ق.چگونه به انگلیسی نوشته می شود

استفاده از دو حرف برای نشان دادن صدای واحد، خطاپذیر است زیرا همنشینی‌شان همواره به معنای جفت بودن‌شان نیست. برای مثال، در mazhab (مذهب) حرفهای «z» و «h» مستقل از یکدیگرند و نشانگر صدای «ژ» نیستند. یا به عنوان مثالی دیگر، حرفهای «s» و «h» در tashil (تسهیل) که صدای «ش» نمی‌دهند. از میان ترکیبهای دوحرفی (ch – gh – kh – sh – zh)، تنها ch مشکلی ندارد و آن هم به این دلیل است که حرف «c» به تنهایی صدایی را نشان نمی‌دهد.

در زبان فارسی، «ع» همانند «ء» (همزه) تلفظ می‌گردد. درست همان طور که مثلا، «ط» مانند «ت» تلفظ می‌گردد. معمولا، از آپوستروف برای نشان دادن صدای همزه استفاده می‌گردد اما مشکل اینجاست که آپوستروف حرف الفبا نیست بلکه نشانه‌ای‌ست برای مشخص کردن ادغام یا کوتاه‌شدگی واژه‌ها. چند نمونه از کاربرد آپوستروف در زبانهای مختلف:

همزه یک صداست و مانند دیگر صداهای زبان فارسی، باید با حرف الفبا نشان داده بشود، نه با علامت.

روشن است که نمی‌توان از آپوستروف هم برای نشان دادن ادغام، هم برای نشان دادن صدای همزه استفاده کرد. آپوستروف باید مختص همان کاربردی باشد که در دیگر زبانها دارد. چند نمونه:

تفاوت نگذاشتن میان «خو» در «خواستن، خویش، خوان، …» و «خ» در «خاستن، خیش، خان …» منجر به خطا می‌گردد. برای نمونه، نوشتن «خواستن» به صورت khâstan صحیح نیست زیرا املای لاتین آن را با «خاستن» یکی می‌کند.

در گذشته، حرف «و» در «خو» تلفظ می‌شده‌است و برای همین «خواستن خویش، …» را به این شکل می‌نوشته‌اند. این صدا در فارسی میانه و فارسی باستان نیز وجود دارد و هنوز هم، در بسیاری از زبانها و گویشهای محلی شنیده می‌گردد.

در محیط دانشگاهی و کتابهای تخصصی زبان‌شناسی، همه‌ی همخوانهای زبان فارسی با تک‌حرف نشان داده می‌شوند:

در زبان‌شناسی رسم است که کشیدگی واکه‌ها را با حرکت ماکرون (macron) نشان بدهند. ماکرون شبیه یک خط صاف است و در بالای واکه‌ها قرار می‌گیرد: ā ē ī ō ū. اما این حرکت در زبانهایی که به خط لاتین نوشته می‌شوند رایج نیست و بیشتر، کاربرد زبان‌شناختی دارد. بنده به جای آن، حرکت سیرکون‌فلکس (به فرانسوی: circonflexe؛ انگلیسی: circumflex) را پیشنهاد می‌دهم که در زبانهای گوناگونی از جمله زبان فرانسوی، برای نشان دادن کشیدگی واکه، به کار می‌رود. در الفبای لاتینی که برای نوشتن زبان کردی کرمانجی به کار می‌رود نیز، از حرکت سیرکون‌فلکس برای نشان دادن واکه‌های کشیده استفاده می‌گردد.

در فارسی رسمی ایران، واکه‌های â و i و u واکه‌های کشیده به حساب می‌آیند. در اصل، باید i و u را هم با سیرکون‌فلکس و به صورت î و û نوشت اما چون شکل کوتاه آنها در لهجه‌ی معیار ایران وجود ندارد، می‌توان از آن صرف نظر کرد.

در برخی منابع زبان‌شناسی، صدای «خو» را با xv یا xw نشان می‌دهند که هیچکدام مناسب کتابت معمول نیست. بنده در این سایت، از جمله در برنامه‌ی صرف فعلهای فارسی، «خو» را به صورت khw می‌نویسم. اگر بنا به استفاده از تکحرف باشد، «خو» را باید به صورت xw نوشت. چند نمونه:

متأسفانه، حتی در محیط دانشگاهی نیز فکری برای نشان دادن صدای همزه نشده و از علامت آپوستروف یا علامت آوانگاری ʔ استفاده می‌گردد. پیشنهاد بنده حرف ø است و از آن استفاده می‌کنم. نمونه:

در زبان فارسی، واکه‌ها در آغاز هجا با همزه تلفظ می‌گردند. این موضوع، ارتباطی با زبان عربی ندارد و از ویژگیهای طبیعی زبان فارسی‌ست و در زبانهای دیگری نیز، از جمله زبان آلمانی، وجود دارد. برای نمونه، واژه‌ی آرد در اصل، ئارد تلفظ می‌گردد و به هنگام هجاشماری، چهار صدا به حساب می‌آید. الگوی هجایی آرد به این صورت است: همخوان-واکه-همخوان-همخوان.

هنگامی که همزه یا عین میان دو واکه قرار می‌گیرد، نیازی به نوشتن آن نیست. برای نمونه، در واژه‌ی جامعه، نیازی نیست آن را به صورت jâmeøe بنویسیم. در زبان فارسی، هر هجا تنها یک واکه دارد و واکه‌های کنار هم، در هجاهای جداگانه جای می‌گیرند. هجاهای واژه‌ی «جامعه» از این قرارند: jâ-me-øe. هجای آخر با همزه و واکه‌ی e آغاز می‌گردد و بنا بر اصل آواشناسی زبان فارسی، واکه‌ی آغاز هجا به طور طبیعی با همزه تلفظ می‌گردد. پس، می‌توان آن را به صورت jâmee نوشت که به هجاهای jâ-me-e شکسته شده و تلفظی همانند jâ-me-øe دارد. چند نمونه‌ی دیگر:

اگرچه در گویش معیار، «ق» مانند «غ» تلفظ می‌گردد اما در بسیاری از گویشها، از جمله گویش یزدی و گویشهای فارسی در افغانستان و تاجیکستان، این دو همچونان متفاوت تلفظ می‌گردند. در برخی از الگوهای لاتین پیشنهادی برای فارسی و حتی برخی از کتابهای دانشگاهی از q برای نشان دادن صدای «غ» و «ق» استفاده گردیده. این کار درست نیست. q مختص صدای «ق» است. استفاده از q برای «ق» و gh برای «غ» در نوشتن نام کشورهای قطر (Qatar)، عراق (Iraq) و افغانستان (Afghanistan) مشهود است.

در بسیاری از کتابهای زبان‌شناسی از حرف ɣ یونانی برای نشان دادن صدای «غ» استفاده می‌گردد. مخلوط کردن الفبای یونانی با لاتین پسندیده نیست. پیشنهاد بنده برای «غ» حرف ğ است که هم بر پایه‌ی لاتین است، هم با تک‌حرفهای č و š و ž هماهنگی دارد. هرگاه نیاز به تمایز صدای «ق» باشد، می‌توان از q استفاده کرد.

پیشنهاد بنده، استفاده از همان الگوی پایه است. با این تفاوت که:

تقسیم‌بندی كلی :

1- معادل‌های ساده و مشخص: حروفی كه معادل حرفی انگلیسی آنها مشخص می‌باشند: ب، پ، د، ر، ز، س، ف، ك، ل، م، ن.

2- معادل‌هایی با رعایت تشابه:            Tt = ،  ط   ت   —  Zz= ز ، ذ، ض، ظ —    Gg = گ

Ss   ث، س، ص =    —  Ww , Vv= و     —   Ii , Yy = ی  —  Jj    ج = —    Hhح، ه =        —   ع = توضیح ویژه دارد

3- معادل‌هایی با حروف تركیبی:   ch =          چ Zh = ژ         ش=sh        kh= خ    gh=  ق ، غ

ق.چگونه به انگلیسی نوشته می شود

اشتباهات اساسی

در این بخش می‌پردازیم به بررسی حروف و صداهایی كه موجب اصلی‌ترین و مهمترین اختلاف نظرها گشته است:

1- صدای آ، َ : معادل هر دو علامت Aa می‌باشد: آذر Azar 

2- صدای ت ، ط : علیرغم تفاوت بیانی این دو صدا، هردو را با Tt نشان می‌دهیم:    طاهرTaher   – تینا Tina

3- صدای ث، س، ص : این صداها(مانند گروه ز) علیرغم شباهت ظاهری، از نظر تلفظ با هم متفاوتند اما چون در فارسی تفاوتی در تلفظ آنها رعایت نمی‌گردد، لذا برای معادل هر سه‌ی آنها از Ss استفاده می‌كنیم : صابر Saber – سحر Sahar – ثانی Sani

4- صدای ج : معادل آن حتماً و فقط Jj می‌باشد و استفاده از Gg كه بصورت عوامانه بكار برده می‌شود كاملاً غلط است . این استفاده‌ی غلط از این عدم آگاهی ناشی می‌شود كه در انگلیسی حرف Gg را جی می‌نامیم، اما باید توجه داشت كه نام حرف جی است نه صدایش. نكته جالب دیگر اینكه در برخی موارد اندك افراد تحصیل كرده از معادل Dj برای ج استفاده می‌كنند. مانند مجید Madjid – جواد Djavad كه قابل قبول نیست. خلاصه اینكه اگر قرار باشد ج را بصورت djبنویسیم پس باید رضا را هم بنویسیم Rehza یا Reda یا Rezha (!!!) كه كاملاً غلط است.  پس معادل ج در انگلیسی فقط Jj می‌باشد: جلیلی Jalili –جاجرودJajroud – مجید Majid

5- صدای ز ذ ض ظ : چهار صدای مذكور علیرغم شباهت ظاهری، از نظر زبانشناسی و آواشناسی و محل ادای آنها در دهان متفاوت هستند، اما نظر به اینكه این تفاوت در فارسی رعایت نمی‌گردد و تمام این چهار صدا با صدای ز تلفظ می‌گردند: رضا Reza – حافظ Hafez – ذاكریZakeri – عزیزی Azizi

6- صدای ژ : طبق اصول نگارش ژ را با Zh نشان می‌دهیم : ژیلا Zhila  اما از آنجائیكه در برخی موارد تركیب آوائی ژ با سایر صداها، تلفظ آنرا بسیار شبیه ج می‌كند لذا می‌توان از j برای صدای ژ استفاده كرد: علی‌نژاد Alinejad 

7- صدای ع: نظر به اینكه چه حركه‌ای دارد، می‌تواند معادل مختلف داشته باشد:   فتحه Aa : علی Al// كسره  Ee : عماد Ema // ضمه Oo : عثمان Osman

7-4- اگر حرف ع ساكن باشد، بحث‌انگیزترین و مشكل‌ترین بخش نگارش اسامی خواهد. بود كه عموم اطلاعی از آن ندارند (حتی خواص !) . در صورتیكه حرف ع ساكن باشد از. علامت آپسترف ( ُ) استفاده می‌كنیم: سعید Sa’id – مسعود Mas’oud در این مورد بعلت .         عدم آشنایی عموم با صدای ع ساكن و كاربرد آپسترف در انگلیسی، این شیوه‌ی نگارش. جا نیفتاده و بصورت اشتباه از اشكال دیگر استفاده می‌گردد مانند:Saied ، Saeid ، Saeed.،… در كل شكل معتبر و مقبول برای این صدا علامت‌آپستروف است: سعید Sa’id– .  معصومهMa’soumeh – سعدی Sa’di-  …  جهت تكمیل و مرجعیت بحث اشاره می‌كنیم  به شیوه‌ی نگارش نام Eto’o بازیكن كامرونی تیم بارسلون. همچنین دیكشنری چهار جلدی .  فارسی – انگلیسی (فرهنگ جامع پیشرو آریانپور)

8- صدای ق، غ، گ : صدای ق و غ را با gh نشان می‌دهیم و گ را با g . برخی اشتباهاً ق را با g می‌نویسند كه از نظر صدا و بیان صحیح نیست: Shagayeg  كه در اینصورت این اسم را می‌خوانیم: شگایگ. پس گ با علامت g و ق با علامت  gh باید نوشته شوند: اصغریAsghari   – عسگری Asgari – شقایق Shaghayegh

9- صدای و : عمده‌ی صدای و در فارسی معادل V است و در اندك مواردی W. دقت كنید به تفاوت تلفظ و در دو كلمه‌ی : فوت (مردن) – فوت (دمیدن) در فارسی اكثراً صدای و معادل Vاست اما در كلماتی نظیر فردوسی – توحید – نو – صوت – … نحوه‌ی ادای و خفیف است و معادل W برای آن مناسب می‌باشد: Vahid وحید  Ferdowsi  —  فردوسی 

10- صدای ی : با استفاده از معادل Ii یا Yy . اگر صدای ی در شروع سیلاب باشد الزاماً باید از y استفاده كرد: یحیی Yahya – یوسفیYusefi – مریم Maryam – مهیار Mahya .

اما اگر صدای ی در وسط یا آخر كلمه باشد از I استفاده می‌كنیم: آذری Azari  – شیرین Shirin  – كبیری Kabiri

نكات تكمیلی و تخصصی

1- اسمهای تركیبی: برخی نامها در فارسی تركیبی از دو سه كلمه هستند: امیرمحمد – عباسی اقدم – …  برای پرهیز از اشتباه لازم است اسمهای تركیبی را با علامت فاصله مشخص كنیم تا هم قابل حذف نباشد و هم مشخص شود این اسم جزو نام كوچك است یا نام خانوادگی، پس در نوشتن اسمهای ترکیبی چنین عمل می‌كنیم:

عباسی اقدم  Abbasi-Aghdam …سیدعلی Seyyed-Ali  

2- هـ غیر ملفوظ : هـ انتهای اسمهای فارسی تلفظ نمی‌شود و طبعاً نیازی به ‌h نیست اما برای اینكه با كلمات دیگر اشتباه نشود و اسم مشخص باشد، تاكید می‌گردد كه از h در انتهای اسم استفاده گردد: میانه Miyaneh – فریده Farideh

3- ئی  پایان نام : بسته به صدای آن می‌توان از ‘i – ei –ee استفاده كرد. اما شكل ei بهتر است: دائی Daei- صحرائیSahraei

4- صدای وُ : در انگلیسی دو نوع صدای وُ داریم: كشیده (: u) – كوتاه (   ) البته در برخی دیكشنریها از علامت وُ متوسط (u) هم استفاده می‌شود. درفارسی هم دو نوع تلفظ وُ داریم اما در نگارش توجهی به آن نشده است، دقت كنید به تفاوت صدای وُ در این كلمات  )یونس –تونس) (سوسك – دوست) . بنابراین بهتر است صدای وُ كوتاه را با حرف u و صدای وُ كشیده را با ou یا oo نشان ‌دهیم:                               تورج Turaj – یوسف Yusef – موسوی Mousavi – نوری Noori –

5- پسوندهای خاص: برخی پسوندها را مانند پور(مثل محمدپور) و لو (مثل طالب لو) بهتر است به شكل pour و lou بنویسیم نه به صورتpoor وloo هر چند تفاوت چندانی ندارد اما بخاطر اینكه poor و loo با این املا در انگلیسی دارای معانی خوشایند و جالبی نیستند پس بهتر است از آنها استفاده نشود ( معنای poor: فقیر، بدبخت، بیچاره – معنای loo: دستشوئی در لفظ عامیانه) پس:

پورچهر Pourchehr  – طالبلوTaleblou  – علیپور Alipour

6- پسوندهای مكانی: پسوندهایی نظیر شمالی، جنوبی ، چهارم، … كه عموماً در نام خیابانها و كوچه‌ها بكار می‌رود باید به همان شكل بومی نوشته شود و نباید ترجمه شوند مثلاً خیابان معلم شمالی را باید نوشت: Moallem Shomali Street و به این صورت غلط است:North Moallem Street

7- حروف ناخوانا : برخی از حروف در كلمات فارسی نوشته می‌شوند اما خوانده نمی‌شوند نظیر: خویش، خواهر،… و همینطور برخی اسمها كه شكل نوشتاری آنها با شكل تلفظ شان تفاوت دارد: ابوالفضل ، موسی، فخرالسادات، … نظر به اینكه اسم لفظی است بیانی بنابراین در چنین مواردی شیوه‌ی ادای كلمه باید مد نظر قرار گیرد نه شكل نوشتاری، پس:

روح‌الله:   درست  Rouhollah  — غلط Rouhallah

شیخ‌الاسلامی:   درست  Sheikholeslami    —  غلط  Sheikhaleslami

8- حرف مكرر: در برخی كلمات حرف ی یكبار نوشته می‌شود اما هنگام تلفظ دوبار ادا می‌گردد مانند: میانه. در اینصورت از تركیب دو حرفiy استفاده می‌كنیم: میانه  Miyaneh

……………….  Nice to be helpful   ……………………..

اشتراک گذاشته شده با :

0