Sigmund Freud (/frɔɪd/ FROYD;[3]German: [ˈziːkmʊnt ˈfʁɔʏt]; born Sigismund Schlomo Freud; 6 May 1856 – 23 September 1939) was an Austrian neurologist and the founder of psychoanalysis, a clinical method for treating psychopathology through dialogue between a patient and a psychoanalyst.[4]
Freud was born to Galician Jewish parents in the Moravian town of Freiberg, in the Austrian Empire. He qualified as a doctor of medicine in 1881 at the University of Vienna.[5][6] Upon completing his habilitation in 1885, he was appointed a docent in neuropathology and became an affiliated professor in 1902.[7] Freud lived and worked in Vienna, having set up his clinical practice there in 1886. In 1938, Freud left Austria to escape Nazi persecution. He died in exile in the United Kingdom in 1939.
In founding psychoanalysis, Freud developed therapeutic techniques such as the use of free association and discovered transference, establishing its central role in the analytic process. Freud’s redefinition of sexuality to include its infantile forms led him to formulate the Oedipus complex as the central tenet of psychoanalytical theory.[8] His analysis of dreams as wish-fulfillments provided him with models for the clinical analysis of symptom formation and the underlying mechanisms of repression. On this basis Freud elaborated his theory of the unconscious and went on to develop a model of psychic structure comprising id, ego and super-ego.[9] Freud postulated the existence of libido, a sexualised energy with which mental processes and structures are invested and which generates erotic attachments, and a death drive, the source of compulsive repetition, hate, aggression and neurotic guilt.[10] In his later works, Freud developed a wide-ranging interpretation and critique of religion and culture.
Though in overall decline as a diagnostic and clinical practice, psychoanalysis remains influential within psychology, psychiatry, and psychotherapy, and across the humanities. It thus continues to generate extensive and highly contested debate with regard to its therapeutic efficacy, its scientific status, and whether it advances or is detrimental to the feminist cause.[11] Nonetheless, Freud’s work has suffused contemporary Western thought and popular culture. W. H. Auden’s 1940 poetic tribute to Freud describes him as having created “a whole climate of opinion / under whom we conduct our different lives.”[12]
زندگی نامه فروید روانشناس
Freud was born to Jewish parents in the Moravian town of Freiberg, in the Austrian Empire (later Příbor, Czech Republic), the first of eight children.[13] Both of his parents were from Galicia, a province straddling modern-day West Ukraine and Poland. His father, Jakob Freud (1815–1896), a wool merchant, had two sons, Emanuel (1833–1914) and Philipp (1836–1911), by his first marriage. Jakob’s family were Hasidic Jews, and although Jakob himself had moved away from the tradition, he came to be known for his Torah study. He and Freud’s mother, Amalia Nathansohn, who was 20 years younger and his third wife, were married by Rabbi Isaac Noah Mannheimer on 29 July 1855.[14] They were struggling financially and living in a rented room, in a locksmith’s house at Schlossergasse 117 when their son Sigmund was born.[15] He was born with a caul, which his mother saw as a positive omen for the boy’s future.[16]
In 1859, the Freud family left Freiberg. Freud’s half brothers emigrated to Manchester, England, parting him from the “inseparable” playmate of his early childhood, Emanuel’s son, John.[17] Jakob Freud took his wife and two children (Freud’s sister, Anna, was born in 1858; a brother, Julius born in 1857, had died in infancy) firstly to Leipzig and then in 1860 to Vienna where four sisters and a brother were born: Rosa (b. 1860), Marie (b. 1861), Adolfine (b. 1862), Paula (b. 1864), Alexander (b. 1866). In 1865, the nine-year-old Freud entered the Leopoldstädter Kommunal-Realgymnasium, a prominent high school. He proved to be an outstanding pupil and graduated from the Matura in 1873 with honors. He loved literature and was proficient in German, French, Italian, Spanish, English, Hebrew, Latin and Greek.[18]
Freud entered the University of Vienna at age 17. He had planned to study law, but joined the medical faculty at the university, where his studies included philosophy under Franz Brentano, physiology under Ernst Brücke, and zoology under Darwinist professor Carl Claus.[19] In 1876, Freud spent four weeks at Claus’s zoological research station in Trieste, dissecting hundreds of eels in an inconclusive search for their male reproductive organs.[20] In 1877 Freud moved to Ernst Brücke’s physiology laboratory where he spent six years comparing the brains of humans and other vertebrates with those of frogs and invertebrates such as crayfish and lampreys. His research work on the biology of nervous tissue proved seminal for the subsequent discovery of the neuron in the 1890s.[21] Freud’s research work was interrupted in 1879 by the obligation to undertake a year’s compulsory military service. The lengthy downtimes enabled him to complete a commission to translate four essays from John Stuart Mill’s collected works.[22] He graduated with an MD in March 1881.[23]
In 1882, Freud began his medical career at the Vienna General Hospital. His research work in cerebral anatomy led to the publication of an influential paper on the palliative effects of cocaine in 1884 and his work on aphasia would form the basis of his first book On the Aphasias: a Critical Study, published in 1891. Over a three-year period, Freud worked in various departments of the hospital. His time spent in Theodor Meynert’s psychiatric clinic and as a locum in a local asylum led to an increased interest in clinical work. His substantial body of published research led to his appointment as a university lecturer or docent in neuropathology in 1885, a non-salaried post but one which entitled him to give lectures at the University of Vienna.[24]
In 1886, Freud resigned his hospital post and entered private practice specializing in “nervous disorders”. The same year he married Martha Bernays, the granddaughter of Isaac Bernays, a chief rabbi in Hamburg. They had six children: Mathilde (b. 1887), Jean-Martin (b. 1889), Oliver (b. 1891), Ernst (b. 1892), Sophie (b. 1893), and Anna (b. 1895). From 1891 until they left Vienna in 1938, Freud and his family lived in an apartment at Berggasse 19, near Innere Stadt, a historical district of Vienna.
In 1896, Minna Bernays, Martha Freud’s sister, became a permanent member of the Freud household after the death of her fiancé. The close relationship she formed with Freud led to rumours, started by Carl Jung, of an affair. The discovery of a Swiss hotel guest-book entry for 13 August 1898, signed by Freud whilst travelling with his sister-in-law, has been presented as evidence of the affair.[25]
Freud began smoking tobacco at age 24; initially a cigarette smoker, he became a cigar smoker. He believed smoking enhanced his capacity to work and that he could exercise self-control in moderating it. Despite health warnings from colleague Wilhelm Fliess, he remained a smoker, eventually suffering a buccal cancer.[26] Freud suggested to Fliess in 1897 that addictions, including that to tobacco, were substitutes for masturbation, “the one great habit.”[27]
Freud had greatly admired his philosophy tutor, Brentano, who was known for his theories of perception and introspection. Brentano discussed the possible existence of the unconscious mind in his Psychology from an Empirical Standpoint (1874). Although Brentano denied its existence, his discussion of the unconscious probably helped introduce Freud to the concept.[28] Freud owned and made use of Charles Darwin’s major evolutionary writings, and was also influenced by Eduard von Hartmann’s The Philosophy of the Unconscious (1869). Other texts of importance to Freud were by Fechner and Herbart[29] with the latter’s Psychology as Science arguably considered to be of underrated significance in this respect.[30] Freud also drew on the work of Theodor Lipps who was one of the main contemporary theorists of the concepts of the unconscious and empathy.[31]
Though Freud was reluctant to associate his psychoanalytic insights with prior philosophical theories, attention has been drawn to analogies between his work and that of both Schopenhauer[32] and Nietzsche, both of whom he claimed not to have read until late in life. One historian concluded, based on Freud’s correspondence with his adolescent friend Eduard Silberstein, that Freud read Nietzsche’s The Birth of Tragedy and the first two of the Untimely Meditations when he was seventeen.[33] In 1900, the year of Nietzsche’s death, Freud bought his collected works; he told his friend, Fliess, that he hoped to find in Nietzsche’s works “the words for much that remains mute in me.” Later, he said he had not yet opened them.[34] Freud came to treat Nietzsche’s writings “as texts to be resisted far more than to be studied.” His interest in philosophy declined after he had decided on a career in neurology.[35]
Freud read William Shakespeare in English throughout his life, and it has been suggested that his understanding of human psychology may have been partially derived from Shakespeare’s plays.[36]
Freud’s Jewish origins and his allegiance to his secular Jewish identity were of significant influence in the formation of his intellectual and moral outlook, especially with respect to his intellectual non-conformism, as he was the first to point out in his Autobiographical Study.[37] They would also have a substantial effect on the content of psychoanalytic ideas, particularly in respect of their common concerns with depth interpretation and “the bounding of desire by law”.[38]
In October 1885, Freud went to Paris on a three-month fellowship to study with Jean-Martin Charcot, a renowned neurologist who was conducting scientific research into hypnosis. He was later to recall the experience of this stay as catalytic in turning him toward the practice of medical psychopathology and away from a less financially promising career in neurology research.[40] Charcot specialized in the study of hysteria and susceptibility to hypnosis, which he frequently demonstrated with patients on stage in front of an audience.
Once he had set up in private practice back in Vienna in 1886, Freud began using hypnosis in his clinical work. He adopted the approach of his friend and collaborator, Josef Breuer, in a type of hypnosis which was different from the French methods he had studied, in that it did not use suggestion. The treatment of one particular patient of Breuer’s proved to be transformative for Freud’s clinical practice. Described as Anna O., she was invited to talk about her symptoms while under hypnosis (she would coin the phrase “talking cure” for her treatment). In the course of talking in this way, her symptoms became reduced in severity as she retrieved memories of traumatic incidents associated with their onset.
The inconsistent results of Freud’s early clinical work eventually led him to abandon hypnosis, having concluded that more consistent and effective symptom relief could be achieved by encouraging patients to talk freely, without censorship or inhibition, about whatever ideas or memories occurred to them. In conjunction with this procedure, which he called “free association”, Freud found that patients’ dreams could be fruitfully analyzed to reveal the complex structuring of unconscious material and to demonstrate the psychic action of repression which, he had concluded, underlay symptom formation. By 1896 he was using the term “psychoanalysis” to refer to his new clinical method and the theories on which it was based.[41]
Freud’s development of these new theories took place during a period in which he experienced heart irregularities, disturbing dreams and periods of depression, a “neurasthenia” which he linked to the death of his father in 1896[42] and which prompted a “self-analysis” of his own dreams and memories of childhood. His explorations of his feelings of hostility to his father and rivalrous jealousy over his mother’s affections led him to fundamentally revise his theory of the origin of the neuroses.
On the basis of his early clinical work, Freud had postulated that unconscious memories of sexual molestation in early childhood were a necessary precondition for the psychoneuroses (hysteria and obsessional neurosis), a formulation now known as Freud’s seduction theory.[43] In the light of his self-analysis, Freud abandoned the theory that every neurosis can be traced back to the effects of infantile sexual abuse, now arguing that infantile sexual scenarios still had a causative function, but it did not matter whether they were real or imagined and that in either case they became pathogenic only when acting as repressed memories.[44]
This transition from the theory of infantile sexual trauma as a general explanation of how all neuroses originate to one that presupposes an autonomous infantile sexuality provided the basis for Freud’s subsequent formulation of the theory of the Oedipus complex.[45]
Freud described the evolution of his clinical method and set out his theory of the psychogenetic origins of hysteria, demonstrated in a number of case histories, in Studies on Hysteria published in 1895 (co-authored with Josef Breuer). In 1899 he published The Interpretation of Dreams in which, following a critical review of existing theory, Freud gives detailed interpretations of his own and his patients’ dreams in terms of wish-fulfillments made subject to the repression and censorship of the “dream work”. He then sets out the theoretical model of mental structure (the unconscious, pre-conscious and conscious) on which this account is based. An abridged version, On Dreams, was published in 1901. In works which would win him a more general readership, Freud applied his theories outside the clinical setting in The Psychopathology of Everyday Life (1901) and Jokes and their Relation to the Unconscious (1905).[46] In Three Essays on the Theory of Sexuality, published in 1905, Freud elaborates his theory of infantile sexuality, describing its “polymorphous perverse” forms and the functioning of the “drives”, to which it gives rise, in the formation of sexual identity.[47] The same year he published Fragment of an Analysis of a Case of Hysteria, which became one of his more famous and controversial case studies.[48]
During this formative period of his work, Freud valued and came to rely on the intellectual and emotional support of his friend Wilhelm Fliess, a Berlin-based ear, nose and throat specialist whom he had first met 1887. Both men saw themselves as isolated from the prevailing clinical and theoretical mainstream because of their ambitions to develop radical new theories of sexuality. Fliess developed highly eccentric theories of human biorhythms and a nasogenital connection which are today considered pseudoscientific. He shared Freud’s views on the importance of certain aspects of sexuality – masturbation, coitus interruptus, and the use of condoms – in the etiology of what were then called the “actual neuroses,” primarily neurasthenia and certain physically manifested anxiety symptoms.[49] They maintained an extensive correspondence from which Freud drew on Fliess’s speculations on infantile sexuality and bisexuality to elaborate and revise his own ideas. His first attempt at a systematic theory of the mind, his Project for a Scientific Psychology was developed as a metapsychology with Fliess as interlocutor.[50] However, Freud’s efforts to build a bridge between neurology and psychology were eventually abandoned after they had reached an impasse, as his letters to Fliess reveal,[51] though some ideas of the Project were to be taken up again in the concluding chapter of The Interpretation of Dreams.[52]
Freud had Fliess repeatedly operate on his nose and sinuses to treat “nasal reflex neurosis”,[53] and subsequently referred his patient Emma Eckstein to him. According to Freud, her history of symptoms included severe leg pains with consequent restricted mobility, as well as stomach and menstrual pains. These pains were, according to Fliess’s theories, caused by habitual masturbation which, as the tissue of the nose and genitalia were linked, was curable by removal of part of the middle turbinate.[54][55] Fliess’s surgery proved disastrous, resulting in profuse, recurrent nasal bleeding – he had left a half-metre of gauze in Eckstein’s nasal cavity – the subsequent removal of which left her permanently disfigured. At first, though aware of Fliess’s culpability – Freud fled from the remedial surgery in horror – he could only bring himself to delicately intimate in his correspondence to Fliess the nature of his disastrous role and in subsequent letters maintained a tactful silence on the matter or else returned to the face-saving topic of Eckstein’s hysteria. Freud ultimately, in light of Eckstein’s history of adolescent self-cutting and irregular nasal (and menstrual) bleeding, concluded that Fliess was “completely without blame”, as Eckstein’s post-operative haemorrhages were hysterical “wish-bleedings” linked to “an old wish to be loved in her illness” and triggered as a means of “rearousing [Freud’s] affection”. Eckstein nonetheless continued her analysis with Freud. She was restored to full mobility and went on to practice psychoanalysis herself.[56][57][54]
Freud, who had called Fliess “the Kepler of biology”, later concluded that a combination of a homoerotic attachment and the residue of his “specifically Jewish mysticism” lay behind his loyalty to his Jewish friend and his consequent over-estimation of both his theoretical and clinical work. Their friendship came to an acrimonious end with Fliess angry at Freud’s unwillingness to endorse his general theory of sexual periodicity and accusing him of collusion in the plagiarism of his work. After Fliess failed to respond to Freud’s offer of collaboration over publication of his Three Essays on the Theory of Sexuality in 1906, their relationship came to an end.[58]
In 1902, Freud at last realised his long-standing ambition to be made a university professor. The title “professor extraordinarius”[59] was important to Freud for the recognition and prestige it conferred, there being no salary or teaching duties attached to the post (he would be granted the enhanced status of “professor ordinarius” in 1920).[60] Despite support from the university, his appointment had been blocked in successive years by the political authorities and it was secured only with the intervention of one of his more influential ex-patients, a Baroness Marie Ferstel, who (supposedly) had to bribe the minister of education with a valuable painting.[61]
With his prestige thus enhanced, Freud continued with the regular series of lectures on his work which, since the mid-1880s as a docent of Vienna University, he had been delivering to small audiences every Saturday evening at the lecture hall of the university’s psychiatric clinic.[62]
From the autumn of 1902, a number of Viennese physicians who had expressed interest in Freud’s work were invited to meet at his apartment every Wednesday afternoon to discuss issues relating to psychology and neuropathology.[63] This group was called the Wednesday Psychological Society (Psychologische Mittwochs-Gesellschaft) and it marked the beginnings of the worldwide psychoanalytic movement.[64]
Freud founded this discussion group at the suggestion of the physician Wilhelm Stekel. Stekel had studied medicine at the University of Vienna under Richard von Krafft-Ebing. His conversion to psychoanalysis is variously attributed to his successful treatment by Freud for a sexual problem or as a result of his reading The Interpretation of Dreams, to which he subsequently gave a positive review in the Viennese daily newspaper Neues Wiener Tagblatt.[65]
The other three original members whom Freud invited to attend, Alfred Adler, Max Kahane, and Rudolf Reitler, were also physicians[66] and all five were Jewish by birth.[67] Both Kahane and Reitler were childhood friends of Freud. Kahane had attended the same secondary school and both he and Reitler went to university with Freud. They had kept abreast of Freud’s developing ideas through their attendance at his Saturday evening lectures.[68] In 1901, Kahane, who first introduced Stekel to Freud’s work,[62] had opened an out-patient psychotherapy institute of which he was the director in Bauernmarkt, in Vienna.[63] In the same year, his medical textbook, Outline of Internal Medicine for Students and Practicing Physicians, was published. In it, he provided an outline of Freud’s psychoanalytic method.[62] Kahane broke with Freud and left the Wednesday Psychological Society in 1907 for unknown reasons and in 1923 committed suicide.[69] Reitler was the director of an establishment providing thermal cures in Dorotheergasse which had been founded in 1901.[63] He died prematurely in 1917. Adler, regarded as the most formidable intellect among the early Freud circle, was a socialist who in 1898 had written a health manual for the tailoring trade. He was particularly interested in the potential social impact of psychiatry.[70]
Max Graf, a Viennese musicologist and father of “Little Hans”, who had first encountered Freud in 1900 and joined the Wednesday group soon after its initial inception,[71] described the ritual and atmosphere of the early meetings of the society:
The gatherings followed a definite ritual. First one of the members would present a paper. Then, black coffee and cakes were served; cigar and cigarettes were on the table and were consumed in great quantities. After a social quarter of an hour, the discussion would begin. The last and decisive word was always spoken by Freud himself. There was the atmosphere of the foundation of a religion in that room. Freud himself was its new prophet who made the heretofore prevailing methods of psychological investigation appear superficial.[70]
By 1906, the group had grown to sixteen members, including Otto Rank, who was employed as the group’s paid secretary.[70] In the same year, Freud began a correspondence with Carl Gustav Jung who was by then already an academically acclaimed researcher into word-association and the Galvanic Skin Response, and a lecturer at Zurich University, although still only an assistant to Eugen Bleuler at the Burghölzli Mental Hospital in Zürich.[72][73] In March 1907, Jung and Ludwig Binswanger, also a Swiss psychiatrist, travelled to Vienna to visit Freud and attend the discussion group. Thereafter, they established a small psychoanalytic group in Zürich. In 1908, reflecting its growing institutional status, the Wednesday group was reconstituted as the Vienna Psychoanalytic Society[74] with Freud as president, a position he relinquished in 1910 in favor of Adler in the hope of neutralizing his increasingly critical standpoint.[75]
The first woman member, Margarete Hilferding, joined the Society in 1910[76] and the following year she was joined by Tatiana Rosenthal and Sabina Spielrein who were both Russian psychiatrists and graduates of the Zürich University medical school. Prior to the completion of her studies, Spielrein had been a patient of Jung at the Burghölzli and the clinical and personal details of their relationship became the subject of an extensive correspondence between Freud and Jung. Both women would go on to make important contributions to the work of the Russian Psychoanalytic Society founded in 1910.[77]
Freud’s early followers met together formally for the first time at the Hotel Bristol, Salzburg on 27 April 1908. This meeting, which was retrospectively deemed to be the first International Psychoanalytic Congress,[78] was convened at the suggestion of Ernest Jones, then a London-based neurologist who had discovered Freud’s writings and begun applying psychoanalytic methods in his clinical work. Jones had met Jung at a conference the previous year and they met up again in Zürich to organize the Congress. There were, as Jones records, “forty-two present, half of whom were or became practicing analysts.”[79] In addition to Jones and the Viennese and Zürich contingents accompanying Freud and Jung, also present and notable for their subsequent importance in the psychoanalytic movement were Karl Abraham and Max Eitingon from Berlin, Sándor Ferenczi from Budapest and the New York-based Abraham Brill.
Important decisions were taken at the Congress with a view to advancing the impact of Freud’s work. A journal, the Jahrbuch für psychoanalytische und psychopathologishe Forschungen, was launched in 1909 under the editorship of Jung. This was followed in 1910 by the monthly Zentralblatt für Psychoanalyse edited by Adler and Stekel, in 1911 by Imago, a journal devoted to the application of psychoanalysis to the field of cultural and literary studies edited by Rank and in 1913 by the Internationale Zeitschrift für Psychoanalyse, also edited by Rank.[80] Plans for an international association of psychoanalysts were put in place and these were implemented at the Nuremberg Congress of 1910 where Jung was elected, with Freud’s support, as its first president.
Freud turned to Brill and Jones to further his ambition to spread the psychoanalytic cause in the English-speaking world. Both were invited to Vienna following the Salzburg Congress and a division of labour was agreed with Brill given the translation rights for Freud’s works, and Jones, who was to take up a post at the University of Toronto later in the year, tasked with establishing a platform for Freudian ideas in North American academic and medical life.[81] Jones’s advocacy prepared the way for Freud’s visit to the United States, accompanied by Jung and Ferenczi, in September 1909 at the invitation of Stanley Hall, president of Clark University, Worcester, Massachusetts, where he gave five lectures on psychoanalysis.[82]
The event, at which Freud was awarded an Honorary Doctorate, marked the first public recognition of Freud’s work and attracted widespread media interest. Freud’s audience included the distinguished neurologist and psychiatrist James Jackson Putnam, Professor of Diseases of the Nervous System at Harvard, who invited Freud to his country retreat where they held extensive discussions over a period of four days. Putnam’s subsequent public endorsement of Freud’s work represented a significant breakthrough for the psychoanalytic cause in the United States.[82] When Putnam and Jones organised the founding of the American Psychoanalytic Association in May 1911 they were elected president and secretary respectively. Brill founded the New York Psychoanalytic Society the same year. His English translations of Freud’s work began to appear from 1909.
Some of Freud’s followers subsequently withdrew from the International Psychoanalytical Association (IPA) and founded their own schools.
زندگی نامه فروید روانشناس
From 1909, Adler’s views on topics such as neurosis began to differ markedly from those held by Freud. As Adler’s position appeared increasingly incompatible with Freudianism, a series of confrontations between their respective viewpoints took place at the meetings of the Viennese Psychoanalytic Society in January and February 1911. In February 1911, Adler, then the president of the society, resigned his position. At this time, Stekel also resigned his position as vice president of the society. Adler finally left the Freudian group altogether in June 1911 to found his own organization with nine other members who had also resigned from the group.[83] This new formation was initially called Society for Free Psychoanalysis but it was soon renamed the Society for Individual Psychology. In the period after World War I, Adler became increasingly associated with a psychological position he devised called individual psychology.[84]
In 1912, Jung published Wandlungen und Symbole der Libido (published in English in 1916 as Psychology of the Unconscious) making it clear that his views were taking a direction quite different from those of Freud. To distinguish his system from psychoanalysis, Jung called it analytical psychology.[85] Anticipating the final breakdown of the relationship between Freud and Jung, Ernest Jones initiated the formation of a Secret Committee of loyalists charged with safeguarding the theoretical coherence and institutional legacy of the psychoanalytic movement. Formed in the autumn of 1912, the Committee comprised Freud, Jones, Abraham, Ferenczi, Rank, and Hanns Sachs. Max Eitingon joined the committee in 1919. Each member pledged himself not to make any public departure from the fundamental tenets of psychoanalytic theory before he had discussed his views with the others. After this development, Jung recognised that his position was untenable and resigned as editor of the Jarhbuch and then as president of the IPA in April 1914. The Zürich Society withdrew from the IPA the following July.[86]
Later the same year, Freud published a paper entitled “The History of the Psychoanalytic Movement”, the German original being first published in the Jahrbuch, giving his view on the birth and evolution of the psychoanalytic movement and the withdrawal of Adler and Jung from it.
The final defection from Freud’s inner circle occurred following the publication in 1924 of Rank’s The Trauma of Birth which other members of the committee read as, in effect, abandoning the Oedipus Complex as the central tenet of psychoanalytic theory. Abraham and Jones became increasingly forceful critics of Rank and though he and Freud were reluctant to end their close and long-standing relationship the break finally came in 1926 when Rank resigned from his official posts in the IPA and left Vienna for Paris. His place on the Committee was taken by Anna Freud.[87] Rank eventually settled in the United States where his revisions of Freudian theory were to influence a new generation of therapists uncomfortable with the orthodoxies of the IPA.
After the founding of the IPA in 1910, an international network of psychoanalytical societies, training institutes and clinics became well established and a regular schedule of biannual Congresses commenced after the end of World War I to coordinate their activities.[88]
Abraham and Eitingon founded the Berlin Psychoanalytic Society in 1910 and then the Berlin Psychoanalytic Institute and the Poliklinik in 1920. The Poliklinik’s innovations of free treatment, and child analysis and the Berlin Institute’s standardisation of psychoanalytic training had a major influence on the wider psychoanalytic movement. In 1927 Ernst Simmel founded the Schloss Tegel Sanatorium on the outskirts of Berlin, the first such establishment to provide psychoanalytic treatment in an institutional framework. Freud organised a fund to help finance its activities and his architect son, Ernst, was commissioned to refurbish the building. It was forced to close in 1931 for economic reasons.[89]
The 1910 Moscow Psychoanalytic Society became the Russian Psychoanalytic Society and Institute in 1922. Freud’s Russian followers were the first to benefit from translations of his work, the 1904 Russian translation of The Interpretation of Dreams appearing nine years before Brill’s English edition. The Russian Institute was unique in receiving state support for its activities, including publication of translations of Freud’s works.[90] Support was abruptly annulled in 1924, when Joseph Stalin came to power, after which psychoanalysis was denounced on ideological grounds.[91]
After helping found the American Psychoanalytic Association in 1911, Ernest Jones returned to Britain from Canada in 1913 and founded the London Psychoanalytic Society the same year. In 1919, he dissolved this organisation and, with its core membership purged of Jungian adherents, founded the British Psychoanalytical Society, serving as its president until 1944. The Institute of Psychoanalysis was established 1924 and the London Clinic of Psychoanalysis established in 1926, both under Jones’s directorship.[92]
The Vienna Ambulatorium (Clinic) was established in 1922 and the Vienna Psychoanalytic Institute was founded in 1924 under the directorship of Helene Deutsch.[93] Ferenczi founded the Budapest Psychoanalytic Institute in 1913 and a clinic in 1929.
Psychoanalytic societies and institutes were established in Switzerland (1919), France (1926), Italy (1932), the Netherlands (1933), Norway (1933) and in Palestine (Jerusalem, 1933) by Eitingon, who had fled Berlin after Adolf Hitler came to power.[94] The New York Psychoanalytic Institute was founded in 1931.
The 1922 Berlin Congress was the last Freud attended.[95] By this time his speech had become seriously impaired by the prosthetic device he needed as a result of a series of operations on his cancerous jaw. He kept abreast of developments through a regular correspondence with his principal followers and via the circular letters and meetings of the Secret Committee which he continued to attend.
The Committee continued to function until 1927 by which time institutional developments within the IPA, such as the establishment of the International Training Commission, had addressed concerns about the transmission of psychoanalytic theory and practice. There remained, however, significant differences over the issue of lay analysis – i.e. the acceptance of non-medically qualified candidates for psychoanalytic training. Freud set out his case in favour in 1926 in his The Question of Lay Analysis. He was resolutely opposed by the American societies who expressed concerns over professional standards and the risk of litigation (though child analysts were made exempt). These concerns were also shared by some of his European colleagues. Eventually an agreement was reached allowing societies autonomy in setting criteria for candidature.[96]
In 1930 Freud was awarded the Goethe Prize in recognition of his contributions to psychology and to German literary culture.[97]
Freud used pseudonyms in his case histories. Some patients known by pseudonyms were Cäcilie M. (Anna von Lieben); Dora (Ida Bauer, 1882–1945); Frau Emmy von N. (Fanny Moser); Fräulein Elisabeth von R. (Ilona Weiss);[98] Fräulein Katharina (Aurelia Kronich); Fräulein Lucy R.; Little Hans (Herbert Graf, 1903–1973); Rat Man (Ernst Lanzer, 1878–1914); Enos Fingy (Joshua Wild, 1878–1920);[99] and Wolf Man (Sergei Pankejeff, 1887–1979). Other famous patients included Prince Pedro Augusto of Brazil (1866–1934); H.D. (1886–1961); Emma Eckstein (1865–1924); Gustav Mahler (1860–1911), with whom Freud had only a single, extended consultation; Princess Marie Bonaparte; Edith Banfield Jackson (1895–1977);[100] and Albert Hirst (1887–1974).[101]
In February 1923, Freud detected a leukoplakia, a benign growth associated with heavy smoking, on his mouth. He initially kept this secret, but in April 1923 he informed Ernest Jones, telling him that the growth had been removed. Freud consulted the dermatologist Maximilian Steiner, who advised him to quit smoking but lied about the growth’s seriousness, minimizing its importance. Freud later saw Felix Deutsch, who saw that the growth was cancerous; he identified it to Freud using the euphemism “a bad leukoplakia” instead of the technical diagnosis epithelioma. Deutsch advised Freud to stop smoking and have the growth excised. Freud was treated by Marcus Hajek, a rhinologist whose competence he had previously questioned. Hajek performed an unnecessary cosmetic surgery in his clinic’s outpatient department. Freud bled during and after the operation, and may narrowly have escaped death. Freud subsequently saw Deutsch again. Deutsch saw that further surgery would be required, but did not tell Freud he had cancer because he was worried that Freud might wish to commit suicide.[102]
In January 1933, the Nazi Party took control of Germany, and Freud’s books were prominent among those they burned and destroyed. Freud remarked to Ernest Jones: “What progress we are making. In the Middle Ages they would have burned me. Now, they are content with burning my books.”[103] Freud continued to underestimate the growing Nazi threat and remained determined to stay in Vienna, even following the Anschluss of 13 March 1938, in which Nazi Germany annexed Austria, and the outbreaks of violent antisemitism that ensued.[104] Jones, the then president of the International Psychoanalytical Association (IPA), flew into Vienna from London via Prague on 15 March determined to get Freud to change his mind and seek exile in Britain. This prospect and the shock of the arrest and interrogation of Anna Freud by the Gestapo finally convinced Freud it was time to leave Austria.[104] Jones left for London the following week with a list provided by Freud of the party of émigrés for whom immigration permits would be required. Back in London, Jones used his personal acquaintance with the Home Secretary, Sir Samuel Hoare, to expedite the granting of permits. There were seventeen in all and work permits were provided where relevant. Jones also used his influence in scientific circles, persuading the president of the Royal Society, Sir William Bragg, to write to the Foreign Secretary Lord Halifax, requesting to good effect that diplomatic pressure be applied in Berlin and Vienna on Freud’s behalf. Freud also had support from American diplomats, notably his ex-patient and American ambassador to France, William Bullitt. Bullitt alerted U.S. President Roosevelt to the increased dangers facing the Freuds, resulting in the American consul-general in Vienna, John Cooper Wiley, arranging regular monitoring of Berggasse 19. He also intervened by phone call during the Gestapo interrogation of Anna Freud.[105]
The departure from Vienna began in stages throughout April and May 1938. Freud’s grandson Ernst Halberstadt and Freud’s son Martin’s wife and children left for Paris in April. Freud’s sister-in-law, Minna Bernays, left for London on 5 May, Martin Freud the following week and Freud’s daughter Mathilde and her husband, Robert Hollitscher, on 24 May.[106]
By the end of the month, arrangements for Freud’s own departure for London had become stalled, mired in a legally tortuous and financially extortionate process of negotiation with the Nazi authorities. Under regulations imposed on its Jewish population by the new Nazi regime, a Kommissar was appointed to manage Freud’s assets and those of the IPA whose headquarters were nearby Freud’s home. Freud was allocated to Dr. Anton Sauerwald, who had studied chemistry at Vienna University under Professor Josef Herzig, an old friend of Freud’s. Sauerwald read Freud’s books to further learn about him and became sympathetic towards his situation. Though required to disclose details of all Freud’s bank accounts to his superiors and to arrange the destruction of the historic library of books housed in the offices of the IPA, Sauerwald did neither. Instead he removed evidence of Freud’s foreign bank accounts to his own safe-keeping and arranged the storage of the IPA library in the Austrian National Library where it remained until the end of the war.[107]
Though Sauerwald’s intervention lessened the financial burden of the “flight” tax on Freud’s declared assets, other substantial charges were levied in relation to the debts of the IPA and the valuable collection of antiquities Freud possessed. Unable to access his own accounts, Freud turned to Princess Marie Bonaparte, the most eminent and wealthy of his French followers, who had travelled to Vienna to offer her support and it was she who made the necessary funds available.[108] This allowed Sauerwald to sign the necessary exit visas for Freud, his wife Martha and daughter Anna. They left Vienna on the Orient Express on 4 June, accompanied by their housekeeper and a doctor, arriving in Paris the following day where they stayed as guests of Marie Bonaparte before travelling overnight to London arriving at London Victoria station on 6 June.
Among those soon to call on Freud to pay their respects were Salvador Dalí, Stefan Zweig, Leonard Woolf, Virginia Woolf and H. G. Wells. Representatives of the Royal Society called with the Society’s Charter for Freud, who had been elected a Foreign Member in 1936, to sign himself into membership. Marie Bonaparte arrived towards the end of June to discuss the fate of Freud’s four elderly sisters left behind in Vienna. Her subsequent attempts to get them exit visas failed and they would all die in Nazi concentration camps.[109]
In early 1939 Sauerwald arrived in London in mysterious circumstances where he met Freud’s brother Alexander.[110] He was tried and imprisoned in 1945 by an Austrian court for his activities as a Nazi Party official. Responding to a plea from his wife, Anna Freud wrote to confirm that Sauerwald “used his office as our appointed commissar in such a manner as to protect my father”. Her intervention helped secure his release from jail in 1947.[111]
In the Freuds’ new home, 20 Maresfield Gardens, Hampstead, North London, Freud’s Vienna consulting room was recreated in faithful detail. He continued to see patients there until the terminal stages of his illness. He also worked on his last books, Moses and Monotheism, published in German in 1938 and in English the following year[112] and the uncompleted An Outline of Psychoanalysis which was published posthumously.
By mid-September 1939, Freud’s cancer of the jaw was causing him increasingly severe pain and had been declared to be inoperable. The last book he read, Balzac’s La Peau de chagrin, prompted reflections on his own increasing frailty and a few days later he turned to his doctor, friend and fellow refugee, Max Schur, reminding him that they had previously discussed the terminal stages of his illness: “Schur, you remember our ‘contract’ not to leave me in the lurch when the time had come. Now it is nothing but torture and makes no sense.” When Schur replied that he had not forgotten, Freud said, “I thank you,” and then “Talk it over with Anna, and if she thinks it’s right, then make an end of it.” Anna Freud wanted to postpone her father’s death, but Schur convinced her it was pointless to keep him alive and on 21 and 22 September administered doses of morphine that resulted in Freud’s death around 3 am on 23 September 1939.[113][114] However, discrepancies in the various accounts Schur gave of his role in Freud’s final hours, which have in turn led to inconsistencies between Freud’s main biographers, has led to further research and a revised account. This proposes that Schur was absent from Freud’s deathbed when a third and final dose of morphine was administered by Dr Josephine Stross, a colleague of Anna Freud, leading to Freud’s death around midnight on 23 September 1939.[115]
Three days after his death Freud’s body was cremated at the Golders Green Crematorium in North London, with Harrods acting as funeral directors, on the instructions of his son, Ernst.[116] Funeral orations were given by Ernest Jones and the Austrian author Stefan Zweig. Freud’s ashes were later placed in the crematorium’s Ernest George Columbarium (see “Freud Corner”). They rest on a plinth designed by his son, Ernst,[117] in a sealed[116]ancient Greek bell krater painted with Dionysian scenes that Freud had received as a gift from Marie Bonaparte and which he had kept in his study in Vienna for many years. After his wife, Martha, died in 1951, her ashes were also placed in the urn.[118]
Freud began his study of medicine at the University of Vienna in 1873.[119] He took almost nine years to complete his studies, due to his interest in neurophysiological research, specifically investigation of the sexual anatomy of eels and the physiology of the fish nervous system, and because of his interest in studying philosophy with Franz Brentano. He entered private practice in neurology for financial reasons, receiving his M.D. degree in 1881 at the age of 25.[120] Amongst his principal concerns in the 1880s was the anatomy of the brain, specifically the medulla oblongata. He intervened in the important debates about aphasia with his monograph of 1891, Zur Auffassung der Aphasien, in which he coined the term agnosia and counselled against a too locationist view of the explanation of neurological deficits. Like his contemporary Eugen Bleuler, he emphasized brain function rather than brain structure.
Freud was also an early researcher in the field of cerebral palsy, which was then known as “cerebral paralysis”. He published several medical papers on the topic, and showed that the disease existed long before other researchers of the period began to notice and study it. He also suggested that William John Little, the man who first identified cerebral palsy, was wrong about lack of oxygen during birth being a cause. Instead, he suggested that complications in birth were only a symptom.
Freud hoped that his research would provide a solid scientific basis for his therapeutic technique. The goal of Freudian therapy, or psychoanalysis, was to bring repressed thoughts and feelings into consciousness in order to free the patient from suffering repetitive distorted emotions.
Classically, the bringing of unconscious thoughts and feelings to consciousness is brought about by encouraging a patient to talk about dreams and engage in free association, in which patients report their thoughts without reservation and make no attempt to concentrate while doing so.[121] Another important element of psychoanalysis is transference, the process by which patients displace onto their analysts feelings and ideas which derive from previous figures in their lives. Transference was first seen as a regrettable phenomenon that interfered with the recovery of repressed memories and disturbed patients’ objectivity, but by 1912, Freud had come to see it as an essential part of the therapeutic process.[122]
The origin of Freud’s early work with psychoanalysis can be linked to Josef Breuer. Freud credited Breuer with opening the way to the discovery of the psychoanalytical method by his treatment of the case of Anna O. In November 1880, Breuer was called in to treat a highly intelligent 21-year-old woman (Bertha Pappenheim) for a persistent cough that he diagnosed as hysterical. He found that while nursing her dying father, she had developed a number of transitory symptoms, including visual disorders and paralysis and contractures of limbs, which he also diagnosed as hysterical. Breuer began to see his patient almost every day as the symptoms increased and became more persistent, and observed that she entered states of absence. He found that when, with his encouragement, she told fantasy stories in her evening states of absence her condition improved, and most of her symptoms had disappeared by April 1881. Following the death of her father in that month her condition deteriorated again. Breuer recorded that some of the symptoms eventually remitted spontaneously, and that full recovery was achieved by inducing her to recall events that had precipitated the occurrence of a specific symptom.[123] In the years immediately following Breuer’s treatment, Anna O. spent three short periods in sanatoria with the diagnosis “hysteria” with “somatic symptoms”,[124] and some authors have challenged Breuer’s published account of a cure.[125][126][127] Richard Skues rejects this interpretation, which he sees as stemming from both Freudian and anti-psychoanalytical revisionism, that regards both Breuer’s narrative of the case as unreliable and his treatment of Anna O. as a failure.[128] Psychologist Frank Sulloway contends that “Freud’s case histories are rampant with censorship, distortions, highly dubious ‘reconstructions,’ and exaggerated claims.”[129]
In the early 1890s, Freud used a form of treatment based on the one that Breuer had described to him, modified by what he called his “pressure technique” and his newly developed analytic technique of interpretation and reconstruction. According to Freud’s later accounts of this period, as a result of his use of this procedure most of his patients in the mid-1890s reported early childhood sexual abuse. He believed these accounts, which he used as the basis for his seduction theory, but then he came to believe that they were fantasies. He explained these at first as having the function of “fending off” memories of infantile masturbation, but in later years he wrote that they represented Oedipal fantasies, stemming from innate drives that are sexual and destructive in nature.[130]
Another version of events focuses on Freud’s proposing that unconscious memories of infantile sexual abuse were at the root of the psychoneuroses in letters to Fliess in October 1895, before he reported that he had actually discovered such abuse among his patients.[131] In the first half of 1896, Freud published three papers, which led to his seduction theory, stating that he had uncovered, in all of his current patients, deeply repressed memories of sexual abuse in early childhood.[132] In these papers, Freud recorded that his patients were not consciously aware of these memories, and must therefore be present as unconscious memories if they were to result in hysterical symptoms or obsessional neurosis. The patients were subjected to considerable pressure to “reproduce” infantile sexual abuse “scenes” that Freud was convinced had been repressed into the unconscious.[133] Patients were generally unconvinced that their experiences of Freud’s clinical procedure indicated actual sexual abuse. He reported that even after a supposed “reproduction” of sexual scenes the patients assured him emphatically of their disbelief.[134]
As well as his pressure technique, Freud’s clinical procedures involved analytic inference and the symbolic interpretation of symptoms to trace back to memories of infantile sexual abuse.[135] His claim of one hundred percent confirmation of his theory only served to reinforce previously expressed reservations from his colleagues about the validity of findings obtained through his suggestive techniques.[136] Freud subsequently showed inconsistency as to whether his seduction theory was still compatible with his later findings.[137] In an addendum to The Aetiology of Hysteria he stated: “All this is true [the sexual abuse of children]; but it must be remembered that at the time I wrote it I had not yet freed myself from my overvaluation of reality and my low valuation of phantasy”.[138] Some years later Freud explicitly rejected the claim of his colleague Ferenczi that his patients’ reports of sexual molestation were actual memories instead of fantasies, and he tried to dissuade Ferenczi from making his views public.[137] Karin Ahbel-Rappe concludes in her study “‘I no longer believe’: did Freud abandon the seduction theory?”: “Freud marked out and started down a trail of investigation into the nature of the experience of infantile incest and its impact on the human psyche, and then abandoned this direction for the most part.”[139]
As a medical researcher, Freud was an early user and proponent of cocaine as a stimulant as well as analgesic. He believed that cocaine was a cure for many mental and physical problems, and in his 1884 paper “On Coca” he extolled its virtues. Between 1883 and 1887 he wrote several articles recommending medical applications, including its use as an antidepressant. He narrowly missed out on obtaining scientific priority for discovering its anesthetic properties of which he was aware but had mentioned only in passing.[140] (Karl Koller, a colleague of Freud’s in Vienna, received that distinction in 1884 after reporting to a medical society the ways cocaine could be used in delicate eye surgery.) Freud also recommended cocaine as a cure for morphine addiction.[141] He had introduced cocaine to his friend Ernst von Fleischl-Marxow, who had become addicted to morphine taken to relieve years of excruciating nerve pain resulting from an infection acquired after injuring himself while performing an autopsy. His claim that Fleischl-Marxow was cured of his addiction was premature, though he never acknowledged that he had been at fault. Fleischl-Marxow developed an acute case of “cocaine psychosis”, and soon returned to using morphine, dying a few years later still suffering from intolerable pain.[142]
The application as an anesthetic turned out to be one of the few safe uses of cocaine, and as reports of addiction and overdose began to filter in from many places in the world, Freud’s medical reputation became somewhat tarnished.[143] After the “Cocaine Episode”[144] Freud ceased to publicly recommend use of the drug, but continued to take it himself occasionally for depression, migraine and nasal inflammation during the early 1890s, before discontinuing its use in 1896.[145]
The concept of the unconscious was central to Freud’s account of the mind. Freud believed that while poets and thinkers had long known of the existence of the unconscious, he had ensured that it received scientific recognition in the field of psychology.[146]
Freud states explicitly that his concept of the unconscious as he first formulated it was based on the theory of repression. He postulated a cycle in which ideas are repressed, but remain in the mind, removed from consciousness yet operative, then reappear in consciousness under certain circumstances. The postulate was based upon the investigation of cases of hysteria, which revealed instances of behaviour in patients that could not be explained without reference to ideas or thoughts of which they had no awareness and which analysis revealed were linked to the (real or imagined) repressed sexual scenarios of childhood. In his later re-formulations of the concept of repression in his 1915 paper ‘Repression’ (Standard Edition XIV) Freud introduced the distinction in the unconscious between primary repression linked to the universal taboo on incest (‘innately present originally’) and repression (‘after expulsion’) that was a product of an individual’s life history (‘acquired in the course of the ego’s development’) in which something that was at one point conscious is rejected or eliminated from consciousness.[146]
In his account of the development and modification of his theory of unconscious mental processes he sets out in his 1915 paper ‘The Unconscious’ (Standard Edition XIV), Freud identifies the three perspectives he employs: the dynamic, the economic and the topographical.
The dynamic perspective concerns firstly the constitution of the unconscious by repression and secondly the process of “censorship” which maintains unwanted, anxiety inducing thoughts as such. Here Freud is drawing on observations from his earliest clinical work in the treatment of hysteria.
In the economic perspective the focus is upon the trajectories of the repressed contents “the vicissitudes of sexual impulses” as they undergo complex transformations in the process of both symptom formation and normal unconscious thought such as dreams and slips of the tongue. These were topics Freud explored in detail in The Interpretation of Dreams and The Psychopathology of Everyday Life.
Whereas both these former perspectives focus on the unconscious as it is about to enter consciousness, the topographical perspective represents a shift in which the systemic properties of the unconscious, its characteristic processes and modes of operation such as condensation and displacement, are placed in the foreground.
This “first topography” presents a model of psychic structure comprising three systems:
In his later work, notably in The Ego and the Id (1923), a second topography is introduced comprising id, ego and super-ego, which is superimposed on the first without replacing it.[147] In this later formulation of the concept of the unconscious the id[148] comprises a reservoir of instincts or drives a portion of them being hereditary or innate, a portion repressed or acquired. As such, from the economic perspective, the id is the prime source of psychical energy and from the dynamic perspective it conflicts with the ego[149] and the super-ego[150] which, genetically speaking, are diversifications of the id.
Freud believed the function of dreams is to preserve sleep by representing as fulfilled wishes that would otherwise awaken the dreamer.[151]
In Freud’s theory dreams are instigated by the daily occurrences and thoughts of everyday life. In what Freud called the “dream-work”, these “secondary process” thoughts (“word presentations”), governed by the rules of language and the reality principle, become subject to the “primary process” of unconscious thought (“thing presentations”) governed by the pleasure principle, wish gratification and the repressed sexual scenarios of childhood. Because of the disturbing nature of the latter and other repressed thoughts and desires which may have become linked to them, the dream-work operates a censorship function, disguising by distortion, displacement and condensation the repressed thoughts so as to preserve sleep.[152]
In the clinical setting Freud encouraged free association to the dream’s manifest content, as recounted in the dream narrative, so as to facilitate interpretative work on its latent content – the repressed thoughts and fantasies – and also on the underlying mechanisms and structures operative in the dream-work. As Freud developed his theoretical work on dreams he went beyond his theory of dreams as wish-fulfillments to arrive at an emphasis on dreams as “nothing other than a particular form of thinking. … It is the dream-work that creates that form, and it alone is the essence of dreaming”.[153]
Freud’s theory of psychosexual development proposes that, following on from the initial polymorphous perversity of infantile sexuality, the sexual “drives” pass through the distinct developmental phases of the oral, the anal, and the phallic. Though these phases then give way to a latency stage of reduced sexual interest and activity (from the age of five to puberty, approximately), they leave, to a greater or lesser extent, a “perverse” and bisexual residue which persists during the formation of adult genital sexuality. Freud argued that neurosis or perversion could be explained in terms of fixation or regression to these phases whereas adult character and cultural creativity could achieve a sublimation of their perverse residue.[154]
After Freud’s later development of the theory of the Oedipus complex this normative developmental trajectory becomes formulated in terms of the child’s renunciation of incestuous desires under the fantasised threat of (or phantasised fact of, in the case of the girl) castration.[155] The “dissolution” of the Oedipus complex is then achieved when the child’s rivalrous identification with the parental figure is transformed into the pacifying identifications of the Ego ideal which assume both similarity and difference and acknowledge the separateness and autonomy of the other.[156]
Freud hoped to prove that his model was universally valid and turned to ancient mythology and contemporary ethnography for comparative material arguing that totemism reflected a ritualized enactment of a tribal Oedipal conflict.[157]
Freud proposed that the human psyche could be divided into three parts: Id, ego and super-ego. Freud discussed this model in the 1920 essay Beyond the Pleasure Principle, and fully elaborated upon it in The Ego and the Id (1923), in which he developed it as an alternative to his previous topographic schema (i.e., conscious, unconscious and preconscious). The id is the completely unconscious, impulsive, childlike portion of the psyche that operates on the “pleasure principle” and is the source of basic impulses and drives; it seeks immediate pleasure and gratification.[158]
Freud acknowledged that his use of the term Id (das Es, “the It”) derives from the writings of Georg Groddeck.[148][159] The super-ego is the moral component of the psyche, which takes into account no special circumstances in which the morally right thing may not be right for a given situation.[150] The rational ego attempts to exact a balance between the impractical hedonism of the id and the equally impractical moralism of the super-ego;[149] it is the part of the psyche that is usually reflected most directly in a person’s actions. When overburdened or threatened by its tasks, it may employ defence mechanisms including denial, repression, undoing, rationalization, and displacement. This concept is usually represented by the “Iceberg Model”.[160] This model represents the roles the id, ego, and super- ego play in relation to conscious and unconscious thought.
Freud compared the relationship between the ego and the id to that between a charioteer and his horses: the horses provide the energy and drive, while the charioteer provides direction.[158]
Freud believed that the human psyche is subject to two conflicting drives: the life drive or libido and the death drive. The life drive was also termed “Eros” and the death drive “Thanatos”, although Freud did not use the latter term; “Thanatos” was introduced in this context by Paul Federn.[161][162] Freud hypothesized that libido is a form of mental energy with which processes, structures and object-representations are invested.[163]
In Beyond the Pleasure Principle (1920), Freud inferred the existence of a death drive. Its premise was a regulatory principle that has been described as “the principle of psychic inertia”, “the Nirvana principle”,[164] and “the conservatism of instinct”. Its background was Freud’s earlier Project for a Scientific Psychology, where he had defined the principle governing the mental apparatus as its tendency to divest itself of quantity or to reduce tension to zero. Freud had been obliged to abandon that definition, since it proved adequate only to the most rudimentary kinds of mental functioning, and replaced the idea that the apparatus tends toward a level of zero tension with the idea that it tends toward a minimum level of tension.[165]
Freud in effect readopted the original definition in Beyond the Pleasure Principle, this time applying it to a different principle. He asserted that on certain occasions the mind acts as though it could eliminate tension entirely, or in effect to reduce itself to a state of extinction; his key evidence for this was the existence of the compulsion to repeat. Examples of such repetition included the dream life of traumatic neurotics and children’s play. In the phenomenon of repetition, Freud saw a psychic trend to work over earlier impressions, to master them and derive pleasure from them, a trend was prior to the pleasure principle but not opposed to it. In addition to that trend, there was also a principle at work that was opposed to, and thus “beyond” the pleasure principle. If repetition is a necessary element in the binding of energy or adaptation, when carried to inordinate lengths it becomes a means of abandoning adaptations and reinstating earlier or less evolved psychic positions. By combining this idea with the hypothesis that all repetition is a form of discharge, Freud reached the conclusion that the compulsion to repeat is an effort to restore a state that is both historically primitive and marked by the total draining of energy: death.[165] Such an explanation has been defined by some scholars as “metaphysical biology”.[166]
In his 1917 essay “Mourning and Melancholia”, Freud drew a distinction between mourning, painful but an inevitable part of life, and “melancholia”, his term for pathological refusal of a mourner to “decathect” from the lost one. Freud claimed that, in normal mourning, the ego was responsible for narcissistically detaching the libido from the lost one as a means of self-preservation, but that in “melancholia”, prior ambivalence towards the lost one prevents this from occurring. Suicide, Freud hypothesized, could result in extreme cases, when unconscious feelings of conflict became directed against the mourner’s own ego.[167][168]
Initiating what became the first debate within psychoanalysis on femininity, Karen Horney of the Berlin Institute set out to challenge Freud’s account of the development of feminine sexuality. Rejecting Freud’s theories of the feminine castration complex and penis envy, Horney argued for a primary femininity and penis envy as a defensive formation rather than arising from the fact, or “injury”, of biological asymmetry as Freud held. Horney had the influential support of Melanie Klein and Ernest Jones who coined the term “phallocentrism” in his critique of Freud’s position.[169]
In defending Freud against this critique, feminist scholar Jacqueline Rose has argued that it presupposes a more normative account of female sexual development than that given by Freud. She notes that Freud moved from a description of the little girl stuck with her ‘inferiority’ or ‘injury’ in the face of the anatomy of the little boy to an account in his later work which explicitly describes the process of becoming ‘feminine’ as an ‘injury’ or ‘catastrophe’ for the complexity of her earlier psychic and sexual life.[170]
According to Freud, “Elimination of clitoral sexuality is a necessary precondition for the development of femininity, since it is immature and masculine in its nature.”[171] Freud postulated the concept of “vaginal orgasm” as separate from clitoral orgasm, achieved by external stimulation of the clitoris. In 1905, he stated that clitoral orgasms are purely an adolescent phenomenon and that, upon reaching puberty, the proper response of mature women is a change-over to vaginal orgasms, meaning orgasms without any clitoral stimulation. This theory has been criticized on the grounds that Freud provided no evidence for this basic assumption, and because it made many women feel inadequate when they could not achieve orgasm via vaginal intercourse alone.[172][173][174][175]
Freud regarded the monotheistic God as an illusion based upon the infantile emotional need for a powerful, supernatural pater familias. He maintained that religion – once necessary to restrain man’s violent nature in the early stages of civilization – in modern times, can be set aside in favor of reason and science.[176] “Obsessive Actions and Religious Practices” (1907) notes the likeness between faith (religious belief) and neurotic obsession.[177]Totem and Taboo (1913) proposes that society and religion begin with the patricide and eating of the powerful paternal figure, who then becomes a revered collective memory.[178] These arguments were further developed in The Future of an Illusion (1927) in which Freud argued that religious belief serves the function of psychological consolation. Freud argues the belief of a supernatural protector serves as a buffer from man’s “fear of nature” just as the belief in an afterlife serves as a buffer from man’s fear of death. The core idea of the work is that all of religious belief can be explained through its function to society, not for its relation to the truth. This is why, according to Freud, religious beliefs are “illusions”. In Civilization and Its Discontents (1930), he quotes his friend Romain Rolland, who described religion as an “oceanic sensation”, but says he never experienced this feeling.[179]Moses and Monotheism (1937) proposes that Moses was the tribal pater familias, killed by the Jews, who psychologically coped with the patricide with a reaction formation conducive to their establishing monotheist Judaism;[180] analogously, he described the Roman Catholic rite of Holy Communion as cultural evidence of the killing and devouring of the sacred father.[112][181]
Moreover, he perceived religion, with its suppression of violence, as mediator of the societal and personal, the public and the private, conflicts between Eros and Thanatos, the forces of life and death.[182] Later works indicate Freud’s pessimism about the future of civilization, which he noted in the 1931 edition of Civilization and its Discontents.[183]
In a footnote of his 1909 work, Analysis of a Phobia in a Five year old Boy, Freud theorized that the universal fear of castration was provoked in the uncircumcised when they perceived circumcision and that this was “the deepest unconscious root of anti-Semitism”.[184]
Freud’s legacy, though a highly contested area of controversy, was described by Stephen Frosh as “one of the strongest influences on twentieth-century thought, its impact comparable only to that of Darwinism and Marxism.”[185] Henri Ellenberger stated that its range of influence permeated “all the fields of culture … so far as to change our way of life and concept of man.”[186]
Though not the first methodology in the practice of individual verbal psychotherapy,[187] Freud’s psychoanalytic system came to dominate the field from early in the twentieth century, forming the basis for many later variants. While these systems have adopted different theories and techniques, all have followed Freud by attempting to achieve psychic and behavioral change through having patients talk about their difficulties.[4] Psychoanalysis is not as influential as it once was in Europe and the United States, though in some parts of the world, notably Latin America, its influence in the later 20th century expanded substantially. Psychoanalysis also remains influential within many contemporary schools of psychotherapy and has led to innovative therapeutic work in schools and with families and groups.[188] There is a substantial body of research which demonstrates the efficacy of the clinical methods of psychoanalysis[189] and of related psychodynamic therapies in treating a wide range of psychological disorders.[190]
The neo-Freudians, a group including Alfred Adler, Otto Rank, Karen Horney, Harry Stack Sullivan and Erich Fromm, rejected Freud’s theory of instinctual drive, emphasized interpersonal relations and self-assertiveness, and made modifications to therapeutic practice that reflected these theoretical shifts. Adler originated the approach, although his influence was indirect due to his inability to systematically formulate his ideas. Neo-Freudian analysis places more emphasis on the patient’s relationship with the analyst and less on exploration of the unconscious.[191]
Carl Jung believed that the collective unconscious, which reflects the cosmic order and the history of the human species, is the most important part of the mind. It contains archetypes, which are manifested in symbols that appear in dreams, disturbed states of mind, and various products of culture. Jungians are less interested in infantile development and psychological conflict between wishes and the forces that frustrate them than in integration between different parts of the person. The object of Jungian therapy was to mend such splits. Jung focused in particular on problems of middle and later life. His objective was to allow people to experience the split-off aspects of themselves, such as the anima (a man’s suppressed female self), the animus (a woman’s suppressed male self), or the shadow (an inferior self-image), and thereby attain wisdom.[191]
Jacques Lacan approached psychoanalysis through linguistics and literature. Lacan believed Freud’s essential work had been done prior to 1905 and concerned the interpretation of dreams, neurotic symptoms, and slips, which had been based on a revolutionary way of understanding language and its relation to experience and subjectivity, and that ego psychology and object relations theory were based upon misreadings of Freud’s work. For Lacan, the determinative dimension of human experience is neither the self (as in ego psychology) nor relations with others (as in object relations theory), but language. Lacan saw desire as more important than need and considered it necessarily ungratifiable.[192]
Wilhelm Reich developed ideas that Freud had developed at the beginning of his psychoanalytic investigation but then superseded but never finally discarded. These were the concept of the Actualneurosis and a theory of anxiety based upon the idea of dammed-up libido. In Freud’s original view, what really happened to a person (the “actual”) determined the resulting neurotic disposition. Freud applied that idea both to infants and to adults. In the former case, seductions were sought as the causes of later neuroses and in the latter incomplete sexual release. Unlike Freud, Reich retained the idea that actual experience, especially sexual experience, was of key significance. By the 1920s, Reich had “taken Freud’s original ideas about sexual release to the point of specifying the orgasm as the criteria of healthy function.” Reich was also “developing his ideas about character into a form that would later take shape, first as “muscular armour”, and eventually as a transducer of universal biological energy, the “orgone”.”[191]
Fritz Perls, who helped to develop Gestalt therapy, was influenced by Reich, Jung and Freud. The key idea of gestalt therapy is that Freud overlooked the structure of awareness, “an active process that moves toward the construction of organized meaningful wholes … between an organism and its environment.” These wholes, called gestalts, are “patterns involving all the layers of organismic function – thought, feeling, and activity.” Neurosis is seen as splitting in the formation of gestalts, and anxiety as the organism sensing “the struggle towards its creative unification.” Gestalt therapy attempts to cure patients through placing them in contact with “immediate organismic needs.” Perls rejected the verbal approach of classical psychoanalysis; talking in gestalt therapy serves the purpose of self-expression rather than gaining self-knowledge. Gestalt therapy usually takes place in groups, and in concentrated “workshops” rather than being spread out over a long period of time; it has been extended into new forms of communal living.[191]
Arthur Janov’s primal therapy, which has been an influential post-Freudian psychotherapy, resembles psychoanalytic therapy in its emphasis on early childhood experience, but has also differences with it. While Janov’s theory is akin to Freud’s early idea of Actualneurosis, he does not have a dynamic psychology but a nature psychology like that of Reich or Perls, in which need is primary while wish is derivative and dispensable when need is met. Despite its surface similarity to Freud’s ideas, Janov’s theory lacks a strictly psychological account of the unconscious and belief in infantile sexuality. While for Freud there was a hierarchy of danger situations, for Janov the key event in the child’s life is awareness that the parents do not love it.[191] Janov writes in The Primal Scream (1970) that primal therapy has in some ways returned to Freud’s early ideas and techniques.[193]
Ellen Bass and Laura Davis, co-authors of The Courage to Heal (1988), are described as “champions of survivorship” by Frederick Crews, who considers Freud the key influence upon them, although in his view they are indebted not to classic psychoanalysis but to “the pre-psychoanalytic Freud … who supposedly took pity on his hysterical patients, found that they were all harboring memories of early abuse … and cured them by unknotting their repression.” Crews sees Freud as having anticipated the recovered memory movement by emphasizing “mechanical cause-and-effect relations between symptomatology and the premature stimulation of one body zone or another”, and with pioneering its “technique of thematically matching a patient’s symptom with a sexually symmetrical ‘memory.'” Crews believes that Freud’s confidence in accurate recall of early memories anticipates the theories of recovered memory therapists such as Lenore Terr, which in his view have led to people being wrongfully imprisoned or involved in litigation.[194]
Research projects designed to test Freud’s theories empirically have led to a vast literature on the topic.[195] American psychologists began to attempt to study repression in the experimental laboratory around 1930. In 1934, when the psychologist Saul Rosenzweig sent Freud reprints of his attempts to study repression, Freud responded with a dismissive letter stating that “the wealth of reliable observations” on which psychoanalytic assertions were based made them “independent of experimental verification.”[196] Seymour Fisher and Roger P. Greenberg concluded in 1977 that some of Freud’s concepts were supported by empirical evidence. Their analysis of research literature supported Freud’s concepts of oral and anal personality constellations, his account of the role of Oedipal factors in certain aspects of male personality functioning, his formulations about the relatively greater concern about loss of love in women’s as compared to men’s personality economy, and his views about the instigating effects of homosexual anxieties on the formation of paranoid delusions. They also found limited and equivocal support for Freud’s theories about the development of homosexuality. They found that several of Freud’s other theories, including his portrayal of dreams as primarily containers of secret, unconscious wishes, as well as some of his views about the psychodynamics of women, were either not supported or contradicted by research. Reviewing the issues again in 1996, they concluded that much experimental data relevant to Freud’s work exists, and supports some of his major ideas and theories.[197]
Other viewpoints include those of Hans Eysenck, who writes in Decline and Fall of the Freudian Empire (1985) that Freud set back the study of psychology and psychiatry “by something like fifty years or more”,[198] and Malcolm Macmillan, who concludes in Freud Evaluated (1991) that “Freud’s method is not capable of yielding objective data about mental processes”.[199] Morris Eagle states that it has been “demonstrated quite conclusively that because of the epistemologically contaminated status of clinical data derived from the clinical situation, such data have questionable probative value in the testing of psychoanalytic hypotheses”.[200]Richard Webster, in Why Freud Was Wrong (1995), described psychoanalysis as perhaps the most complex and successful pseudoscience in history.[201] Crews believes that psychoanalysis has no scientific or therapeutic merit.[202]
I.B. Cohen regards Freud’s Interpretation of Dreams as a revolutionary work of science, the last such work to be published in book form.[203]
In contrast Allan Hobson believes that Freud, by rhetorically discrediting 19th century investigators of dreams such as Alfred Maury and the Marquis de Hervey de Saint-Denis at a time when study of the physiology of the brain was only beginning, interrupted the development of scientific dream theory for half a century.[204] The dream researcher G. William Domhoff has disputed claims of Freudian dream theory being validated.[205]
The philosopher Karl Popper, who argued that all proper scientific theories must be potentially falsifiable, claimed that Freud’s psychoanalytic theories were presented in unfalsifiable form, meaning that no experiment could ever disprove them.[206] The philosopher Adolf Grünbaum argues in The Foundations of Psychoanalysis (1984) that Popper was mistaken and that many of Freud’s theories are empirically testable, a position with which others such as Eysenck agree.[207][208] The philosopher Roger Scruton, writing in Sexual Desire (1986), also rejected Popper’s arguments, pointing to the theory of repression as an example of a Freudian theory that does have testable consequences. Scruton nevertheless concluded that psychoanalysis is not genuinely scientific, on the grounds that it involves an unacceptable dependence on metaphor.[209] The philosopher Donald Levy agrees with Grünbaum that Freud’s theories are falsifiable but disputes Grünbaum’s contention that therapeutic success is only the empirical basis on which they stand or fall, arguing that a much wider range of empirical evidence can be adduced if clinical case material is taken into consideration.[210]
In a study of psychoanalysis in the United States, Nathan Hale reported on the “decline of psychoanalysis in psychiatry” during the years 1965–1985.[211] The continuation of this trend was noted by Alan Stone: “As academic psychology becomes more ‘scientific’ and psychiatry more biological, psychoanalysis is being brushed aside.”[212] Paul Stepansky, while noting that psychoanalysis remains influential in the humanities, records the “vanishingly small number of psychiatric residents who choose to pursue psychoanalytic training” and the “nonanalytic backgrounds of psychiatric chairpersons at major universities” among the evidence he cites for his conclusion that “Such historical trends attest to the marginalisation of psychoanalysis within American psychiatry.”[213] Nonetheless Freud was ranked as the third most cited psychologist of the 20th century, according to a Review of General Psychology survey of American psychologists and psychology texts, published in 2002.[214] It is also claimed that in moving beyond the “orthodoxy of the not so distant past … new ideas and new research has led to an intense reawakening of interest in psychoanalysis from neighbouring disciplines ranging from the humanities to neuroscience and including the non-analytic therapies”.[215]
Research in the emerging field of neuropsychoanalysis, founded by neuroscientist and psychoanalyst Mark Solms,[216] has proved controversial with some psychoanalysts criticising the very concept itself.[217] Solms and his colleagues have argued for neuro-scientific findings being “broadly consistent” with Freudian theories pointing out brain structures relating to Freudian concepts such as libido, drives, the unconscious, and repression.[218][219] Neuroscientists who have endorsed Freud’s work include David Eagleman who believes that Freud “transformed psychiatry” by providing ” the first exploration of the way in which hidden states of the brain participate in driving thought and behavior”[220] and Nobel laureate Eric Kandel who argues that “psychoanalysis still represents the most coherent and intellectually satisfying view of the mind.”[221]
Psychoanalysis has been interpreted as both radical and conservative. By the 1940s, it had come to be seen as conservative by the European and American intellectual community. Critics outside the psychoanalytic movement, whether on the political left or right, saw Freud as a conservative. Fromm had argued that several aspects of psychoanalytic theory served the interests of political reaction in his The Fear of Freedom (1942), an assessment confirmed by sympathetic writers on the right. In Freud: The Mind of the Moralist (1959), Philip Rieff portrayed Freud as a man who urged men to make the best of an inevitably unhappy fate, and admirable for that reason. In the 1950s, Herbert Marcuse challenged the then prevailing interpretation of Freud as a conservative in Eros and Civilization (1955), as did Lionel Trilling in Freud and the Crisis of Our Culture and Norman O. Brown in Life Against Death (1959).[222]Eros and Civilization helped make the idea that Freud and Karl Marx were addressing similar questions from different perspectives credible to the left. Marcuse criticized neo-Freudian revisionism for discarding seemingly pessimistic theories such as the death instinct, arguing that they could be turned in a utopian direction. Freud’s theories also influenced the Frankfurt School and critical theory as a whole.[223]
Freud has been compared to Marx by Reich, who saw Freud’s importance for psychiatry as parallel to that of Marx for economics,[224] and by Paul Robinson, who sees Freud as a revolutionary whose contributions to twentieth century thought are comparable in importance to Marx’s contributions to nineteenth century thought.[225] Fromm calls Freud, Marx, and Einstein the “architects of the modern age”, but rejects the idea that Marx and Freud were equally significant, arguing that Marx was both far more historically important and a finer thinker. Fromm nevertheless credits Freud with permanently changing the way human nature is understood.[226]Gilles Deleuze and Félix Guattari write in Anti-Oedipus (1972) that psychoanalysis resembles the Russian Revolution in that it became corrupted almost from the beginning. They believe this began with Freud’s development of the theory of the Oedipus complex, which they see as idealist.[227]
Jean-Paul Sartre critiques Freud’s theory of the unconscious in Being and Nothingness (1943), claiming that consciousness is essentially self-conscious. Sartre also attempts to adapt some of Freud’s ideas to his own account of human life, and thereby develop an “existential psychoanalysis” in which causal categories are replaced by teleological categories.[228]Maurice Merleau-Ponty considers Freud to be one of the anticipators of phenomenology,[229] while Theodor W. Adorno considers Edmund Husserl, the founder of phenomenology, to be Freud’s philosophical opposite, writing that Husserl’s polemic against psychologism could have been directed against psychoanalysis.[230]Paul Ricœur sees Freud as one of the three “masters of suspicion”, alongside Marx and Nietzsche,[231] for their unmasking ‘the lies and illusions of consciousness’.[232] Ricœur and Jürgen Habermas have helped create a “hermeneutic version of Freud”, one which “claimed him as the most significant progenitor of the shift from an objectifying, empiricist understanding of the human realm to one stressing subjectivity and interpretation.”[233]Louis Althusser drew on Freud’s concept of overdetermination for his reinterpretation of Marx’s Capital.[234]Jean-François Lyotard developed a theory of the unconscious that reverses Freud’s account of the dream-work: for Lyotard, the unconscious is a force whose intensity is manifest via disfiguration rather than condensation.[235]Jacques Derrida finds Freud to be both a late figure in the history of western metaphysics and, with Nietzsche and Heidegger, a precursor of his own brand of radicalism.[236]
Several scholars see Freud as parallel to Plato, writing that they hold nearly the same theory of dreams and have similar theories of the tripartite structure of the human soul or personality, even if the hierarchy between the parts of the soul is almost reversed.[237][238]Ernest Gellner argues that Freud’s theories are an inversion of Plato’s. Whereas Plato saw a hierarchy inherent in the nature of reality, and relied upon it to validate norms, Freud was a naturalist who could not follow such an approach. Both men’s theories drew a parallel between the structure of the human mind and that of society, but while Plato wanted to strengthen the super-ego, which corresponded to the aristocracy, Freud wanted to strengthen the ego, which corresponded to the middle class.[239]Paul Vitz compares Freudian psychoanalysis to Thomism, noting St. Thomas’s belief in the existence of an “unconscious consciousness” and his “frequent use of the word and concept ‘libido’ – sometimes in a more specific sense than Freud, but always in a manner in agreement with the Freudian use.” Vitz suggests that Freud may have been unaware his theory of the unconscious was reminiscent of Aquinas.[28]
The poem “In Memory of Sigmund Freud” was published by British poet W. H. Auden in his 1940 collection Another Time. Auden describes Freud as having created “a whole climate of opinion / under whom we conduct our different lives.”[240][241]
Literary critic Harold Bloom has been influenced by Freud.[242]Camille Paglia has also been influenced by Freud, whom she calls “Nietzsche’s heir” and one of the greatest sexual psychologists in literature, but has rejected the scientific status of his work in her Sexual Personae (1990), writing, “Freud has no rivals among his successors because they think he wrote science, when in fact he wrote art.”[243]
The decline in Freud’s reputation has been attributed partly to the revival of feminism.[245]Simone de Beauvoir criticizes psychoanalysis from an existentialist standpoint in The Second Sex (1949), arguing that Freud saw an “original superiority” in the male that is in reality socially induced.[246]Betty Friedan criticizes Freud and what she considered his Victorian view of women in The Feminine Mystique (1963).[244] Freud’s concept of penis envy was attacked by Kate Millett, who in Sexual Politics (1970) accused him of confusion and oversights.[247]Naomi Weisstein writes that Freud and his followers erroneously thought his “years of intensive clinical experience” added up to scientific rigor.[248]
Freud is also criticized by Shulamith Firestone and Eva Figes. In The Dialectic of Sex (1970), Firestone argues that Freud was a “poet” who produced metaphors rather than literal truths; in her view, Freud, like feminists, recognized that sexuality was the crucial problem of modern life, but ignored the social context and failed to question society itself. Firestone interprets Freud’s “metaphors” in terms of the facts of power within the family. Figes tries in Patriarchal Attitudes (1970) to place Freud within a “history of ideas”. Juliet Mitchell defends Freud against his feminist critics in Psychoanalysis and Feminism (1974), accusing them of misreading him and misunderstanding the implications of psychoanalytic theory for feminism. Mitchell helped introduce English-speaking feminists to Lacan.[246] Mitchell is criticized by Jane Gallop in The Daughter’s Seduction (1982). Gallop compliments Mitchell for her criticism of feminist discussions of Freud, but finds her treatment of Lacanian theory lacking.[249]
Some French feminists, among them Julia Kristeva and Luce Irigaray, have been influenced by Freud as interpreted by Lacan.[250] Irigaray has produced a theoretical challenge to Freud and Lacan, using their theories against them to put forward a “psychoanalytic explanation for theoretical bias”. Irigaray, who claims that “the cultural unconscious only recognizes the male sex”, describes how this affects “accounts of the psychology of women”.[251]
Psychologist Carol Gilligan writes that “The penchant of developmental theorists to project a masculine image, and one that appears frightening to women, goes back at least to Freud.” She sees Freud’s criticism of women’s sense of justice reappearing in the work of Jean Piaget and Lawrence Kohlberg. Gilligan notes that Nancy Chodorow, in contrast to Freud, attributes sexual difference not to anatomy but to the fact that male and female children have different early social environments. Chodorow, writing against the masculine bias of psychoanalysis, “replaces Freud’s negative and derivative description of female psychology with a positive and direct account of her own.”[252]
Toril Moi has developed a feminist perspective on psychoanalysis proposing that it is a discourse that “attempts to understand the psychic consequences of three universal traumas: the fact that there are others, the fact of sexual difference, and the fact of death”.[253] She replaces Freud’s term of castration with Stanley Cavell’s concept of “victimization” which is a more universal term that applies equally to both sexes.[254] Moi regards this concept of human finitude as a suitable replacement for both castration and sexual difference as the traumatic “discovery of our separate, sexed, mortal existence” and how both men and women come to terms with it.[255]
Sigmund Freud is the subject of three major films or TV series, the first of which was 1962’s Freud: The Secret Passion starring Montgomery Clift as Freud, directed by John Huston from a revision of a script by an uncredited Jean-Paul Sartre. The film is focused on Freud’s early life from 1885 to 1890, and combines multiple case studies of Freud into single ones, and multiple friends of his into single characters.[256]
In 1984, the BBC produced the 6-episode mini-series Freud: the Life of a Dream starring David Suchet in the lead role.[257]
The stage play The Talking Cure and subsequent film A Dangerous Method focus on the conflict between Freud and Carl Jung. Both are written by Christopher Hampton and are partly based on the non-fiction book A Most Dangerous Method by John Kerr. Viggo Mortensen plays Freud and Michael Fassbender plays Jung. The play is a reworking of an earlier unfilmed screenplay.[258]
More fanciful employments of Freud in fiction are The Seven-Per-Cent Solution by Nicholas Meyer, which centers on a encounter between Freud and the fictional detective Sherlock Holmes, with a main part of the plot seeing Freud helping Holmes overcome his cocaine addiction.[259]. Similarly, the 2020 Austrian-German series Freud involves a young Freud solving murder mysteries.[260] The series has been criticized for having Freud be helped by a medium with real paranormal powers, when in reality Freud was quite skeptical of the paranormal.[261][262]
Mark St. Germain’s 2009 play Freud’s Last Session imagines a meeting between C. S. Lewis, aged 40, and Freud, aged 83, at Freud’s house in Hampstead, London, in 1939, as the Second World War is about to break out. The play is focused on the two men discussing religion and whether it should be seen as a sign of neurosis. [263] The play is inspired by the 2003 non-fiction book The Question of God: C.S. Lewis and Sigmund Freud Debate God, Love, Sex, and the Meaning of Life by Armand Nicholi which also inspired a four-part non-fiction PBS series.[264][265] (Although, no such meeting took place, June Flewett, who as a teenager stayed with C.S. Lewis and his brother during the wartime London air-raids, later married Freud’s grandson Clement Freud.)[266]
Freud is employed to more comic effect in the 1983 film Lovesick in which Alec Guinness plays Freud’s ghost who gives love advice to a modern psychiatrist played by Dudley Moore.[267] Freud also appears in the time-travel comedy Bill & Ted’s Excellent Adventure.[268]
Canadian author Kim Morrissey’s stage play about the Dora case Dora: A Case of Hysteria attempts to thoroughly debunk Freud’s approach to the case.[269] French playwright Hélène Cixous’ 1976 Portrait of Dora is also critical of Freud’s approach, though less acerbically.[270]
The Standard Edition of the Complete Psychological Works of Sigmund Freud. Translated from the German under the general editorship of James Strachey, in collaboration with Anna Freud, assisted by Alix Strachey, Alan Tyson, and Angela Richards. 24 volumes, London: Hogarth Press and the Institute of Psycho-Analysis, 1953–1974.
From Neurology to Psychoanalysis
“Sigmund Freud’s Collection: An Archaeology of the Mind”
Evidence in Support of Psychodynamic Therapy
“Prefrontal regions orchestrate suppression of emotional memories via a two-phase process”
“Biology and the future of psychoanalysis: a new intellectual framework for psychiatry revisited”
“Bibliography of Sigmund Freud’s writings”
زیگموند شلومو فروید یا زیگموند فروید (به آلمانی: Sigmund Schlomo Freud) (تلفظ آلمانی: [ˈzi:kmʊnt ˈfʁɔʏ̯t] (زادهٔ ۶ مهٔ ۱۸۵۶ – درگذشتهٔ ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹) عصبشناس برجسته اتریشی و بنیانگذار علم روانکاوی، به عنوان یک روش درمانی در روانشناسی بود.
فروید در سال ۱۸۸۱ از دانشگاه وین، پذیرش گرفت و سپس، در زمینههای اختلالات مغزی و گفتاردرمانی و شناخت بیماری نادرِ آروشا کالبدشناسی اعصاب میکروسکوپی، در بیمارستان عمومی وین، به تحقیق پرداخت. او به عنوان استاد دانشگاه در رشته نوروپاتولوژی، در سال ۱۸۸۵ منصوب شده و در سال ۱۹۰۲ به عنوان پروفسور، شناخته شد.
در ایجاد روانکاوی و روشهای بالینی برای روبرو شدن با علم آسیبشناسی روانی از طریق گفتگو بین بیمار و روانکاو، فروید تکنیکهایی را مثل استفاده از تداعی آزاد (به روشی گفته میشود که در آن بیمار هرآنچه را به ذهنش خطور میکند، بیان مینماید) و همچنین کشف انتقال (فرایندی که در آن مراجع خاطرات کودکی خود را با درمانگرش درمیان میگذارد) و همچنین فرایند تحلیلی روانشناسی را ارائه کرد. بازتعریف فروید از تمایلات جنسی که شامل اشکال نوزادی هم میشد به او اجازه داد که عقده ادیپ (احساسات جنسی بچه نسبت به والدین جنس مخالف خود) را به عنوان اصل مرکزی نظریّه روانکاوی درآورد. تجزیه و تحلیل او از خود و رویاهای بیمارانش به عنوان یک آرزوی تحقق یافته او را به یک مدل برای تجزیه و تحلیل علائم بالینی و سازکار سرکوب رسانید و همچنین برای بسط نظریه خود مبنی بر اینکه ناخودآگاه یک مرکز برای ایجاد اختلال در خودآگاه است از آن استفاده کرد. فروید وجود زیست مایه (لیبیدو) را قطعی میدانست (به نظر او لیبیدو انرژی روانی -جنسی است. منبع آن اروس یعنی مجموع غرایز زندگی است. لیبیدو با مرگ میجنگد و میکوشد انسان را در هر زمینه به پیروزی برساند. این نیرو را شهوت نیز مینامند. زیستمایه بیش از هر چیز معنای جنسی دارد)[۱][۲]متأسفانه سوءتفاهم بسیاری در مورد اغلب مفاهیم فرویدی وجود دارد، از جمله مفهوم «لیبیدو» که با شهوت یکی دانسته شدهاست یعنی «به فروید اینطور نسبت میدهند که گویی او همه چیز را بر اساس سکس میدانستهاست»[۳] در حالیکه فروید «به جای کلمه عرفانی و شاعرانه عشق، کلمه تکنیکی تر و حرفهای تر سکسوالیته را انتخاب کرد»[۴] «در حقیقت او بارها اعلام کرده که واژههای عشق، سکسوالیته، erotisme و Eros را معادل یکدیگر به کار میبرد. liebe فرویدی معنای عشق، اشتیاق و ژویی سانس را در یک کلمه داراست.»[۴]انتقال یکی دیگر از مفاهیمی است که مورد سوءتفاهم واقع شدهاست. «فروید کشف کرد که سمپتوم به کمک انتقال قابل روانکاوی میشود. او همچنین کشف کرد که انتقال موتور روانکاوی و در عین حال سدی برای آن است. انتقال یک عشق است، یک عشق واقعی و هیچ عشق واقعی در صدد دست یافتن به دانش نیست… کار انتقال این است که چیزی برای تعبیر روانکاو باقی بگذارد.»[۵]
فروید در خانوادهای یهودی گالیسی در شهر موراویا بخشی از جمهوری چک متولد شد. وی اولین فرزند خانواده از هشت فرزند بود.[۶] پدرش یاکوب فروید(۱۸۱۵–۱۸۹۶) تاجر پشم بود و از اولین ازدواجش دو پسر داشت: امانوئل (۱۸۳۳–۱۹۱۴)و فیلیپ (۱۸۳۶–۱۹۱۱). خانواده یاکوب از یهودیهای حسیدی بودند، هرچند که خود یاکوب آدمی سنتی نبود. او در مطالعه تورات مشهور بود. او و مادر زیگموند در 19 سالگی به عنوان همسر سوم توسط خاخام یهودی ایزاک مانهایمر در تاریخ ۲۹ ژوئیه ۱۸۵۵ عقد کردند. آنها مشکلات اقتصادی داشتند و وقتی زیگموند متولد شد، در یک اتاق اجارهای در خانه یک قفل ساز در شهر اشلاساگاسا زندگی میکردند.[۷] او با یک پرده نازک که به دور بدنش پیچیده شده بود از رحم مادر بیرون آمد که مادرش این را نشانه خوبی برای آینده پسرش میدانست.[۸]
در ۱۸۵۹ خانواده فروید فرایبرگ را ترک کردند برادران ناتنی فروید به شهر منچستر در انگلستان مهاجرت کردند که موجب جدایی بین فروید و پسر امانوئل که همبازی فروید بود شد[۹] پدر فروید زن و دو فرزند خود را (خواهر فروید آنا متولد ۱۸۵۸ و برادرش یولیوس در کودکی مرده بودند) اول به لایپزیگ و در سال ۱۸۶۰ به وین برد در وین بود که چهار خواهر (روسا، ماری، آدولفین و پاولا) و یک برادر، الکساندر، فروید متولد شدند در سال ۱۸۶۵ فروید نه ساله وارد Leopoldstädter Kommunal-Realgymnasium که یک دبیرستان ممتاز بود، گشت. او ثابت کرد که یک دانشآموز برجسته است و با افتخار در سال ۱۸۷۳ از مچورا فارغالتحصیل شد، او عاشق ادبیات بود و در زبانهای آلمانی، ایتالیایی، فرانسه، انگلیسی، اسپانیایی، عبری، لاتین و یونانی تخصص داشت.[۱۰] فروید، ویلیام شکسپیر را در طول عمرش فقط به زبان انگلیسی میخواند و به عقیده بعضیها درک او از روانشناسی به خواندن نمایشنامههای شکسپیر برمیگردد.[۱۱]
فروید در سن ۱۷ سالگی وارد دانشگاه وین شد. او میخواست حقوق بخواند اما به دانشکده پزشکی پیوست؛ جایی که مطالعات او شامل فلسفه زیر نظر فرانتس برنتانو فلسفه زیر نظر ارنست بروک و جانورشناسی زیر نظر استاد داروینیستی به نام کارل نوئل بود.[۱۲] در سال ۱۸۷۶ فروید چهار هفته را در ایستگاه تحقیقات جانورشناسی نوئل در تریست به تحقیق و تشریح بینتیجه هزاران مار ماهی برای یافتن اندام تناسلی نر در آنها گذراند[۱۳] وی با درجه دکترا در سال ۱۸۸۱ فارغالتحصیل شد.
در سال ۱۸۸۲ فروید کار پزشکی خود را در درمانگاه روان پزشکی تئودور ماینرت در بیمارستان عمومی وین شروع کرد. او در سال ۱۸۸۶ از کار در بیمارستان استعفاء داد و به صورت خصوصی در رشته اختلالات عصبی تخصص گرفت و در همان سال با مارتا برنایز نوه ایساک برنایز یک خاخام ارشد در هامبورگ ازدواج کرد. این زوج دارای شش فرزند بودند: ماتیلد متولد ۱۸۸۷، ژان مارتین متولد ۱۸۸۹، اولیور متولد ۱۸۹۱، ارنست متولد ۱۸۹۲، سوفی متولد ۱۸۹۳و آنا متولد ۱۸۹۵.
زندگی نامه فروید روانشناس
کارل یونگ این شایعه را مبنی بر رابطه داشتن فروید با خواهر زنش را پخش کرد. مینا برنایز در سال ۱۸۹۶ بعد از مرگ نامزدش به خانه فروید در شاره ۱۹ برگاس نقل مکان کرده بود. بررسی سوئیس هتل لانگ در سال ۲۰۰۶ نشان میدهد که فروید در مورخه ۱۳ اگوست ۱۸۹۸ در آنجا با یک خانم که زنش نبودهاست اقامت داشتهاست. بعدها توسط تعدادی از محققان دربارهٔ فروید درستی شایعات تا حدودی مورد تأیید واقع شد. پیتر گی که قبلاً در مورد این شایعات تردید داشت نظر خود را عوض کرد و احتمال وجود رابطه بین آن دو را تأیید کرد.[۱۴]
بر اساس تحقیقات تاریخی و تحلیل نوشتههای مربوط به فروید پیتر جی به این نتیجه رسید که در طی رابطه این دو، برنایز یک سقط جنین داشتهاست.[۱۵]
فروید در ۲۴ سالگی شروع به سیگار کشیدن کرد در ابتدا سیگار عادی میکشید و بعد آن را به سیگار برگ تبدیل کرد او معتقد بود سیگار ظرفیت او را برای کار بالا میبرد و او مهار بیشتری روی خود دارد به رغم هشدارهای همکارش ویلیام فیلیس او همچنان سیگاری باقی ماند و در نهایت دچار سرطان سقف دهان شد[۱۶] در سال ۱۸۹۷ به فیلیس پیشنهاد داد که اعتیاد به تنباکو جایگزینی برای استمناء میباشد (یک عادت خوب).[۱۷]
فروید به شدت استاد فلسفه خود را تحسین میکرد؛ برنتانو که صاحب تئوری ادراک و درون نگری و همچنین تئوری لیپس، یکی از نظریه پردازان اصلی معاصر در مفاهیم ناخودآگاه و همدلی بود.[۱۸] برنتانو در کتابش که در سال ۱۸۷۴ با نام روانشناسی از دیدگاه تجربی منتشر شد امکان وجود ناخودآگاه را مورد بحث قرار داد. اگر چه برنتانو وجود ناخودآگاه را رد کردهاست اما مباحثی که او مطرح کرد به فروید در این باره کمک کرد.[۱۹] فروید از نوشتههای چارلز داروین و ادوارد فون هارتمن (فلسفه ناخودآگاه) استفاده کرد.[۲۰]
در ماه اکتبر سال ۱۸۸۵ فروید به پاریس رفت تا در یک فلوشیپ سه-ماهه با جان مارتین شارکو که یک نورولوژیست مشهور بود و در مورد خواب و هیپنوتیزم تحقیق میکرد شرکت کند. او بعداً از این تجربه به عنوان کاتالیزوری برای سوق دادن وی به سمت علم آسیبشناسی روانی و کاری با درآمد و بازار کار کمتر در تحقیقات عصبشناسی یاد میکند[۲۱]
شارکو متخصص در مطالعات بیماری هیستریا و استعداد افراد برای هیپنوتیزم شدن بود که به طور معمول بر روی بیماران مختلف در حضور حضار روی صحنه نشانشان میداد.
از زمانی که فروید در سال ۱۸۸۶ کلینیک خصوصی خود را در شهر وین کرد تاسیس کرد، شروع به استفاده از تکنیک هیپنوتیزم در درمانهای بالینی خود کرد. او از رویکرد و تکنیک همکار خود، جوزف بروئر، استفاده کرد که روش آن با هیپنوتیزمی که در روش فرانسوی آموخته بود متفاوت بود از آن جهت که در این روش از تلقین استفاده نمیشد. درمان یکی از بیمار بخصوص بروئر باعث دگرگونی کار بالینی فروید شد. بیماری که با نام «آنا او» توصیف شده است، بیماری بود که از او دعوت شد جهت شرح علائم بیماریاش حین آنکه تحت هیپنوتیزم بود صحبت کند. در طول زمانی که بیمار در این حالت مشغول توصیف علایم بیماریاش بود، در حین آنکه بیمار خاطرات آسیبزای گذشته را که باعث بوجود آمدن بیماریاش شده بودند به یاد میآورد، از شدت علائم بیماریاش کاسته شد.
عدم یکپارچگی نتایج درمان های بالینی فروید در ابتدا او را بر آن داشت که از استفاده از تکنیک هیپنوتیزم دست بکشد، و به این نتیجه برسد که اگر بیمار را تشویق کند تا آزادانه صحبت کند بدون آنکه جلوی خود را بگیرد یا خود را سانسور کند و در مورد هر چه که به ذهنش میآید به راحتی صحبت کند، در بهبود نشانگان بیماری روانیاش بیشتر کمک میکند. به همراه استفاده از این شیوه که آن را «تداعی آزاد» نامید، فروید متوجه شد که رویاهای بیماران نیز به نحو ثمربخشی میتواند آنالیز شود تا بتواند ساختار پیچیدهی ناخودآگاه را و سرکوب روانی را که منشأ بیماری روانی است نشان دهد. در حدود سالهای ۱۸۹۶ بود که او دیگر از لفظ روانکاوی برای توضیح شیوهی جدید درمان بالینی و نظریات خود استفاده میکرد[۲۲].
در فوریه ۱۹۲۳، فروید سرطان لکوپلاکیا گرفت، یک توده سرطانی در دهان او شناسایی شد. فروید در ابتدا این مسئله را به صورت راز نگه داشته، اما در آوریل ۱۹۲۳ اوارنست جونز را در جریان گذاشت، اوارنست جونز به او گفت که توده برداشته شدهاست. فروید با متخصص پوست ماکسیمیلیان اشتاینر مشورت کرد، که به او توصیه کرد سیگار را ترک کند اما در مورد جدی بودن سرطان او به وی چیزی نگفت و اهمیت آن را بیان نکرد. فروید بعداً به دیدن فلیکس دویچ که سرطان او را تهاجمی تشخیص داده بود رفت، او برای این تشخیص از کلمهٔ نامطلوب یا ” لکوپلاکیای بد ” به جای epithelioma استفاده میکرد. دویچ به فروید توصیه کرد برای جلوگیری از رشد سرطان سیگار را ترک کند. فروید توسط یک متخصّص گوش-حلق-بینی، مارکوس هایِک، که صلاحیتش قبلاً توسط فروید زیر سؤال برده شده بود، تحت درمان قرار گرفت. هایک عمل جراحی غیرضروری خارج از درمانگاه در بخش سرپایی درمانگاهِ خود روی فروید انجام داد فروید قبل و بعد از عمل دارای خونریزی شدیدی بود و به سختی از مرگ جان سالم به دربرد. فروید پس از عمل مرتباً توسط دویچ ویزیت میشد. دویچ متوجه شد که عملهای بعدی نیز باید انجام بگیرد، اما از گفتن آن به فروید خودداری میکرد، چراکه فکر میکرد فروید اگر بداند سرطان او وخیم شده دست به خودکشی میزند.[۲۳]
در اواسط سپتامبر ۱۹۳۹ سرطان سقف دهان فروید باعث درد فزایندهٔ شدیدی برای او شد و به او اعلام شد که غیرقابل عمل جراحی است آخرین کتابی که وی خواند، چرم ساغری اثر بالزاک، بود. چند روز بعد، او پیش پزشکش رفت. دوست و همکار او، ماکس شِوِر، ابعاد بیماری او را برای او توضیح دادهبود. فروید: «تو قرارداد ما را بهخاطر داری؛ وقتی که زمانش رسید من را تنها نگذاری. الان چیزی بهجز زجر باقی نمانده و اصلاً منطقی نیست.» وقتی که شور خاطرنشان کرد که قرارشان یادش نرفته، فروید گفت که ممنونم، و بعد با آنا دربارهٔ آن
صحبت کرد و گفت که اگر آنا فکر میکند که کار درستی است کار را تمام کند. آنا فروید میخواست که مرگ پدرش را به تعویق بیندازد، اما شور او را متقاعد کرد که زنده نگهداشتن فروید بیفایده است، و بالاخره در تاریخهای ۲۱ و ۲۲ سپتامبر تزریق دوزهای معینی از مرفین باعث مرگ فروید در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ شد.[۲۴]
سه روز بعد از مرگ فروید، جسد او در شمال لندن سوزانده شد. سخنرانی مراسم تشییع جنازه توسط ارنست جونز و نویسندهٔ اتریشی، اشتفان تسوایگ ایراد شد بعدها خاکستر فروید به پایهای که توسط پسرش ارنست برای گلدانی عتیقهای که فروید از پرنس بناپارت دریافت کرده بود و آن را سالها در اتاق مطالعه خود در وین داشت طراحی شده بود تبدیل شد بعد از اینکه همسر فروید در سال ۱۹۵۱ مرد خاکستر او هم در این گلدان گذاشته شد.[۲۵]
فروید مطالعات خود را در رشتهٔ پزشکی در دانشگاه وین در سال ۱۸۷۳ آغاز کرد. او تقریباً ۹ سال در آنجا تحصیل کرد. وی به تحقیقات فیزیولوژی عصبی و مخصوصاً در رابطه با تحقیق در مورد اندام جنسی مارماهی و سیستم عصبی ماهی علاقه داشت.[۲۶]نظریهٔ وسوسه[۲۷]کوکائین[۲۸]ناخودآگاه[۲۹]رؤیاها[۳۰]توسعهٔ روانی[۳۱]من، او، فرامن (سوپر اگو)[۳۲]کششهای زندگی و مرگ[۳۳]میراث
رواندرمانی[۳۴]علم[۳۵]فلسفه[۳۶]نقد ادبی[۳۷]فمینیسم[۳۸]
فروید به عنوان یک پزشک و عصبشناس، از مصرفکنندگان کوکائین و از طرفداران آن به عنوان محرک و مسکن بود. او معتقد بود کوکائین درمان بسیاری از مشکلات ذهنی و فیزیکی است و در مقالهاش با عنوان «در کوکا»[۳۹] در ۱۸۸۴، فضایلش را برشمرده است. بین سالهای ۱۸۸۳ و ۱۸۸۷، چندین مقاله برای تجویز دارویی کوکائین نوشت از جمله استفاده از آن در درمان افسردگی به عنوان داروی ضدافسردگی. او به صورتی خیلی حساب شده از کنار اولویتهای پزشکی این ماده که میتوانست در بیهوشی کاربرد داشته باشد و در حالیکه از آنها آگاه بود، گذشت و به اشارتی گذرا بسنده کرد.[۴۰] (کارل کولر، همکار فروید در وین، به این تمایزگذاری فروید در مصارف کوکائین آگاه شد و یافتههایش در کاربرد داشتن این ماده برای بیهوشی در جراحی حساس چشم را با جامعه پزشکی در میان گذاشت) فروید همینطور مصرف کوکائین را برای درمان اعتیاد به مرفین توصیه میکرد.[۴۱] او مصرف کوکائین را به دوستش ارنست فون فلیشل-مارکسو که به مورفین معتاد بود و از درد ناشی از عفونت حاد در اثر تزریق رنج میبرد، توصیه کرد. فروید ادعا کرد اعتیاد دوستش ناگهان از بین رفته در حالیکه فلیشل هیچگاه اذعان نکرد که فروید در اشتباه بودهاست. وضعیت فلیشل به صورت مسمومیت شدید ناشی از کوکائین تغییر کرد و بعد از آن، دوباره مصرف مورفین را شروع کرد و چند سال بعد، پس از متحمل شدن رنجی زیاد، درگذشت.[۴۲]
بعدها مشخص شد کاربرد کوکائین برای بیحسی موضعی، یکی از مصارف امن آن است و گزارشهای مبتنی بر مسمویت در اثر کوکائین و اعتیادآور بودنش، به ممنوعیت مصرف آن در بسیاری از نقاط جهان منجر شد. این اتفاق، شهرت فروید را خدشهدار کرد.[۴۳]
پس از «دوره کوکائین»،[۴۴] فروید ترغیب کردن عموم به مصرف کوکائین را متوقف کرد اما خودش مصرف آن را در طول دهه ۱۸۹۰ و پیش از ترک کردن آن در ۱۸۹۶، برای درمان افسردگی، میگرن و التهاب بینی، ادامه داد.[۴۵]
روانکاوی یا روانتحلیلگری، نظریهای دربارهٔ عملکرد ذهن، اختلالهای روانی و نام شیوهای رواندرمانی است که بر این فرض اساسی استوار است که بیشتر فعالیتهای ذهنی و پردازش آنها در ناخودآگاه رخ میدهد.[۱] ولی ژاک لاکان میگوید روانکاوی کاری است که یک روانکاو میکند.[۲]
واژهٔ «روانکاوی» را اولین بار ابراهیم خواجهنوری برساخت و سپس این واژه به همراه بسیاری دیگر از برساختههای او به سرعت مقبولِ نویسندگان و مترجمان قرار گرفت. ژاک لاکان میگوید تعریف داده شده از کتاب خلاصه روانپزشکی کاپلان و سادوک تعریف درستی از روانکاوی نیست، «روانکاوی اصلاً یک روش درمانی نیست. در واقع روانکاوی یک روش ورای درمانی است و به همین دلیل قطعیترین نوع درمان است».[۳] «روانکاوی یکی از انواع روان درمانی نیست و اساساً با تمام آنها متفاوت است. درست است که در بسیاری از کتابهای معتبر دانشگاهی روانکاوی یکی از انواع روان درمانی قلمداد شدهاست ولی این کتابها را روانکاوان ننوشتهاند بلکه روانشناسان یا روانپزشکان به رشته تحریر درآوردهاند و برداشت خودشان را از روانکاوی ارائه دادهاند.»[۳]سوءتفاهم در مورد مفاهیم فروید بقدری جدی شد و این مفاهیم ارزشمند تا اندازهای دستخوش تحریف شد که «لکان قسمت اعظم عمر خود را صرف سه کلمه کرد: بازگشت به فروید و با این تلاش تئوری فروید را به منتها درجه گسترش داد.»[۴] و فروید میگوید: «ما نمیتوانیم بگوییم چه وقت یا کجا هر قطعه کوچک از دانش تبدیل به قدرت و به علاوه تبدیل به قدرت درمانی خواهد شد.»[۵] «همانطور که میدانید آنالیز به عنوان یک روش درمان پایهگذاری شده؛ ولی حالا خیلی از آن سرریزتر شدهاست اما اساس خود را ترک نکرده و هنوز به ارتباطش با بیماران، برای عمیقتر کردن آن و رشد بیشتر، ادامه میدهد.»[۶] «به شما گفتهام که روانکاوی به عنوان یک روش درمان آغاز شد؛ اما من نمیخواهم آن را به عنوان یک روش درمان به شما توصیه کنم؛ بلکه بر اساس حقایقی که در آن وجود دارد، بر اساس اطلاعاتی که در مورد بیشترین دغدغههای بشر به ما میدهد ـ یعنی ماهیت خودش ـ و بر اساس ارتباطاتی که بین فعالیتهای بسیار متفاوت انسان آشکار میکند.[۷]برای آشنایی با روانکاوی نیاز به منابع دقیق و تحریف نشده در مورد روانکاوی به زبان پارسی داریم، منبعی که به یک روانکاو واقعی ارجاع داده شود نه به یک روانشناس یا روانپزشک؛ در آن صورت خواهیم دید متأسفانه میزان تحریف در مفاهیم روانکاوی مانند: تداعی آزاد، تعبیر، تعبیر رؤیا، مقاومت، انتقال و… تا چه حد زیاد است چنانچه این اصطلاحات کاملاً از مفاهیم اصلی خود دور شده و تحریف تا جایی پیش رفته که با شگفتی میبینیم، روانکاوی نه به عنوان روشی پژوهشی و درمانی کاملاً مستقل از روانپزشکی و روانشناسی بلکه به عنوان یکی از روشهای روان درمانی معرفی میشود. منابع معتبر به زبان پارسی در مورد روانکاوی که توسط روانکاوی واقعی نوشته یا ترجمه و تصحیح شده باشد، بسیار محدود است، بنابراین، ترجمه فارسی مقالات پیشگفتار فروید بر سخنرانیهای آشنایی با روانکاوی[۸] و روش روانکاوی فروید[۹] میتواند اطلاعات معتبری در مورد آشنایی با روش روانکاوی واقعی ارائه دهد.
به عبارت دیگر روانکاوی علمی برای پرداختن عمیقتر و متمرکزتر به ذهن ناخودآگاه است. منظور از ناخودآگاه آن بخش از روان است که از دسترس آگاهی خارج شدهاست ولی به کنترل رفتار فرد ادامه میدهد.
زندگی نامه فروید روانشناس
این اصطلاح نخست در۱۹۰۳ سال ۱۸۹۶ رایج شد. در یکی از جنبههای روانکاوی یعنی درمان، درمانگر که روانکاو نامیده میشود میکوشد درمان جو را نسبت به تعارضهای ناخودآگاهش آگاه کند. در روانکاوی، روانکاو دادههای خود را از مصاحبههای بالینی کسب میکند.
روانکاوی کلاسیک بر پایهٔ این عقیدهٔ اصلی زیگموند فروید استوار است که تعارضهای ناخودآگاه میان بخشهای مختلفِ روان – نهاد، خود، فراخود – علت اصلی رفتار نابهنجار هستند.
فروید بر این باور بود که آگاهی یافتن از یک تعارضِ دردناک موجب کاهش اضطراب میشود. وی مشاهده کرد که هرگاه بیمارانش تجربه تلخ و تکان دهندهای را همراه با هیجانهای اضطرابآور آن به یاد میآورند، ظاهراً از تأثیر آن تعارض بر رفتار فرد کاسته میشود.
البته دستیابی به تعارضهای ناخودآگاه کار سادهای نیست. خود، به کمک سازوکارهای دفاعی مانع از هشیاری نسبت به افکار ناخودآگاه میشود. کسب بینش نسبت به ناهشیاری مستلزم فریب دادن خود و تضعیف حالت دفاعی آن است. تداعی آزاد، تفسیر، تحلیل رؤیا، مقاومت و انتقال پنج فن اصلی روانکاوی کلاسیک فروید برای آگاهی یافتن به تعارضهای ناخودآگاه هستند.
این جمله نقل به مضمون از کدیور است که: «روانکاوی یعنی فروید و فروید یعنی روانکاوی» و ادعایی به عنوان «شاخههای متعدد» بی معناست چنانچه فروید در مقاله توضیحات، کاربردها و راهکارها، ۱۹۳۳، میگوید: «این تقریباً ویژگی جهانشمول این «جنبشهای جدایی طلبانه» است که هر یک جزئی از گنجینه موضوعات روانکاوی را برمیدارد و خود را بر اساس این قاپیدن مستقل میکند».[۱۰]روانکاوی پس از فروید توسط روانکاوان و پژوهشگران این عرصه به شاخههای متعددی تقسیم شد:[۱۱][۱۲]
روانکاوی مجموعهای از نظریهها و تکنیکهای درمانی مربوط به مطالعه ذهن ناخودآگاه است که با هم روشی برای درمان اختلالات روانی – درمانی تشکیل میدهند. این رشته در اوایل دهه ۱۸۹۰ توسط neurologist اتریشی زیگموند فروید تأسیس شد و تا حدی از کار بالینی جوزف Breuer و دیگران ریشه گرفت. مربوط به مطالعه ذهن ناخودآگاهزدن[۱۳] که با هم تشکیل یک روش درمان روانی-اختلالات است. این رشته تأسیس شد در اوایل دهه ۱۸۹۰ توسط اتریش متخصص مغز و اعصاب زیگموند فروید و ریشه قسمتی از کار بالینی از یوزف Breuer و دیگران.
فروید برای اولین بار استفاده از اصطلاح روانکاوی (در فرانسه) در سال ۱۸۹۶. مرگ Traumdeutung (تفسیر رؤیاها) که فروید را به عنوان «مهمترین کار» به نظر میرسد در ماه نوامبر سال 1899.[۱۴] روانکاوی بعدها توسعه یافته در جهات مختلف عمدتاً توسط دانش آموزان از فروید مانند آلفرد آدلر و کارل گوستاو یونگبا[الف] و توسط neo-Freudians مانند اریک فرومهای کارن هورنای و هری استک سالیوان.[۱۵] فروید حفظ اصطلاح روانکاوی برای مدرسه خود را از فکر.[۱۶] اصول اساسی روانکاوی عبارتند از:
در طول جلسات روانکاوی که بهطور معمول گذشته ۵۰ دقیقه و در حالت ایدئال را در محل ۴–۵ بار در هفته[۱۸] بیمار (“analysand”) ممکن است دروغ بر روی نیمکت با تحلیلگر اغلب نشسته درست در پشت و خارج از دید. بیمار بیان افکار خود از جمله رایگان انجمنبا توهمات و رویاهای از آن تحلیلگر نسبت به تعارضات ناخودآگاه باعث بیمار علائم و شخصیت مشکلات. از طریق تجزیه و تحلیل این درگیری که شامل تفسیر واگذاری و countertransference[۱۹] (تحلیلگر احساسات برای بیمار) تحلیلگر مواجه بیمار پاتولوژیک دفاع برای کمک به بیمار به دست آوردن بینش.
روانکاوی یک بحث نظم و انضباط و اعتبار آن به عنوان یک علم است و رقابت. با اینحال، آن باقی ماندهاست یک تأثیر قوی در روانپزشکیبیشتر به طوری که در برخی از محلههای بیش از دیگران است.[ب][پ] روانکاوی مفاهیم نیز بهطور گستردهای استفاده میشود در خارج درمانی عرصه از جمله در زمینه روانکاوی نقد ادبیو همچنین در تجزیه و تحلیل از فیلم افسانهها و دیگر پدیدههای فرهنگی است.
ایده روانکاوی (آلمانی: Psychoanalyse) برای اولین بار شروع به دریافت توجه جدی تحت زیگموند فروید که حاوی نظریه خود از روانکاوی در وین در 1890s. فروید یک متخصص مغز و اعصاب در تلاش برای پیدا کردن یک درمان مؤثر برای بیماران مبتلا به بیماریهای یا هیستریک علائم. فروید متوجه شدم که وجود دارد فرایندهای ذهنی که آگاهانه در حالی که او به عنوان یک عصبی مشاور در بیمارستان کودکان که در آن او متوجه شدهاست که بسیاری از زبان پریشی کودکان تا به حال هیچ آشکار آلی علت علائم خود را. او سپس نوشت: یک رساله در مورد این موضوع.[۲۲] در سال ۱۸۸۵ فروید به دست آمده کمک مالی به مطالعه با ژان مارتین شارکوتیک متخصص مغز و اعصاب مشهور در Salpêtrière در پاریس که در آن فروید به دنبال بالینی ارائه شارکوت به خصوص در زمینه هیستری سراسری و anaesthesias. شارکوت معرفی کرده بود هیپنوتیزم به عنوان تجربی و ابزار پژوهش و توسعه عکاسی نمایندگی از علائم بالینی است.
فروید نظریه اول به توضیح هیستریک علائم ارائه شده در مطالعات هیستری (۱۸۹۵) و با همکاری او مربی برجسته پزشک Josef Breuerبود که بهطور کلی دیده میشود به عنوان تولد روانکاوی. این کار بر اساس Breuer را درمان برتا Pappenheimاشاره به در مورد مطالعات انجام شده توسط نام مستعار “Anna O.”درمان که Pappenheim خودش تا به حال لقب “صحبت کردن در درمان”. Breuer نوشت که بسیاری از عوامل است که میتواند در چنین عوارضی از جمله انواع ضربه عاطفی و او نیز اعتبار کار توسط دیگران مانند Pierre جانت; در حالی که فروید معتقد بود که در ریشه هیستریک علایم سرکوب خاطرات ناراحتکننده رخدادهای تقریباً همیشه داشتن مستقیم یا غیرمستقیم جنسی انجمن.[۲۳]
در حدود همان زمان فروید اقدام به توسعه یک مغز و اعصاب فیزیولوژیک نظریه ناخودآگاه روانی مکانیسمهای که او به زودی به. آن منتشر نشده باقی ماندهاست در طول عمر خود.[۲۴]
اولین رخداد از اصطلاح “روانکاوی” (نوشته شده psychoanalyse) بود که فروید در مقاله “L’hérédité et l’étiologie des névroses” که نوشته و منتشر شده در فرانسه در سال 1896.[۲۵][۲۶]
در سال ۱۸۹۶ فروید نیز منتشر شده خود را به اصطلاح فتنه نظریه که پیشنهاد کرد که پیش شرط برای هیستریک علائم جنسی excitations در مراحل ابتدایی و او ادعا کرد که کشف سرکوب خاطرات از حوادث سوء استفاده جنسی در تمام زمان خود بیماران است.[۲۷] اما در سال ۱۸۹۸ توسط او به صورت خصوصی به اذعان دوست و همکار ویلهلم Fliess که او دیگر معتقد نظریه خود را هر چند او نیست دولت این publicly تا 1906.[۲۸] هر چند در سال ۱۸۹۶ او تا به حال گزارش شدهاست که بیماران خود را “تا به حال هیچ احساس به یاد [شیرخواران جنسی] صحنه” و به او اطمینان داد “قاطعانه از خود بی ایمانی”,[۲۹] در بعد حساب او ادعا کرد که آنها به او گفته بود که آنها تا به حال شدهاست در مورد آزار جنسی در دوران کودکی است. این شد این دریافت تاریخی حساب تا زمانی که به چالش کشیده شده توسط چندین فروید دانشمندان در اواخر قرن ۲۰ که استدلال کرد که او تا به حال تحمیل خود مفاهیم preconceived در بیماران خود را.[۳۰][۳۱][۳۲] این ساختمان در او ادعا میکند که بیماران مبتلا به گزارش شیرخواران سوء استفاده جنسی تجارب فروید پس از آن ادعا که خود را یافتههای بالینی در اواسط 1890s ارائه مدارک و شواهد از وقوع ناخودآگاه توهمات ظاهراً برای سرپوش گذاشتن خاطرات کودکانه،[۳۳] تنها بعداً او ادعا همان یافتهها به عنوان شواهد برای Oedipal خواسته.[۳۴]
توسط ۱۸۹۹، فروید theorised که رؤیاها به حال اهمیت نمادین و بهطور کلی خاص بودند به خیال باف. فروید حاوی دوم خود را روانی نظریه— که hypothesises که ناخودآگاه است یا یک «مراحل اولیه» متشکل از نمادین و چگال افکار و «ثانویه فرایند» از منطقی افکار آگاهانه است. این تئوری در سال ۱۸۹۹ کتاب تفسیر از رویاهای.[۳۵] فصل هفتم بود دوباره به کار قبلی «پروژه» و فروید مشخص شده خود را «توپوگرافی تئوری». در این نظریه که عمدتاً بعد از جایگزینهای ساختاری نظریه غیرقابل قبول جنسی خواستههای سرکوب شده به سیستم «ناخودآگاه» ناخودآگاه با توجه به جامعه محکومیت قبل از ازدواج فعالیت جنسی و سرکوب ایجاد اضطراب است. این «توپوگرافی نظریه» است که هنوز هم بسیار محبوب در اروپا اگر چه آن را از نفع کاهش یافته و در بسیار از شمال آمریکا است.[۳۶]
همانطور که اشاره شد اولین روانشناسی که رویکرد روان تحلیلی را مطرح کرد زیگموند فروید بود. از دیدگاه فروید ساختار روان هر فرد متشکل از سه بخش نهاد، ایگو و سوپرایگو میباشد. این تعابیر در رویکردهای گوناگون با عناوینی شبیه و گاه جایگزین بکار میرود ازجمله در رویکرد تحلیل روابط متقابل (TA) که خود ریشه در روان تحلیلی دارد و توسط اریک برن پایهریزی شده با نام کودک، بالغ و والد کاربرد دارد که برای عموم قابل درک تر میباشد. در سال ۱۹۰۵ فروید منتشر شده سه مقاله در نظریه تمایلات جنسی[۳۷] است که در آن او گذاشته کشف خود را از به اصطلاح دانستن مراحل: دهان و دندان (سنین ۰–۲), (۲–۴), آلت مردانه-oedipal (امروز به نام 1st تناسلی [توسط چه کسی؟]) (۳–۶) با زمان تأخیر (۶-بلوغ و، تناسلی (بلوغ-به بعد). او در اوایل فرمول شامل این ایده است که به دلیل محدودیتهای اجتماعی و جنسی خواستههای سرکوب را به یک حالت ناخودآگاه و انرژی از این ناخودآگاه بخواهد میتواند تبدیل به اضطراب یا علائم فیزیکی است. در مراحل اولیه درمان تکنیک از جمله هیپنوتیزم و abreactionهای طراحی شده بودند را به ناخودآگاه و خودآگاه به منظور کاهش فشار و ظاهراً منجر به علائم. این روش بعدها در بود و سمت چپ کنار توسط فروید به رایگان ارتباط یک نقش بزرگتر است.
خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب برای گروهی به نام «persian-alpha» وجود دارد، اما برچسب متناظر پیدا نشد. ().
لیبیدو نام فرقه ایی مجازی بود به رهبری شخصی که خود را لیبیدو معرفی میکرد.
لیبیدو ابتدا برای جذب مخاطب از مطالب ترسناک زبان اصلی فکت میساخت ولی کم کم درون مایه محتوایش جهت دار شد
هدف اصلی این فرقه و رهبرش اثبات وجود موجودات فضایی و قبول کردنشان به عنوان آیندگان و سازندگان دنیا بود به شکلی که هرروز مدارک جدیدی جهت اثبات در فضای مجازی منتشر میکردند
در همین جهت میتینگ هایی را در شهر های مختلف ایران برگزار کردند
از اوایل سال 2020 بود که به دلایل نامعلوم تمام فعالیت های این فرقه به طور کامل در فضای مجازی متوقف شد ولی هنوز معلوم نیست در دنیای واقعی نیز فعالیتشان متوقف شده یا نه.
زندگی نامه فروید روانشناس
لیبیدو (زیست مایه) از نظر زیگموند فروید عاملی غریزی است و پر از انرژی در درون نهاد که تمایل به بقا و فاعلیت دارد. به نظر او لیبیدو انرژی روانی-جنسی است. منبع آن اروس یعنی مجموع غرایز زندگی است. لیبیدو با مرگ میجنگد و میکوشد انسان را در هر زمینه به پیروزی برساند. این نیرو را شهوت نیز مینامند. لیبیدو بیش از هر چیز معنای جنسی دارد.
یونگ لیبیدو را به عنوان غریزهٔ عمومی حیات یا انرژی روانی تعریف میکند که (برخلاف نظر فروید) قابل تقلیل به غریزهٔ جنسی نیست بلکه دربرگیرندهٔ همهٔ کنشهای انسانی – برای نمونه گرسنگی و میل به تقلید – است. بهطور کلی لیبیدو به دست طبیعت بین نظامهای مختلف کنش سرشکن میشود و نمیتوان آن را بهطور کامل از این کنشها منصرف ساخت.
لیبیدو روی انواع مختلف نیاز ها متمرکز می شود ، هم نیاز های فیزیولوژیک و هم نیاز های معنوی . گفته می شود که آن عده از عناصر شخصیت که در آنها مقدار زیادی انرژی لیبیدویی سرمایه گذاری می شود ، بیشتر از بقیه ارزشمند هستند . بنابراین به عقیده یونگ ، ارزش یک چیز به این ترتیب تعیین می شود که چه مقدار انرژی لیبیدویی در آن سرمایه گذاری شده است .
کم شدن یا از دست دادن لیبیدو ممکن است ناشی از عوامل عضوی مانند پیری یا بیماری مزمن باشد. تعارضهای هیجانی هم ممکن است باعث کاهش لیبیدو شوند. در روانکاوی بیش از همه به این نوع دوم لیبیدو توجه میشود.
عقده اُدیپ (به انگلیسی: Oedipus complex) در نظریه روانکاوی به تمایل حسی، عاطفی پسربچه برای ارتباط با مادرش گفته میشود که حسی از رقابت با پدر را پدیدمیآورد. این مفهوم، نخستین بار، توسط زیگموند فروید، در کتاب تفسیر خوابها (سال ۱۸۹۹ میلادی) توضیح داده شد.[۱]
بر اساس نظریهٔ فروید، پسران در ابتدا مادرشان را موضوع عشق میدانند؛ اما به تدریج، پی میبرند که او موضوع عشق پدرشان نیز هست؛ بدین ترتیب، پدر در تصاحب مادر، به رقیب پسر، بدل میشود و پسر واهمه دارد که پدر، قضیب او را قطع کند. پس، پسر با چشمپوشی از مادر به عنوان موضوع عشق، و همانندسازی خود با پدر، از این تنگنا میرهد. او به جبران چشمپوشی از مادر، در آینده، قادر خواهد بود که زنان دیگر را در مقام موضوع عشق برگزیند.[۲]
فروید، معتقد بود که این مرحله عقده ادیپ در رشد کودکان بین ۳ تا ۵ سال چیزی طبیعی است و پایان آن زمانی است که کودک هویتش را با والد از جنس خودش شناسایی کرده و امیال جنسیاش را سرکوب میکند؛ این فرایند در نظریه فروید باعث تشکیل فراخود میشود.
انتخاب این اصطلاح بر مبنای سرگذشت شخصیت اسطورهای ادیپ بود که پدرش را کُشت و با مادرش ازدواج کرد. معادل زنانه عقده ادیپ عقده الکترا است.[۱]
در بررسی ترس بیمارگونهی یک پسر پنجساله (۱۹۰۹) که بررسی ترسشدید «هانس کوچولو» از اسبها بود،فروید نشان داد که ارتباط بین ترسهای هانس از اسبها و پدر خود، از عوامل خارجی یعنی تولد خواهر او و عوامل داخلی یعنی میل کودک خردسال برای جایگزینی پدرش به عنوان همدم مادر، و حس عذاب وجدان از لذتبردن از خودارضایی که برای کودکی در این سن طبیعیاست ناشی میشود. علاوه بر آن اذعان او در میل به همخوابگی با مادرش به عنوان دلیلی برای اثبات تمایل جنسیاش به مادر در نظر گرفته شد. هانس یک دگرجنس خواه بود. ولی هانس نمیتوانست ترسش از اسب را به ترس از پدرش ارتباط بدهد. فروید به عنوان روانکاوش ثبت کرد که «ما باید خیلی چیزها به هانس میگفتیم که خودش نمیتوانست به زبان بیاورد» و باید «به او افکاری ارائه میدادیم که خودش تا کنون هیچ نشانی از دارا بودن آنها بروز نداده است»[۳].
زندگی نامه فروید روانشناس
در ارتباط با خودشیفتگی، عقدهي ادیپ به عنوان رأس تقلای شخص حین رشد برای رسیدن به موفقیت یا عشق در نظر گرفته میشود[۴]. در اثر به نام مشکل اقتصادی خودشیفتگی (۱۹۲۴) فروید مینویسد که «در عقدهی ادیپ اعتبار شخصیتی والدین در سوپرایگو به پسزمینه رانده میشود و تصویری که از خود باقی میگذارند به تاثیراتی که از معلمها و اشخاصی که بر شخص تسلط دارند متصل میشود». فروید در اثر خود با عنوان: تاملی چند بر روانشناسی بچهمدرسهایها (۱۹۱۴) مینویسد: «همآکنون ما میتوانیم رابطهمان با معلمهای مدرسهمان را بهتر متوجه شویم. این افراد، خیلیهایشان خودشان پدر نبودند ولی برای ما جایگزینی برای والد شدند. برای همین بود که حتی با اینکه خیلیهایشان خودشان کمسن و سال بودند، به نظر ما خیلی پخته و به طرز دستنایافتی بالغ به نظر میرسیدند. ما توقعات و احترامی را که نسبت به پدر همهچیزدان خود در کودکی داشتیم را به آنها منتقل کردیم و شروع کردیم با آنها مانند پدری که در خانه داشتیم رفتار کنیم. ما با آنها با همان دوسوگرایی که در خانه تجربه میکردیم مواجه شدیم و به کمک آن با آنها همانگونه که با پدرانمان درگیر بودیم، دست و پنجه نرم کردیم.»
عقدهي ادیپ از جنبهي خودشیفتگی، بیان میدارد که یک فرد میتواند توان اینکه یک جانشین والدی را در درون خود بدون دوسوگرایی بپذیرد از دست بدهد. هنگامی که شخص با جانشینان والدی خود وارد یک رابطهي دوسوگرایانه شود، وارد یک عقدهی اختگی سهضلعی میشود. در عقدهي اختگی، فرد رقیب جانشینان والدی میشود که این نقطهی پسرفت میشود. در یادداشتهای روانکاوی خودنگاری یک مورد پارانویا (دیمنشیا پارانویید) (۱۹۱۱)، فروید مینویسد که سرخوردگی از یک زن، یا بدبیاری در رابطه با مردان دیگر از دلایل پسرفت یا بوجودآمدن نشانگان بیماری هستند. حالت سهضلعی میتواند با یک رقیب احساسی نسبت به یک زن، یا یک رقیب کاری از جهت آنکه نشان دهد که از دیگری کارامدتر است بوجود آید[۵].
توتم و تابو(به آلمانی: Totem und Tabu) عنوان کتابیاست از زیگموند فروید که در سال ۱۹۱۳ از مجموعه چهار مقاله که پیشتر و نخستینبار در مجله به چاپ رسیدهاست٬ نگارش شدهاست.[۱]
از دید فروید، انسان ابتدایی، در دسته آغازین زندگی می کرد. این دسته متشکل از نری مسلط (پدر) بود که شماری از ماده ها را در انحصار خود داشت . این پدر نیرومند، پسران خود را از ماده ها دور نگاه می داشت. روزی این پسران متحد شده پدر را کشتند و سپس وی را خوردند. دلیل این آدم خواری، به نظر فروید این بود که آنها اعتقاد داشتند با خوردن قربانی، نیرو و قدرت وی را تصاحب خواهند کرد. پس از مدتی، آنها از عمل خویش پیشیمان شده و جهت کفاره عمل خویش، دو ممنوعیت را ابداع کردند: یکی این که نمادی به صورت یک نوع حیوان را به جای پدر گذاشتند؛ این نماد، توتم است. برادران خوردن حیوان توتمی را حرام اعلام کردند، و دیگر این که ازدواج درون گروهی را حرام کردند (تابو) و با تحریم ماده های آزاد شده، از ثمرات پیروزی شان چشم پوشی کردند.[۲]
زیگموند فروید یا زیگموند شلومو فروید یکی از برجستهترین روانشناسان جهان است. بیشتر مردم فروید را با عنوان پدر روانکاوی میشناسند. فروید کسی است که همیشه نام و اندیشهاش چه میان مخالفان و چه پیروانش پاینده و ماندگار است. او خدمات بسیار ارزشمندی در راه درمان اختلالات روانی و گسترش دانش روانشناسی انجام داده است. در این نوشته به به بررسی زندگینامهی فروید میپردازم.
زیگموند فروید ۶ می ۱۸۵۶ در پریبورگ، جمهوی چک به دنیا آمد. خانوادهی او یهودی و دارای ۸ فرزند بود. پدرش یاکوب فروید بازرگان پشم بود و از ازدواج نخستش دو پسر به نام امانوئل و فیلیپ داشت. مادرش آمالیا ناتانسون، همسر سوم یاکوب فروید، زنی مهربان و فداکار بود. با اینکه یاکوب فروید، یهودی متعصب نبود ولی او به خاطر مطالعاتش در تورات شناخته شده بود. خانوادهی یاکوب با مشکلات اقتصادی روبهرو بود و هنگامی که زیگموند فروید به دنیا آمد در یک اتاق اجارهای که از یک قفلساز در شهر اشلاساگالاسا کرایه کرده بودند زندگی میکردند. در سال ۱۸۵۹ خانوادهی فروید از فرایبرگ رفتند. برادران ناتنی او به شهر منچستر در انگلستان مهاجرت کردند. این مهاجرت میان فروید و پسر امانوئل که همبازی کودکیش بود دوری و جدایی انداخت.
در سال ۱۸۶۵ فروید ۹ ساله به یک دبیرستان ممتاز رفت او در میان همسالانش دانشآموزی ممتاز و باهوش بود. فروید عاشق ادبیات بود و به زبانهای گوناگون مانند عبری و آلمانی به خوبی سخن میگفت. او در مدرسه توانست زبانهای لاتین، انگلیسی، فرانسه و یونانی را نیز بیاموزد و بعدها به زبانهای اسپانیایی و ایتالیایی نیز چیره شد. در زمان تحصیلش به خاطر مذهب و نژادش توسط همکلاسیهایش مسخره و تحقیر میشد. این رفتار همسالانش بیشتر از روی نژادپرستی و عدم توانایی در رقابت درسی با او بود.
در سال ۱۸۷۳ زیگموند فروید تحصیلات دبیرستان را به پایان رساند. در آغاز دوست داشت که در رشتهی حقوق درس بخواند. در سن ۱۷ سالگی به دانشگاه وین راه یافت ولی به جای رشتهی حقوق به دانشکدهی پزشکی پیوست. در سال ۱۸۸۱ هنگامی که تنها ۲۵ سال سن داشت توانست با درجهی دکترا از دانشگاه وین فارغ التحصیل شود.
زندگی نامه فروید روانشناس
در سال ۱۸۸۲ به عنوان پزشک متخصص در بیمارستان عمومی وین مشغول به کار شد. و در سال ۱۸۸۶ از کار در بیمارستان عمومی وین استعفا داد و در رشتهی اختلالات عصبی تخصص گرفت. در همان سال با مارتا برنیز که نوهی یک خاخام ارشد بود در هامبورگ ازدواج کرد. نتیجهی این ازدواج ۶ فرزند به نامهای ماتیلد، ژان مارتین، اولیور، ارنست، سوفی و آنا بود. آنا فروید راه پدر را دنبال کرد و یکی از برجستهترین روانکاوان عصر خود شد.
پیش از آنٰکه زیان و عوارض کوکائین شناخته شود این مادهی مخدر به عنوان یکی از مادههای شادیآور و سرخوش کننده مصرف میشد. فروید بر این باور بود که کوکائین میتواند برای جلوگیری و کاهش افسردگی استفاده شود و در آغاز هوادار مصرف کوکائین بود حتی با یکی از پزشکان دربارهی این ماده کشمکش و مشاجره داشت و او را نادان میپنداشت. پس از اینکه زیان و عوارض کوکائین کشف شد اعتبار پزشکی او تا اندازهای خدشهدار شد.
ریگموند فروید از سن ۲۴ سالگی سیگار کشیدن را آغاز کرد او در آغاز سیگارهای معمولی میکشید و با گذر زمان به کشیدن سیگار برگ روی آورد. او بر این باور بود که سیگار کشیدن توانایی انسان برای انجام کار را افزایش میدهد و خودکنترلی را در انسان بهبود میبخشد. با اینکه ویلهلم فلیس دربارهی زیانهای سیگار به او هشدار میداد او یک فرد سیگاری باقی ماند و به سرطان دچار شد و از این بیماری رنج فراوان میبرد. فروید در سال ۱۸۹۷ به فلیس پیشنهاد کرد که اعتیاد، به ویژه اعتیاد به دخانیات جایگزینی برای خودارضایی است که یکی از عادتهای بسیار خوب است!
با روی کار آمدن هیتلر دشمنی با یهودیان آغاز شد کتابهای فروید نیز ممنوع و سوزانده شدند فروید دربارهی این رفتار ارتش نازی گفت: چه اندازه پیشرفت کردهایم! اگر در قرون وسطی زندگی میکردیم خودم را میسوزاندند ولی امروز به سوزاندن کتابها و نوشتههایم بسنده کردهاند. در سال ۱۹۳۴ برخی از یهودیان سرشناس از آلمان مهاجرت کردند ولی فروید پافشاری میکرد که در وین بماند. اما به پیشنهاد دوستانش به بریتانیا سفر کرد و استقبال گرمی از او انجام و در بریتانیا ساکن شد.
فروید دانشآموختهی پزشکی بود ولی به عنوان یک روانشناس و روانکاو برجسته شناخته میشود. او مکتب روانکاوی کلاسیک را همانند پیامبری بزرگ رهبری کرد و دیدگاههایش تاثیر شگرفی در روانشناسی و نیز پیروان مکتب روانکاوی داشت. فروید در زمینههای گوناگون روانشناسی مانند: شخصیت، هشیاری و ناهشیاری، روانشناسی رشد، مسائل جنسی و … نظریههای مهم و گوناگونی را از خود به یادگار گذاشت. برخی از روانشناسان دیدگاههای فروید را مورد انتقاد قرار میدهند و بر این باورند که دیدگاههای او تنها بر پایهی مشاهداتش در برخورد با بیماران شکل گرفته است با این حال هیچ کس نمیتواند تاثیر نظریه و دیدگاههای زیگموند فروید را بر روی روانشناسی و روانکاوی انکار کند.
او سالها به درمان اختلالات روانی و رواندرمانی مراجعان به شیوههای روانکاوی که خود بنیانگذارش بود پرداخت. هنگامی که از مردم دربارهی اتاق کار فروید بپرسید ناخواسته میگویند او کاناپهای راحت را برای مراجعانش در اتاق گذاشته بود که مراجعان روی آن مینشستند یا دراز میکشیدند و با فروید گفتوگو میکردند. فرتور زیر اتاق کار فروید و کاناپهای را که مراجعانش روی آن مینشستند را نشان میدهد.
زیگموند فروید به سیگار برگ علاقهی بسیاری داشت او روزانه نزدیک به ۲۰ سیگار برگ میکشید. همانگونه که گفته شد هشدارهایی که پیرامون زیانهای سیگار به او داده میشد را نشنیده میگرفت. کشیدن بیش از اندازهی سیگار برگ او را به سرطان دچار کرده بود. فروید در آغاز بیماری خود را پنهان نگه داشت ولی با پزشکان گوناگونی در این باره گفتوگو کرد. بیش از سی عمل جراحی بر روی او انجام گرفت ولی نتیجهای نداشت چون سرطان او روز به روز پیشرفت میکرد. در سپتامبر ۱۹۳۹ زیگموند فروید به پزشکش ماکس شور گفت: «اکنون زندگی برایش چیزی جز شکنجه نیست و مفهومی ندارد و قول و قرارشان را به او یادآوری کرد». ماکس شور به او قول داده بود که اجازه ندهد بیهوده رنج بکشد. آنا فروید میخواست مرگ پدرش را به تاخیر بیاندازد اما ماکس شور او را متقاعد کرد که زنده نگه داشتن فروید سودی نخواهد داشت و او را به رنج بیشتر دچار میکند. پس از اینکه آنا فروید متقاعد شد زیگموند فروید از پزشکش خواست که اتانازی را برایش به انجام برساند. پس پزشکش در روزهای ۲۱ و ۲۲ سپتامبر با تزریق دوزهایی از مورفین در چند نوبت به فروید باعث مرگ او شد. زیگموند فروید در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ درگذشت و سه روز پس از مرگش، پیکرش را در شمال لندن سوزاندند.
در مراسمی که برای مرگ فروید ترتیب داده شده بود ارنست جونز نویسندهی اتریشی و اشتفان تسوایگ سخنرانی کردند. در این مراسم بسیاری از چهرههای سرشناس روانشناسی و روانکاوی و نیز پرشکان حضور داشتند. خاکستر فروید در گلدانی عتیقه که فروید از پرنس بناپارت دریافت کرده بود گذاشته شد. خاکستر همسرش نیز پس از مرگ در سال ۱۹۵۱ در این گلدان گذاشته شد.
زیگموند فروید روانشناس، روانکاو، پژوهشگر و نویسندهای خستگیناپذیر بود و دهها کتاب و مقالهی علمی از او بر جای مانده است. فهرستی از کتابهای زیگموند فروید در زیر آمده است.
تفسیر خواب زیگموند فروید، توتم و تابو، روانشناسی گروه و تحلیل من، تمدن و ملالتهای آن، اتوبیوگرافی، موسی و یکتاپرستی، بررسی رفتارهای جنسی، روانشناسی فراموشی، روانکاوی لئوناردو داوینچی، چرا جنگ، گزارش تحلیلی دربارهی یک مورد هیستری، روانکاوی، روانشناسی عمومی دنیای ناشناخته، مکانیزمهای دفاعی روانی، اشتباهات لپی و … .
سپاس از نوشتهای که منتشر کردی سوشیانت خیلی خوب بود 🙂
خواهش پارسا جان
سلام میخام بیشتر کتاباشو بخرم، باید از کجا و با قیمت مناسب تهیه کنم؟
از سایت ما خریداری کنید
اقای سوشیانت سلاام من چیزهای دیگه ی درمورد کاناپه اقای فروید شنیده بودم…..میخام بدونم تا چه واقعیت داره؟
چه چیزهایی؟
عالی بود نمیدونستم اتانازی روش اجرا شده و این ک بهترین روان شناس تاریخه بدون شک
بسیار عالی بود متشکرم
با گذشت حدود یک قرن از تولد روانتحلیل گری، هنوز سایه ی آن بر سر رویکردهای مختلف رواندرمانی سنگینی می کند و رواندرمانی علی رغم تمایل برخی به بی اعتنایی به مفاهیم فریدی نتوانسته خود را از زیر یوغ مفاهیم عمیق روانتحلیل گری برهاند.
سلام آقای زوارزاده ممنون از سایت خوبتون. میخواستم بدونم چطور میتونم کتاب تفسیر خواب فروید رو از سایت شما بخرم و قیمتش چقدر هست؟
با ما تماس بگیرید
دیدگاه
نام
ایمیل
نام ، ایمیل و وب سایت خود را برای بار دیگر که اظهار نظر می کنم در این مرورگر ذخیره کنید.
زندگی نامه فروید روانشناس
کلینیک روانشناسی آقای روانشناس در تهران آماده خدمات روانشناسی و مشاوره آنلاین و حضوری به شماست. برای رزرو مشاوره در تهران با ما تماس بگیرید
© Copyright Mr Psychologist
زیگموند فروید یا زیگموند شلومو فروید یکی از برجستهترین روانشناسان جهان است. بیشتر مردم فروید را با عنوان پدر روانکاوی میشناسند. فروید کسی است که همیشه نام و اندیشهاش چه میان مخالفان و چه پیروانش پاینده و ماندگار است. او خدمات بسیار ارزشمندی در راه درمان اختلالات روانی و گسترش دانش روانشناسی انجام داده است. در این نوشته به به بررسی زندگینامهی فروید میپردازم.
زیگموند فروید ۶ می ۱۸۵۶ در پریبورگ، جمهوی چک به دنیا آمد. خانوادهی او یهودی و دارای ۸ فرزند بود. پدرش یاکوب فروید بازرگان پشم بود و از ازدواج نخستش دو پسر به نام امانوئل و فیلیپ داشت. مادرش آمالیا ناتانسون، همسر سوم یاکوب فروید، زنی مهربان و فداکار بود. با اینکه یاکوب فروید، یهودی متعصب نبود ولی او به خاطر مطالعاتش در تورات شناخته شده بود. خانوادهی یاکوب با مشکلات اقتصادی روبهرو بود و هنگامی که زیگموند فروید به دنیا آمد در یک اتاق اجارهای که از یک قفلساز در شهر اشلاساگالاسا کرایه کرده بودند زندگی میکردند. در سال ۱۸۵۹ خانوادهی فروید از فرایبرگ رفتند. برادران ناتنی او به شهر منچستر در انگلستان مهاجرت کردند. این مهاجرت میان فروید و پسر امانوئل که همبازی کودکیش بود دوری و جدایی انداخت.
در سال ۱۸۶۵ فروید ۹ ساله به یک دبیرستان ممتاز رفت او در میان همسالانش دانشآموزی ممتاز و باهوش بود. فروید عاشق ادبیات بود و به زبانهای گوناگون مانند عبری و آلمانی به خوبی سخن میگفت. او در مدرسه توانست زبانهای لاتین، انگلیسی، فرانسه و یونانی را نیز بیاموزد و بعدها به زبانهای اسپانیایی و ایتالیایی نیز چیره شد. در زمان تحصیلش به خاطر مذهب و نژادش توسط همکلاسیهایش مسخره و تحقیر میشد. این رفتار همسالانش بیشتر از روی نژادپرستی و عدم توانایی در رقابت درسی با او بود.
در سال ۱۸۷۳ زیگموند فروید تحصیلات دبیرستان را به پایان رساند. در آغاز دوست داشت که در رشتهی حقوق درس بخواند. در سن ۱۷ سالگی به دانشگاه وین راه یافت ولی به جای رشتهی حقوق به دانشکدهی پزشکی پیوست. در سال ۱۸۸۱ هنگامی که تنها ۲۵ سال سن داشت توانست با درجهی دکترا از دانشگاه وین فارغ التحصیل شود.
زندگی نامه فروید روانشناس
در سال ۱۸۸۲ به عنوان پزشک متخصص در بیمارستان عمومی وین مشغول به کار شد. و در سال ۱۸۸۶ از کار در بیمارستان عمومی وین استعفا داد و در رشتهی اختلالات عصبی تخصص گرفت. در همان سال با مارتا برنیز که نوهی یک خاخام ارشد بود در هامبورگ ازدواج کرد. نتیجهی این ازدواج ۶ فرزند به نامهای ماتیلد، ژان مارتین، اولیور، ارنست، سوفی و آنا بود. آنا فروید راه پدر را دنبال کرد و یکی از برجستهترین روانکاوان عصر خود شد.
پیش از آنٰکه زیان و عوارض کوکائین شناخته شود این مادهی مخدر به عنوان یکی از مادههای شادیآور و سرخوش کننده مصرف میشد. فروید بر این باور بود که کوکائین میتواند برای جلوگیری و کاهش افسردگی استفاده شود و در آغاز هوادار مصرف کوکائین بود حتی با یکی از پزشکان دربارهی این ماده کشمکش و مشاجره داشت و او را نادان میپنداشت. پس از اینکه زیان و عوارض کوکائین کشف شد اعتبار پزشکی او تا اندازهای خدشهدار شد.
ریگموند فروید از سن ۲۴ سالگی سیگار کشیدن را آغاز کرد او در آغاز سیگارهای معمولی میکشید و با گذر زمان به کشیدن سیگار برگ روی آورد. او بر این باور بود که سیگار کشیدن توانایی انسان برای انجام کار را افزایش میدهد و خودکنترلی را در انسان بهبود میبخشد. با اینکه ویلهلم فلیس دربارهی زیانهای سیگار به او هشدار میداد او یک فرد سیگاری باقی ماند و به سرطان دچار شد و از این بیماری رنج فراوان میبرد. فروید در سال ۱۸۹۷ به فلیس پیشنهاد کرد که اعتیاد، به ویژه اعتیاد به دخانیات جایگزینی برای خودارضایی است که یکی از عادتهای بسیار خوب است!
با روی کار آمدن هیتلر دشمنی با یهودیان آغاز شد کتابهای فروید نیز ممنوع و سوزانده شدند فروید دربارهی این رفتار ارتش نازی گفت: چه اندازه پیشرفت کردهایم! اگر در قرون وسطی زندگی میکردیم خودم را میسوزاندند ولی امروز به سوزاندن کتابها و نوشتههایم بسنده کردهاند. در سال ۱۹۳۴ برخی از یهودیان سرشناس از آلمان مهاجرت کردند ولی فروید پافشاری میکرد که در وین بماند. اما به پیشنهاد دوستانش به بریتانیا سفر کرد و استقبال گرمی از او انجام و در بریتانیا ساکن شد.
فروید دانشآموختهی پزشکی بود ولی به عنوان یک روانشناس و روانکاو برجسته شناخته میشود. او مکتب روانکاوی کلاسیک را همانند پیامبری بزرگ رهبری کرد و دیدگاههایش تاثیر شگرفی در روانشناسی و نیز پیروان مکتب روانکاوی داشت. فروید در زمینههای گوناگون روانشناسی مانند: شخصیت، هشیاری و ناهشیاری، روانشناسی رشد، مسائل جنسی و … نظریههای مهم و گوناگونی را از خود به یادگار گذاشت. برخی از روانشناسان دیدگاههای فروید را مورد انتقاد قرار میدهند و بر این باورند که دیدگاههای او تنها بر پایهی مشاهداتش در برخورد با بیماران شکل گرفته است با این حال هیچ کس نمیتواند تاثیر نظریه و دیدگاههای زیگموند فروید را بر روی روانشناسی و روانکاوی انکار کند.
او سالها به درمان اختلالات روانی و رواندرمانی مراجعان به شیوههای روانکاوی که خود بنیانگذارش بود پرداخت. هنگامی که از مردم دربارهی اتاق کار فروید بپرسید ناخواسته میگویند او کاناپهای راحت را برای مراجعانش در اتاق گذاشته بود که مراجعان روی آن مینشستند یا دراز میکشیدند و با فروید گفتوگو میکردند. فرتور زیر اتاق کار فروید و کاناپهای را که مراجعانش روی آن مینشستند را نشان میدهد.
زیگموند فروید به سیگار برگ علاقهی بسیاری داشت او روزانه نزدیک به ۲۰ سیگار برگ میکشید. همانگونه که گفته شد هشدارهایی که پیرامون زیانهای سیگار به او داده میشد را نشنیده میگرفت. کشیدن بیش از اندازهی سیگار برگ او را به سرطان دچار کرده بود. فروید در آغاز بیماری خود را پنهان نگه داشت ولی با پزشکان گوناگونی در این باره گفتوگو کرد. بیش از سی عمل جراحی بر روی او انجام گرفت ولی نتیجهای نداشت چون سرطان او روز به روز پیشرفت میکرد. در سپتامبر ۱۹۳۹ زیگموند فروید به پزشکش ماکس شور گفت: «اکنون زندگی برایش چیزی جز شکنجه نیست و مفهومی ندارد و قول و قرارشان را به او یادآوری کرد». ماکس شور به او قول داده بود که اجازه ندهد بیهوده رنج بکشد. آنا فروید میخواست مرگ پدرش را به تاخیر بیاندازد اما ماکس شور او را متقاعد کرد که زنده نگه داشتن فروید سودی نخواهد داشت و او را به رنج بیشتر دچار میکند. پس از اینکه آنا فروید متقاعد شد زیگموند فروید از پزشکش خواست که اتانازی را برایش به انجام برساند. پس پزشکش در روزهای ۲۱ و ۲۲ سپتامبر با تزریق دوزهایی از مورفین در چند نوبت به فروید باعث مرگ او شد. زیگموند فروید در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ درگذشت و سه روز پس از مرگش، پیکرش را در شمال لندن سوزاندند.
در مراسمی که برای مرگ فروید ترتیب داده شده بود ارنست جونز نویسندهی اتریشی و اشتفان تسوایگ سخنرانی کردند. در این مراسم بسیاری از چهرههای سرشناس روانشناسی و روانکاوی و نیز پرشکان حضور داشتند. خاکستر فروید در گلدانی عتیقه که فروید از پرنس بناپارت دریافت کرده بود گذاشته شد. خاکستر همسرش نیز پس از مرگ در سال ۱۹۵۱ در این گلدان گذاشته شد.
زیگموند فروید روانشناس، روانکاو، پژوهشگر و نویسندهای خستگیناپذیر بود و دهها کتاب و مقالهی علمی از او بر جای مانده است. فهرستی از کتابهای زیگموند فروید در زیر آمده است.
تفسیر خواب زیگموند فروید، توتم و تابو، روانشناسی گروه و تحلیل من، تمدن و ملالتهای آن، اتوبیوگرافی، موسی و یکتاپرستی، بررسی رفتارهای جنسی، روانشناسی فراموشی، روانکاوی لئوناردو داوینچی، چرا جنگ، گزارش تحلیلی دربارهی یک مورد هیستری، روانکاوی، روانشناسی عمومی دنیای ناشناخته، مکانیزمهای دفاعی روانی، اشتباهات لپی و … .
سپاس از نوشتهای که منتشر کردی سوشیانت خیلی خوب بود 🙂
خواهش پارسا جان
سلام میخام بیشتر کتاباشو بخرم، باید از کجا و با قیمت مناسب تهیه کنم؟
از سایت ما خریداری کنید
اقای سوشیانت سلاام من چیزهای دیگه ی درمورد کاناپه اقای فروید شنیده بودم…..میخام بدونم تا چه واقعیت داره؟
چه چیزهایی؟
عالی بود نمیدونستم اتانازی روش اجرا شده و این ک بهترین روان شناس تاریخه بدون شک
بسیار عالی بود متشکرم
با گذشت حدود یک قرن از تولد روانتحلیل گری، هنوز سایه ی آن بر سر رویکردهای مختلف رواندرمانی سنگینی می کند و رواندرمانی علی رغم تمایل برخی به بی اعتنایی به مفاهیم فریدی نتوانسته خود را از زیر یوغ مفاهیم عمیق روانتحلیل گری برهاند.
سلام آقای زوارزاده ممنون از سایت خوبتون. میخواستم بدونم چطور میتونم کتاب تفسیر خواب فروید رو از سایت شما بخرم و قیمتش چقدر هست؟
با ما تماس بگیرید
دیدگاه
نام
ایمیل
نام ، ایمیل و وب سایت خود را برای بار دیگر که اظهار نظر می کنم در این مرورگر ذخیره کنید.
زندگی نامه فروید روانشناس
کلینیک روانشناسی آقای روانشناس در تهران آماده خدمات روانشناسی و مشاوره آنلاین و حضوری به شماست. برای رزرو مشاوره در تهران با ما تماس بگیرید
© Copyright Mr Psychologist
زیگموند فروید یا زیگموند شلومو فروید یکی از برجستهترین روانشناسان جهان است. بیشتر مردم فروید را با عنوان پدر روانکاوی میشناسند. فروید کسی است که همیشه نام و اندیشهاش چه میان مخالفان و چه پیروانش پاینده و ماندگار است. او خدمات بسیار ارزشمندی در راه درمان اختلالات روانی و گسترش دانش روانشناسی انجام داده است. در این نوشته به به بررسی زندگینامهی فروید میپردازم.
زیگموند فروید ۶ می ۱۸۵۶ در پریبورگ، جمهوی چک به دنیا آمد. خانوادهی او یهودی و دارای ۸ فرزند بود. پدرش یاکوب فروید بازرگان پشم بود و از ازدواج نخستش دو پسر به نام امانوئل و فیلیپ داشت. مادرش آمالیا ناتانسون، همسر سوم یاکوب فروید، زنی مهربان و فداکار بود. با اینکه یاکوب فروید، یهودی متعصب نبود ولی او به خاطر مطالعاتش در تورات شناخته شده بود. خانوادهی یاکوب با مشکلات اقتصادی روبهرو بود و هنگامی که زیگموند فروید به دنیا آمد در یک اتاق اجارهای که از یک قفلساز در شهر اشلاساگالاسا کرایه کرده بودند زندگی میکردند. در سال ۱۸۵۹ خانوادهی فروید از فرایبرگ رفتند. برادران ناتنی او به شهر منچستر در انگلستان مهاجرت کردند. این مهاجرت میان فروید و پسر امانوئل که همبازی کودکیش بود دوری و جدایی انداخت.
در سال ۱۸۶۵ فروید ۹ ساله به یک دبیرستان ممتاز رفت او در میان همسالانش دانشآموزی ممتاز و باهوش بود. فروید عاشق ادبیات بود و به زبانهای گوناگون مانند عبری و آلمانی به خوبی سخن میگفت. او در مدرسه توانست زبانهای لاتین، انگلیسی، فرانسه و یونانی را نیز بیاموزد و بعدها به زبانهای اسپانیایی و ایتالیایی نیز چیره شد. در زمان تحصیلش به خاطر مذهب و نژادش توسط همکلاسیهایش مسخره و تحقیر میشد. این رفتار همسالانش بیشتر از روی نژادپرستی و عدم توانایی در رقابت درسی با او بود.
در سال ۱۸۷۳ زیگموند فروید تحصیلات دبیرستان را به پایان رساند. در آغاز دوست داشت که در رشتهی حقوق درس بخواند. در سن ۱۷ سالگی به دانشگاه وین راه یافت ولی به جای رشتهی حقوق به دانشکدهی پزشکی پیوست. در سال ۱۸۸۱ هنگامی که تنها ۲۵ سال سن داشت توانست با درجهی دکترا از دانشگاه وین فارغ التحصیل شود.
زندگی نامه فروید روانشناس
در سال ۱۸۸۲ به عنوان پزشک متخصص در بیمارستان عمومی وین مشغول به کار شد. و در سال ۱۸۸۶ از کار در بیمارستان عمومی وین استعفا داد و در رشتهی اختلالات عصبی تخصص گرفت. در همان سال با مارتا برنیز که نوهی یک خاخام ارشد بود در هامبورگ ازدواج کرد. نتیجهی این ازدواج ۶ فرزند به نامهای ماتیلد، ژان مارتین، اولیور، ارنست، سوفی و آنا بود. آنا فروید راه پدر را دنبال کرد و یکی از برجستهترین روانکاوان عصر خود شد.
پیش از آنٰکه زیان و عوارض کوکائین شناخته شود این مادهی مخدر به عنوان یکی از مادههای شادیآور و سرخوش کننده مصرف میشد. فروید بر این باور بود که کوکائین میتواند برای جلوگیری و کاهش افسردگی استفاده شود و در آغاز هوادار مصرف کوکائین بود حتی با یکی از پزشکان دربارهی این ماده کشمکش و مشاجره داشت و او را نادان میپنداشت. پس از اینکه زیان و عوارض کوکائین کشف شد اعتبار پزشکی او تا اندازهای خدشهدار شد.
ریگموند فروید از سن ۲۴ سالگی سیگار کشیدن را آغاز کرد او در آغاز سیگارهای معمولی میکشید و با گذر زمان به کشیدن سیگار برگ روی آورد. او بر این باور بود که سیگار کشیدن توانایی انسان برای انجام کار را افزایش میدهد و خودکنترلی را در انسان بهبود میبخشد. با اینکه ویلهلم فلیس دربارهی زیانهای سیگار به او هشدار میداد او یک فرد سیگاری باقی ماند و به سرطان دچار شد و از این بیماری رنج فراوان میبرد. فروید در سال ۱۸۹۷ به فلیس پیشنهاد کرد که اعتیاد، به ویژه اعتیاد به دخانیات جایگزینی برای خودارضایی است که یکی از عادتهای بسیار خوب است!
با روی کار آمدن هیتلر دشمنی با یهودیان آغاز شد کتابهای فروید نیز ممنوع و سوزانده شدند فروید دربارهی این رفتار ارتش نازی گفت: چه اندازه پیشرفت کردهایم! اگر در قرون وسطی زندگی میکردیم خودم را میسوزاندند ولی امروز به سوزاندن کتابها و نوشتههایم بسنده کردهاند. در سال ۱۹۳۴ برخی از یهودیان سرشناس از آلمان مهاجرت کردند ولی فروید پافشاری میکرد که در وین بماند. اما به پیشنهاد دوستانش به بریتانیا سفر کرد و استقبال گرمی از او انجام و در بریتانیا ساکن شد.
فروید دانشآموختهی پزشکی بود ولی به عنوان یک روانشناس و روانکاو برجسته شناخته میشود. او مکتب روانکاوی کلاسیک را همانند پیامبری بزرگ رهبری کرد و دیدگاههایش تاثیر شگرفی در روانشناسی و نیز پیروان مکتب روانکاوی داشت. فروید در زمینههای گوناگون روانشناسی مانند: شخصیت، هشیاری و ناهشیاری، روانشناسی رشد، مسائل جنسی و … نظریههای مهم و گوناگونی را از خود به یادگار گذاشت. برخی از روانشناسان دیدگاههای فروید را مورد انتقاد قرار میدهند و بر این باورند که دیدگاههای او تنها بر پایهی مشاهداتش در برخورد با بیماران شکل گرفته است با این حال هیچ کس نمیتواند تاثیر نظریه و دیدگاههای زیگموند فروید را بر روی روانشناسی و روانکاوی انکار کند.
او سالها به درمان اختلالات روانی و رواندرمانی مراجعان به شیوههای روانکاوی که خود بنیانگذارش بود پرداخت. هنگامی که از مردم دربارهی اتاق کار فروید بپرسید ناخواسته میگویند او کاناپهای راحت را برای مراجعانش در اتاق گذاشته بود که مراجعان روی آن مینشستند یا دراز میکشیدند و با فروید گفتوگو میکردند. فرتور زیر اتاق کار فروید و کاناپهای را که مراجعانش روی آن مینشستند را نشان میدهد.
زیگموند فروید به سیگار برگ علاقهی بسیاری داشت او روزانه نزدیک به ۲۰ سیگار برگ میکشید. همانگونه که گفته شد هشدارهایی که پیرامون زیانهای سیگار به او داده میشد را نشنیده میگرفت. کشیدن بیش از اندازهی سیگار برگ او را به سرطان دچار کرده بود. فروید در آغاز بیماری خود را پنهان نگه داشت ولی با پزشکان گوناگونی در این باره گفتوگو کرد. بیش از سی عمل جراحی بر روی او انجام گرفت ولی نتیجهای نداشت چون سرطان او روز به روز پیشرفت میکرد. در سپتامبر ۱۹۳۹ زیگموند فروید به پزشکش ماکس شور گفت: «اکنون زندگی برایش چیزی جز شکنجه نیست و مفهومی ندارد و قول و قرارشان را به او یادآوری کرد». ماکس شور به او قول داده بود که اجازه ندهد بیهوده رنج بکشد. آنا فروید میخواست مرگ پدرش را به تاخیر بیاندازد اما ماکس شور او را متقاعد کرد که زنده نگه داشتن فروید سودی نخواهد داشت و او را به رنج بیشتر دچار میکند. پس از اینکه آنا فروید متقاعد شد زیگموند فروید از پزشکش خواست که اتانازی را برایش به انجام برساند. پس پزشکش در روزهای ۲۱ و ۲۲ سپتامبر با تزریق دوزهایی از مورفین در چند نوبت به فروید باعث مرگ او شد. زیگموند فروید در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ درگذشت و سه روز پس از مرگش، پیکرش را در شمال لندن سوزاندند.
در مراسمی که برای مرگ فروید ترتیب داده شده بود ارنست جونز نویسندهی اتریشی و اشتفان تسوایگ سخنرانی کردند. در این مراسم بسیاری از چهرههای سرشناس روانشناسی و روانکاوی و نیز پرشکان حضور داشتند. خاکستر فروید در گلدانی عتیقه که فروید از پرنس بناپارت دریافت کرده بود گذاشته شد. خاکستر همسرش نیز پس از مرگ در سال ۱۹۵۱ در این گلدان گذاشته شد.
زیگموند فروید روانشناس، روانکاو، پژوهشگر و نویسندهای خستگیناپذیر بود و دهها کتاب و مقالهی علمی از او بر جای مانده است. فهرستی از کتابهای زیگموند فروید در زیر آمده است.
تفسیر خواب زیگموند فروید، توتم و تابو، روانشناسی گروه و تحلیل من، تمدن و ملالتهای آن، اتوبیوگرافی، موسی و یکتاپرستی، بررسی رفتارهای جنسی، روانشناسی فراموشی، روانکاوی لئوناردو داوینچی، چرا جنگ، گزارش تحلیلی دربارهی یک مورد هیستری، روانکاوی، روانشناسی عمومی دنیای ناشناخته، مکانیزمهای دفاعی روانی، اشتباهات لپی و … .
سپاس از نوشتهای که منتشر کردی سوشیانت خیلی خوب بود 🙂
خواهش پارسا جان
سلام میخام بیشتر کتاباشو بخرم، باید از کجا و با قیمت مناسب تهیه کنم؟
از سایت ما خریداری کنید
اقای سوشیانت سلاام من چیزهای دیگه ی درمورد کاناپه اقای فروید شنیده بودم…..میخام بدونم تا چه واقعیت داره؟
چه چیزهایی؟
عالی بود نمیدونستم اتانازی روش اجرا شده و این ک بهترین روان شناس تاریخه بدون شک
بسیار عالی بود متشکرم
با گذشت حدود یک قرن از تولد روانتحلیل گری، هنوز سایه ی آن بر سر رویکردهای مختلف رواندرمانی سنگینی می کند و رواندرمانی علی رغم تمایل برخی به بی اعتنایی به مفاهیم فریدی نتوانسته خود را از زیر یوغ مفاهیم عمیق روانتحلیل گری برهاند.
سلام آقای زوارزاده ممنون از سایت خوبتون. میخواستم بدونم چطور میتونم کتاب تفسیر خواب فروید رو از سایت شما بخرم و قیمتش چقدر هست؟
با ما تماس بگیرید
دیدگاه
نام
ایمیل
نام ، ایمیل و وب سایت خود را برای بار دیگر که اظهار نظر می کنم در این مرورگر ذخیره کنید.
زندگی نامه فروید روانشناس
کلینیک روانشناسی آقای روانشناس در تهران آماده خدمات روانشناسی و مشاوره آنلاین و حضوری به شماست. برای رزرو مشاوره در تهران با ما تماس بگیرید
© Copyright Mr Psychologist
زیگموند فروید یا زیگموند شلومو فروید یکی از برجستهترین روانشناسان جهان است. بیشتر مردم فروید را با عنوان پدر روانکاوی میشناسند. فروید کسی است که همیشه نام و اندیشهاش چه میان مخالفان و چه پیروانش پاینده و ماندگار است. او خدمات بسیار ارزشمندی در راه درمان اختلالات روانی و گسترش دانش روانشناسی انجام داده است. در این نوشته به به بررسی زندگینامهی فروید میپردازم.
زیگموند فروید ۶ می ۱۸۵۶ در پریبورگ، جمهوی چک به دنیا آمد. خانوادهی او یهودی و دارای ۸ فرزند بود. پدرش یاکوب فروید بازرگان پشم بود و از ازدواج نخستش دو پسر به نام امانوئل و فیلیپ داشت. مادرش آمالیا ناتانسون، همسر سوم یاکوب فروید، زنی مهربان و فداکار بود. با اینکه یاکوب فروید، یهودی متعصب نبود ولی او به خاطر مطالعاتش در تورات شناخته شده بود. خانوادهی یاکوب با مشکلات اقتصادی روبهرو بود و هنگامی که زیگموند فروید به دنیا آمد در یک اتاق اجارهای که از یک قفلساز در شهر اشلاساگالاسا کرایه کرده بودند زندگی میکردند. در سال ۱۸۵۹ خانوادهی فروید از فرایبرگ رفتند. برادران ناتنی او به شهر منچستر در انگلستان مهاجرت کردند. این مهاجرت میان فروید و پسر امانوئل که همبازی کودکیش بود دوری و جدایی انداخت.
در سال ۱۸۶۵ فروید ۹ ساله به یک دبیرستان ممتاز رفت او در میان همسالانش دانشآموزی ممتاز و باهوش بود. فروید عاشق ادبیات بود و به زبانهای گوناگون مانند عبری و آلمانی به خوبی سخن میگفت. او در مدرسه توانست زبانهای لاتین، انگلیسی، فرانسه و یونانی را نیز بیاموزد و بعدها به زبانهای اسپانیایی و ایتالیایی نیز چیره شد. در زمان تحصیلش به خاطر مذهب و نژادش توسط همکلاسیهایش مسخره و تحقیر میشد. این رفتار همسالانش بیشتر از روی نژادپرستی و عدم توانایی در رقابت درسی با او بود.
در سال ۱۸۷۳ زیگموند فروید تحصیلات دبیرستان را به پایان رساند. در آغاز دوست داشت که در رشتهی حقوق درس بخواند. در سن ۱۷ سالگی به دانشگاه وین راه یافت ولی به جای رشتهی حقوق به دانشکدهی پزشکی پیوست. در سال ۱۸۸۱ هنگامی که تنها ۲۵ سال سن داشت توانست با درجهی دکترا از دانشگاه وین فارغ التحصیل شود.
زندگی نامه فروید روانشناس
در سال ۱۸۸۲ به عنوان پزشک متخصص در بیمارستان عمومی وین مشغول به کار شد. و در سال ۱۸۸۶ از کار در بیمارستان عمومی وین استعفا داد و در رشتهی اختلالات عصبی تخصص گرفت. در همان سال با مارتا برنیز که نوهی یک خاخام ارشد بود در هامبورگ ازدواج کرد. نتیجهی این ازدواج ۶ فرزند به نامهای ماتیلد، ژان مارتین، اولیور، ارنست، سوفی و آنا بود. آنا فروید راه پدر را دنبال کرد و یکی از برجستهترین روانکاوان عصر خود شد.
پیش از آنٰکه زیان و عوارض کوکائین شناخته شود این مادهی مخدر به عنوان یکی از مادههای شادیآور و سرخوش کننده مصرف میشد. فروید بر این باور بود که کوکائین میتواند برای جلوگیری و کاهش افسردگی استفاده شود و در آغاز هوادار مصرف کوکائین بود حتی با یکی از پزشکان دربارهی این ماده کشمکش و مشاجره داشت و او را نادان میپنداشت. پس از اینکه زیان و عوارض کوکائین کشف شد اعتبار پزشکی او تا اندازهای خدشهدار شد.
ریگموند فروید از سن ۲۴ سالگی سیگار کشیدن را آغاز کرد او در آغاز سیگارهای معمولی میکشید و با گذر زمان به کشیدن سیگار برگ روی آورد. او بر این باور بود که سیگار کشیدن توانایی انسان برای انجام کار را افزایش میدهد و خودکنترلی را در انسان بهبود میبخشد. با اینکه ویلهلم فلیس دربارهی زیانهای سیگار به او هشدار میداد او یک فرد سیگاری باقی ماند و به سرطان دچار شد و از این بیماری رنج فراوان میبرد. فروید در سال ۱۸۹۷ به فلیس پیشنهاد کرد که اعتیاد، به ویژه اعتیاد به دخانیات جایگزینی برای خودارضایی است که یکی از عادتهای بسیار خوب است!
با روی کار آمدن هیتلر دشمنی با یهودیان آغاز شد کتابهای فروید نیز ممنوع و سوزانده شدند فروید دربارهی این رفتار ارتش نازی گفت: چه اندازه پیشرفت کردهایم! اگر در قرون وسطی زندگی میکردیم خودم را میسوزاندند ولی امروز به سوزاندن کتابها و نوشتههایم بسنده کردهاند. در سال ۱۹۳۴ برخی از یهودیان سرشناس از آلمان مهاجرت کردند ولی فروید پافشاری میکرد که در وین بماند. اما به پیشنهاد دوستانش به بریتانیا سفر کرد و استقبال گرمی از او انجام و در بریتانیا ساکن شد.
فروید دانشآموختهی پزشکی بود ولی به عنوان یک روانشناس و روانکاو برجسته شناخته میشود. او مکتب روانکاوی کلاسیک را همانند پیامبری بزرگ رهبری کرد و دیدگاههایش تاثیر شگرفی در روانشناسی و نیز پیروان مکتب روانکاوی داشت. فروید در زمینههای گوناگون روانشناسی مانند: شخصیت، هشیاری و ناهشیاری، روانشناسی رشد، مسائل جنسی و … نظریههای مهم و گوناگونی را از خود به یادگار گذاشت. برخی از روانشناسان دیدگاههای فروید را مورد انتقاد قرار میدهند و بر این باورند که دیدگاههای او تنها بر پایهی مشاهداتش در برخورد با بیماران شکل گرفته است با این حال هیچ کس نمیتواند تاثیر نظریه و دیدگاههای زیگموند فروید را بر روی روانشناسی و روانکاوی انکار کند.
او سالها به درمان اختلالات روانی و رواندرمانی مراجعان به شیوههای روانکاوی که خود بنیانگذارش بود پرداخت. هنگامی که از مردم دربارهی اتاق کار فروید بپرسید ناخواسته میگویند او کاناپهای راحت را برای مراجعانش در اتاق گذاشته بود که مراجعان روی آن مینشستند یا دراز میکشیدند و با فروید گفتوگو میکردند. فرتور زیر اتاق کار فروید و کاناپهای را که مراجعانش روی آن مینشستند را نشان میدهد.
زیگموند فروید به سیگار برگ علاقهی بسیاری داشت او روزانه نزدیک به ۲۰ سیگار برگ میکشید. همانگونه که گفته شد هشدارهایی که پیرامون زیانهای سیگار به او داده میشد را نشنیده میگرفت. کشیدن بیش از اندازهی سیگار برگ او را به سرطان دچار کرده بود. فروید در آغاز بیماری خود را پنهان نگه داشت ولی با پزشکان گوناگونی در این باره گفتوگو کرد. بیش از سی عمل جراحی بر روی او انجام گرفت ولی نتیجهای نداشت چون سرطان او روز به روز پیشرفت میکرد. در سپتامبر ۱۹۳۹ زیگموند فروید به پزشکش ماکس شور گفت: «اکنون زندگی برایش چیزی جز شکنجه نیست و مفهومی ندارد و قول و قرارشان را به او یادآوری کرد». ماکس شور به او قول داده بود که اجازه ندهد بیهوده رنج بکشد. آنا فروید میخواست مرگ پدرش را به تاخیر بیاندازد اما ماکس شور او را متقاعد کرد که زنده نگه داشتن فروید سودی نخواهد داشت و او را به رنج بیشتر دچار میکند. پس از اینکه آنا فروید متقاعد شد زیگموند فروید از پزشکش خواست که اتانازی را برایش به انجام برساند. پس پزشکش در روزهای ۲۱ و ۲۲ سپتامبر با تزریق دوزهایی از مورفین در چند نوبت به فروید باعث مرگ او شد. زیگموند فروید در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ درگذشت و سه روز پس از مرگش، پیکرش را در شمال لندن سوزاندند.
در مراسمی که برای مرگ فروید ترتیب داده شده بود ارنست جونز نویسندهی اتریشی و اشتفان تسوایگ سخنرانی کردند. در این مراسم بسیاری از چهرههای سرشناس روانشناسی و روانکاوی و نیز پرشکان حضور داشتند. خاکستر فروید در گلدانی عتیقه که فروید از پرنس بناپارت دریافت کرده بود گذاشته شد. خاکستر همسرش نیز پس از مرگ در سال ۱۹۵۱ در این گلدان گذاشته شد.
زیگموند فروید روانشناس، روانکاو، پژوهشگر و نویسندهای خستگیناپذیر بود و دهها کتاب و مقالهی علمی از او بر جای مانده است. فهرستی از کتابهای زیگموند فروید در زیر آمده است.
تفسیر خواب زیگموند فروید، توتم و تابو، روانشناسی گروه و تحلیل من، تمدن و ملالتهای آن، اتوبیوگرافی، موسی و یکتاپرستی، بررسی رفتارهای جنسی، روانشناسی فراموشی، روانکاوی لئوناردو داوینچی، چرا جنگ، گزارش تحلیلی دربارهی یک مورد هیستری، روانکاوی، روانشناسی عمومی دنیای ناشناخته، مکانیزمهای دفاعی روانی، اشتباهات لپی و … .
سپاس از نوشتهای که منتشر کردی سوشیانت خیلی خوب بود 🙂
خواهش پارسا جان
سلام میخام بیشتر کتاباشو بخرم، باید از کجا و با قیمت مناسب تهیه کنم؟
از سایت ما خریداری کنید
اقای سوشیانت سلاام من چیزهای دیگه ی درمورد کاناپه اقای فروید شنیده بودم…..میخام بدونم تا چه واقعیت داره؟
چه چیزهایی؟
عالی بود نمیدونستم اتانازی روش اجرا شده و این ک بهترین روان شناس تاریخه بدون شک
بسیار عالی بود متشکرم
با گذشت حدود یک قرن از تولد روانتحلیل گری، هنوز سایه ی آن بر سر رویکردهای مختلف رواندرمانی سنگینی می کند و رواندرمانی علی رغم تمایل برخی به بی اعتنایی به مفاهیم فریدی نتوانسته خود را از زیر یوغ مفاهیم عمیق روانتحلیل گری برهاند.
سلام آقای زوارزاده ممنون از سایت خوبتون. میخواستم بدونم چطور میتونم کتاب تفسیر خواب فروید رو از سایت شما بخرم و قیمتش چقدر هست؟
با ما تماس بگیرید
دیدگاه
نام
ایمیل
نام ، ایمیل و وب سایت خود را برای بار دیگر که اظهار نظر می کنم در این مرورگر ذخیره کنید.
زندگی نامه فروید روانشناس
کلینیک روانشناسی آقای روانشناس در تهران آماده خدمات روانشناسی و مشاوره آنلاین و حضوری به شماست. برای رزرو مشاوره در تهران با ما تماس بگیرید
© Copyright Mr Psychologist
اگر شما فردی متفکر، مستقل و آرمانگرا هستید؛
اگر به تصمیمات خود اطمینان دارید؛
اگر از درون خود انگیزه می گیرد و در دنیایی از ایده ها به سر می برید؛
اگر شخصیتی پیچیده دارید که شناخت شما به آسانی ممکن نیست؛
و اگر علاقه ای به اختلاف نداشته و تمایل به رسیدن به توافق با دیگران دارید؛
“زيگموند فروید” در ششم ماه مه 1856، از خانواده اي يهودي در شهر “فریبرگ ” جمهوری چک کنونی و امپراتوری اتریش پیشین به دنيا آمد. پدرش، چهل سال و مادرش (زن سوم پدر فروید) تنها بيست سال داشت. پدرش جیکوب فروید یک تاجر پشم بودکه سه سال بعد از تولد زیگموند به دلیل مشکلات مالی همراه با خانواده خود به لایپزیک رفت و پس از مدتی به وین مهاجرت کرد. پدر او سختگیر و خودکامه بود و فروید در زمان بزرگسالی، دشمني، نفرت و خشم کودکی خود را نسبت به پدرش به ياد میآورد. او نوشت که در سن دو سالگی نسبت به پدرش احساس برتری داشته است. مادر فروید نسبت به فرزند نخست خود احساس غرور میکرد و بر اين باور بود که او مرد بزرگی خواهد شد.
از جمله ویژگیهای شخصیت دیرین فروید، درجه ي بالایی از اعتماد به نفس، آرزوی شدید برای موفق شدن و رویای شهرت و آوازه بود. فروید، تاثیر توجه و پشتيباني مداوم مادرش را در يك جمله بيان مي كند:
“مردی که محبوب بیچون و چرای مادرش بوده است، در تمام طول زندگی احساس یک انسان پيروز را دارد، احساس اطمینان از موفقیت که بيشتر موجب موفقیت حقيقي میشود.”
زندگی نامه فروید روانشناس
در خانواده ي فروید هشت فرزند وجود داشت که دو نفر از آنها برادران ناتنی بزرگسال فروید همراه با کودکانشان بودند. برادر زاده ي فرويد كه یک سال بزرگتر از او بود، نزدیکترین همدم دوران کودکی فروید به شمار مي رفت. زيگموند از تمام کودکان خانواده بدش میآمد و هنگامی که رقیبی برای محبت مادرش به دنیا میآمد، احساس حسادت و خشم میکرد.
فروید از همان سالهای نخست، سطح بالایی از هوش را نشان داد که پدر و مادر او به پرورش آن کمک کردند. برای مثال خواهران او اجازه ي نواختن پیانو را نداشتند مبادا که صدای آن، مطالعات فروید را آشفته کند. به او اتاقی مخصوصي داده شده بود که بیشتر وقت خود را در آن میگذراند و حتی غذایش را در آنجا میخورد تا وقت مطالعاتش را از دست ندهد. اتاق وی تنها اتاق آپارتمان بود که چراغ نفتی باارزشی داشت و باقی افراد خانواده از شمع استفاده میکردند.
فروید یک سال زودتر از معمول وارد دبیرستان شد و بيشتر وقتها شاگرد اول بود. فروید که عاشق ادبیات بود، زبان آلمانی و عبری را به راحتی صحبت میکرد و در مدرسه به زبانهای لاتین، یونانی، فرانسوی و انگلیسی چيره شد و ایتالیایی و اسپانیایی را هم خودش یاد گرفت.
هنگام تحصیل، فروید از لحاظ مذهب و نژاد خود موجب سرزنش و تحقیر همردیفهایش قرار گرفت و این امر موجب کنارهگیری و انزوای او شد. وی از سن 8 سالگی از خواندن آثار شکسپیر به انگلیسی لذت میبرد.
فروید به یکی از بهترین دبیرستانهای وین رفت و تحصيلات خود را با درجه ي ممتاز به پایان رساند. او دلبستگي هاي زیادی داشت که از جمله ي آنها تاریخ نظامی بود، اما در میان مشاغل كمي که در وین برای یک یهودی گشوده بود، پزشکی را برگزید.
او ابتدا می خواست که حقوق بخواند اما در نهایت به دانشکده پزشکی پیوست. در سن هفده سالگی در دانشگاه پزشکی وین نامنویسی کرد و در سن بیست و پنج سالگی (1881) دکترای خود را دریافت نمود.
علت روي آوردن به اين رشته این نبود که وی آرزو داشت پزشک شود، بلکه او بر اين باور بود که مطالعات پزشکی به حرفهای در پژوهش علمی خواهد انجامید که ممکن بود شهرتی را که دوست داشت برایش به ارمغان آورد. در حالی که فروید سرگرم کامل کردن مطالعه برای درجه ي پزشکی خود در دانشگاه وین بود، به پژوهش هاي خود در زمینه ي عصبشناسی ادامه داد و در سال 1885 متخصص در رشته ي بيماريهاي عصبی شد.
وي به انجام پژوهش فیزیولوژیکی روی نخاع شوکی ماهی و بیضههای مارماهی پرداخت و از این راه، خدمت شایستهای به این رشته کرد. هنگامی که فروید در دانشکده ي پزشکی بود، آزمایش با کوکائین را نیز آغاز کرد. وی این دارو را خودش مصرف کرد و بر اين امر پافشاري مي كرد که نامزد، خواهران و دوستانش نیز آن را تجربه کنند. او به این ماده بسیار دلبسته شد و آن را دارویی شگفت آور و سحرآمیز دانست که بسیاری از بیماریها را درمان میکند.
او در سال 1884 مقالهای درباره ي آثار مفید کوکائین منتشر کرد. بعدها این مقاله را از عوامل کمک کننده به رواج كاربرد کوکائین در اروپا و آمریکا دانستند که بیش از سي سال یعنی تا دهه ي 1920 ادامه داشت. فروید به شدت براي کمک به برداشتن افسار رواج کوکائین مورد انتقاد قرار گرفت.
این موضوع به جای شهرت برای او بدنامی آورد و تلاش کرد تا پشتيباني پیشین خود را از این دارو از بین ببرد. از اين رو تمام اشاراتی را که به این دارو كرده بود از کتابنامه ي خود حذف كرد. با وجود اين، خود او این دارو را تا میانسالی به كار برد. فروید میخواست پژوهشهای علمی خود را در موقعیت دانشگاهی ادامه دهد، اما “ارنست بروک” این خواسته ي او را به سبب شرایط مالی فروید به نااميدي تبديل کرد.
فروید با بی میلی پذیرفت که حق با بروک است. بنابراین تصمیم گرفت در آزمونهاي پزشکی شرکت کند و به عنوان یک پزشک به شغل آزاد پزشکی سرگرم شود. وی در سال ۱۸۸۱ به دریافت درجه ي دکتری نایل شد و به عنوان متخصص بالینی اعصاب به کار پرداخت. او کار پزشكي را پرجاذبهتر از آنچه که پیشبینی کرده بود نیافت. در همين سالها فروید با “مارتا برنایس” ازدواج کرد.
فرويد پس از پایان تحصیل به پاریس رفت و در بیمارستان “سال پتریه” به کار پرداخت. فروید در این سالها با “ژوزف بروئر” دوست شد. آن دو بيشتر در مورد برخي از بیماران بروئر از جمله آنا (دختر 21 ساله ي فرويد) که شرح حال او محور اصلی تحول روانکاوی است، به بحث میپرداختند.
او ضمن این کار حقایق فراوانی درباره ي تجارب کودک و نشانههای عصبی کشف کرد. همکاری با بروئر به انتشار اثر مشترکشان یعنی “مطالعه در زمینه ي هیستری” (1895 (منتهی شد که نخستين کتاب فروید در زمینه روانکاوی است. سال 1895، سال تولد روانکاوی نیز به شمار مي رود.
گزارش بروئر درباره ي شرح حال آنا در تحول روانکاوی اهمیت دارد، زیرا روش تخلیه ي هیجانی یعنی درمان از راه گفتگو را که در آثار فروید به گونهای برجسته نمایان است، به او شناساند. در سال ۱۸۸۵ یک بورس پژوهشی به فروید – كه دلبستگي زيادي به “روان نژندی” پیدا کرده بود – امکان داد تا چهار ماه و نیم در فرانسه زیر نظر “شارکو” که در انجام خواب مصنوعی شهرت یافته بود به مطالعه بپردازد. او بهره گيري شارکو از هیپنوتیزم را در درمان بیماران هیستریکی مشاهده کرد.
فروید بعدها تصمیم گرفت به جای هیپنوتیزم، تداعی آزاد و تحلیل رویاها را برای تشخیص و درمان بیماران روانی به کار گیرد. او بیماران را ترغیب میکرد که درباره بیماری خود و خاطرات [ =رويدادهاي گذشته ] زندگی خود سخن گویند. بسیاری از آنان با سخن گفتن و یادآوری خاطرات تلخ گذشته، به ویژه دوران کودکی، بهتر میشدند. یکی از بیماران او نام “سخندرمانی” را بر این شیوه گذاشت.
در اوایل دهه ي ۱۹۰۰ دانشمندانی چون “ویلیام جیمز”، انديشه هاي فروید را به عنوان نظامی که روانشناسی قرن بیستم را شکل خواهد داد، پذيرفتند. در حقيقت، او همراه با گروه برجستهای از همکارانی که به انجمن روانکاوی وین پیوسته بودند، روانشناسی قرن بیستم را شکل داد. بيشتر این همکاران به پیشرفت روانکاوی کمک کردند.
در سال 1908 انجمن بینالمللی روانكاوي به ریاست فروید بنيان گذاشته شد. این انجمن کنگرههایی را ترتیب میداد که مسائل مهم روانكاوي در آنجا مورد بحث قرار میگرفت. یک سال بعد، فروید با فراخوان “استانلی هال” (Stanley Hall) روانشناس نامی آمریکا به “اتازونی” سفر کرد. سخنرانیهای فروید در آنجا موفقیت شایانی برایش فراهم آورد که نتیجه ي آن بسط و توسعه روانكاوي در آمریکا بود.
در سال ۱۹۰۹ فروید از جامعه ي روانشناسی امریکا قدردانی رسمی دریافت کرد. او برای یک رشته سخنرانی فراخوانده شد و در آنجا درجه ي دکترای افتخاری را به او هديه کردند.
مکتب روانكاوي فروید، به نقش تعارضات ناهشیار در تبیین رفتار و شخصیت فرد تاکید دارد. به نظر او بسیاری از رفتارهای انسان تحت تأثیر انگیزههای ضمیر ناخودآگاه است. انديشه ها و خاطرات ضمیر ناخودآگاه، بویژه از نوع جنسی و پرخاشگرانه، ریشه ي اختلالهاي روانی هستند و این گونه اختلالهاي روانی میتوانند با تبدیل انديشه ها و خاطرات ناخودآگاه به آگاهی، از راه درمانهاي روانکاوانه، درمان شوند
از نظر او، تجربه هاي گذشته و دوره ي کودکی بر رفتار فرد بالغ در تکانههای ناهشیار در زندگی روزمره، در رویاها، خاطره ها و لغزشهای زبانی تاثیر میگذارد.
فروید، دارای تفکر تحولی است، اما از نوع مکانیکی آن. فرض او این است که در رشد انسان پس از 5 سالگی چیز تازهای به وجود نمیآید و واکنشها و تجربههای پس از آن را باید تکرار گذشته دانست.
او در سال 1897 مسیر دیگری را در بررسیهای خود در پيش گرفت که خود تحلیلی (self-analysis) نام گرفت. وي پس از مرگ پدرش دچار آشفتگی و اضطراب شد و همین امر او را بر انگیخت تا به بررسی رویاها و خاطره هايش بپردازد. از طریق این تحلیلها چیزی را کشف کرد که خود آن را بزرگترین دستاوردش میدانست؛ “عقده ي ادیپ” که کودک به دلیل عشق به پدر يا مادر (جنس مخالف) با پدر يا مادر (جنس موافق) خود به شدت به رقابت میپردازد. او این نظریه را در کتاب “تعبیر رویا” انتشار داد و تعبیر رویا را شاهراهی به سوی “ناهشیار” دانست.
زیگموند فروید به عنوان بنیانگذار روانکاوی بیش از هر کس دیگری، هم در تاریخچه ي روانشناسی مورد تحسین قرار گرفته است و هم به دليل نظریههایش به گونه ي بیرحمانهای از او انتقاد شده است. در حقيقيت، به عنوان یک شخص، هم گرامي داشته شده و هم محکوم گرديده و به عنوان یک دانشمند بزرگ، هم پديد آورنده ي آيين جديد و هم کلاهبردار معرفی گردیده است. تحسین کنندگان و منتقدان فروید همگي بر اين باورند که تاثیر او بر روان شناسی و روان درمانی بسیار زیاد بوده است.
از کتب و آثار فروید می توان به موارد زیر اشاره کرد :
هذیان و رویا، روانکاوی و تحریم زناشویی با محارم، توتم و تابو، روان شناسی، مفهوم ساده ي روانکاوی، اصول و مبانی روان شناسی، روان شناسی آینده ي یک پندار، پیدایش روانکاوی درباره ي هیستری، لئوناردو داوینچی، مهمترین گزارشهای آموزشی تاریخ روانکاوی، پسیکانالیز روانکاوی برای همه، تفسیر خواب، موسی و یکتا پرستی، سه رساله درباره ي تئوری میل جنسی، کاربرد تداعی آزاد در روانکاوی کلاسیك، پنج گفتار در بیان روانکاوی، تمدن و ملالتهای آن، اصول روانکاوی بالینی، مبانی روانکاوی، آسیب شناسی روانی زندگی روزمره، اشتباهات لپی، تعبیر خواب و بیماریهای روانی و روانکاوی.
در طول سالهای ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ که فروید به اوج موفقیت خود رسیده بود، تندرستي او رو به كاهش بود. او از سال ۱۹۲۳ تا زمان مرگش که شانزده سال پس از آن بود، تحت سي و سه عمل جراحی برای سرطان دهان قرار گرفت، زیرا روزانه ۲۰ سیگار برگ میکشید.
علاوه بر درد جسمی، در این سال نوه ي محبوبش “هاینز” چهار ساله نیز درگذشت. “ویتیل جونز” نوشت: “این تنها رويدادي بود که فروید برايش گریست.”
در سال ۱۹۳۸ نازيها اتریش را به تصرف درآوردند، اما برخلاف پافشاري دوستانش، فروید ترک وین را نپذیرفت. چندین بار خانه ي او مورد هجوم دار و دسته ي نازیها قرار گرفت. پس از اینکه دختر او “آنا” دستگیر شد، فروید موافقت کرد که وین را ترک کند و به لندن برود. چهار خواهر او نيز در اردوگاه کار اجباری نازیها جان باختند.
تندرستي فروید به نحو چشمگیری از بين رفت، اما از نظر عقلانی هوشیار ماند و كمابيش تا آخرین روز زندگی خود به کار ادامه داد. او در اواخر سپتامبر ۱۹۳۹ به پزشک خود “ماکس شور” گفت: ” اکنون این زندگی جز شکنجه چیز دیگری نیست و دیگر مفهومي ندارد.”
دکتر قول داده بود که اجازه نخواهد داد فروید بیهوده رنج بکشد. از اين رو، طی ۲۴ ساعت بعدی به مدت سه بار به او مرفین تزریق کرد که هر بار مصرف آن بیشتر از اندازه ي لازم برای آرام كردن درد بود و براي سالهای زيادي درد فروید را به پایان رساند.
بالاخره در تاریخ های ۲۱ و ۲۲ سپتامبر تزریق دزهای معینی از مرفین باعث مرگ فروید در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ شد. سه روز بعد از مرگ فروید جسد او در شمال لندن سوزانده شد. سخنرانی مراسم تشییع جنازه توسط ارنست جونز و نویسنده اتریشی استفان اسفایک ایراد شد. بعدها خاکستر فروید به پایه ای که توسط پسرش ارنست برای گلدانی عتیقه ای که فروید از پرنس بناپارت دریافت کرده بود و آن را سال ها در اتاق مطالعه خود در وین داشت طراحی شده بود، تبدیل شد. بعد از اینکه همسر فروید در سال ۱۹۵۱ مرد خاکستر او هم در این گلدان گذاشته شد .
زیگموند فروید (زادهٔ ۶ مه ۱۸۵۶- درگذشت ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹) عصبشناس و روانشناس اتریشی بود. فروید پایهگذار رشته روانکاوی است
زیگیموند شلومو فروید (به آلمانی Sigismund Schlomo Freud) متولد ۶ مه ۱۸۵۶ – درگذشتهٔ ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ است. او عصبشناس اتریشی است که پدر علم روانکاوی شناخته میشود. فروید در سال ۱۸۸۱ از دانشگاه وین پذیرش گرفت و سپس در زمینههای اختلالات مغزی و گفتاردرمانی و کالبدشناسی اعصاب میکروسکوپی در بیمارستان عمومی وین به تحقیق پرداخت. او به عنوان استاد دانشگاه در رشته نوروپاتولوژی در سال ۱۸۸۵ منصوب و در سال ۱۹۰۲ به عنوان پروفسور شناخته شد. در ایجاد روانکاوی و روشهای بالینی برای روبرو شدن با علم آسیب شناسی روانی از طریق گفتگو بین بیمار و روانکاو فروید تکنیکهایی را مثل استفاده از تداعی آزاد (به روشی گفته میشود که در آن بیمار هرآن چه را به ذهنش خطور میکند، بیان مینماید) و همچنین کشف انتقال (فرایندی که در آن بیمار و روانشناس خاطرات کودکی خود را با هم درمیان میگذارند) و همچنین فرایند تحلیلی روانشناسی را ارائه کرد. بازتعریف فروید از تمایلات جنسی که شامل اشکال نوزادی هم میشد به او اجازه داد که عقده ادیپ (احساسات جنسی بچه نسبت به والدین جنس مخالف خود) را به عنوان اصل مرکزی نظریّه روانکاوی درآورد. تجزیه و تحلیل او از خود و رویاهای بیمارانش به عنوان یک آرزوی تحقق یافته او را به یک مدل برای تجزیه و تحلیل علائم بالینی و سازکار سرکوب رسانید و همچنین برای بسط نظریه خود مبنی بر اینکه ناخودآگاه یک مرکز برای ایجاد اختلال در خودآگاه است از آن استفاده کرد. فروید وجود زیستمایه (لیبیدو) را قطعی میدانست (به نظر او لیبیدو انرژی روانی -جنسی است. منبع آن اروس یعنی مجموع غرایز زندگی است. لیبیدو با مرگ میجنگد و میکوشد انسان را در هر زمینه به پیروزی برساند. این نیرو را شهوت نیز مینامند. زیستمایه بیش از هر چیز معنای جنسی دارد).
متأسفانه سوءتفاهم بسیاری در مورد اغلب مفاهیم فرویدی وجود دارد، از جمله مفهوم “لیبیدو” که با شهوت یکی دانسته شده است یعنی “به فروید این طور نسبت میدهند که گویی او همه چیز را بر اساس سکس میدانسته است” در حالیکه فروید “به جای کلمه عرفانی و شاعرانه عشق، کلمه تکنیکی تر و حرفهای تر سکسوالیته را انتخاب کرد”.”در حقیقت او بارها اعلام کرده که واژههای عشق، سکسوالیته، erotisme و Eros را معادل یکدیگر به کار میبرد. liebe فرویدی معنای عشق، اشتیاق و ژویی سانس را در یک کلمه داراست.”انتقال یکی دیگر از مفاهیمی است که مورد سوءتفاهم واقع شده است. “فروید کشف کرد که سمپتوم به کمک انتقال قابل روانکاوی میشود. او همچنین کشف کرد که انتقال موتور روانکاوی و در عین حال سدی برای آن است. انتقال یک عشق است، یک عشق واقعی و هیچ عشق واقعی در صدد دست یافتن به دانش نیست… کار انتقال این است که چیزی برای تعبیر روانکاو باقی بگذارد. اما تعبیر واقعاً به چه معناست؟زیگموند فروید به عنوان بنیانگذار روانکاوی بیش از هر کس دیگری در تاریخچه روانشناسی هم مورد تحسین قرار گرفته است و هم به خاطر نظریههایش به طرز بیرحمانهای از او انتقاد شده است. به عنوان یک شخص هم تکریم و هم محکوم شده است و به عنوان یک دانشمند بزرگ بدعتگذار و کلاهبردار معرفی گردیده است. تحسین کنندگان و منتقدان فروید قبول دارند که تاثیر او بر روان شناسی ، روان درمانی بسیار زیاد بوده است.
در طول سالهای ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ که فروید به اوج موفقیت خود رسیده بود، سلامتی او شروع به تحلیل رفتن میکرد. او از سال ۱۹۲۳ تا زمان مرگش که ۱۶ سال بعد بود، تحت ۳۳ عمل جراحی برای سرطان دهان قرار گرفت. زیرا او روزانه ۲۰ سیگار برگ میکشید. در سال ۱۹۳۸ نازیها اتریش را اشغال کردند. ولی به رغم اصرار دوستانش فروید ترک کردن وین را نپذیرفت. چندین بار خانه او مورد هجوم دارودسته نازیها قرار گرفت. پس از اینکه دختر او آنا دستگیر شد، فروید موافقت کرد که وین را ترک کند و به لندن برود. چهار خواهر او در اردوگاه کار اجباری نازیها مردند.
زندگی نامه فروید روانشناس
سلامتی فروید به نحو چشمگیری تحلیل رفت. اما او از نظر عقلانی هوشیار ماند و تقریبا تا آخرین روز زندگیاش به کار ادامه داد. در اواخر سپتامبر ۱۹۳۹ او به پزشک خود ماکس شور گفت: اکنون این زندگی جز شکنجه چیز دیگری نیست و دیگر معنی ندارد. دکتر قول داده بود که اجازه نخواهد داد فروید بیهوده رنج بکشد. او طی ۲۴ ساعت بعدی سه بار مرفین به او تزریق کرد که هر مقدار مصرف آن بیشتر از اندازه لازم برای تسکین درد بود و سالهای طولانی درد فروید را به پایان رساند.سه روز بعد از مرگ فروید جسد او در شمال لندن سوزانده شد سخنرانی مراسم تشییع جنازه توسط ارنست جونز و نویسنده اتریشی اشتفان اسفایک ایراد شد بعدها خاکستر فروید به پایهای که توسط پسرش ارنست برای گلدانی عتیقهای که فروید از پرنس بناپارت دریافت کرده بود و آن را سالها در اتاق مطالعه خود در وین داشت طراحی شده بود تبدیل شد بعد از اینکه همسر فروید در سال ۱۹۵۱ مرد خاکستر او هم در این گلدان گذاشته شد.
هذیان و رویا ، روانکاوی و تحریم زناشویی با محارم، توتم و تابو ، روان شناسی، مفهوم ساده روانکاوی ، اصول و مبانی روان شناسی ، روان شناسی آینده یک پندار، پیدایش روانکاوی درباره هیستری ، لئوناردو داوینچی، مهمترین گزارشهای آموزشی تاریخ روانکاوی، پسیکانالیز روانکاوی برای همه، تفسیر خواب، موسی و یکتا پرستی، سه رساله درباره تئوری میل جنسی، کاربرد تداعی آزاد در روانکاوی کلاسیک، آینده یک پندار، پنج گفتار از فروید، پنج گفتار در بیان روانکاوی ، تمدن و ملالتهای آن ، اصول روانکاوی بالینی، مبانی روانکاوی، آسیب شناسی روانی زندگی روزمره -،اشتباهات لپی ، تعبیر خواب و بیماریهای روانی و روانکاوی.
این اتاق روانکاوی زیگموند فروید و تخت او است که همچنان به همان صورت نگهداری می شود و هرآنچه می بینید؛دستباف های عشایری ایران است:آن که روی دیوار است قفقازی، روی کاناپه فرش قشقایی و روی زمین فرش هریس است.
بیشتر بدانید : تحلیل زندگی چارلی چاپلین توسط روانکاو معروف: زیگموند فروید
بیشتر بدانید : پرترهی پسری كه مانع خودكشی «فروید» شد، به حراج میرود (+عکس)
بیشتر بدانید : 8 فرد مشهور که به مواد مخدر اعتیاد داشتند! +عکس
بیشتر بدانید : نقد فیلم «روانی» هیچکاک از دیدگاه روان شناسی زیگموند فروید
تهیه و ترجمه: گروه فرهنگ و هنر سیمرغseemorgh.com/cultureاختصاصی سیمرغ
All Rights Reserved – © 2019 | باز نشر مطالب پورتال سیمرغ تنها با ذکر نام و آدرس seemorgh.com مجاز می باشد.
10 واقعيت درباره زيگموند فرويد
ترجمه: کلينيک الکترونيکي روانيار
“10 Facts About Sigmund Freud”, Kendra Cherry, http://psychology.about.com
مقالات مرتبط
زیگموند فروید
Sigmund Freud
روانپزشک اتریشی و بنیانگذار روانکاوی (۱۸۵۶- ۱۹۳۹)
زندگی نامه زیگموند فروید:
“زیگموند فروید” در ششم ماه مه ۱۸۵۶، از خانواده ای یهودی در شهر “فریبرگ” به دنیا آمد. پدرش، چهل سال و مادرش (زن سوم پدر فروید) تنها بیست سال داشت. پدر او سختگیر و خودکامه بود و فروید در زمان بزرگسالی، دشمنی، نفرت و خشم کودکی خود را نسبت به پدرش به یاد میآورد. او نوشت که در سن دو سالگی نسبت به پدرش احساس برتری داشته است. مادر فروید نسبت به فرزند نخست خود احساس غرور میکرد و بر این باور بود که او مرد بزرگی خواهد شد.
زندگی نامه فروید روانشناس
از جمله ویژگیهای شخصیت دیرین فروید، درجه ی بالایی از اعتماد به نفس، آرزوی شدید برای موفق شدن و رویای شهرت و آوازه بود. فروید، تاثیر توجه و پشتیبانی مداوم مادرش را در یک جمله بیان می کند: “مردی که محبوب بیچون و چرای مادرش بوده است، در تمام طول زندگی احساس یک انسان پیروز را دارد، احساس اطمینان از موفقیت که بیشتر موجب موفقیت حقیقی میشود.”
فروید در خانواده
در خانواده ی فروید هشت فرزند وجود داشت که دو نفر از آنها برادران ناتنی بزرگسال فروید همراه با کودکانشان بودند. برادر زاده فروید که یک سال بزرگتر از او بود، نزدیکترین همدم دوران کودکی فروید به شمار می رفت. زیگموند از تمام کودکان خانواده بدش میآمد و هنگامی که رقیبی برای محبت مادرش به دنیا میآمد، احساس حسادت و خشم میکرد.
فروید از همان سالهای نخست، سطح بالایی از هوش را نشان داد که پدر و مادر او به پرورش آن کمک کردند. برای مثال خواهران او اجازه نواختن پیانو را نداشتند مبادا که صدای آن، مطالعات فروید را آشفته کند. به او اتاقی مخصوصی داده شده بود که بیشتر وقت خود را در آن میگذراند و حتی غذایش را در آنجا میخورد تا وقت مطالعاتش را از دست ندهد. اتاق وی تنها اتاق آپارتمان بود که چراغ نفتی باارزشی داشت و باقی افراد خانواده از شمع استفاده میکردند.
وضعیت تحصیل
فروید یک سال زودتر از معمول وارد دبیرستان شد و بیشتر وقتها شاگرد اول بود. فروید که زبان آلمانی و عبری را به راحتی صحبت میکرد در مدرسه به زبانهای لاتین، یونانی، فرانسوی و انگلیسی چیره شد و ایتالیایی و اسپانیایی را خودش یاد گرفت. هنگام تحصیل، فروید از لحاظ مذهب و نژاد خود موجب سرزنش و تحقیر همردیفهایش قرار گرفت و این امر موجب کنارهگیری و انزوای او شد. وی از سن ۸ سالگی از خواندن آثار شکسپیر به انگلیسی لذت میبرد. فروید به یکی از بهترین دبیرستانهای وین رفت و تحصیلات خود را با درجه ی ممتاز به پایان رساند. او دلبستگی های زیادی داشت که از جمله ی آنها تاریخ نظامی بود، اما در میان مشاغل کمی که در وین برای یک یهودی گشوده بود، پزشکی را برگزید.
در سن هفده سالگی در دانشگاه پزشکی وین نامنویسی کرد و در سن بیست و پنج سالگی (۱۸۸۱) دکترای خود را دریافت نمود. علت روی آوردن به این رشته این نبود که وی آرزو داشت پزشک شود، بلکه او بر این باور بود که مطالعات پزشکی به حرفهای در پژوهش علمی خواهد انجامید که ممکن بود شهرتی را که دوست داشت برایش به ارمغان آورد. در حالی که فروید سرگرم کامل کردن مطالعه برای درجه پزشکی خود در دانشگاه وین بود، به پژوهش های خود در زمینه عصبشناسی ادامه داد و در سال ۱۸۸۵ متخصص در رشته بیماریهای عصبی شد. وی به انجام پژوهش فیزیولوژیکی روی نخاع شوکی ماهی و بیضههای مارماهی پرداخت و از این راه، خدمت شایستهای به این رشته کرد. هنگامی که فروید در دانشکده پزشکی بود، آزمایش با کوکائین را نیز آغاز کرد. وی این دارو را خودش مصرف کرد و بر این امر پافشاری می کرد که نامزد، خواهران و دوستانش نیز آن را تجربه کنند. او به این ماده بسیار دلبسته شد و آن را دارویی شگفت آور و سحرآمیز دانست که بسیاری از بیماریها را درمان میکند.
او در سال ۱۸۸۴ مقالهای درباره آثار مفید کوکائین منتشر کرد. بعدها این مقاله را از عوامل کمک کننده به رواج کاربرد کوکائین در اروپا و آمریکا دانستند که بیش از سی سال یعنی تا دهه ۱۹۲۰ ادامه داشت. فروید به شدت برای کمک به برداشتن افسار رواج کوکائین مورد انتقاد قرار گرفت.
این موضوع به جای شهرت برای او بدنامی آورد و تلاش کرد تا پشتیبانی پیشین خود را از این دارو از بین ببرد. از این رو تمام اشاراتی را که به این دارو کرده بود از کتابنامه خود حذف کرد. با وجود این، خود او این دارو را تا میانسالی به کار برد. فروید میخواست پژوهشهای علمی خود را در موقعیت دانشگاهی ادامه دهد، اما “ارنست بروک” این خواسته او را به سبب شرایط مالی فروید به ناامیدی تبدیل کرد. فروید با بی میلی پذیرفت که حق با بروک است. بنابراین تصمیم گرفت در آزمونهای پزشکی شرکت کند و به عنوان یک پزشک به شغل آزاد پزشکی سرگرم شود. وی در سال ۱۸۸۱ به دریافت درجه دکتری نایل شد و به عنوان متخصص بالینی اعصاب به کار پرداخت. او کار پزشکی را پرجاذبهتر از آنچه که پیشبینی کرده بود نیافت. در همین سالها فروید با “مارتا برنایس” ازدواج کرد.
کامیابی ها
فروید پس از پایان تحصیل به پاریس رفت و در بیمارستان “سال پتریه” به کار پرداخت. فروید در این سالها با “ژوزف بروئر” دوست شد. آن دو بیشتر در مورد برخی از بیماران بروئر از جمله آنا (دختر ۲۱ ساله فروید) که شرح حال او محور اصلی تحول روانکاوی است، به بحث میپرداختند. او ضمن این کار حقایق فراوانی درباره تجارب کودک و نشانههای عصبی کشف کرد. همکاری با بروئر به انتشار اثر مشترکشان یعنی “مطالعه در زمینه هیستری” (۱۸۹۵) منتهی شد که نخستین کتاب فروید در زمینه روانکاوی است. سال ۱۸۹۵، سال تولد روانکاوی نیز به شمار می رود.
گزارش بروئر درباره شرح حال آنا در تحول روانکاوی اهمیت دارد، زیرا روش تخلیه هیجانی یعنی درمان از راه گفتگو را که در آثار فروید به گونهای برجسته نمایان است، به او شناساند. در سال ۱۸۸۵ یک بورس پژوهشی به فروید – که دلبستگی زیادی به “روان نژندی” پیدا کرده بود – امکان داد تا چهار ماه و نیم در فرانسه زیر نظر “شارکو” که در انجام خواب مصنوعی شهرت یافته بود به مطالعه بپردازد. او بهره گیری شارکو از هیپنوتیزم را در درمان بیماران هیستریک مشاهده کرد.
فروید بعدها تصمیم گرفت به جای هیپنوتیزم، تداعی آزاد و تحلیل رویاها را برای تشخیص و درمان بیماران روانی به کار گیرد. او بیماران را ترغیب میکرد که درباره بیماری خود و خاطرات [ =رویدادهای گذشته ] زندگی خود سخن گویند. بسیاری از آنان با سخن گفتن و یادآوری خاطرات تلخ گذشته، به ویژه دوران کودکی، بهتر میشدند. یکی از بیماران او نام “سخندرمانی” را بر این شیوه گذاشت.
در اوایل دهه ی ۱۹۰۰ دانشمندانی چون “ویلیام جیمز”، اندیشه های فروید را به عنوان نظامی که روانشناسی قرن بیستم را شکل خواهد داد، پذیرفتند. در حقیقت، او همراه با گروه برجستهای از همکارانی که به انجمن روانکاوی وین پیوسته بودند، روانشناسی قرن بیستم را شکل داد. بیشتر این همکاران به پیشرفت روانکاوی کمک کردند.
در سال ۱۹۰۸ انجمن بینالمللی روانکاوی به ریاست فروید بنیان گذاشته شد. این انجمن کنگرههایی را ترتیب میداد که مسائل مهم روانکاوی در آنجا مورد بحث قرار میگرفت. یک سال بعد، فروید با فراخوان “استانلی هال” (Stanley Hall) به آمریکا سفر کرد. سخنرانیهای فروید در آنجا موفقیت شایانی برایش فراهم آورد که نتیجه آن بسط و توسعه روانکاوی در آمریکا بود.
در سال ۱۹۰۹ فروید از جامعه روانشناسی امریکا قدردانی رسمی دریافت کرد. او برای یک رشته سخنرانی فراخوانده شد و در آنجا درجه دکترای افتخاری را به او هدیه کردند. در طول سالهای ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ که فروید به اوج موفقیت خود رسیده بود، تندرستی او رو به کاهش بود. او از سال ۱۹۲۳ تا زمان مرگش که شانزده سال پس از آن بود، تحت سی و سه عمل جراحی برای سرطان دهان قرار گرفت، زیرا روزانه ۲۰ سیگار برگ میکشید.
علاوه بر درد جسمی، در این سال نوه چهار ساله محبوبش “هاینز” نیز درگذشت. “ویتیل جونز” نوشت: “این تنها رویدادی بود که فروید برایش گریست.”
در سال ۱۹۳۸ نازیها اتریش را به تصرف درآوردند، اما برخلاف پافشاری دوستانش، فروید ترک وین را نپذیرفت. چندین بار خانه او مورد هجوم دار و دسته نازیها قرار گرفت. پس از اینکه دختر او “آنا” دستگیر شد، فروید موافقت کرد که وین را ترک کند و به لندن برود. چهار خواهر او نیز در اردوگاه کار اجباری نازیها جان باختند.
تندرستی فروید به نحو چشمگیری از بین رفت، اما از نظر عقلانی هوشیار ماند و کمابیش تا آخرین روز زندگی خود به کار ادامه داد. او در اواخر سپتامبر ۱۹۳۹ به پزشک خود “ماکس شور” گفت: “اکنون این زندگی جز شکنجه چیز دیگری نیست و دیگر مفهومی ندارد.”
دکتر قول داده بود که اجازه نخواهد داد فروید بیهوده رنج بکشد. از این رو، طی ۲۴ ساعت بعدی به مدت سه بار به او مرفین تزریق کرد که هر بار مصرف آن بیشتر از اندازه لازم برای آرام کردن درد بود و برای سالهای زیادی درد فروید را به پایان رساند.
زیگموند فروید به عنوان بنیانگذار روانکاوی بیش از هر کس دیگری، هم در تاریخچه روانشناسی مورد تحسین قرار گرفته است و هم به دلیل نظریههایش به گونه بیرحمانهای از او انتقاد شده است. در حقیقیت، به عنوان یک شخص، هم گرامی داشته شده و هم محکوم گردیده و به عنوان یک دانشمند بزرگ، هم پدید آورنده آیین جدید و هم کلاهبردار معرفی گردیده است. تحسین کنندگان و منتقدان فروید همگی بر این باورند که تاثیر او بر روان شناسی و روان درمانی بسیار زیاد بوده است.
اندیشه ی فروید
مکتب روانکاوی فروید، به نقش تعارضات ناهشیار در تبیین رفتار و شخصیت فرد تاکید دارد. به نظر او بسیاری از رفتارهای انسان تحت تأثیر انگیزههای ضمیر ناخودآگاه است. اندیشه ها و خاطرات ضمیر ناخودآگاه، بویژه از نوع جنسی و پرخاشگرانه، ریشه اختلالهای روانی هستند و این گونه اختلالهای روانی میتوانند با تبدیل اندیشه ها و خاطرات ناخودآگاه به آگاهی، از راه درمانهای روانکاوانه، درمان شوند. از نظر او، تجربه های گذشته و دوره کودکی بر رفتار فرد بالغ در تکانههای ناهشیار در زندگی روزمره، در رویاها، خاطره ها و لغزشهای زبانی تاثیر میگذارد. فروید، دارای تفکر تحولی است، اما از نوع مکانیکی آن. فرض او این است که در رشد انسان پس از ۵ سالگی چیز تازهای به وجود نمیآید و واکنشها و تجربههای پس از آن را باید تکرار گذشته دانست.
او در سال ۱۸۹۷ مسیر دیگری را در بررسیهای خود در پیش گرفت که خود تحلیلی (self-analysis) نام گرفت. وی پس از مرگ پدرش دچار آشفتگی و اضطراب شد و همین امر او را بر انگیخت تا به بررسی رویاها و خاطره هایش بپردازد. از طریق این تحلیلها چیزی را کشف کرد که خود آن را بزرگترین دستاوردش میدانست؛ “عقده ادیپ” که کودک به دلیل عشق به پدر یا مادر (جنس مخالف) با پدر یا مادر (جنس موافق) خود به شدت به رقابت میپردازد. او این نظریه را در کتاب “تعبیر رویا” انتشار داد و تعبیر رویا را شاهراهی به سوی “ناهشیار” دانست.
آثار
“هذیان و رویا”، “روانکاوی و تحریم زناشویی با محارم”، “توتم و تابو”، “روان شناسی”، “مفهوم ساده روانکاوی”، “اصول و مبانی روان شناسی”، “آینده یک پندار”، “پیدایش روانکاوی درباره هیستری”، “لئوناردو داوینچی”، “مهمترین گزارشهای آموزشی تاریخ روانکاوی”، “روانکاوی برای همه”، “تفسیر خواب”، “موسی و یکتاپرستی”، “سه رساله درباره تئوری میل جنسی”، “کاربرد تداعی آزاد در روانکاوی کلاسیک”، “پنج گفتار در بیان روانکاوی”، “تمدن و ملالتهای آن”، “اصول روانکاوی بالینی”، “مبانی روانکاوی”، “آسیب شناسی روانی زندگی روزمره”، “اشتباهات لپی”، “تعبیر خواب و بیماریهای روانی و روانکاوی.”
۱۰ واقعیت درباره زیگموند فروید:
زیگموند فروید یکی از معروفترین افراد در تاریخ روانشناسی است. با وجود که بسیاری از ایدهها و نظریههای او مورد قبول اکثریت روانشناسان امروزی نیست، امّا نقش عمده او در توسعه روانشناسی انکارناپذیر است. در زیر، ده واقعیت جالب و روشنگر درباره زندگی او آورده شده است:
۱- زیگموند فروید بزرگترین فرزند در بین هشت فرزند خانواده بود. فروید در ۶ مِی ۱۸۵۶ به دنیا آمد. پدرش ژوزف ۴۱ ساله بود و به تجارت پارچه پشمی میپرداخت. او در آن زمان دو فرزند از ازدواج قبلیش داشت. مادر فروید، آمالیا نام داشت و بیست سال کوچکتر از شوهرش بود. ورشکستگی تجاری پدر فروید باعث شد که خانواده آنها از فرایبورگ به وین نقل مکان کنند.
فروید هفت خواهر و برادر تنی داشت. او غالباً خود را به عنوان عزیز دردانه مادرش توصیف کرده است. خود فروید گفته که «من دریافتهام که کسانی که میدانند مادرشان آنها را به خواهر و برادرهایشان ترجیح میدهد، آدمهایی میشوند با اتکاء به نفس فوقالعاده و خوشبینی راسخ و تزلزل ناپذیر که همین خصوصیات غالباً باعث موفقیت آنها میگردد.»
۲- زیگموند فروید بنیانگذار روانکاوی بود
معمولاً این گونه نیست که ایجاد یک مکتب فکری را بتوان به تنها یک فرد نسبت داد. امّا در مورد فروید، نظریههای او به عنوان پایههای یک مکتب روانشناسی قرار گرفته است که به سرعت در خلال سالهای اولیه دانش ذهن و رفتار، به عنوان نیروی غالب درآمد. انتشار کتاب «تعبیر خواب» او در سال ۱۸۹۹، مقدمات اولیه برای ایدهها و نظریههایی را بنا نهاد که باعث شکلگیری روانکاوی شد. در سال ۱۹۰۲، فروید در خانهاش در وین، میزبان یک سری جلسات بحث هفتگی بود. این جلسات غیررسمی نهایتاً تبدیل به انجمن روانکاوی وین گردید.
۳- فروید در ابتدا طرفدار مصرف کوکائین بود
پیش از آن که تأثیرات آسیبرسان و مضر کوکائین شناخته شود، این ماده مخدّر به عنوان مسکّن و سرخوشیآور مورد مصرف قرار میگرفت. حتی در محصولاتی نظیر نوشابههای گازدار و قرصهای گلودرد به کار میرفت. فروید به تأثیرات بالقوه ضدافسردگی کوکائین علاقهمند شد و خود در ابتدا به منظورهای مختلف طرفدار مصرف آن بود. پس از شناخته شدن تأثیرات مضر و جنبههای اعتیادی کوکائین، شهرت پزشکی فروید تا حدودی خدشهدار گردید.
۴- زیگموند فروید پایهگذار «گفتگو درمانی» بود با وجودی که بسیاری از نظریههای فروید مورد انتقاد یا عدم پذیرش روان درمانگران امروزی قرار گرفته است، امّا بسیاری از آنها هنوز از روشهای روانکاوی فروید تا حدّی استفاده میکنند. گفتگو درمانی به صورت بخش مهمی از بسیاری تکنیکهای مختلف رواندرمانی در آمده است. با استفاده از گفتگو درمانی، روان درمانگر در جستجوی الگوها یا رویدادهای مهمی که ممکن است نقشی در مشکلات فعلی بیمار داشته باشند، برمیآید. روانکاوان عقیده دارند که رویدادهای دوران بچگی و احساسات، افکار و انگیزههای ناهشیار (ناخودآگاه) در بیماریهای ذهنی و رفتارهای ناسازگارانه نقش دارند.
زندگی نامه فروید روانشناس
۵- آنا، دختر فروید، نیز روانشناس معروف و تاثیرگذاری بود. آنا فروید فعالیت حرفهای خود را تحت تأثیر نظریههای پدرش آغاز کرد. امّا در سایه پدرش باقی نماند و نقش مهمی از خود در روانشناسی باقی گذاشت. او روانکاوی کودکان را بنیان گذاشت و سازوکارهای دفاعی «خود» (ego) را تلخیص و دستهبندی کرد.(۱۹۳۶)
۶- فروید برای آن که با زن مورد علاقهاش ازدواج کند پزشک شد هنگامی که فروید ۲۶ سال داشت، عاشق دختری ۲۱ ساله به نام مارتا برنیز شد. او در آن زمان دانشجوی فقیری بود که هنوز با پدر و مادرش زندگی میکرد و درآمدی که از یک کار آزمایشگاهی داشت، تکافوی مخارج خانوادهاش را نمیکرد. شش ماه پس از آن که آن دو با هم ملاقات کردند، فروید کار آزمایشگاهی را رها کرد و به حرفه پزشکی روی آورد. او سه سال در بیمارستان عمومی وین آموزش دید و در این دوران، به سختی میتوانست نامزدش را که اکنون به آلمان نقل مکان کرده بود ببیند. پس از چهار سال انتظار، فروید و مارتا در ۱۴ سپتامبر ۱۸۸۶ ازدواج کردند. آنها صاحب شش فرزند شدند.
۷- این گفته مشهور منتسب به فروید که «گاهی اوقات سیگار، فقط سیگار است» احتمالاً از او نیست با وجودی که این گفته بسیار از قول فروید نقل گردیده و معروف گشته است، امّا شاهدی وجود ندارد که از او باشد. فروید در تمام دوران زندگیش سیگار برگ میکشید، گاهی تا بیست سیگار برگ در روز. آنطور که معروف گشته، روزی فردی از فروید میپرسد سیگار برگی که غالباً در دست اوست نماد چیست؟ و فروید پاسخ میدهد: گاهی اوقات سیگار، فقط سیگار است. این پاسخ بدین صورت تعبیر گشته که حتی این روانکاو معروف نیز عقیده داشته است که هر چیز دارای معنی نمادین و نهفته نیست. در واقع، این گفته به احتمال زیاد از سوی یک روزنامهنگار ابداع گشته و بعدها به اشتباه به صورت نقل قولی از فروید معروف شده است.
۸- زیگموند فروید در طول عمرش فقط یکبار به آمریکا رفت. در سال ۱۹۰۹، استنلی هال، روانشناس آمریکایی، از فروید برای ایراد سخنرانی درباره روانکاوی در دانشگاه کلارک دعوت به عمل آورد. با وجودی که او ابتدا از پذیرش این دعوت سرباز زد امّا سرانجام با اصرار هال آن را پذیرفت. فروید با همکارانش کارل یونگ و ساندور فرنزی به آمریکا سفر کرد. پس از ملاقات با بریل و ارنست جونز، چند روز را به گشت و گذار در نیویورک پرداختند و سپس فروید پنج سخنرانی درباره تاریخچه و پیشرفت روانکاوی در دانشگاه کلارک ایراد کرد. فروید سخنرانیش در دانشگاه کلارک را چنین توصیف کرده است: «هنگامی که پشت میکروفون قرار گرفتم، انگار یکی از رویاهایم به واقعیت پیوسته بود. روانکاوی دیگر محصول توهّم و تخیل نبود، بخش باارزشی از واقعیت شده بود.»
۹- زیگموند فروید توسط نازیها مجبور به ترک وین شد کتابهای او به همراه کتابهای متفکران معروف دیگر سوزانده شد. فروید درباره این اتفاق به یکی از دوستانش گفته است «چه پیشرفت بزرگی کردهایم. اگر من در قرون وسطی بودم خودم را میسوزاندند و حالا به سوزاندن کتابهایم قانع هستند.» فروید و دخترش آنا هر دو توسط گشتاپو مورد بازجویی قرار گرفتند تا آن که یکی از دوستان فروید به نام ماری بوناپارت توانست آنها را به انگلستان فراری دهد. بوناپارت همچنین سعی کرد که چهار خواهر کوچکتر فروید را نجات دهد امّا موفق به این کار نشد. آن چهار زن همگی بعداً در اردوگاههای کار اجباری نازیها درگذشتند.
۱۰- زیگموند فروید برای درمان سرطان دهانش بیش از ۳۰ بار تحت عمل جراحی قرار گرفت. فروید در تمام دوران زندگیش سیگار برگ میکشید. در سال ۱۹۳۹، پس از آن که مشخص شد سرطان او دیگر غیرقابل عمل است، از پزشکش خواست که به او در اقدام به خودکشی کمک کند. پزشک سه بار جداگانه به او مرفین تزریق کرد و فروید در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ درگذشت.
سخنان ناب زیگموند فروید
* همه انسانها ارزش دوست داشتن ندارند.
* موفقیت هیچ گاه حتمی نیست، بلکه به جمع شدن عوامل فراوان بستگی دارد، و از همه بیشتر وابسته به سرشت روانی است که کارکردش را با جهان بیرون هماهنگ سازد و از آن برای لذت جویی بهره گیرد.
* همان گونه که یک تاجر هوشیار از به کار انداختن سرمایه اش در یک جا پرهیز می کند، مصلحت زندگی حکم می کند که آدمی چشم داشت همه رضایت خویش را از یک گرایش نداشته باشد.
* خانه، بدلی برای بطن مادر؛ مسکنی که زمانی برای انسان امن ترین و آسایش بخش ترین مکان بوده است و برای همیشه آرزوی آن را دارد.
* کسی که اهل عمل باشد، از جهان بیرون، که نیروی خود را با آن می آزماید، دست نمی کشد.
* قاعده ای وجود ندارد که به کار همه بخورد؛ هر کس باید خود راهی بیابد که او را نجات دهد.
* فایده زیبایی روشن نیست. ضرورت فرهنگی آن را نمی توان به آشکارا درک کرد. با وجود این، تمدن نمی تواند از آن چشم پوشی کند.
* لذت بردن از زیبایی، ماهیت احساسی خاص، ملایم و سرمست کننده ای دارد.
* هیچ گاه در برابر رنج، بی شرم تر از زمانی که عشق می ورزیم و هیچ گاه ناکام تر از زمانی که ابژه عشق را از دست می دهیم نیستیم.
* آدمی به کار کمتر گرایش دارد تا به امکانات دیگر خشنود شدن. بیشتر انسانها به اجبار کار می کنند و این فرار طبیعی از کار موجب پیچیده ترین دشواری های اجتماعی می شود.
* هر کس که از هنر تاثیر پذیرفته باشد می داند که ارزش هنر به مثابه سرچشمه لذت و تسلی خاطر در زندگانی حدی ندارد.
* پس از بیراهه های دراز از طریق علوم پزشکی و روان درمانی، دلبستگی من به مسائل فرهنگی بازگشت که در زمان نوجوانیم – که تفکر در من هنوز چنان بیدار نشده بود – مرا به سوی خود می کشاند.
* دانش باید توهم های متافیزیکی، پیشداوری ها و خرافه ها را پشت سر بگذارد، اما مفهوم عقلانیت (یعنی حقیقت، آزادی و عدالت) را به عنوان سنت از نسلی به نسلی منتقل کند.
* عدالت از لوازم تمدن است، یعنی این ضمانت که نظام حقوقی استقرار یافته، از این پس به سود فرد شکسته نشود.
* زندگی جمعی انسان تنها زمانی امکان پذیر می شود که افراد زیادی گرد هم آیند که از یکایک افراد جمع، نیرومندتر و در برابر فرد، یکپارچه باشند.
* دگرگونی روح، روندی تکاملی است.
* انسانها اکنون در چیرگی بر طبیعت تا جایی پیش رفته اند که می توانند به کمک آن، یکدیگر را تا آخرین نفر نابود کنند.
* ما به طنز نیازمندیم، زیرا هرچه بزرگتر می شویم این آمادگی را پیدا می کنیم که افرادی ترشروی و غمگین شویم، اما بچه ها به راحتی می خندند. لطیفه ها در حقیقت به این دلیل ساخته می شوند که مایه شادی دیگران گردند و چیزی را که پیش تر پنهان بود- یا ابراز نگردیده- بیرون بیاورند.
* زیبایی که حاضر نیستیم آن را از خواسته های تمدن حذف کنیم، نمونه ای است برای نشان دادن اینکه هدف تمدن، تنها سود بردن نیست.
* نهفته ترین اسرار ذهن چیزی است که می توان آن را به هشیاری در آورد.
* نظم، نوعی اجبار در تکرار است که وقتی برقرار شد، مشخص می کند که یک کار، کی، کجا و چگونه انجام شود و با این روش، آدمی را از درنگ و تردید در تکرار موارد مشابه به دور می دارد. فایده نظم، انکار ناشدنی است، زیرا بهترین امکان بهره گیری از مکان و زمان را به انسان می دهد و در ضمن، نیروهای روانی او را پاس می دارد.
* تسلط بر طبیعت تنها شرط نیک بختی انسان نیست، چنان که تنها هدف کوشش های تمدن هم نیست، اما نمی توان بی ارزش بودن پیشرفت های تمدن را از آن نتیجه گرفت.
* عواطف و هیجانها مجموعه ای گسترده از دریافت های حسی ما می باشند که در شرایطی خاص، آن را تجربه می کنیم و در فرایند رفتاری ما تاثیر بسزایی دارند.
* “تمدن” به مجموعه دستاوردها و نهادهایی گفته می شود که زندگی ما را از زندگی حیوانی پیشینیان دور می کند و دو هدف دارد: یکی نگاهبانی از انسان در برابر طبیعت و دیگری تنظیم روابط بین انسانها.
* زمانی طولانی نگرانیم که چگونه زنده بمانیم، سپس خود را دل مشغول چگونه نمردن می کنیم؛ این است تمایز هوشمندانه.
* پرسشی که هرگز بدان پاسخ داده نشده است و خود من نیز با وجود سی سال پژوهش و مطالعه برای آن پاسخی نیافته ام این است که «خواسته زنان چیست؟»
* آدم اکراه دارد که بگوید نیت «شاد بودن انسان» در برنامه «آفرینش» جایی نداشته است.
* ناخودآگاه هریک از ما به نامیرایی خود یقین دارد.
* از انسان متمدن می خواهیم که هر جا در طبیعت با زیبایی روبرو می شود، به آن احترام بگذارد و تا آنجا که دستانش توانایی کار داشته باشند، آن را در آفرینش اشیاء به کار گیرد.
* بیشتر مردم علاقه چندانی به آزادی ندارند، چون آزادی مستلزم و در بر گیرنده مسئولیت است و بیشتر مردم از مسئولیت واهمه دارند.
* اگر نمی توانیم همه رنجها را از بین ببریم، می توانیم برخی از آنها را از بین برده و برخی دیگر را آرامش بخشیم.
* اگر کسی را دوست دارم باید به گونه ای، شایسته آن باشد.
* مخالفت، به ناچار، دشمنی نیست، بلکه به عنوان بهانه ای برای دشمنی مورد سوء استفاده قرار می گیرد.
* به جاست از سر حسرت آه بکشیم که برخی با استعدادشان می توانند ژرفترین ادراک ها را از احساس های خویش بیرون آورند، حال آنکه افرادی مانند ما با تردید رنج آور و تلاش های مداوم می تواند به آن راه پیدا کند.
* ترس استثمارگران از قیام سرکوب شدگان، آنها را به سمت اقدام های دوراندیشانه شدید سوق می دهد.
منبع: tanznama
