی کنند در مقابل این کودکان نوپا، مرتکب آنها نشوند.

اشتباه شماره ی ۱: کودکان نوپا، زمانی کار خود را به بهترین نحو ممکن انجام می دهند، که بدانند والدین از آنها چه انتظاری دارند. حال این انتظارات می تواند زمان حمام رفتن یا خوابیدن باشد، یا عواقبی که از یک رفتار بد نصیب شان خواهد شد.

هر چه این انتظارات سازگارتر و قابل پیش بینی تر باشند، کودک نوپای شما به احتمال بیشتر، انعطاف پذیرتر و دلپذیر تر خواهد بود.

این اشتباه را تصحیح کنید: تا جایی که برایتان مقدور است، کودک را با خط مشی منظم تربیت کنید و با نظم با او برخورد کنید. اگر والدین (یا دیگر مراقبان)، با یکدیگر موافق و یکدل نباشند، سازگاری می تواند به یک چالش تبدیل شود. اگر کودکی غذای خود را روی زمین بریزد یا در زمان تعیین شده نخوابند، نمی دانیم که چه نوع عکس العملی، بهترین عکس العمل می باشد؟!!!

بنشینید و با همفکری با یکدیگر پاسخی مناسب بیابید و بر انجام آن اصرار کنید. دکتر تانیا ریمِر آلتمن، نویسنده ی کتاب ارتباطات مامانی که به ۱۰۱ سوال مهم والدین در مورد نوزادان و کودکان نوپا پاسخ می دهد، در سخنانی می گوید: “شما نمی خواهید که به کودک خود پیام های متناقضی بدهید؛ شما واقعا می خواهید فردی سازگار باشید”.

اشتباه شماره ی ۲: تمرکز بر روابط خانوادگی بسیار لذت بخش و باب میل است اما برخی والدین در انجام این کار افراط می کنند. دکتر توماس فالِن، روان شناس بالینی در حومه ی شیکاگو و نویسنده ی چندین کتاب درباره ی فرزندداری، از جمله جادوی ۱٫۲٫۳، می گوید: “کودکان، سپری کردن اوقات را با یکی از والدین، بسیار دوست دارند. اختصاص دادن زمانی برای کودکان به طور مجزا، برای والدین نیز بسیار سرگرم کننده می باشد؛ زیرا مجبور نیستند تا با رقابت و هم چشمی دو کودک با یکدیگر کلنجار روند”.

این اشتباه را تصحیح کنید: روش مناسب برای سپری کردن زمان با یک کودک نوپا، چه روشی است؟ فالِن، این طور پاسخ می دهد: “بسیار ساده است؛ روی زمین بنشینید و با او بازی کنید. هنگامی که می خواهد بخوابد، برای او قصه بگویید یا کتابی را که دوست دارد، برایش بخوانید”.

اشتباه شماره ی ۳: بیش از حد کمک کردن برخی از والدین در انجام هر کاری به کودکان هم میتواند مشکل ساز باشد؛ هنگامی که کودک برای انجام دادن کاری بسیار کوچک دچار مشکل می شوند، والدین با سرعت به آنها نزدیک شده و کارشان را انجام می دهند.

مادر یا پدر محترم، قبل از انجام این کار لحظه ای فکر کنید: اگر بخواهید برای هر کاری، از جمله پوشیدن یک لباس، یا حل کردن یک پازل، به کودک کمک کنید، در واقع این پیام را به او می دهید، که تو هیچ کاری را نمی توانی انجام دهی- به عبارت دیگر، تو کودکی بی کفایت و نا لایق هستی. بِتسی براون، نویسنده ی کتاب تو رئیس من نیستی، این طور می گوید: “والدینی که در انجام هر کاری به کودک کمک می کنند و سعی می کنند تا بر خرابکاری های خود و اشتباهاتش به طور غیر منطقی سرپوش بگذارند، در واقع در تربیت کردن کودکانی متکی به خود، با مشکلات عدیده ای مواجه خواهند شد”.

این اشتباه را تصحیح کنید: براون می گوید: “باید به کودکان خود یاد دهیم که چالش ها را تحمل کرده و با آنها مبارزه نمایند. البتّه، تشویق و تمجید، اصلاً کار اشتباهی نیست. او را تشویق کنید. بگویید، تو می توانی از پَسِ این کار بر آیی”.

اشتباه شماره ی ۴: بیش از حد صحبت کردن صحبت کردن با کودکان نوپا، معمولاً ایده ی فوق العاده ای محسوب می شود. اما نه هنگامی که این کودکان رفتار نامناسبی از خود نشان می دهند. تصور کنید که مادری به کودک ۲ ساله اش که کلوچه می خواهد، جواب منفی می دهد. کودک به خاطر این نه، هیاهو به پا کرده و سر و صدا راه می اندازد.

مادر برای کودک توضیح می دهد، که الان زمان خوردن شام است. کودک به هر صورتی تلاش می کند تا کلوچه را به دست آورد؛ از سوی دیگر، مادر هم تلاش دارد که کلوچه را به کودک ندهد. حال مادر بار دیگر تلاش می کند تا علت ندادن کلوچه را به کودکی که گریه می کند، توضیح دهد. این کار باعث کلنجار رفتن دو طرف با یکدیگر، و در نهایت سرخوردگی مادر و کودک شود. فالِن می گوید: “صحبت کردن می تواند منجر به الگویی شود که ما آن را الگوی صحبت کردن- متقاعد کردن- بحث کردن- فریاد زدن- کتک زدن، می نامیم. کودکان، بزرگسالانی در بدن کودکانه نیستند. آنها افرادی منطقی نیستند، و نمی توانند آنچه را که شما برایشان می گویید و توضیح می دهید، جذب کرده و برای خود تجزیه و تحلیل نمایند”.

این اشتباه را تصحیح کنید: روش هوشمندانه برای مطرح کردن این قانون، چیست؟ فالِن می گوید: هنگامی که به کودک خود می گویید، تا کاری را انجام دهد، درباره ی آن صحبت نکنید و تماس چشمی برقرار نسازید. اگر کودک نافرمانی کرد، به صورت کلامی به او هشدار دهید، یا آنکه تا عدد سه بشمارید. اگر کودک باز هم تعلل نمود و کاری را که گفتید، انجام نداد، به او زمان دهید یا منتظر پیامد فوری این کار باشید؛ اما هرگز توضیح ندهید.

اشتباه شماره ی ۵: فقط غذاهایی را درست کنید، که کودک دوست دارد. آیا کودک نوپای شما فقط مرغ کباب شده و سیب زمینی سرخ کرده، می خورد؟ آیا او تنها شیرینی را دوست دارد؟ اگر رژیم غذایی کودک، تنها بر مبنای غذاهایی باشد که او دوست دارد، در برابر غذاهای دیگر از خود مقاومت نشان خواهد داد. بسیاری از والدین، بسیار دیر متوجه این موضوع می شود.

این اشتباه را تصحیح کنید: کودک تان را تشویق کنید تا مانند بچه ای خوب رفتار کند. آلتمَن می گوید: “درصد زیادی از کودکان تمایل زیادی برای امتحان کردن، غذاهای جدید دارند؛ البته اگر ببینند مامان و بابا از خوردن این غذاها لذت می برند. اگر با خوردن یک لقمه عقب کشیدند، کمی از غذا را در ظرف شان بگذارید. برخی کودکان قبل از پذیرفتن یک غذا، باید چند بار آن را امتحان کنند”. براون گفت: “اگر کودک نوپای شما با ناخونک زدن غذا می خورد، خیلی نگران نباشید؛ بیشتر کودکان همین طور هستند”. “بچه ها دوست دارند با غذا کلنجار رفته و با آن بجنگند؛ اگر بخواهید به خاطر این رفتار آنها داد و فریاد راه اندازید، مطمئن باشید فقط مشکل را پیچیده تر می کنید”.

و اما پیشنهاد او: تا زمانی که چیزی در بشقاب کودک برای خوردن وجود دارد، نگران نباشید. به خود اجازه ندهید تا تبدیل به آشپز همیشگی او تبدیل شوید.

اشتباه شماره ی ۶: خلاص شدن از تختخواب بچه (گهواره) ، گاهی برای پدر و مادران معضل میشود . این تختخواب ها سبب می شوند تا عادات خوب، در کودک تقویت شود. کودکی که به سرعت درون تخت واقعی قرار گیرد، با مشکلات عدیده ای در خوابیدن و در تختخواب ماندن، روبه رو می شود. و ممکن است در نهایت شما را بیدار نموده و بخواهند کنار شما بخوابند.

آلتمَن می گوید: “برخی مادران خود را فرسوده می کنند، زیرا هر شب کنار کودکان خود می نشینند تا او بخوابد. آنها نمی دانند که علت این الگو، خود آنها می باشند”.

این اشتباه را تصحیح کنید: چه زمانی باید از تختخواب بچه (گهواره) رها شویم؟ هنگامی که کودک خود از این تخت خسته شد و از شما خواست تا آن را عوض کنید؛ یا زمانی که شروع به بالا رفتن از آن کردند. برای بیشتر کودکان سنین ۲ تا ۳ سالگی بهترین زمان می باشد. یا زمانی که قد کودک حدود ۹۰ سانتی متر شد.

اشتباه شماره ی ۷: آموزش توالت رفتن را زود شروع کنید.

برخی از والدین، زمانی که می خواهند به کودک نوپای خود توالت رفتن را یاد دهند، این کار را با گول زدن او شروع می کنند. و اگر کودک کمی از الگویی که والدین برایش چیده اند، منحرف شود، با تنبیهی سخت مواجه خواهد شد.

این امر می تواند منجر به جنگ قدرت بین والدین و کودک شود.

این اشتباه را تصحیح کنید: آلتمَن می گوید: “کودکان توالت رفتن را یاد می گیرند، زمانی که از آمادگی کافی برای یادگیری برخوردار باشند. نباید در این کار، عجله کنیم”. اما می توانید مقدمات این کار را آماده کنید. توالت را به کودک نوپای خود نشان دهید. استفاده از آن را برای او توضیح دهید. اگر کودک به سن ۴ سالگی برسد و هنوز هم پوشک باشد، آن وقت چه؟ آلتمَن می گوید: “نگران نباشید؛ هیچ کودکی تا به امروز، با پوشک وارد دانشگاه نشده است”.

اشتباه شماره ی ۸: به کودک اجازه دهید تا زمان زیادی را پای تلویزیون بنشیند. کودکان نوپایی که زمان زیادی را صرف دیدن تلویزیون می کند، بعداً با مشکلات عدیده ای در یادگیری مواجه خواهند شد. مطالعات نشان داده است کودکان زیر دو سال، قادر به درک آنچه که در صفحات تلویزیون و مانیتور می بینند، نیستند.

این اشتباه را تصحیح کنید: کودکان نوپای خود را با خواندن، و کارهای خلاقانه ی دیگر، سرگرم کنید. با کودک خود صحبت کنید و او را تشویق کنید تا علاوه بر حرف زدن، گوش هم بدهد. آلتمَن می گوید: “هر چه بیشتر کودک خود را از تلویزیون دور نگه دارید، بسیار بهتر است”.

اشتباه شماره ی ۹: تلاش برای متوقف ساختن خشم برخی از والدینی که نگران هستند کودک غیر قابل کنترل شود ، سبب میشود تا آنها والدینی ناکارا و بی کفایت به نظر آیند. اما همه ی کودکان، گاهی اوقات خشمگین می شوند. هنگامی که کودکی خشمگین شود، صحبت کردن با او کاری بی فایده می باشد. حتی اگر این اتفاق در خیابان و محلی عمومی بیافتد. بروان می گوید: “هنگامی که در مکان عمومی هستید و باید با کودک خود سر و کله بزنید، احساس می کنید که تحت قضاوت قرار گرفته اید. در این زمان آدم احساس می کند لامپی بر سرش قرار دارد که اعلام می کند، تو والدی بی کفایت و نالایق هستی”.

این اشتباه را تصحیح کنید: والدین باید به یاد داشته باشند که کودک و نظراتش اهمیت بسیار بیشتری نسبت به نظرات افراد دیگر دارد، بخصوص غریبه ها. اگر مردم، خیره به شما نگاه کنند یا مشاوره ای ناخواسته ارائه دهند، به سادگی لبخند بزنید و چیزی شبیه به این بگویید: اووه، خدای من؛ چیزی شبیه به این اتفاق را به یاد می آورید؟ سپس کودک منتظر را بردارید و به مکانی خلوت و دور از انظار عمومی بروید. تا بدین ترتیب بتوانید خشم کودک را کنترل کرده و او را آرام کنید. می توانید کودک را در آغوش گرفته و بقیه ی روز را با او سپری کنید.
در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۵۸
موفق باشید

سلام، وقت بخیر و خسته نباشید
پسر جاری من امسال کلاس اول میرود. نسبت به آلات جنسی واکنش نشان می دهد و حتی گیف هایی که مناسب بچه ها نیست با آب و تاب برای فرزند من که ۵ ساله و پسر هست و دختر خواهر شوهرم که ۶ ساله است نشان می دهد.
نمیدانم این موارد را میتوانم بنویسم یا نه؟
(چند مورد از کارهایی که انجام داده، کشیدن نقاشی آلات جنسی مردانه، پسر من را به داخل کمد برده و آلتش را بوس کرده و به دخترم گفته اگر نزاری ببرمش داخل کمد برادرت را می زنم، و دختر ۱۰ ساله من چیزی نگفته، با وجود اینکه به دخترم گفته بودم مواظب برادرت باش ( دختر و پسر من ساده هستند) لباس دختر خواهر شوهرم را بالا کشیده و …..، یک دختر زیبا را که در خیابان می بیند واکنش نشان می دهد)
با مادرش که صحبت می کنیم، اصلا زیر بار نمیرود و می گوید پسر من با بچه های فامیل خودشان هیچ مشکلی ندارد پس ایراد از بچه های شماست.
من و خواهر شوهرم چطور برخورد کنیم ، آیا این مسئله رو با برادر شوهر در میان بگذاریم که پسرشان را پیش مشاور ببرند ( البته برادر شوهرم می گوید بچه ها باید با همه چی روبرو بشوند تا برایشان عادی شود ).

با سلام خدمت شما دوست عزیز
بهتر است در احترام و نه به عنوان توهین با جاریتان و همسرشان در میان بگذارید و سعی کنید چون فرزندان شما در نهفته گی می باشند سعی کنید از تنها گذاشتن آنها در یک محیط خوداری کنید اما برخورد بدی با آنها نداشته باشید چون اینگونه رفتارها برای کودکان معنای رابطه جنسی ندارد و در این سن بیشتر بخاطر کنجکاوی می باشد می باشد و یا اینکه کودک چیزهایی را مشاهده کرده اس که مناسب سن او نمی باشد .
بهتر است سعی کنید بدون برداشت منفی از او سعی کنید در محیط هایی کودکتان به بازی بپردازند با یکدیگر که بتوانید نظاره گر باشید البته منظور کنترل مداوم آنها نمی باشد .
در مورد جاریتان نیز بهتر است گیف هایی که بیان می کنید را به ایشان نشان بدهید و بیان کنید که این مشکل بزرگی نمی باشد اما برای بررسی دقیق خودشان با مشاور تماس بگیرند.
درمسیر می توانید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱-۲۲۶۸۵۸۹۵

سلام و با تشکر از پاسخ شما
با جاریم صحبت کردم و خوشبختانه پسرش را پیش مشاور میبرد.
من پسرش را دوست دارم خیلی پسر مودبی است.
چند روز پیش من رو صدا کرد داخل اتاق و گفت میخوام بهتون چیزی بگم اما خجالت می کشم. که من چشمامو بستم گفتم اگه دوست داری حالا بگو.
اون در مورد گیف ها گفت که چی تو گوشی مامانش بوده که من چشمامو گرد کردم و با وحشت گفتم که اونا دزدن همشون، خواب بد ندیدی اونا رو نگاه کردی؟
بعد گفتم که به پسر من اینا رو نگه چون اون میره به همه توضیح میده که تو چی گفتی بهش، که در جواب من گفت: بهتون گفته اون روز روی تخت …. حرفش رو خورد گفتم آره گفته
نمیدونم باهاش درست برخورد کردم یانه. اگر دوباره با من صحبت کرد چه عکس العملی نشون بدم. چون دوست دارم فراموش کنه این چیزا رو ( مامانش خیلی این مسائل براش مهم نیست، دوست دارم که کمکش کنم.)

با سلام مجدد
دوست عزیز سعی کنید از تمرکز و توجه بر این موضوع با توجه به سن کودکان شما که دوره نهغتگی می باشد خوداری کنید و در صورتی که بازهم برای شما در این مورد صحبت کردند بهتر است شنونده باشید و او را نترسانید و سعی کنید دوره مشاوره او را تکمیل کنید و از مادرشان بخواهید که اینگونه گیف و فیلم ها را در گوشی که دست کودکان می باشد نگهداری نکنید.

باسلام خدمت شما
من ۳۸ ساله وشوهرم ۴۰ سال. باهم زندگی میکنیم و هردو شاغل و ساکن تهرانیم .
فقط یه پسر دارم که ۴ سالشه. از سن ۳ سال و هفت ماهگی گذاشتمش مهد کودک (قبلش پیش مادربزگاش و تقریبا یکسال پیش پدرش در خانه بود)از روزی یه ساعت گذاشتم مهد به مرور تا یک هفته ، بعدش از صبح تا عصر میمونه . هردفعه از مربی پرسیدم وضعیتش چطوره گفت خیلی خوب و عالی ولی امروز بعد از تقریبا ۳ ماه که از مهد رفتنش میگذره بهم گفتن این مدت ما روی پسرت کارکردیم و الان داریم بهتون میگیم پسرت با ما همکاری نمیکنه کتاباشو میزاریم جلوش یا برگه میچینیم برای نقاشی شروع به گریه میکنه میگه نمیخوام یا حتی موقع صبحانه و ناهار و میان وعده میگه نمیخوام و گریه میکنه جدیدا هم پسرم به خودم میگه مامان نقاشی نکشم ( نقاشیاش همش خط خطیه و فقط از رنگ مشکی استفاده میکنه )یا میگه طبقه بالا نمیرم (کلاسشون طبقه بالاست) در صورتیکه قبلا نمیگفت یا همش میگه مامان فلانی منو اذیت میکنه درصورتیکه اون بچه خیلی کوچیک و نوپاست و نمیتونه اذیت کنه.
و مشکل دیگه در هفته یک روز عمو موسیقی دارن که میاد و با وسایل موسیقی محیط شادی رو فراهم میکنه که صدای بلندی داره پسرم به شدت میترسه و گریه میکنه حتی از دیدن عمو موسیقی هم وحشت داره چه برسه به صداش بخاطر هین گفتم نزارن در اون محیط باشه و ببرنش جای دیگه که با این کار دیگه نمیگه از عمو موسیقی میترسم . ما حتی عروسی هم نمیتونیم بریم بخاطر صدای بلند آهنگ . و جدیدا هم خیلی ادای بچه های کوچولو به قول خودش نی نی رو برای من درمیاره نه پدرش .لطفا با این همکاری نکردن و بقول مربی مهد تنبلیش و ترس از صدای بلند چکار باید کرد لطفا راهنماییم کنید .ممنون

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

مرکز مشاوره وابسته به کانون مشاوران ایران می باشد.

0