The psychology of art is an interdisciplinary field that studies the perception, cognition and characteristics of art and its production. For the use of art materials as a form of psychotherapy, see art therapy. The psychology of art is related to architectural psychology and environmental psychology.[citation needed]
The work of Theodor Lipps, a Munich-based research psychologist, played an important role in the early development of the concept of art psychology in the early decade of the twentieth century.[citation needed] His most important contribution in this respect was his attempt to theorize the question of Einfuehlung or “empathy”, a term that was to become a key element in many subsequent theories of art psychology.[citation needed]
One of the earliest to integrate psychology with art history was Heinrich Wölfflin (1864–1945), a Swiss art critic and historian, whose dissertation Prolegomena zu einer Psychologie der Architektur (1886) attempted to show that architecture could be understood from a purely psychological (as opposed to a historical-progressivist) point of view.[2]
Another important figure in the development of art psychology was Wilhelm Worringer, who provided some of the earliest theoretical justification for expressionist art. The Psychology of Art (1925) by Lev Vygotsky (1896–1934) is another classical work. Richard Müller-Freienfels was another important early theorist.[3]
Numerous artists in the twentieth century began to be influenced by the psychological argument, including Naum Gabo, Paul Klee, Wassily Kandinsky, and somewhat Josef Albers and György Kepes. The French adventurer and film theorist André Malraux was also interested in the topic and wrote the book La Psychologie de l’Art (1947-9) later revised and republished as The Voices of Silence.
روانشناسی رشته هنر
Though the disciplinary foundations of art psychology were first developed in Germany, there were soon advocates, in psychology, the arts or in philosophy, pursuing their own variants in the USSR, England (Clive Bell and Herbert Read), France (André Malraux, Jean-Paul Weber, for example), and the US.[citation needed]
In the US, the philosophical premises of art psychology were strengthened—and given political valence—in the work of John Dewey.[4] His Art as Experience was published in 1934, and was the basis for significant revisions in teaching practices whether in the kindergarten or in the university. Manuel Barkan, head of the Arts Education School of Fine and Applied Arts at Ohio State University, and one of the many pedagogues influenced by the writings of Dewey, explains, for example, in his book The Foundations of Art Education (1955), that the aesthetic education of children prepares the child for a life in a complex democracy. Dewey himself played a seminal role in setting up the program of the Barnes Foundation in Philadelphia, which became famous for its attempt to integrate art into the classroom experience.[5]
The growth of art psychology between 1950 and 1970 also coincided with the expansion of art history and museum programs. The popularity of Gestalt psychology in the 1950s added further weight to the discipline. The seminal work was Gestalt Therapy: Excitement and Growth in the Human Personality (1951), that was co-authored by Fritz Perls, Paul Goodman, and Ralph Hefferline. The writings of Rudolf Arnheim (born 1904) were also particularly influential during this period. His Toward a Psychology of Art (Berkeley: University of California Press) was published in 1966. Art therapy drew on many of the lessons of art psychology and tried to implement them in the context of ego repair.[6]Marketing also began to draw on the lessons of art psychology in the layout of stores as well as in the placement and design of commercial goods.[7]
Art psychology, generally speaking, was at odds with the principles of Freudian psychoanalysis with many art psychologists critiquing what they interpreted as its reductivism. Sigmund Freud believed that the creative process is an alternative to neuroses. He felt that it was likely a sort of defence mechanism against the negative effects of neuroses, a way to translate that energy into something socially acceptable, which could entertain and please others.[8] The writings of Carl Jung, however, had a favorable reception among art psychologists given his optimistic portrayal of the role of art and his belief that the contents of the personal unconscious and, more particularly, the collective unconscious, could be accessed by art and other forms of cultural expression.[9][10]
By the 1970s, the centrality of art psychology in academy began to wane. Artists became more interested in psychoanalysis[11] and feminism,[12] and architects in phenomenology and the writings of Wittgenstein, Lyotard and Derrida. As for art and architectural historians, they critiqued psychology for being anti-contextual and culturally naive. Erwin Panofsky, who had a tremendous[peacock term] impact on the shape of art history in the US, argued that historians should focus less on what is seen and more on what was thought.[13][14] Today, psychology still plays an important role in art discourse, though mainly in the field of art appreciation.[2]
Because of the growing interest in personality theory—especially in connection with the work of Isabel Briggs Myers and Katherine Briggs (developers of the Myers-Briggs Type Indicator)—contemporary theorists are investigating the relationship between personality type and art. Patricia Dinkelaker and John Fudjack have addressed the relationship between artists’ personality types and works of art; approaches to art as a reflection of functional preferences associated with personality type; and the function of art in society in light of personality theory.[15]
Art is considered to be a subjective field, in which one composes and views artwork in unique ways that reflect one’s experience, knowledge, preference, and emotions. The aesthetic experience encompasses the relationship between the viewer and the art object. In terms of the artist, there is an emotional attachment that drives the focus of the art. An artist must be completely in-tune with the art object in order to enrich its creation.[16] As the piece of art progresses during the creative process, so does the artist. Both grow and change to acquire new meaning. If the artist is too emotionally attached or lacking emotional compatibility with a work of art, then this will negatively impact the finished product.[16] According to Bosanquet (1892), the “aesthetic attitude” is important in viewing art because it allows one to consider an object with ready interest to see what it suggests. However, art does not evoke an aesthetic experience unless the viewer is willing and open to it. No matter how compelling the object is, it is up to the beholder to allow the existence of such an experience.[17]
In the eyes of Gestalt psychologist Rudolf Arnheim, the aesthetic experience of art stresses the relationship between the whole object and its individual parts. He is widely known for focusing on the experiences and interpretations of artwork, and how they provide insight into peoples’ lives. He was less concerned with the cultural and social contexts of the experience of creating and viewing artwork. In his eyes, an object as a whole is considered with less scrutiny and criticism than the consideration of the specific aspects of its entity. Artwork reflects one’s “lived experience” of his/her life. Arnheim believed that all psychological processes have cognitive, emotional, and motivational qualities, which are reflected in the compositions of every artist.[16]
Cognitive psychologists consider both “bottom-up” and “top-down” processing when considering almost any area of research, including vision.[18][19][20] Similar to how these terms are used in software design, “bottom-up” refers to how information in the stimulus is processed by the visual system into colors, shapes, patterns, etc.[18][19] “Top-down” refers to conceptual knowledge and past experience of the particular individual.[18][19] Bottom-up factors identified in how art is appreciated include abstract vs figurative painting, form, complexity, symmetry and compositional balance, laterality and movement.[18] Top-down influences identified as being related to art appreciation include prototypicality, novelty, additional information like titles, and expertise.[18]
Abstract paintings are unique in the explicit abandonment of representational intentions.[21] Figurative or representational art is described as unambiguous or requiring mild interpretation.[21]
The popular distaste for abstract art is a direct consequence of semantic ambiguity.[21] Researchers have examined the role of terror management theory (TMT) concerning meaning and the aesthetic experience of abstract versus figurative art. This theory suggests that humans, like all life forms are biologically oriented toward continued survival but are uniquely aware that their lives will inevitably end. TMT reveals that modern art is often disliked because it lacks appreciable meaning, and is thus incompatible with the underlying terror management motive to maintain a meaningful conception of reality.[21]Mortality salience, or the knowledge of approaching death, was manipulated in a study aimed at examining how aesthetic preferences for seemingly meaningful and meaningless art are influenced by intimations of mortality. The mortality salience condition consisted of two opened ended questions about emotions and physical details concerning the participant’s own death.[21] Participants were then instructed to view two abstract paintings and rate how attractive they find them. A t test comparing the mortality salience condition and the control found that participants in the mortality salience condition found the art less attractive.[21]
The meaning maintenance model of sociology states that when a committed meaning framework is threatened, people experience an arousal state that prompts them to affirm any other meaning framework to which they are committed.[22] Researchers sought to illustrate this phenomenon by demonstrating a heightened personal need for structure following the experience of abstract artwork.[22] Participants were randomly assigned to a between-subjects viewing of artwork (abstract vs. representational vs. absurd artwork), followed by allocation of the Personal Need for Structure scale. Personal Need for Structure scale is used to detect temporary increases in people’s need for meaning.[22] Theoretically, one should experience more need for structure when viewing abstract art than figurative art since unrelated meaning threats (abstract art) evoke a temporarily heightened general need for meaning.[22] However, results showed that overall scores for representational art, and abstract art did not differ significantly from one another. Participants reported higher scores on the Personal Need for Structure scale in absurd rather than abstract art. Yet, the question remains as to whether the same kinds of results would be obtained with an expanded sample of abstract expressionist or absurd images.[22]
Studies have shown that when looking at abstract art, people prefer complexity in the work to a certain extent. When measuring “interestingness” and “pleasingness,” viewers rated works higher for abstract works that were more complex. With added exposure to the abstract work, liking ratings continued to rise with both subjective complexity (viewer rated) and judged complexity (artist rated). This was only true up to a certain point. When the works became too complex, people began to like the works less.[23]
Neuroanatomical evidence from studies using fMRI scans of aesthetic preference show that representational paintings are preferred over abstract paintings.[24] This is displayed through significant activation of brain regions related to preference ratings.[24] To test this, researchers had participants view paintings that varied according to type (representational vs. abstract) and format (original vs. altered vs. filtered). Behavioral results demonstrated a significantly higher preference for representational paintings.[24] A positive correlation existed between preference ratings and response latency. FMRI results revealed that activity in the right caudate nucleus extending to putamen decreased in response to decreasing preference for paintings, while activity in the left cingulate sulcus, bilateral occipital gyri, bilateral fusiform gyri, right fusiform gyrus, and bilateral cerebellum increased in response to increasing preference for paintings.[24] The observed differences were a reflection of relatively increased activation associated with higher preference for representational paintings.[24]
Brain wave studies have also been conducted to look at how artists and non-artists react in different ways to abstract and representational art. EEG brain scans showed that while viewing abstract art, non-artists showed less arousal than artists. However, while viewing figurative art, both artists and non-artists had comparable arousal and ability to pay attention and evaluate the art stimuli. This suggests abstract art requires more expertise to appreciate it than does figurative art.[25]
Individual personality traits are also related to aesthetic experience and art preference. Individuals chronically disposed to clear, simple, and unambiguous knowledge express a particularly negative aesthetic experience towards abstract art, due to the void of meaningful content.[21] Studies have provided evidence that a person’s choice of art can be a useful measure of personality.[26] Individual personality traits are related to aesthetic experience and art preference. Testing personality after viewing abstract and representational art was performed on the NEO Five-Factor Inventory which measures the “big five” factors of personality.[26] When referencing the “Big Five” dimensions of personality, Thrill and Adventure Seeking were positively correlated with a liking of representational art, while Disinhibition was associated with positive ratings of abstract art. Neuroticism was positively correlated with positive ratings of abstract art, while Conscientiousness was linked to liking of representational art. Openness to Experience was linked to positive ratings of abstract and representational art.[26]
Studies looking at implicit, automatic evaluation of art works have investigated how people react to abstract and figurative art works in the split-second before they had time to think about it. In implicit evaluation, people reacted more positively to the figurative art, where they could at least make out the shapes. In terms of explicit evaluation, when people had to think about the art, there was no real difference in judgement between abstract and representational art.[27]
Laterality and movement in visual art includes aspects such as interest, weight, and balance. Many studies have been conducted on the impact of handedness and reading direction on how one perceives a piece of art. Research has been conducted to determine if hemispheric specialization or reading habits affect the direction in which participants “read” a painting. Results indicate that both factors contribute to the process. Furthermore, hemispheric specialization leads individuals to read from left to right, giving those readers an advantage.[28]
Building off of these findings, other researchers studied the idea that individuals who are accustomed to reading in a certain direction (right to left, versus left to right) would then display a bias in their own representational drawings reflecting the direction of their reading habits. Results indicated that this prediction held true, in that participants’ drawings reflected their reading bias.[29]
Researchers also looked to see if one’s reading direction, left to right or right to left affects one’s preference for either a left to right directionality or a right to left directionality in pictures. Participants were shown images as well as its mirror image, and were asked to indicate which they found more aesthetically pleasing. Overall, results indicate that one’s reading directionality impacts one’s preference for pictures either with left to right directionality or right to left directionality.[30]
In another study, researchers examined if the right-side bias in aesthetic preference is affected by handedness or reading/writing habits. The researchers looked at Russian readers, Arabic readers, and Hebrew readers that were right handed and non-right-handed. Participants viewed pictures taken from art books that were profiles or human faces and bodies in two blocks. Images were shown to participants as inward or outward facing pairs and then in the opposite orientation. After viewing each pair, participants were asked which image of the pair was more aesthetically pleasing. When looking at the results for handedness, right-handed participants had “left preferences” and non right-handed participants had “right preferences”. These results indicated that “aesthetic preference for facial and bodily profiles is associated primarily with the directionality of acquired reading/writing habits.”[31]
Reading direction seems to impact how people of all ages view artwork. Using kindergarten to college aged participants, researchers tested viewers’ aesthetic preference when comparing an original piece of art with its mirror image. The original paintings followed the convention that viewers “read” paintings from left to right; therefore, the patterns of light directed the audience to view the painting in the same manner. Findings indicated that participants preferred the original paintings, most likely due to the western style of viewing paintings from left to right.[32]
The direction of the lighting placed on a painting also seems to have an effect on aesthetic preference. The left-light bias is the tendency for viewers to prefer artwork that is lit with lighting coming from the left hand side of the painting. Researchers predicted that participants would prefer artwork that was lit from the left side and when given the option, they would choose to place lighting on the upper left side of a piece of artwork. Participants found paintings with lighting on the left to be more aesthetically pleasing than when it was lighter on the right side and when given the opportunity to create light on an already existing painting.[33]
The left cheek bias occurs when viewers prefer portraits with the subject displaying their left cheek, while those that hold a right cheek bias prefer portraits displaying the right cheek. Studies have found mixed results concerning the left cheek bias and the right cheek bias. Male and female participants were shown male and female portraits, each displaying an equal number of left or right cheek positions. Participants were shown each portrait in its original orientation and in its reversed orientation and asked which portrait they preferred more. Results indicated that the majority of participants chose portraits displaying the subject’s right cheek over the left.[34] Another study explored which posing orientations conveyed certain messages. Scientists in the 18th century[citation needed] more commonly displayed a right cheek bias, and were rated as “more scientific.” According to the researchers, showing one’s right cheek hides emotion, while the left cheek expresses it. The shift from right to left cheek bias post 18th century may represent more personal or open facial characteristics.[35]
Complexity can literally be defined as being “made up of a large number of parts that have many interactions.”[36] This definition has been applied to many subjects, such as art, music, dance, and literature. In aesthetics research, complexity has been divided into three dimensions that account for the interaction between the amount of elements, differences in elements, and patterns in their arrangement. Furthermore, this characteristic in aesthetics consists of a wide spectrum, ranging from low complexity to high complexity. Key studies have found through Galvanic skin response that more complex artworks produce greater physiological arousal and higher hedonic ratings,[37] which is consistent with other findings that claim that aesthetic liking increases with complexity. Most important, several studies have found that there exists a U-shape relationship between aesthetic preference and complexity.[38]
In general, complexity is a something that has many parts in an intricate progression. Some researchers break complexity down into two different subparts: objective complexity and perceived complexity. Objective complexity is any part of art that could be manipulated. For visual art that may be the size of the shapes, the number of patterns, or the number of colors used. For acoustic art that could include duration, loudness, number of different harmonies, number of changes in rhythmic activity, and rate of rhythmic activity.[39] Another form of complexity is perceived complexity, or subjective complexity. In this form each individual person rates an object on the complexity they perceive. Therefore, subjective complexity might depict our view of complexity more accurately, however, the measure may change from person to person.
One form of using computer technology to rate complexity, is by using computer intelligence when rating an image.[40] In this format, the amount of computer intelligence used is assessed when creating a digital image. Computer intelligence is assessed by recording the mathematic formulas used in creating the images. Human involvement, adding or taking away aspects of the image, could also add or take away from the complexity of the image.[40]
One way to measure complexity is to manipulate original artwork to contain various levels of density. This process is done by subtracting and adding pixels to change the density of black and white paintings. This technique allowed researchers to use authentic artwork, instead of creating artificial versions of artwork, to control stimuli.[41]
Still others find it best to measure complexity based on the number of parts an artwork has.[42] More aspects to the art, such as more colors, details, shapes, objects, sounds, melodies, and the like, create a more complex artwork. However, there is limited research done on the comparison between part based complexity and human perception of complexity, making it unclear if people perceive images with more parts as being more complex.[citation needed]
The Inverted U-Shape Hypothesis suggests that aesthetic responses in relation to complexity will exhibit an inverted-shape distribution. In other words, the lowest ratings in aesthetic responses correlate with high and low levels of complexity, which displays an “avoidance of extremes”. Furthermore, the highest level of aesthetic response occurs in the middle level of complexity.[38] Previous studies have confirmed the U-Shape hypothesis (see Inverted U-graph image). For instance, in a study of undergraduates’ ratings of liking and complexity of contemporary pop music reported an inverted U-shape relationship between liking and complexity.[43]
Previous research, suggest that this trend of complexity could also be associated with ability to understand, in which observers prefer artwork that is not too easy or too difficult to comprehend.[44] Other research both confirms and disconfirms predictions that suggest that individual characteristics such as artistic expertise and training can produce a shift in the inverted U-shape distribution.[43]
A general trend shows that the relationship between image complexity and pleasantness ratings form an inverted-U shape graph (see Expertise section for exceptions). This means that people increasingly like art as it goes from very simple to more complex, until a peak, when pleasantness ratings being to fall again.
A recent study had also found that we tend to rate natural environment and landscape images as more complex, hence liking them more than abstract images that we rate as less complex.[45]
Music shows similar trends in complexity vs. preference ratings as does visual art. When comparing popular music, for the time period, and perceived complexity ratings the known inverted-U shape relationship appears, showing that generally we like moderately complex music the most.[43] As the music selection gets more or less complex, our preference for that music dips. People who have more experience and training in popular music, however, prefer slightly more complex music.[43] The inverted-U graph shifts to the right for people a stronger musical background. A similar pattern can be seen for jazz and bluegrass music.[39] Those with limited musical training in jazz and bluegrass demonstrate the typical inverted-U when looking at complexity and preference, however, experts in those fields do not demonstrate the same pattern. Unlike the popular music experts, jazz and bluegrass experts did not show a distinct relationship between complexity and pleasantness. Experts in those two genres of music seem to just like what they like, without having a formula to describe their behavior. Since different styles of music have different effects on preference for experts, further studies would need to be done to draw conclusions for complexity and preference ratings for other styles.
Psychological studies have shown that the hedonic likings of dance performances can be influenced by complexity. One experiment used twelve dance choreographies that consist of three levels of complexity performed at four different tempos. Complexity in the dance sequences were created varying the sequence of six movement patterns (i.e. circle clockwise, circle counterclockwise, and approach stage). Overall, this studied showed that observers prefer choreographies with complex dance sequences and faster tempos.[46]
It has been found that personality differences and demographic differences may lead different art preferences as well. One study tested peoples preferences on various art pieces, taking into account their personal preferences as well. The study found that gender differences exist in art preference. Women generally prefer happy, colorful, and simple paintings whereas men generally prefer geometric, sad, and complex paintings. An age difference in complexity preferences exists as well, where preference for complex paintings increases as age increases.[42]
Certain personality traits can also predict the relationship between art complexity and preference.[42] In one study it was found that people who scored high on conscientiousness liked complex painting less than people who scored low on conscientiousness. This falls in line with the idea that conscientious people dislike uncertainty and enjoy control, thereby disliking artwork that might threaten such feelings. On the other hand, people who scored highly on openness to experience liked complex artworks more than those who didn’t score highly on openness to experience. Individual differences are better predictors for preference of complex art than simple art, where no clear personality traits predict preference for simple art. Although educational level did not have a direct relationship with complexity, higher educational levels led to more museum visits, which in turn led to more appreciation of complex art.[42] This shows that more exposure to complex art leads to greater preference, where indeed familiarity causes greater liking.
روانشناسی رشته هنر
Symmetry and beauty have a strong biological link that influences aesthetic preferences. It has been shown that humans tend to prefer art that contains symmetry, deeming it more beautiful.[47] Furthermore, symmetry directly correlates to the understanding of a face or artwork as beautiful.[48] The greater the symmetry within the work or the face, generally the more beautiful it appears to be.[48] Research on aesthetic preference for geometric forms and the fluent processing of symmetry sheds light on the role that symmetry plays in the overall aesthetic judgment and experience.
Humans innately tend to see and have a visual preference for symmetry, an identified quality yielding a positive aesthetic experience that uses an automatic bottom-up factor.[49] This bottom-up factor is speculated to rely on learning experience and visual processing in the brain, suggesting a biological basis.[49] Many studies have ventured to explain this innate preference for symmetry with methods including the Implicit Association Test (IAT).[50] Research suggests that we may prefer symmetry because it is easy to process; hence we have a higher perceptual fluency when works are symmetrical.[51] Fluency research draws on evidence from humans and animals that point to the importance of symmetry regardless of biological necessity. This research highlights the efficiency with which computers recognize and process symmetrical objects relative to non-symmetrical models.[51] There have been investigations regarding the objective features that stimuli contain that may affect the fluency and therefore the preferences.[51] Factors such as amount of information given, the extent of symmetry, and figure-ground contrast are only a few listed in the literature.[51] This preference for symmetry has led to question on how fluency affects our implicit preferences by using the Implicit Association Test. Findings suggest that perceptual fluency is a factor that elicits implicit responses, as shown with the Implicit Association Test results.[50] Research has branched from studying aesthetic pleasure and symmetry on an explicit but also implicit level. In fact, research tries to integrate priming (psychology), cultural influences and the different types of stimuli that may elicit an aesthetic preference.
Further research investigating perceptual fluency has found a gender bias towards neutral stimuli.[52] Studies pertaining to generalizing symmetry preference to real-world versus abstract objects allow us to further examine the possible influence meaning may have on preference for a given stimuli.[52] In order to determine whether meaning mattered for a given stimuli, participants were asked to view pairs of objects and make a forced-choice decision, evaluating their preference.[52] The findings suggest that an overall preference for symmetric features of visual objects existed. Furthermore, a main effect for gender preference existed in the males that consistently indicated a preference for symmetry in both abstract and real objects.[52] This finding did not transcend in the female participants.[52] Further studies need to be conducted to investigate the factors that influence female preferences for visual stimuli as well as for why males showed a preference for symmetry in both abstract and real world objects.[52]
Art containing geometric forms, as seen in much of Islamic art, has an inherent symmetry to the work. This symmetry can be correlated to the attractiveness associated with the art form, since there is a correlation between human preference and symmetry.[53] In studies regarding facial attractiveness, symmetry is found to be a significant factor as well as the shape and coloration in determining attractiveness. The good genes hypothesis for symmetry preference argues that symmetry is a biological indicator of stable development, mate quality and fitness and therefore explains why we choose symmetrical traits in our mates.[53] The good genes hypothesis does not, however, explain why this phenomenon is observed in our preferences for decoration art.[53] Another proposed hypothesis is the extended phenotype hypothesis that argues that decoration art is not mate-irrelevant but rather a reflection of the fitness of the artist, as symmetrical forms are difficult to produce.[53] These hypothesis and findings provide evidence for evolutionary biases on preference for symmetry and as reinforcement for cultural biases.[53] Research suggests that symmetrical preference due to its evolutionary basis, biological basis and cultural reinforcement, might be replicable cross-culturally.[53]
Compositional balance refers to the placement of various elements in a work of art in relation to each other, through their organization and positioning, and based upon their relative weights.[54] The elements may include the size, shape, color, and arrangement of objects or shapes. When balanced, a composition appears stable and visually right.[18] Just as symmetry relates to aesthetic preference and reflects an intuitive sense for how things ‘should’ appear, the overall balance of a given composition contributes to judgments of the work.
The positioning of even a single object, such as a bowl or a light fixture, in a composition contributes to preferences for that composition. When participants viewed a variety of objects, whose vertical positions on a horizontal plane were manipulated, participants preferred objects that were lower or higher in the plane of vision, corresponding to the normal placement of the image (e.g., a light bulb should be higher and a bowl lower). The center bias manifests can explain the preference for the most important or functional part of an object to occupy the center of the frame, suggesting a bias for a “rightness” of object viewing.[55]
We are also sensitive to balance in both abstract and representational works of art. When viewing variations on original artwork, such as the manipulation of the red, blue, and yellow areas of color in several Piet Mondrian paintings, design-trained and untrained participants successfully identified the balance centers of each variation. Both groups were sensitive to the distribution of color, weight, and area occupied. Expertise (see Art and Expertise) does not seem to have a large effect on perceiving balance, though only the trained participants detected the variation between the original work and manipulated versions.[56]
Both experts and novices tend to judge original abstract works as more optimally balanced than experimental variations, without necessarily identifying the original.[57] There appears to be an intuitive sense for experts and non-experts alike that a given representational painting is the original. Participants tend to deem original artwork as original versus the manipulated works that had been both subtly and obviously altered with respect to the balance of the painting.[58] This suggests some innate knowledge, perhaps not influenced by artistic expertise, of the rightness of a painting in its balance. Both masters and novices are equally susceptible to shifts in balance affecting preference for paintings, which may suggest that both artists viewers have an intuitive sense of balance in art.[59]
Psychologists have found that a person’s level of expertise in art influences how they perceive, analyze, and interact with art.[60] To test psychologically, scales have been designed to test experience rather than just years of expertise by testing recognition and knowledge of artists in a number of fields, fluid intelligence, and personality with the Big Five factor inventory.[60] These found that people with high art expertise were not significantly smarter, nor had a college major in the arts.[60] Instead, openness to experience, one of the Big Five factors, predicted someone’s expertise in art.[60]
In one study, experienced art majors and naive students were shown pairs of popular art paintings from magazines and high-art paintings, from museums.[61] Researchers found a significant interaction between expertise and art preference. Naive participants preferred popular art over high-art, while expert participants preferred high-art over popular art.[61] They also found that naive participants rated popular art as more pleasant and warm and the high-art paintings as more unpleasant and cold, while experts showed the opposite pattern.[61] Experts look to art for a challenging experience, naive participants view art more for pleasure.[61] Systematic preferences for viewing portraiture (left or right 3/4 profiles) have been found across media, artists, styles, gender/sex, and historical epoch.[62] Both experiential tendencies and innate predispositions have been proposed to account for pose preferences.[63] Further studies controlling variables such as sex and handedness,[64] as well as ongoing hemispheric activation, have shown that these preferences can be studied across several construct dimensions.[65]
To investigate if experts and non-experts experience art differently even in their eye movements, researchers used an eye tracking device to see if there are any differences in the way they look at works of art.[66] After viewing each work, participants rated their liking and emotional reactions to the works.[66] Some works were presented with auditory information about that work, half of which were neutral facts and the other half were emotional statements about the work.[66] They found that non-experts rated the least abstract works more preferably, while abstraction level did not matter to the experts.[66] Across both groups, the eye paths showed more fixations within more abstract work, but each fixation was shorter in time than those within less abstract work .[66] Expertise influences how participants thought about works, but did not influence at all how they physically viewed them.[66]
In another study using eye-movement patterns to investigate how experts view art, participants were shown realistic and abstract works of art under two conditions: one asking them to free scan the works, and the other asking them to memorize them.[67] Participants’ eye movements were tracked as they either looked at the images or tried to memorize them, and their recall for the memorized images was recorded.[67] The researchers found no differences in the fixation frequency or time between picture types for experts and nonexperts.[67] However, across sessions, the non-experts had more short fixations while free scanning the works, and fewer long fixations while trying to memorize; experts followed the opposite pattern.[67] There was no significant difference in the recall of the images across groups, except experts recalled abstract images better that non-experts, and more pictorial details.[67] These results show that people with arts expertise view repeated images less than non-experts, and can recall more details about images they have previously seen.[67]
Aesthetic reactions to art can be measured on a number of different criteria, like arousal, liking, emotional content, and understanding. The art can be rated on its levels of abstraction or place in time. An experiment examining how these factors combine to create aesthetic appreciation included experts and nonexperts rating their emotional valence, arousal, liking, and comprehension of abstract, modern, and classical art works.[68] Experts demonstrated a higher degree of appreciation with higher ratings on all scales, except for arousal with classical works.[68] Classical artworks yielded the highest comprehension ratings, with abstract art receiving the lowest values.[68] However, emotional valence was highest for classical and modern art, while arousal was highest for abstract works.[68] Although experts rated the works higher overall, each factor influenced the nonexperts’ ratings more, creating greater flexibility in their ratings than those of the experts.[68]
Another experiment examined the effect of color and degree of realism on participants’ perception of art with differing levels of expertise. Groups of experts, relative experts, and non-experts viewed stimuli consisting of generated versions of figurative paintings varying in color and abstraction.[69] Participants rated the stimuli on their overall preference, abstractness, color properties, balance, and complexity.[69] Figurative pictures were preferred over abstract pictures with decreasing expertise and colored pictures were preferred over black-and-white pictures.[69] However, experts were more likely to prefer black-and-white pictures over colored ones than non-experts and relative experts.[69] This suggests that experts may view art with cognitive models, while non-experts view art looking for familiarity and pleasure.[69]
An experiment studying the effect of expertise on the perception and interpretation of art had art history majors and psychology students view ten contemporary art paintings of diverse styles. Then, they grouped them into whatever labels they thought to be appropriate.[70] The data were coded to classify the categorizations and compared between experts and non-experts.[70] Experts broke down their classifications into more groups than the non-experts and categorized by style, while the non-experts depended on personal experiences and feelings.[70]
This style-related processing, which leads to a mastery of the artwork, is important in viewing modern abstract art and is affected by expertise.[71] Participants viewed and rated their liking on three sets of paintings, half of which included information about the style of the painting, such as artistic technique, stylistic features, and the materials used.[71] The next day, participants viewed new paintings, saw a blank screen, and estimated how long they had viewed the paintings.[71] Participants also completed questionnaires indicating interest in art, a questionnaire indicating expertise in art, and the “Positive and Negative Affect Schedule” mood questionnaire.[71] The effects of style-related information depended on art expertise, where non-experts liked the paintings more after receiving information about the paintings and the experts liked the paintings less after receiving style-related information.[71] Explicit style information provoked mood changes in liking, where the high Positive Affect group liked the paintings more with information and the low Positive Affect group liked the paintings less with information.[71] Art expertise did not, however, affect the estimations of presentation time.
Titles do not simply function as a means of identification, but also as guides to the pleasurable process of interpreting and understanding works of art.[72] Changing title information about a painting does not seem to affect eye movement when looking at it or how subjects interpret its spatial organization. However, titles influence a painting’s perceived meaning. In one study, participants were instructed to describe paintings while using flashlight pointers to indicate where they were looking. The participants repeated this task for the same set of paintings in two sessions. During the second session, some of the paintings were presented with new titles to evaluate the consistency in their descriptions. As expected, subjects did not change where their eye-gaze focused, but they did change their descriptions by making them more consistent with a given title.[73]
Even though descriptions might fluctuate, aesthetically appreciating both abstract and representative art remains stable, regardless of different title information.[74] This suggests that word/image relations can promote different modes of understanding art, but do not account for how much we like a particular piece.[73]
A famous example of title confusion that altered a work’s title/image relationship, and thus its ostensive meaning, is a painting titled La trahison des images (The treachery of images), by René Magritte, that is often referred to as “This is not a pipe”. It contains an image of a pipe as well as the legend “This is not a pipe,” even though that was not meant to be its title. In this case, two different understandings of the artists’ intentions and the content depend on which title is chosen to go with it.[75]
Overall, random titles, other than the original, decrease understanding ratings, but do not necessarily alter the significance of aesthetic experience.[76] Elaborative, as opposed to descriptive, titles are particularly important in helping viewers assign meaning to abstract art. Descriptive titles increase understanding of abstract art only when viewers are presented with an image for a very short period of time (less than 10 seconds). Because art can have a variety of multi-leveled meanings, titles and other additional information can add to its meaningfulness and consequently, its hedonic value.[72]
Discoveries from the psychology of art can be applied to various other fields of study.[77][78] The creative process of art yields a great deal of insight about the mind. One can obtain information about work ethics, motivation, and inspiration from an artist’s work process. These general aspects can transfer to other areas of one’s life. Work ethic in art especially, can have a significant impact on one’s overall productivity elsewhere. There is a potential in any kind of work that encourages the aesthetic frame of mind. Moreover, art defies any definite boundaries. The same applies to any such work that is aesthetically experienced.[17]
The application of psychology of art in education may improve visual literacy.[citation needed]
The psychology of art can be a criticized field for numerous reasons. Art is not considered a science, so research can be scrutinized for its accuracy and relativity. There is also a great deal of criticism about art research as psychology because it can be considered subjective rather than objective. It embodies the artist’s emotions in an observable manner, and the audience interprets the artwork in multiple ways. The aims of an artist differ dramatically from the aims of a scientist. The scientist means to propose one outcome to a problem, whereas an artist means to give multiple interpretations of an object. The inspirations of an artist are fueled through his/her experiences, perceptions, and perspectives of the world art movements such as Expressionism are known for the artist’s release of emotions, tension, pressure, and inner spiritual forces that are transcribed to external conditions. Art comes from within oneself, and it is expressed in the external world for the entertainment of others. Everyone can appreciate a piece of artwork because it speaks to each individual in unique ways—therein lies the criticism of subjectivity.[79]
In addition, the aesthetic experience of art is heavily criticized because it cannot be scientifically determined. It is completely subjective, and it relies on an individual’s bias. It cannot be fundamentally measured in tangible forms. In contrast, aesthetic experiences can be deemed “self-motivating” and “self-closing”.[17]
“Of Art and Work: Aesthetic Experience and the Psychology of Work Feelings”
“Knowledge-based assessment of expertise in the arts: exploring aesthetic fluency”
“Art expertise: a study of concepts and conceptual spaces”
“Visual Expression in Architecture”
“Physical Order and Disorder in Expressionist Architecture Style”
مطالب پر بازدید
هنر رشته ی وسیعی است که برای شرح هر یک از شاخه هایش به اندازه صدها کتاب مطلب وجود دارد و هر یک از این شاخه ها تفسیر جداگانه ای دارد. به همین علت ما به توضیح مختصر این موضوع اکتفا می کنیم. در این نوشته به مهمترین نکات این علم و روانشناسی آن می پردازیم.
به کمک این کلینیک تخصصی می تونید بیش از ۷ کیلو در یک دوره (۲۱روزه) وزن کم کنید و به اندام ایده آل خودتون برسید.
پشتیبانی و مشاور رایگان
کاهش وزن تضمینی بدون بازگشت
روانشناسی رشته هنر
۱) روانشناسی هنر: این شاخه میان رشته ای در باب ادراك، فهم و مشخصات هنر و تولید آن سخن می گوید. به صورت خاص، روانشناسی هنر به روانشناسی ساختاری و محیطی تقسیم می شود. روانشناسی ساختاری بیشتر به ویژگیهای ذهن هنگام تولید یا ارتباط با كار هنری اشاره می كنند، در حالی كه روانشناسی محیطی به شرایط محیطی می اندیشد كه بر روان هنرمند اثر می گذارند یا هنرمند بر این شرایط تأثیر می گذارد.
كارهای «تئودور لیپز» نقشی مؤثر در اوان گسترش مفهوم روانشناسی هنر یعنی در اوایل قرن بیستم ایفا كردند. او تلاش كرد مفهوم «همدلی» را تحلیل مفهومی كند و همین مفهوم، بعدها یكی از مفاهیم مهم روانشناسی هنر شد.
در یك معنای تخصصی و خاص تر، چیزی به نام روانشناسی هنر وجود ندارد، زیرا برخلاف دیگر شاخه های روانشناسی كه برنامه دانشگاهی مدونی دارند، در این عرصه چیز چندانی موجود نیست. با این همه، ادبیاتی گسترده در این زمینه موجود است و این ادبیات چه متخصصان و چه غیرمتخصصان را به خود جلب كرده است. همه افرادی كه به موسیقی، معماری، نقاشی، مجسمه سازی و دیگر شاخه های هنری علاقمندند، این مضامین روانشناسی را جدی می گیرند.
آموزه هایی كلی كه بیشتر كارهای روانشناسی هنر را هدایت می كنند، بدین قرارند:
الف) هنر امری ادراكی است، بنابراین با توجه به مضمون ادراكات قابل بررسی است.
ب) هنر یك پیوستگی فرهنگی را نشان می دهد و با فهم هنر می توان این پیوستگی فرهنگی را درك كرد.
ج) تولید هنری فعالیتی معنادار است و با آن می توان خلاقیت انسانی را درك نمود.
روانشناسی هنر برخلاف جریانی گسترش یافت كه در قرن نوزدهم قصد داشت به صورت فیلسوفانه ماهیت زیبایی و مابعدالطبیعه آن را فهم كند. برای بیشتر روانشناسان، زیبایی از جهت فرهنگی و اجتماعی فهم می شد. این روانشناسی همچنین علیه پدیدارشناسی هوسرلی قد علم كرد كه حكمی هنجاری در باب معنا صادر نمی كرد. بیشتر شاخه های روانشناسی هنر بر اولویت آگاهی دست می گذاشتند، اما عده ای هم بر ضمیر ناخودآگاه تأكید می كردند. كلاً آنها كه به روانشناسی هنر علاقه مند بودند، دیدی مثبت نسبت به هنر و معنای آن داشتند و این موضوع، آنها را از تلقی «فروید» از هنر جدا می كرد.
یكی از اولین افرادی كه در تاریخ روانشناسی هنر ظهور كرد «هنریش ولفلین» بود كه تقریباً از نیمه قرن نوزدهم تا نیمه قرن بیستم می زیست و منتقد و مورخ هنری بود كه كتابی در باب «روانشناسی هنر معماری» نگاشت و تلاش كرد نشان دهد معماری می تواند با توجه به یك روانشناسی صرف فهم شود و این برخلاف دیدگاهی تاریخی نسبت به معماری بود.
چهره مهم دیگر در تاریخ روانشناسی هنر «ویلهلم ورینگر» بود كه یكی از اولیه ترین نظریه ها در باب توجیه هنر اكسپرسیونیستی را ارائه كرد. «ریچارد مولر فرینفلد» نظریه پرداز مهم دیگر در این زمینه بود.
هنرمندان زیاد دیگری این شاخه را به پیش بردند كه «نوام گابو»، «پائول كلی»، «واسیلی كاندینسكی»، «جوزف آلبرتس» و «گئورگی كپس»، جزو این افراد به شمار می آیند. نظریه پرداز فیلم معروف فرانسوی «اندره مالراكس» هم به این موضوع علاقه مند بود و كتاب «روانشناسی هنر» را به رشته تحریر در آورد.
گرچه این شاخه در آلمان شروع شد، افرادی چون كلیو بل و هربرت رید در انگلستان و فرانسه و آمریكا به این فعالیت ادامه دادند.
در آمریكا، بیشترین تأثیر را در این زمینه «جان دیویی» گذاشت. وی كتاب «هنر به مثابه تجربه» را در سال ۱۹۳۴ منشتر كرد و مبنای تجدید نظر در زمینه آموزش همه مقاطع تحصیلی شد. «مانوئل باركان» هم كه از دیوئی متأثر بود، كتابی با عنوان «مبانی آموزش هنر» نگاشت و راه دیوئی را ادامه داد. به نظر باركان، آموزش هنری كودكان، آنها را آماده زندگی در یك جامعه دموكراتیك می كند.
رشد روانشناسی هنر در دهه های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، با رشد تاریخ هنر همراه بود. در این زمینه «روانشناسی گشتالت» هم كه دیدگاهی كل گرایانه را در روانشناسی پیگیری می كرد، به كمك روانشناسی هنر آمد. كارهای «رودولف ارنهیم» بخصوص كتاب مهمش «به سوی روانشاسی هنر» در این زمینه تأثیرهای بسزایی گذاشتند. در این منظومه، «هنر درمانی» نیز مطرح شد. بحث فروش آثار هنری روانشناسی هنر را بجد مطرح كرد و به این موضوع پرداخت كه مخاطبان هنری واجد چه ذائقه هایی هستند.
روانشناسی هنر همان طور كه گفتیم، با روانشناسی فرویدی با چالشی جدی روبرو شد . با این همه، كارهای «یونگ» نقشی مثبت برای هنر قایل بود. او باور داشت كه محتویات ضمیر ناخودآگاه و ضمیر جمعی می توانند از راه هنر و دیگر بیانها به ظهور برسند.
در دهه ۱۹۷۰ میلادی بحث روانشناسی هنر در دانشگاهها رواج یافت و هنرمندان به بحثهای روانشناسی هنر علاقه مند شدند. «كارهای هوسرل»، «ویتگنشتاین» و «دریدا» هم در این شاخه با جدیت به فعالیت ادامه می دادند.
۲) در «جامعه شناسی هنر» مضامینی مثل وضعیت اجتماعی، پایگاه اقتصادی، مخاطب و منزلت اجتماعی هنرمند مورد مطالعه قرار می گیرند. در این گونه جامعه شناسی، مضمون هنر بدین معناست كه كدام طبقه اجتماعی یا اعتقادی به هنرمند سوژه الهام كرده اند و نیز بررسی می كند هنرمند زندگی كدام یك از این طبقات را به تصویر می كشد. با این همه، حجم اندكی از مباحثی كه در جامعه شناسی مورد توجهند، به جامعه شناسی هنر می پردازند. برخی از پژوهشگران معتقدند تنها ۵ درصد از حجم ادبیات جامعه شناسی به جامعه شناسی هنر اختصاص دارد و این حجم هم البته بیشتر حالت مقدماتی و معرفی گونه دارند.
مسائل و مضامین مهم و پرمناقشه ای در زمینه نسبت هنر و هنرمند از یك سو و جامعه از سوی دیگر مطرحند. در اینجا، به تعدادی از این مضامین كه می توانند روح حاكم بر جامعه شناسی هنر و هنرمند را نشان دهند، اشاره می كنیم.
از جمله این مضامین بحث القا در هنر است. این بحث از دو قابل طرح است. اول آنكه هنر و هنرمند از چه مجرایی تحت تأثیر قرار می گیرد و دوم اینكه هنرمند چگونه و با چه مكانیسمی می تواند ارزشهایی را به جامعه القا نماید. در هر دو این بحثها، حرف و حدیثهای زیادی در جامعه شناسی هنر وجود دارد. البته، بحث القا در ذیل مفهوم دیگری به نام تأثیرپذیری هنر و هنرمند از جامعه و فرهنگ قابل طرح است.
البته، هرگونه تأثیرپذیری قابل رد و انكار نیست. آن تأثیرپذیری مورد نكوهش قرار می گیرد كه اثرهای منفی و غیرموجهی به بار می آورد. همین نكته بحث مهم رابطه هنر و هنرمند با فرهنگ و جامعه را طرح می كند. این نكته نیز از محورهای دیگری است كه در جامعه شناسی هنر مورد توجه قرار می گیرد. بر طبق دیدگاه «ماركسی» هنرمند تنها می تواند از منافع طبقه و گروه خود حمایت كند و او تنها بازتاب اندیشه ها و آرای طبقه اقتصادی خود است، اما جامعه شناسی هنر در عصر ما نظریه های دقیقتر و جدی تری را ارائه داده است.
اینجاست كه بسیاری از جامعه شناسان هنر، هم دیدگاه انتشار را مطرح می كنند و هم دیدگاههای اقناع و استفاده و وخوشایندی را. بر اساس «نظریه انتشار» ، استقبال از یك اثر هنری تا حدود زیادی می تواند تحت تأثیر فرایندهای انتشار قرار گیرد. نظریه دیگر، «نظریه اقناع» است كه پذیرش را به قدرت اقناع برمی گرداند. «نظریه استفاده و خوشایندی» هم كارآمدی و احساس رضایت از اثر هنری را عامل اصلی پذیرش آن می داند.
بحث مهم دیگر جامعه شناسی هنر، بحث «نسبت هنرمند و سیاست» است كه این موضوع سیاستهای كلان فرهنگی را در نظر دارد و سعی می كند این سیاستها را با مكانیسمهای مختلف چون برگزاری جشنواره ها و همچنین اعطای جوایز گوناگون، هدایت كند.
ارتباط طیف هنرمندان با نخبگان عرصه های دیگر هم در جامعه شناسی هنر مورد توجه قرار می گیرد. در این میان، هنرمندان بیشتر به عنوان مصرف كنندگان دستاوردهای علوم و معارف دیگر مطرحند؛ هرچند خود زمینه و بستری فراهم می كنند كه دیگران در باب آنها سخن بگویند. همان طور كه جامعه شناسی، روانشناسی، تاریخ، مدیریت و علم سیاست از آنها بسیار سخن گفته و می گویند.
تغییری كه هنر در ارزشها و هنجارهای اجتماعی ایجاد می كند، موضوع قابل توجه دیگری است. به طور مثال، جامعه شناسان هم اكنون از این سخن می گویند كه موسیقی پاپ جوانان را به گونه ای دیگر بار آورده و ارزشها و هنجارهای دیگری را گسترش داده است.
۳) ما در دیار خود واجد یك سنت هنری ژرف و پرپیشینه هستیم. آنچه با عنوان هنر ایرانی اسلامی از آن یاد می شود، هم از آموزه های اسلامی سرشار است و هم از زیست محیط ما نسب برده است. برای بررسی روانشناسانه و جامعه شناسانه این سنت، البته باید شكافهای مهم تاریخی را مدنظر داشت. بسیاری از پژوهشگران به درستی تصریح كرده اند انسان جدید در برخی از ویژگیها به كلی با انسان قدیم متفاوت است.
انسان جدید در طبیعت دست می برد، در حالی كه بشر قدیم به تفسیر آن راضی و خشنود است. انسان جدید به فهم، نقد را هم اضافه می كند در حالی كه انسان قدیم به فهم، ارجی بیش از نقد می دهد. انسان جدید، دنیا محور است؛ در حالی كه انسان قدیم دنیا را مزرعه آخرت قلمداد می كند و عاقبت اینكه انسان جدید نوجوست و به آینده توجه دارد، در حالی كه انسان قدیم بر سنتها بسیار تكیه و تمركز دارد. همه این نكات در هنگام بررسی یك سنت هنری كه در تاریخ وجود دارد، باید مورد توجه قرار گیرد. ما هم اگر می خواهیم بررسی دقیقی از سنت هنری خود ارائه كنیم و به تصویری نزدیك به واقع از آن دست یابیم، باید با تكیه بر این مؤلفه ها، به سراغ آن برویم. ما ایرانیان مسلمان البته برای فهم و درك این سنت با مشكلات زیادی روبرو نیستیم، زیرا هنوز هم در این سنت زندگی می كنیم و نفس می كشیم.
اما هنگامی كه واكاویی غربی را در باب هنر ایرانی اسلامی می یابیم، پی می بریم كه خیلی وقتها آنها با توجه به ذهنیت خود به سراغ این سنت رفته اند. این نكته یكی از مواردی است كه «ادوارد سعید» در كتاب معروف خود «شرق شناسی» خواهان توجه دادن بدان است. به تعبیردیگر، جامعه شناسی و روانشناسی هنر اگر خواهان آن است كه دیدی نزدیك به واقع از تحولات هنر اسلامی به دست آورند، باید به این گسستهای معرفتی و انسان شناختی توجه وافر معطوف دارند.
مطالب مرتبط
هماهنگی جهت تبلیغات: 02123051172
مجری انحصاری نیتیو، سنجاق
کلیه حقوق محفوظ و متعلق به مجله پزشکی دکتر سلام است بازنشر مطالب فقط با ذکر لینک مستقیم مجاز است
روانشناسی هنر یک رشتهٔ میانرشتهای است که به مطالعهٔ ادراک و شناخت ویژگیهای هنری و تولید آن میپردازد. استفاده از هنر بهعنوان شکلی از رواندرمانی، مربوط به هنردرمانی است. روانشناسی هنر مربوط به روانشناسی محیط است.[نیازمند منبع]
کار تئودور لیپس، روانشناس محقق مونیخی، نقش مهمی در توسعه اولیه مفهوم هنر روانشناسی که در اوایل دهه دوم قرن بیستم بود.[نیازمند منبع] مهمترین سهم او در این رابطه تلاش برای نظریهپردازی سؤال از Einfuehlung یا «همدلی» بود یک اصطلاح که بعداً تبدیل به یک عنصر کلیدی در بسیاری از تئوریهای هنر روانشناسی شد.[نیازمند منبع]
هاینریش وولفین مورخ و منتقد سویسی یکی از اولین کسانی بود که به ادغام روانشناسی با تاریخ هنر پرداخت پایاننامه او با موضوع Prolegomena zu einer Psychologie der Architektur (1886) نشان میدهد که معماری میتواند از یک نقطه نظر صرفاً روانشناسی (به عنوان مخالف به یک تاریخی-progressivist) درک شود.[۳]
فرد دیگری که نقش مهمی در توسعه هنر روانشناسی بود ویلهلم ورینگر بود که برخی از قدیمیترین توجیهات نظری برای اکسپرسیونیست هنر را فراهم کرد. روانشناسی هنر (۱۹۲۵) توسط لو ویگوتسکی (۱۸۹۶–۱۹۳۴) یکی دیگر از کارهای کلاسیک است. ریچارد مولر-فراینفلس فرد مهم دیگری در نظریهپردازی هنر بود.[نیازمند منبع]
The online version of the Iranian daily Hamshahri
امیرحسین افضلی:
در گذشتههای دور درمان بیماریها فقط به عارضههای جسمی محدود میشد. به طوری که تقریبا هیچ طبیبی با روح و روان آدمی آشنایی چندانی نداشت .
امروزه با پیشرفت علم و تکنولوژیهای روز دنیا دانش بشری به این امر مهم دست یافت که روح انسان اگر از جسم او مهمتر نباشد کم اهمیتتر هم نیست .
با پیشرفت روز افزون روانشناسی در جهان راههای درمانی وسیع و خلاقانهای برای بهبود بیماران و مراجعه کنندگان خلق شده و مورد استفاده قرار گرفته است .
مجله روانشناسی و بهداشت روانی / آشنایی با مراحل پنجگانه واکنش به مرگ / روانشناسی روابط انسانی / روانشناسی روابط انسانی /روانشناسی رشته هنر
یکی از جدیدترین و مهمترین راههای درمان در روانشناسی هنردرمانی است.
هنردرمانی که جزو جدیدترین روشهای درمانی محسوب میشود در اواخر قرن بیستم کار خود را به عنوان یک روش درمانی آغاز کرد .
بنا بر تعریف انجمن هنر درمانی امریکا: هنردرمانی حرفهایست مرتبط با سلامت روانی که از فرآیندهای خلاقانهی هنری برای درمان اختلالات ذهنی و رفتاری استفاده میکند .
در هنردرمانی فرد درمانگر تلاش می کند تا با ترکیب کردن تکنیکهای روان درمانی و خلاقیتهای هنری بیماران را مورد مداوا قرار دهد .
از هنردرمانی در درمان اختلالات ذهنی درماندگیهای روانی ناتواناییهای یادگیری و کاهش استرس استفاده میشود .
همانطور که میدانید روانشناسی علم مطالعهی حالات ذهنی موجودات است .
اما برای پی بردن به ارتباط میان هنر و روانشناسی ابتدا باید تعریفی جامع از هنر در دست داشته باشیم.
هنر بیانگر معنا ارزش و اصولی است که با بهره گیری از روش های خاص توسط افرادی که هنرمند نامیده میشوند مورد استفاده قرار میگیرد .
هنر دارای چهار شاخصه ی مهم میباشد : خلاقيت؛ احساس درونی؛ تاثیر گذاری ؛ هدایتکنندگی
تولستوی نویسنده ی روسی هنر را با اصطلاحاتی چون زیبایی و خوبی معنا میکند و معتقد است هنر بر جسم و روح انسانها تاثیراتی قابل مشاهده دارد .
زندگینامه و آرای تولستوی (۱۸۲۸ – ۱۹۱۰)
تاثیراتی چون تداعی زیبایی و جمال در ذهن انسان . وقتی قرار باشد با استفاده از شیوههای هنری یک تفکر یا یک انتقال ذهنی را صورت دهیم. اینجاست که قلم و نوشته نقش خود را ایفا میکند یعنی ارتباط دادن ذهن موجودات با یکدیگر . زمانی که نویسنده تفکرات ذهنی خود را روی کاغذ به اشتراک می گذارد یک تبادل ذهنی انجام می شود و این تبادلات است که بشر را در کشف و اثبات هنر درمانی تا به امروز یاری بخشیده است .
هنر درمانی شامل شش شاخهی اصلی و مهم است که به آن معنا میبخشد . این شش شاخه عبارتند از :
1 . قصه درمانی: این شیوه برای کودکانی که تخیلات بسیار قوی دارند مناسب است . درمانگر در این روش تلاش میکند تا کودک را برای تعریف خیالات خود به وجد آورد .
2 . تئاتر درمانی: در این شیوه درمانگر سعی دارد نقش مقابل کودک را به دلخواه او و با توجه به گفتههای او بازی کند . این شیوه بهترین راه درمان درمیان کودکان طلاق نیز میباشد .
3 . شعر درمانی: در این روش درمانگر سعی دارد گفتههای بیمار را به صورت شعر و از زبان خود او بشنود .
4 . موسیقی درمانی : یکی از راههای افزایش اعتماد به نفس موسیقی درمانی است به طوری که افراد باهوش در نوازندگی میتوانند از این طریق به اعتماد به نفس مناسبی برسند .
5 . سفال درمانی و شندرمانی : درمانی مناسب برای افرادی که دچار اختلالات حرکتی شدهاند به طوری که هماهنگی بین اعضای بدن به ویژه دست و چشم و پا را بالا میبرد .
6 . نقاشی درمانی: این شیوه مهمترین و اصلی ترین روش در هنر درمانی است که در آن کودک و خانواده هر کدام نقش آزاد و دلخواهی را به صورت جداگانه بازی میکنند .
در پایان این مبحث باید بدانیم که درمان توسط هنردرمانی بسته به شدت و مدت بیماری به طول می انجامد .
امروزه رشته ی روانشناسی هنر با پشتوانه ای علمی و تخصصی در سرتاسر جهان ارائه میشود.
اما به دلیل تازگی و ناشناخته بودن این رشته در میان دانشجویان ایرانی تعداد محدودی از دانشگاههای کشورمان قادر به ارائه ی این رشتهی مهم میباشند .
در کل اگر هنر و روح و روان را در دوکفهی یک ترازو قرار دهیم میتوان شاهد تاثیرات خارق العاده هنر بر ذهن و روان آدمی باشیم. تاثیراتی که در برخی موارد باعث بهبودی سخت ترین اختلالات روانی میشوند .
حقوق همشهریآنلاین متعلق به موسسه همشهری است
Copyright © 2020 HamshahriOnline, All rights reserved
مقدمه
هنردرمانی خدمتی یکپارچه برای بهبود سلامت روان است که زندگی افراد، خانوادهها و انجمنها را از طریق فعالیتهای هنری، نظریه روانشناسی کاربردی و تجربه انسانی در حین رواندرمانی بهبود میبخشد و غنی میسازد. این سبک درمانی برای ارتقای عملکردهای حسی-حرکتی و شناختی، پرورش عزت نفس و خودآگاهی، رشد تابآوری هیجانی، بهبود بینش و مهارتهای اجتماعی، کاهش و حل تعارضها و آشفتگیها و افزایش تغییرات اجتماعی و محیطی استفاده میشود.
کارهایی که هنردرمانگران در جلسه درمان انجام میدهند عبارت است از:
روانشناسی رشته هنر
هنردرمانگر باید مهارتها و علوم مختلفی را فراگیرد تا بتواند در این حرفه موفق شود. درادامه به طور مختصر به معرفی این علوم و مهارتها میپردازیم.
سبک کاری
سبک کاری هنردرمانگری نیز تا حد زیادی مشابه درمانگری بالینی متعارف است. به برخی از ویژگیهای این سبک کاری در ادامه اشاره میکنیم:
درآمد
بر اساس جستوجوهای انجامشده، میانگین درآمد هنردرمانگران در سال ۲۰۱۶ در ایالات متحده امریکا سالانه ۴۶٫۴۱۰ دلار و به صورت ساعتی ۲۲٫۳۱ دلار است. در سال ۲۰۱۴، ۱۹۰۰۰ روانشناس در امریکا به کار هنردرمانی مشغول بودهاند. پیشبینی شده است که از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۴ رشد این حرفه و اشتغال افراد به این کار از ۹ تا ۱۳ درصد بیش از میانگین باشد و همچنین میزان افزایش موقعیتهای کاری در این حرفه در همین دوره ۶۶۰۰ خواهد بود. بیشتر روانشناسانی که در امریکا به هنردرمانی مشغولاند، زنان هستند و اکثر ایشان از رضایت شغلی بسیاری برخورداراند.
آمار انجمن پزشکی آمریکا نشان میدهد که میزان درآمد هنردرمانگران، مانند سایر مشاغل و حرفهها با افزایش تجربه آنها افزایش مییابد. هنردرمانگران در ابتدای کار، به طور میانگین دارای درآمد سالانه ۳۹۰۰۰ دلار هستند. هنردرمانگران با تجربه متوسط به طور میانگین درآمد بین ۳۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ دلار در سال دریافت میکنند. زمانی که تجربه کاری هنردرمانگران به حد مطلوب برسد، به طور میانگین درآمد ۸۰۰۰۰ تا ۱۴۹۰۰۰ دلار در سال را به خود اختصاص میدهند.
انجمن هنردرمانی امریکا[۱]
انجمن هنردرمانی امریکا سازمان غیرانتفاعی، غیرحزبی و آموزشی است که به رشد و توسعه حرفه هنردرمانی اختصاص دارد. این انجمن که در سال ۱۹۶۹ دایر شد، یکی از سازمانهای پیشتاز در عرصه هنردرمانی است. هدف اصلی این سازمان، توسعۀ دسترسی به هنردرمانگران حرفهای و هدایت جامعه به پذیرش هنردرمانی به عنوان حرفه مربوط به سلامت روان متعارف است. انجمن هنردرمانی امریکا شامل مجله پژوهشی برای چاپ مقالات مرتبط در این زمینه، مؤسسه آنلاین برای برگزاری دورههای آموزشی برای هنردرمانگران، کنفرانسهای سالانه و رویدادهایی از این قبیل است تا هنردرمانی را بیش از پیش توسعه و گسترش دهد.
هنردرمانی در ایران
هنردرمانی در ایران نیز مورد توجه قرار گرفته است. موسیقیدرمانی/ صوتدرمانی، شندرمانی، سفالدرمانی، عروسکدرمانی، نقاشیدرمانی، نمایشدرمانی یا رواننمایشدرمانی، هنردرمانی وحدتمدار و هنرهای تجسمی از جمله هنردرمانیهایی هستند که در ایران اجرا میشود. همچنین گفته میشود که هنردرمانی خانواده نیز شکل گرفته است؛ از این تکنیک خصوصاً برای بهبود رابطه والد- کودک استفاده می شود. مکانها و مؤسساتی نیز وجود دارد که در آن تلاش میشود از طریق هنردرمانی به کودکان دچار اتیسم کمک شود. اگرچه هنردرمانی در ایران وجود دارد و مؤسسات و کلینیکهایی به این درمان اختصاص یافتهاند، اما به نظر میرسد که تا به اوج رسیدن این حرفه در ایران راه زیادی باقی است.
منابع:
http://www.rahnemon.org/
https://www.onetonline.org
https://arttherapy.org/
[۱] American Art Therapy Association (AATA)
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی مینویسم.
لطفا پاسخ را به عدد انگلیسی وارد کنید:
یکی از ابزارهای کمک به تشخیص و درمان اختلالات روحی و روانی بهویژه در کودکان، گرایشی به نام هنردرمانی است که از طریق شاخههای مختلف آن، افراد احساسات و تفکرات خود را نشان میدهند. تاریخچه هنردرمانی به اواسط قرن گذشته بازمیگردد. هنردرمانی به مفهوم روانشناختی نخستینبار با نام مارگارت نامبرگ، معلم نقاشی شناخته شد. وقتی که وی مشغول تدریس نقاشی به کودکان بود، متوجه شد که هنر تداعی آزاد روان و ارتباط نمادین ناخودآگاه را به شکلی بدون سانسور، عینی و مشاهده آگاهانه «خود» است.همزمان با وی، هنرمند بریتانیایی دیگری به نام آدرین هیل نیز برای اولینبار واژه هنردرمانی را با نگاه هنری بهکار برد و اثر درمانی هنرهای تجسمی و تصویرسازی در قالب هنردرمانی را توصیف کرد و از این رو فعالیتهای خلاق رواندرمانی با استفاده از مواد و روشهای هنری، دیداری شنیداری در روانشناسی هنردرمانی نامیده شد. در ایران نزدیک به یک دهه است که این روش در کلینیکهای بالینی و کارگاههای روانشناسی مورد استفاده متخصصان و رواندرمانگران برای درمانهای اختلالاتی چون فوبیا، اختلالات پس از سانحه، افسردگی، اضطراب و استرس بهکار گرفته میشود. در زمینه انواع شاخههای هنردرمانی، تاثیرات و نتایج درمانی آن با دکتر ناهید دهقان، روانشناس و مشاور تربیتی گفتوگو کردهایم که در زیر میخوانید.هنردرمانی از چه زمانی در ایران برای تشخیص و درمان بهکار گرفته شد؟در سال 1381 که سازمان نظام روانشناختی و روانشناسی تشکیل شد، مرکز مشاوره مورد توجه قرار گرفت. ابتدا در این مراکز فعالیتها کلی بود و به مرور شکل تخصصی به خود گرفت و هنردرمانی هم یکی از این رشتههای تخصصی شد. تا پیش از این جریان اصلا هنردرمانی در جامعه ما مورد استفاده قرار نمیگرفت. اما امروز به اثبات رسیده که هنر میتواند روان انسان را درمان کند.هنردرمانی بیشتر برای کودکان کاربرد دارد یا بزرگسالان؟این تکنیک برای هر دو دسته مورد استفاده قرار میگیرد اما برای کودکان بیشتر کاربرد دارد. از آنجا که کودک از بیان تفکراتش عاجز است و احساساتش را بروز نمیدهد این تکنیک بیشتر جواب میدهد. وقتی کودک 45 دقیقه در کنار ماست، باید وی را از این طریق سرگرم کنیم و در لابهلای آن نیز با او صحبت کنیم و در همان حین حالت کنترل نداشته باشیم. اما با بزرگسالان از طریق گفتوگو یا مصاحبه بالینی میتوانیم به صورت مستقیم اختلالشان را تشخیص دهیم اما درباره کودک ما نیازمند ابزارهای عینی هستیم زیرا نمیتوانیم با وی مصاحبه بالینی داشته باشیم. برای بزرگسالان ممکن است هنردرمانی را بهعنوان تمرین به آنها بدهیم اما درباره کودک اینگونه نیست، وی باید کنارمان باشد و این تکنیکها را بهکار بریم.شاخههای هنردرمانی که از سوی روانشناسان مورد استفاده قرار میگیرد، شامل چه مواردی و چه کاربردهایی است؟هنردرمانی یک تکنیک و ابزاری است مرتبط به رشته روانشناسی که شاخههای آن شامل این موارد است: قصهدرمانی: رواندرمانگران برای کودکانی که تخیلات قوی دارند از این شیوه هم برای تشخیص و هم درمان استفاده میکنند. گاهی شده که کودکان، دوستان یا خواهر و برادر خیالی دارند و با آنها صحبت میکنند که این مساله خانواده را ناراحت میکند و میترسند که کودکانشان دچار آشفتگی روانی باشند و وقتی به ما مراجعه میکنند، از بچههایشان میخواهیم قصه بگویند، در واقع قصهدرمانی را تجویز میکنیم.
(تئاتردرمانی): بچهها و افرادی که خودشان استعداد و آمادگی این کار را دارند نیز نمایشدرمانی برای آنها بسیار مفید است یا رواندرمانگر برایشان نقشی را بازی میکند یا خود کودک. این تکنیک مخصوصا برای کودکان طلاق بسیار جواب داده است. کودکی که از ماندن کنار یکی از والدینش میهراسد یا دوست ندارد ما سعی میکنیم در تئاتر به درمان این قضیه بپردازیم.شعردرمانی: از افرادی که استعداد و آمادگی در این حوزه را دارند میخواهیم، هر موردی را که برایشان فشار و تنش به وجود آورده است در قالب شعر بازگو کنند.موسیقیدرمانی: یکی از عالیترین ابزارهای هنردرمانی است مخصوصا برای افرادی که هوش موسیقایی قوی دارند. از آنها میخواهیم که بنوازند تا اعتمادبهنفسشان از این طریق بالا رود. کسانی که از اجتماع و تعاملات اجتماعی آزرده یا دچار بیماری اوتیسم هستند برای افزایش تعاملات اجتماعی از این شیوه چه به صورت فردی و چه گروهی برای ارتقای رشد اجتماعیشان استفاده میکنیم که البته برای افرادی که در محدوده سنی 20 تا 40 سال دچار افسردگی نیز هستند بسیار مفید است.سفالدرمانی و شندرمانی: در این شاخه حرکت هماهنگی چشم و دست برای کودکان بسیار مهم است. همچنین برای بزرگسالانی که دچار آسیبهای مغزی شدهاند جهت تقویت حافظه هیجانی مناسب است. برای معلولیتهایی که مهارتهای حرکتیشان را از دست دادهاند، این تکنیک بهکار برده میشود.نقاشیدرمانی: عمدهترین شاخه هنردرمانی، نقاشی است که هم نقاشی خانواده مد نظر ماست و هم نقاشیای که خود کودک از روی حسش میکشد (نقاشی آزاد). در نقاشیهای خانواده، وقتی میبینیم بچه، پدرش را نمیکشد یا خواهر و برادرش را حذف میکند یا اینکه خودش را ترسیم نمیکند مسلما تعارض در این خانواده وجود دارد. نقاشی کودک کاملا گویاست و به صورت مستقیم با خصوصیات و روحیهاش همخوانی دارد و در ضمن هم به شکل پروسهای یا فرآیندی میتوان به آن پرداخت. در حوزه نقاشی، وقتی ما نقاشی کودکان را میبینیم کاهش اضطراب و افزایش شادی در آنها به وضوح دیده میشود. خطوط کشیدهشده و رنگها همگی احساسات کودک را بیان میکند. من مراجعهای داشتم که خانوادهاش را به شکل پنج انگشت دست کشیده بود و پدرش را شست انگشت نمایش میداد؛ شستی بزرگ با دهانی باز. وقتی از مادرش پرسیدم پدرش چگونه فردی است جواب داد، بسیار پرخاشگر و عصبی. نقاشیهای آزاد نیز فضای روحی و ذهنی را نشان میدهند که کودک در چه شرایطی به سر میبرد.به این نکته باید توجه داشت که در این تکنیکهای هنردرمانی، یک فرد متخصص باید نظارت و تحلیل داشته باشد.از میان شاخههایی که برشمردید، کدامیک برای کودک تاثیرگذارتر است؟نقاشیدرمانی و تئاتردرمانی بسیار اثرگذار است. تئاتردرمانی خیلی خوب کمک میکند که تمام حسها، ناگفتهها، ناشناختهها و آنچه کودک احساس عجز و ناتوانی دارد با ایفا کردن نقش، به بیان رفتار و منش بپردازد. بازیدرمانی هم بسیار عالی است که ما این را جزو شاخههای هنردرمانی محسوبش نمیکنیم زیرا هم تاریخچه جداگانهای دارد و هم طیفش گستردهتر است.هنردرمانی در رویارویی کودک با چه آسیبها و مشکلاتی موثر است؟میتوان گفت برای کودکانی که اعتمادبهنفس پایینی دارند و دچار اختلالات خلقی، اضطرابی و روانپریشی هستند؛ کودکانی که پرخاشگر و رفتارهای خشونتآمیز از خود نشان میدهند. همچنین برای اختلال یادگیری. در کل برای درمان و تشخیص اکثر اختلالات مربوط به کودک کاربرد دارد. البته ناگفته نماند هنردرمانی نیاز به برنامه تخصصی روانشناختی دارد: 1-زمینه، علاقه و استعداد فرد بررسی شود. 2-زمان مناسب با توجه به ساختار و ابزار کافی برای تمامی اختلالات. در کل میگویم هنردرمانی برای غلبه بر استرس، افزایش خلاقیت، خودآگاهی، بیان خود، ابراز هیجانات مانند خشم، نفرت، عشق، جلوگیری از خودسانسوری یا بازداری از خود، خودتخریبی و فوبیا کاربرد دارد.روانشناسی رشته هنر
هنردرمانی، یک خوبی که دارد این است که نیاز به آموزشهای قبلی ندارد اما استعداد لازم است. در هر صورت گاهی ما نمیتوانیم شرایط سخت را از بین ببریم اما میتوانیم کاری کنیم که فرد با این شرایط کنار آید و سازگاری داشته باشد.یکی از دغدغههای والدین، رفتار پرخاشگرانه کودکشان است، هنردرمانی تا چه اندازه میتواند باعث کاهش یا درمان این رفتار شود؟ما باید پرخاشگری را بهعنوان یک معلول در نظر بگیریم و به دنبال علت باشیم. والدین فقط دلشان میخواهد کودک آرام و مطیع باشد و تا برخلاف این مساله عمل کند اصطلاح پرخاشگری به وی داده میشود. ما باید ببینیم علتش چیست. اگر بر اثر بیماری خاص باشد یا اینکه بهعنوان یک عارضه فیزیولوژیک و اعصاب و روان باشد، میتوان از هنردرمانی استفاده کرد تا اضطراب را پایین آورد و رفتار همدلی و تعاملی را افزایش داد و حالت خشم را کنترل کرد. تمامی اینها بستگی بهخصوصیات کودک، جنس، سن، علاقه و سلامت فیزیکیاش دارد. برای بچههای پرخاشگر ما آموزش میدهیم که با شیوههای دیگری غیر از خشونت فیزیکی یا کلامی، آنچه را که میخواهند بگویند.برای درمان کودکان بیشفعال، آیا هنردرمانی توصیه میشود؟بله، استفاده از تکنیک هنردرمانی برای این دسته از کودکان باید دارای زمانهای محدود و کوتاهمدت باشد زیرا تمرکز این بچهها کم است اما باید تنوع فعالیت در کنارش باشد یعنی از هریک شاخهها استفاده کنیم اما در حد چند دقیقه. شاخههایی که برای آنها فعالیت و تحرکات بیشتری داشته باشد برایشان بهتر است.درمان توسط هنردرمانی چقدر زمانبر است؟به شدت اختلال، مشکل فرد و مدتزمانی که فرد با آن درگیر بوده بستگی دارد. خانوادهای پیش ما آمده که فرزندش از کودکی مرض فوبیا داشته حالا که دانشجو شده وی را برای درمان آورده است. وقتی روانشناس شروع به کار و فعالیت میکند باید خانواده هماهنگ با روانشناس باشد. البته ما از همان ابتدا شرایط را به خانواده اعلام میکنیم و اگر در مدتی که تعیین کردهایم به نتیجه نرسیم دیگر مراجع را نمیپذیریم زیرا خانواده خود را منطبق با ما نمیکند. دورههای رواندرمانی چهار تا شش ماه است و بعد از آن هم وی را رها نمیکنیم تا مدتی که عود نداشته باشد. تشخیص هم در همان یکی دو جلسه اول مشخص میشود و در جلسات بعدی ما به درمان میپردازیم.آیا جلسات هنردرمانی محرمانه و فردی است یا گروهی؟هم میتواند فردی باشد و هم به شکل گروهی. خب در جلسات گروهی مهارتهای اجتماعی افزایش مییابد. ما بهوسیله هنردرمانی روی روانشناسی اجتماعی کار میکنیم. فوبیای اجتماعی (ترسهای اجتماعی) بهانهای برای درمان این اختلالات بهشکل گروهی است.هنردرمانی برای درمان اختلالات جسمی کودکان کاربرد دارد؟بله، مثلا حرکتهای ریتمیک (رقص) برای کودکانی که درد مفاصل و استخوان دارند و عضلاتشان ضعیف است یعنی عضلات توانایی نگهداری استخوان را ندارد بسیار کاربرد داد. ما برای شنوایی موسیقیدرمانی، برای بینایی نقاشیدرمانی و برای مشکلات گفتاری آوادرمانی و شعردرمانی را توصیه میکنیم.آیا در پیشدبستانی و مدارس، مربیان تربیتی که از هنردرمانی آگاه باشند، وجود دارند؟درباره مدارس غیرانتفاعی یا مدارسی که در منطقه بهتری از شهر وجود دارد بالطبع مربیان تربیتیشان هم تخصصهای لازم را خواهند داشت. البته من در مناطق 17 و 18 نیز بودم و کار کردم. نمیتوان کلا این موضوع را مطلق دانست و قضاوت کرد ولی خب ما میبینیم در بعضی از نقاط شهر مربیان تربیتیای در پیشدبستانیها و مدارس گذاشتهاند که بازنشسته شدهاند. اما بهتر این است مراکز پیشدبستانی یا کودکستان 1و2، از افراد متخصص در رشتههای هنری استفاده کنند.منبع:سلامت نیوز
مطالب بیشتر برای زندگی بهتر
از برنامه ریزی تا رتبه برتر کنکور
بین دو راهی طلاق و ادامه زندگی مانده اید؟
کاهش قیمت تورهای شاد و لوکس تابستان
درمان افسردگی یک بار برای همیشه
ازبهترین متخصصها آنلاین نوبت بگیر
کاملا رایگان مشاوره بگیر!
مشتری هاتو چند برابر کن!
مشاوره تلفنی طلاق
مشاوره آنلاین پزشکی بدون صرف زمان انتظار
آموزش مجازی کودک و والدین
تقویت هوش کودکان با بازی/آموزش به والدین
این آزمون شخصیت شما را مشخص می کند
حل مشکلات زناشویی/دریافت نوبت مشاوره
بدون مراجعه حضوری ویزیت شو!
Makan Inc.| All Rights Reserved – © 2013 – 2020
از رشته روانشناسی و گرایش های مختلف آن چقدر آگاهی دارید؟ انتخاب رشته در دانشگاه مسئلهای سرنوشتساز است. انتخاب درست در وهلهی اول نیاز به افزایش آگاهی و اطلاعات در مورد انواع رشته ها را می طلبد. آگاهی از بازارکار، توانمندیهای لازم، تحصیلات دانشگاهی و دروس مورد نیاز مرتبط با رشتهی مورد نظر به شما کمک میکند تا متناسب با علائق و توانمندیهای خود دست به انتخاب عاقلانه بزنید. روانشناسی علمی است که به مطالعهی رفتار انسان میپردازد و امروزه طرفداران زیادی پیدا کرده است، رشتهی روانشناسی و مشاوره به علت گستردگی گرایشهای متعددی دارند که در ادامه به انواع و آینده شغلی آن می پردازیم.
روانشناسی نسبت به دیگر رشته هایی که به درمان انسان می پردازد رشته ای جدید هست که با پیشرفت هایی که در این علم اتفاق افتاده طرفداران زیادی را به خود جلب کرده است. یکی از رموز موفقیت در این رشته داشتن علاقه، استعداد و کسب اطلاعات در زمینههای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و… است، زیرا باعث میشود فرد در کار خود پیشرفت چشمگیری داشته باشد. مشاوران متخصص در این رشته معمولا در مراکز آموزشی، درمانی و پژوهشی فعالیت دارند.
روانشناسان خبره در زمینهی برقراری ارتباط با دیگران، انتقال حس همدلی، درک و… دارای مهارت هستند. مشاوران روانشناسی معمولا به دغدغههای مراجعان با توجه به تخصصی که دارند، می پردازند. هدف محصلان در رشته روانشناسی کمک به هم نوع و ارتقای سطح زندگی مراجعاناش است.
روانشناسی رشته هنر
افرادی که قصد تحصیل و فعالیت در رشتهی روانشناسی دارند، باید از تواناییهای کلامی و مهارتهای ارتباطی خوبی برخوردار باشند تا بتوانند با کسانی که به آنها مراجعه میکنند به خوبی ارتباط برقرار کنند و به درستی آنها را راهنمایی نمایند، باید علاقه به حل مشکلات دیگران داشته باشند، لازم است در کار خود صادق باشند و از انعطاف پذیری بالایی برخوردار باشند، رویکردی که طبق آن جلو میروند دقیق، منطقی و کارآمد باشد، همچنین یکی از اصول اساسی در این رشته رازداری است تا بتوانند اعتماد مردم را به خوبی جلب کرده و به اعتماد آنها خیانت نکنند.
کسب این مهارت ها و بسیاری از مهارت های دیگر که برای موفقیت در این رشته لازم است، با شرکت در کارگاه های آموزشی، خواندن کتاب و تمرین قابل اکتساب هستند. پس اگر به این رشته علاقه دارید اما برخی از مهارت ها را در خود نمی بینید؛ نگران نباشید تنها کافی است برای به دست آوردن آن ها تلاش نمایید.
مشاوران روانشناسی وظایف مهمی دارند و علاوه بر داشتن تواناییهایی که در بالا گفته شد، رسیدن به توافق برای بحث روی موضوع خاص، برانگیختن احساسات مراجع برای رسیدن به راه حل، ایجاد ارتباطی امن با مراجع، اعتماد سازی مبنی بر رازداری، شنیدن صحبتهای مراجع و درک شرایط و موقعیتهای او از جمله وظایفی است که مشاور باید آنها را به بهترین شکل انجام دهد تا بتواند جلسهی مشاوره خوبی داشته باشد.
همچنین همدلی کردن و کمک به مراجع برای درک و پذیرفتن شرایط موجود از دیگر وظایف مشاوران تحصیلی میباشد، این نکته را در نظر بگیرید که اگر به مراجعی برخورد کردید و مسائلی که مطرح میکرد در حوزهی تخصصی شما نبود، لازم است او را به مشاوران دیگر ارجاع دهید. همچنین گاهی لازم است علاوه بر صحبت با خود شخص، با اطرافیان وی نیز صحبت کنید. سپس میتوانید ادامهی فرایند مشاوره را برحسب شرایط به صورت حضوری، تلفنی و یا حتی اینترنتی ادامه بدهید.
برای تحصیل در مقطع کارشناسی رشته روانشناسی لازم است علاوه بر طی دروس عمومی مانند آمار، روشها و فنون تدریس، تولید و کاربرد مواد آموزشی، اختلالات یادگیری و… دروس تخصصی و پایه مانند آسیب شناسی 1 و 2، کاربرد آزمونهای هوش، استعداد و رغبت در مشاوره، روشهای تغییر و اصلاح رفتار و… را طی کنید.
دانشجویان رشتهی روانشناسی در مقطع کارشناسی ارشد علاوه بر گذراندن دروس مشترک مانند آمار استنباطی، نظریههای پیشرفته مشاوره و روان درمانی، نظریه و روشهای مشاوره گروهی و… باید دروس تخصصی مرتبط با گرایش مربوط را نیز بگذرانند. گرایشات ارشد روانشناسی به شرح زیر می باشند.
1- کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی
2- کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی
3- کارشناسی ارشد روانسنجی
4- کارشناسی ارشد روانشناسی صنعتی سازمانی
5- روانشناسی تربیتی
6- روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی
7- روانشناسی اسلامی
در این رشته فرصتهای شغلی متعددی وجود دارد اما همه چیز بستگی به تواناییها و تجربیات شما دارد، تا بتواند موقعیتهای مناسب و خوب را بشناسید و در آنها پیشرفت کنید. محل کار و ساعتهای کاری بستگی به تخصص روانشناس دارد و بسته به مدرک تحصیلی متفاوت است. برای مثال افرادی که در رشتهی روانشناسی تربیتی فارغ التحصیل میشوند میتوانند در مراکز مشاوره، مهد کودکها، مراکز آموزشی غیر دولتی، نهادهای فرهنگی، واحد تحقیقات دانشگاهی، آموزش و پرورش، مدارس و در کانون اصلاح تربیت مشغول به کار شوند.
همچنین افرادی که در این رشته تحصیل میکنند میتوانند با داشتن مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد مرتبط، با توجه به تخصص خود به صورت مستقل برای تاسیس مرکز مشاوره اقدام کنند. اما برای اینکه بتوانید بهتر تصمیم گیری کنید و انتخاب بهتری داشته باشید، توصیه میشود با مشاوران تحصیلی در ارتباط باشید و از راهنماییهای آنها بهترین استفاده را ببرید. برای موفقیت در تحصیل و ساختن آینده ای روشن بر روی مشاوره تحصیلی کلیک کنید.
رشتهی روانشناسی به صورت کلی از درآمد خوبی برخوردار است و با توجه به مکانی که متخصص در آن مشغول به کار میشود درآمد حاصل متفاوت خواهد بود. هرچقدر مدرک تحصیلی روان شناس بالاتر و سابقهی کاری طولانیتری داشته باشد و مکانی که در آن کار می کند پرسودتر باشد به همان نسبت درآمد وی نیز افزایش پیدا میکند، اما به صورت میانگین میتوان گفت درآمد این رشته بین ۲ تا ۱۰ میلیون متغیر است. برای اینکه بتوانید فرصتهای شغلی مناسب و خوب را در این زمینه با توجه به شرایط جامعه و نیازهای آن بسنجید لازم است با مشاورانی که در این زمینه تخصص دارند صحبت کنید و از فرصتهای شغلی مناسب استفادهی کافی را ببرید. برای دریافت مشاوره شغلی کلیک کنید.
برای دریافت مشاوره در زمینه مشاوره تحصیلی می توانید با مشاوران مرکز مشاوره روانشناسی حامی هنر زندگی از طریق تلفن ثابت از کل کشور با شماره 9099075228 و از تهران با شماره 9092305265 تماس بگیرید.
هنر زندگی اولین سامانه مشاوره روانشناسی تخصصی کشور با مجرب ترین مشاوران روانشناسی پاسخگوی سوالات و مشکلات شما در زمینه های مشاوره خانواده ، ازدواج ، طلاق ، تربیت کودک ، جوانان ، مهارت های ارتباطی ، ترک اعتیاد ، مشاوره روانشناسی ، روان درمانی و … می باشد. به امید زندگی شاد و سالم برای یکایک مردم ایران…
با عضویت در خبرنامه، از جدیدترین و بهترین کتاب ها و مقالات روانشناسی اطلاع پیدا کنید…
© کلیه حقوق برای حامی هنر زندگی محفوظ می باشد. انتشار مقالات با ذکر منبع بلامانع می باشد.
اهداف این مرکز:
بومی سازی رویکردهای هنردرمانی با توجه به فنون هنر کلاسیک و بومی ایرانیبررسي و تحقيق در رشتههاي گوناگون هنردرماني در راستای توسعه مهارتهاي زندگي و ارتقاء کيفيت آن توسعه روشهاي هنردرماني براي تشخيص، ارزيابي و درمان مشکلات رفتاري کودکان و خانواده بکارگيري هنر در تقويت الگوهاي ارتباط عاطفي در روابط زناشويي زوجها و بهداشت رواني خانواده
تلفن: 29905430
روانشناسی رشته هنر
روانشناسی هنر
سخن گفتن از جامعه شناسي و روانشناسي هنر با توجه به گستردگي مضامين موجود در اين حوزه ها و همچنين ميان رشته اي بودن آنها، كاري آسان نيست. در اين نوشتار مهمترين نكاتي كه در اين دو گستره معرفتي بسط مي يابند، به بحث گذاشته مي شوند.1) روانشناسي هنر: اين شاخه ميان رشته اي در باب ادراك، فهم و مشخصات هنر و توليد آن سخن مي گويد. به صورت خاص، روانشناسي هنر به روانشناسي ساختاري و محيطي تقسيم مي شود. روانشناسي ساختاري بيشتر به ويژگيهاي ذهن هنگام توليد يا ارتباط با كار هنري اشاره مي كنند، در حالي كه روانشناسي محيطي به شرايط محيطي مي انديشد كه بر روان هنرمند اثر مي گذارند يا هنرمند بر اين شرايط تأثير مي گذارد.كارهاي «تئودور ليپز» نقشي مؤثر در اوان گسترش مفهوم روانشناسي هنر يعني در اوايل قرن بيستم ايفا كردند. او تلاش كرد مفهوم «همدلي» را تحليل مفهومي كند و همين مفهوم، بعدها يكي از مفاهيم مهم روانشناسي هنر شد.در يك معناي تخصصي و خاص تر، چيزي به نام روانشناسي هنر وجود ندارد، زيرا برخلاف ديگر شاخه هاي روانشناسي كه برنامه دانشگاهي مدوني دارند، در اين عرصه چيز چنداني موجود نيست. با اين همه، ادبياتي گسترده در اين زمينه موجود است و اين ادبيات چه متخصصان و چه غيرمتخصصان را به خود جلب كرده است. همه افرادي كه به موسيقي، معماري، نقاشي، مجسمه سازي و ديگر شاخه هاي هنري علاقمندند، اين مضامين روانشناسي را جدي مي گيرند.آموزه هايي كلي كه بيشتر كارهاي روانشناسي هنر را هدايت مي كنند، بدين قرارند:الف) هنر امري ادراكي است، بنابراين با توجه به مضمون ادراكات قابل بررسي است.ب) هنر يك پيوستگي فرهنگي را نشان مي دهد و با فهم هنر مي توان اين پيوستگي فرهنگي را درك كرد.ج) توليد هنري فعاليتي معنادار است و با آن مي توان خلاقيت انساني را درك نمود.روانشناسي هنر برخلاف جرياني گسترش يافت كه در قرن نوزدهم قصد داشت به صورت فيلسوفانه ماهيت زيبايي و مابعدالطبيعه آن را فهم كند. براي بيشتر روانشناسان، زيبايي از جهت فرهنگي و اجتماعي فهم مي شد. اين روانشناسي همچنين عليه پديدارشناسي هوسرلي قد علم كرد كه حكمي هنجاري در باب معنا صادر نمي كرد. بيشتر شاخه هاي روانشناسي هنر بر اولويت آگاهي دست مي گذاشتند، اما عده اي هم بر ضمير ناخودآگاه تأكيد مي كردند. كلاً آنها كه به روانشناسي هنر علاقه مند بودند، ديدي مثبت نسبت به هنر و معناي آن داشتند و اين موضوع، آنها را از تلقي «فرويد» از هنر جدا مي كرد.يكي از اولين افرادي كه در تاريخ روانشناسي هنر ظهور كرد «هنريش ولفلين» بود كه تقريباً از نيمه قرن نوزدهم تا نيمه قرن بيستم مي زيست و منتقد و مورخ هنري بود كه كتابي در باب «روانشناسي هنر معماري» نگاشت و تلاش كرد نشان دهد معماري مي تواند با توجه به يك روانشناسي صرف فهم شود و اين برخلاف ديدگاهي تاريخي نسبت به معماري بود.چهره مهم ديگر در تاريخ روانشناسي هنر «ويلهلم ورينگر» بود كه يكي از اوليه ترين نظريه ها در باب توجيه هنر اكسپرسيونيستي را ارائه كرد. «ريچارد مولر فرينفلد» نظريه پرداز مهم ديگر در اين زمينه بود.هنرمندان زياد ديگري اين شاخه را به پيش بردند كه «نوام گابو»، «پائول كلي»، «واسيلي كاندينسكي»، «جوزف آلبرتس» و «گئورگي كپس»، جزو اين افراد به شمار مي آيند. نظريه پرداز فيلم معروف فرانسوي «اندره مالراكس» هم به اين موضوع علاقه مند بود و كتاب «روانشناسي هنر» را به رشته تحرير در آورد.گرچه اين شاخه در آلمان شروع شد، افرادي چون كليو بل و هربرت ريد در انگلستان و فرانسه و آمريكا به اين فعاليت ادامه دادند.در آمريكا، بيشترين تأثير را در اين زمينه «جان ديويي» گذاشت. وي كتاب «هنر به مثابه تجربه» را در سال 1934 منشتر كرد و مبناي تجديد نظر در زمينه آموزش همه مقاطع تحصيلي شد. «مانوئل باركان» هم كه از ديوئي متأثر بود، كتابي با عنوان «مباني آموزش هنر» نگاشت و راه ديوئي را ادامه داد. به نظر باركان، آموزش هنري كودكان، آنها را آماده زندگي در يك جامعه دموكراتيك مي كند.رشد روانشناسي هنر در دهه هاي 1950 تا 1970، با رشد تاريخ هنر همراه بود. در اين زمينه «روانشناسي گشتالت» هم كه ديدگاهي كل گرايانه را در روانشناسي پيگيري مي كرد، به كمك روانشناسي هنر آمد. كارهاي «رودولف ارنهيم» بخصوص كتاب مهمش «به سوي روانشاسي هنر» در اين زمينه تأثيرهاي بسزايي گذاشتند. در اين منظومه، «هنر درماني» نيز مطرح شد. بحث فروش آثار هنري روانشناسي هنر را بجد مطرح كرد و به اين موضوع پرداخت كه مخاطبان هنري واجد چه ذائقه هايي هستند.روانشناسي هنر همان طور كه گفتيم، با روانشناسي فرويدي با چالشي جدي روبرو شد . با اين همه، كارهاي «يونگ» نقشي مثبت براي هنر قايل بود. او باور داشت كه محتويات ضمير ناخودآگاه و ضمير جمعي مي توانند از راه هنر و ديگر بيانها به ظهور برسند.در دهه 1970 ميلادي بحث روانشناسي هنر در دانشگاهها رواج يافت و هنرمندان به بحثهاي روانشناسي هنر علاقه مند شدند. «كارهاي هوسرل»، «ويتگنشتاين» و «دريدا» هم در اين شاخه با جديت به فعاليت ادامه مي دادند.
2) در «جامعه شناسي هنر» مضاميني مثل وضعيت اجتماعي، پايگاه اقتصادي، مخاطب و منزلت اجتماعي هنرمند مورد مطالعه قرار مي گيرند. در اين گونه جامعه شناسي، مضمون هنر بدين معناست كه كدام طبقه اجتماعي يا اعتقادي به هنرمند سوژه الهام كرده اند و نيز بررسي مي كند هنرمند زندگي كدام يك از اين طبقات را به تصوير مي كشد. با اين همه، حجم اندكي از مباحثي كه در جامعه شناسي مورد توجهند، به جامعه شناسي هنر مي پردازند. برخي از پژوهشگران معتقدند تنها 5 درصد از حجم ادبيات جامعه شناسي به جامعه شناسي هنر اختصاص دارد و اين حجم هم البته بيشتر حالت مقدماتي و معرفي گونه دارند.مسائل و مضامين مهم و پرمناقشه اي در زمينه نسبت هنر و هنرمند از يك سو و جامعه از سوي ديگر مطرحند. در اينجا، به تعدادي از اين مضامين كه مي توانند روح حاكم بر جامعه شناسي هنر و هنرمند را نشان دهند، اشاره مي كنيم.از جمله اين مضامين بحث القا در هنر است. اين بحث از دو قابل طرح است. اول آنكه هنر و هنرمند از چه مجرايي تحت تأثير قرار مي گيرد و دوم اينكه هنرمند چگونه و با چه مكانيسمي مي تواند ارزشهايي را به جامعه القا نمايد. در هر دو اين بحثها، حرف و حديثهاي زيادي در جامعه شناسي هنر وجود دارد. البته، بحث القا در ذيل مفهوم ديگري به نام تأثيرپذيري هنر و هنرمند از جامعه و فرهنگ قابل طرح است.البته، هرگونه تأثيرپذيري قابل رد و انكار نيست. آن تأثيرپذيري مورد نكوهش قرار مي گيرد كه اثرهاي منفي و غيرموجهي به بار مي آورد. همين نكته بحث مهم رابطه هنر و هنرمند با فرهنگ و جامعه را طرح مي كند. اين نكته نيز از محورهاي ديگري است كه در جامعه شناسي هنر مورد توجه قرار مي گيرد. بر طبق ديدگاه «ماركسي» هنرمند تنها مي تواند از منافع طبقه و گروه خود حمايت كند و او تنها بازتاب انديشه ها و آراي طبقه اقتصادي خود است، اما جامعه شناسي هنر در عصر ما نظريه هاي دقيقتر و جدي تري را ارائه داده است. اينجاست كه بسياري از جامعه شناسان هنر، هم ديدگاه انتشار را مطرح مي كنند و هم ديدگاههاي اقناع و استفاده و وخوشايندي را. بر اساس «نظريه انتشار» ، استقبال از يك اثر هنري تا حدود زيادي مي تواند تحت تأثير فرايندهاي انتشار قرار گيرد. نظريه ديگر، «نظريه اقناع» است كه پذيرش را به قدرت اقناع برمي گرداند. «نظريه استفاده و خوشايندي» هم كارآمدي و احساس رضايت از اثر هنري را عامل اصلي پذيرش آن مي داند.بحث مهم ديگر جامعه شناسي هنر، بحث «نسبت هنرمند و سياست» است كه اين موضوع سياستهاي كلان فرهنگي را در نظر دارد و سعي مي كند اين سياستها را با مكانيسمهاي مختلف چون برگزاري جشنواره ها و همچنين اعطاي جوايز گوناگون، هدايت كند.ارتباط طيف هنرمندان با نخبگان عرصه هاي ديگر هم در جامعه شناسي هنر مورد توجه قرار مي گيرد. در اين ميان، هنرمندان بيشتر به عنوان مصرف كنندگان دستاوردهاي علوم و معارف ديگر مطرحند؛ هرچند خود زمينه و بستري فراهم مي كنند كه ديگران در باب آنها سخن بگويند. همان طور كه جامعه شناسي، روانشناسي، تاريخ، مديريت و علم سياست از آنها بسيار سخن گفته و مي گويند.تغييري كه هنر در ارزشها و هنجارهاي اجتماعي ايجاد مي كند، موضوع قابل توجه ديگري است. به طور مثال، جامعه شناسان هم اكنون از اين سخن مي گويند كه موسيقي پاپ جوانان را به گونه اي ديگر بار آورده و ارزشها و هنجارهاي ديگري را گسترش داده است.3) ما در ديار خود واجد يك سنت هنري ژرف و پرپيشينه هستيم. آنچه با عنوان هنر ايراني- اسلامي از آن ياد مي شود، هم از آموزه هاي اسلامي سرشار است و هم از زيست محيط ما نسب برده است. براي بررسي روانشناسانه و جامعه شناسانه اين سنت، البته بايد شكافهاي مهم تاريخي را مدنظر داشت. بسياري از پژوهشگران به درستي تصريح كرده اند انسان جديد در برخي از ويژگيها به كلي با انسان قديم متفاوت است. انسان جديد در طبيعت دست مي برد، در حالي كه بشر قديم به تفسير آن راضي و خشنود است. انسان جديد به فهم، نقد را هم اضافه مي كند در حالي كه انسان قديم به فهم، ارجي بيش از نقد مي دهد. انسان جديد، دنيا محور است؛ در حالي كه انسان قديم دنيا را مزرعه آخرت قلمداد مي كند و عاقبت اينكه انسان جديد نوجوست و به آينده توجه دارد، در حالي كه انسان قديم بر سنتها بسيار تكيه و تمركز دارد. همه اين نكات در هنگام بررسي يك سنت هنري كه در تاريخ وجود دارد، بايد مورد توجه قرار گيرد. ما هم اگر مي خواهيم بررسي دقيقي از سنت هنري خود ارائه كنيم و به تصويري نزديك به واقع از آن دست يابيم، بايد با تكيه بر اين مؤلفه ها، به سراغ آن برويم. ما ايرانيان مسلمان البته براي فهم و درك اين سنت با مشكلات زيادي روبرو نيستيم، زيرا هنوز هم در اين سنت زندگي مي كنيم و نفس مي كشيم. اما هنگامي كه واكاويي غربي را در باب هنر ايراني- اسلامي مي يابيم، پي مي بريم كه خيلي وقتها آنها با توجه به ذهنيت خود به سراغ اين سنت رفته اند. اين نكته يكي از مواردي است كه «ادوارد سعيد» در كتاب معروف خود «شرق شناسي» خواهان توجه دادن بدان است. به تعبيرديگر، جامعه شناسي و روانشناسي هنر اگر خواهان آن است كه ديدي نزديك به واقع از تحولات هنر اسلامي به دست آورند، بايد به اين گسستهاي معرفتي و انسان شناختي توجه وافر معطوف دارند.
