***
***
***
***
چگونه سو غم او دلم به سوز جگر
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
چگونه سو غم او دلم به سوز جگر
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
چگونه سو غم او دلم به سوز جگر
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
چگونه سو غم او دلم به سوز جگر
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا» علی اصغر یکی از فرزندان امام حسین«ع» است که شیر خوار بود و از تشنگی، روز عاشورا بی تاب شده بود امام، خطاب به دشمن فرمود:از یاران و فرزندانم، کسی جز این کودک نمانده است. نمی بینید که چگونه از تشنگی بی تاب است؟ در«نفس المهموم»آمده است که فرمود:«ان لم ترحمونی فارحموا هذا الطفل» در حال گفتوگو بود که تیری از کمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم علی اصغر را درید. امام حسین«ع» خون گلوی او را گرفت و به آسمان پاشید. مرقد مطهر حضرت علی اصغر در کربلا نزدیک قبر امام حسین علیه السلام در کنار شهدای دیگر کربلا است.
سید محمد جوادی
نام تو را همینکه صدا میزند رباب
آتش به جان کرب و بلا میزند رباب
مثل دل پدر گلویت پاره پاره است
چگونه سو غم او دلم به سوز جگر
اما دوباره حرف شفا میزند رباب
شد سینه پر ز شیر؛ ولی شیرخواره نیست
مادر بیا که باز صدا میزند رباب
چون در خیال خویش بغل میکند تو را
بوسه به زخم حلق شما میزند رباب
زحمت برای مادر و خلعت برای غیر
دیگر نگو که ناله چرا میزند رباب
قلب سکینه از غم تو تیر میکشد
در هرکجا که حرف تو را میزند رباب
حسن لطفی
تو و تاول و گرمی آفتاب
من و فکر دلشوره های رباب
لبت تا به هم تا به هم می خورد
تمامی لشگر به هم می خورد
زبان بسته ای یا ادب کرده ای
بمیرم برایت که تب کرده ای
زدم بوسه بر صورتت جمع شد
چرا اینقدر صورتت جمع شد
به دستان بابا عرق کرده ای
به جای عمو آب آورده ای
نفسهات هر لحظه کم می شود
سرت بر سر شانه خم می شود
به چاک لبت خشک شد خون تو
چرا مانده خون زیر ناخون تو
چرا گردن مادرت زخمی است
و یا گونه ی مادرت زخمی است
به لبهای خشکت زبان میزنی
زبان را به سقف دهان میزنی
تو گفتی و گهواره جنبان شدی
شنیدی که رفتم رجز خوان شدی
تو گفتی:که اهل حرم نیستی
تو شیری کم از اکبرم نیستی
پدر روی دوشت علم می کشم
عمو نیست، بار حرم می کشم
اگر پلکهایم تکان می خورد
چگونه سو غم او دلم به سوز جگر
زمین بر سر آسمان می خورد
مگر بعد عباس علمدار نیست
برایم به میدان زدن کار نیست
دَمِ دوٌم ذوالفقار علیست
دلت قرص باشد کنار علیست
خیال تو راحت از این کار زار
که من آمدم تا در آرم دمار
کمی صبر کن تا که من پر کنم
کجا هست خیبر که خیبر کنم
تو گفتی و گهواره جنبان شدی
شنیدی که رفتم رجز خوان شدی
ببین دست غربت به زانو زدم
و خیلی برای لبت رو زدم
چه ها با تو این تیر ولگرد کرد
تمام سرت تا تنت درد کرد
نیاورده همراه خود شیر را
رها کن پر ساقه ی تیر را
تو را روی این سینه خواباند و ماند
تو را گرد خود تیر پیچاند و ماند
علی آرزویم بر آورده ای
سه دندان شیری در آورده ای
چنان ضربه ای روی حلقت نشاند
که یک لحظه گفتم سرت را پراند
شنیدم صدایی،دهانت شکست
گلو پیچ خورد استخوانت شکست
فقط از تو بیرون پَرِ تیر بود
تمام تو قدِ سرِ تیر بود
تو را بعد از این خنجر نی زنند
تو را با لهد بر سرِ نی زنند
قاسم صرافان
تا طفلی می گه آب گریهم میگیره
من از اسم رباب گریهم میگیره
همیشه وقتی «بابا آب داد»و
میخونم تو کتاب گریهم میگیره
تا میبینم که بانویی به بچهش
میگه: مادر بخواب! گریهم میگیره
اگه مردی جلو روی عیالش
بمونه بیجواب گریهم میگیره
حساب تا میکنم آبی که نوزاد
مینوشه، بی حساب گریهم میگیره
گلوی طفل شش ماهه چقدره؟
میپرسم، از جواب گریهم میگیره
همین که مادرم دنبال چیزی
میگرده با شتاب گریهم میگیره
اگه دیدم زنی رد میشه ظهری
به زیر آفتاب گریهم میگیره
جنوب وقتی میبینم خانوما رو
با روبند و نقاب گریهم میگیره
نشون مستیه تو شعر اما
تا مینویسم شراب گریهم میگیره
به سقاخونه حساسه دل من
تو صحن انقلاب گریهم میگیره
تا طفلی گم شده باباشو میخواد
اونم با اضطراب … از حال میرم
علی فردوسی
زره پوشیده از قنداقه، بی شمشیر می آید
شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر می آید
به روی دست بابا آسمان ها را نشان کرده
چقدر آبی به این چشمان بی تقصیر می آید!
زبانش کودکانه است و نمی فهمم چه می گوید
ولی می خوانم از چشمش که با تکبیر می آید
به چیزی لب نزد جز آه از لطف ستم، اما
نمی دانم چرا از دست دنیا سیر می آید!
جهانی را شفاعت میکند با قطره اشکی
که از چشمش تو گویی آیه تطهیر می آید
الهی بشکند دست کماندار تو ای صیاد
که آهو برَه ای شش ماهه در نخجیر می آید
چه زخمی خورده آیا بر کجای طفل شش ماهه!؟
که با خون دارد از این زخم بوی شیر می آید!
بخواب ای کودکم، لالا…، که سیرابت کند دشمن
بخواب ای کودکم، لالا…، که دارد تیر می آید
علیرضا لک
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد
پدرش چیز زیادی که نمی خواست ، فرات
یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد ؟
با دو انگشت هم این حنجره میشد پاره
چه نیازی به سه شعبه است که تا پر برسد
خوب شد عرش همه نور گلو را برداشت
حیف خون نیست بر این خاک ستمگر برسد ؟
خون حیدر به رگش ، در تب و تاب است ولی
بگذارید به سن علی اکبر برسد
دفن شد تا بدنش نعل نبیند اما
دست یک نیزه برآن حلق مطهر برسد
شعله ور میشود این داغ دوباره وقتی
شیر در سینه بی کودک مادر برسد
زیر خورشید نشسته ، به خودش میگوید
تیر نگذاشت که آن جمله به آخر برسد
علی زمانیان
اى تیغ همیشه بى خبر مى آیى
یک روز به شکل میخ در مى آیى
امروز تو شمشیرى و فردا قطعا
درقالب یک تیر سه پر مى آیى
***
یک مرتبه کم شتاب باشى خوب است
با قاعده با حساب باشى خوب است
فکر دل فاطمه نبودى اما
فکر جگر رباب باشى خوب است
***
اى تیغ همین قَدَر نمى فهمى نه
فرق پدر و پسر نمى فهمى نه
آن روز چه قدر گریه کردم گفتم
زن آمده پشت در، نمى فهمى نه؟
***
ماندم که چرا تو با غضب مى رفتى
این گونه سوى شاه عرب مى رفتى
آن روز که میخ بودى اما اى کاش
از پشت در خانه عقب مى رفتى
محسن حنیفی
چه با وقار از آن ازدحام بر می گشت
نبرد تن به تنش شد تمام بر می گشت
عموی کوچک سادات حاجی عشق است
ز طوف صاحب بیت الحرام بر می گشت
دو تا حرم که در آغوش یکدگر بودند
امامزاده به دوش امام بر می گشت
چه می شد اینکه به او قدری آب می دادند
که طفلکی به حرم تشنه کام بر می گشت
سه شعبه آمد و بخت رباب برگرداند
پدر خجل شده سمت خیام بر می گشت
دوباره یک دو قدم سوی معرکه می رفت
دوباره سوی حرم یک دو گام بر می گشت
چه می شد اینکه دعای رباب را بخرند
که تیر آمده با احترام بر می گشت
سرش به سینۀ بابا، تنش به زیر عبا
چه با وقار از آن ازدحام بر می گشت
علی اکبر لطیفیان
می شینه رو خاک خدا خدا میگه
گاهی وقتا حرفاشو به ما میگه
شبا وقتی یهو از خواب می پره
دستاشو تکون میده لالا میگه
***
آخه امروز تو کوچه گهواره دید
دست مادرای شام شیرخواره دید
صبح تا حالا با کسی حرف نزده
فکر کنم حرمله رو دوباره دید
***
حرمله گلشنمو ازم گرفت
گلِ رو دامنمو ازم گرفت
من اگه لالا نگم دق مکنیم
لالایی گفتنمو ازم گرفت
هادی ملک پور
دوباره ولوله در لشگر عدو انداخت
کسی که فکر زدن بین گفتگو انداخت
همان که دست پدر شیر خواره را می دید
چرا نگاه به باریکیِ گلو انداخت؟
نشست و… تیر میان کمان گرفت و کشید
نشست تیر و سرش را ز رو به رو انداخت
امید بود حرم آرزو به دل نشود
میان این همه امید و آرزو انداخت
تو را حسین چه ناباورانه می نگرد
که بود غنچۀ او را زِ رنگ و رو انداخت؟
تو تشنه بودی و بابا فقط برای خدا
به قوم سنگدل رو سیاه رو انداخت
تو تشنه بودی و این خشکی لبت همه را
به یاد علقمه و قصه ی عمو انداخت
حسین خون گلو را به آسمان پاشید
سپس عبای خودش را به روی او انداخت
یه پشت خیمه همین دفن کردنش بس بود
به نیش نیزه عدو را به جستجو انداخت
خدا به گریه کنان تو آبرو بخشید
و آب بود که خود را از آبرو انداخت
مجید تال
سعی دارد کودکش را در عبا پنهان کند
باید او تن را جدا ؛ سر را جدا پنهان کند
گریه ی اصغر ، صدای هلهله ، با تیر خود
حرمله باید صدا را در صدا پنهان کند
مشتی از خون علی را ریخت سمت آسمان
خواست تا جرم زمین را در هوا پنهان کند
با غلاف خنجری ، بابا پسر را دفن کرد
کربلا را خواست تا در کربلا پنهان کند
گیرم اصلا طفل خود را پشت خیمه دفن کرد
خنده های آخرش را در کجا پنهان کند..
علیرضا شریف
خونابِ غم به سینۀ مادر نمی رسید
این تیرِ غیظ کرده اگر سر نمی رسید
دستِ کمی ز نیزۀ ابنِ اَنَس نداشت
بَد می بُرید، کاش که تا پَر نمی رسید
یک قطره هم ز مهریۀ مادرِ حسین
یعنی به کامِ تشنۀ اصغر نمی رسید؟
خیلی نداشت فاصله تا خیمه ها پدر
می رفت هر چه باز به آخر نمی رسید
کاری نداشت غیرِ خجالت کشیدنش
زیرِ عبا سرش که به پیکر نمی رسید
می مُرد در تحیُّرِ این داغِ دلخراش
زینب اگر به دادِ برادر نمی رسید
جز خنده هایِ سرخِ لب و چشمِ نیمه باز
تسکین بر آتشِ دلِ خواهر نمی رسید
نبضِ پدر شمارشِ معکوس می گرفت
نه، این گلو به بستنِ معجر نمی رسید
تیرِ سه شعبه جایِ همه سهم برده بود
چیزی به چشمِ حسرتِ لشکر نمی رسید
حقّی نداشت پشتِ حرم جستجو کند
ای کاش دستِ نیزه به اصغر نمی رسید
راحت به یک اشاره جدا می شد از بدن
این کار پس به منّتِ خنجر نمی رسید
قندِ عسل به خنده لبت باز کرده ای
در رقصِ باد دلبری آغاز کرده ای
با جبرئیلِ نیزه به معراج رفته ای
کوچکترین پیمبرم اعجاز کرده ای
این روزها برای خودت اکبری شدی
مادر مرا چقدر سرافراز کرده ای
آغوشِ من برایِ تو بهتر ز نیزه نیست؟
بالا نشسته ای و به من ناز کرده ای
آرامش تو بُغضِ مرا سرخ می کند
سوز دلم به ناخن غم ساز کرده ای
بر دستِ بینِ سلسله ام غصه خورده ای
همدردیت هر آینه ابراز کرده ای
در بُهت برده ای همگان را که با سه پر
در آسمانِ قافله پرواز کرده ای
وحید قاسمی
چشمهایت به کربلا فهماند
مست بودن به قیل و قال که نیست
ظهر روز دهم نشان دادی
مرد بودن به سن وسال که نیست
یل شش ماهه ای،عجیب که نیست!
نوه یِ حیدری، جگرداری
بی جهت حرمله سه شعبه نساخت!
با عمو می پری،جگرداری
گریه هایت برای آب نبود
پدرت را غریب می دیدی
تا که پلک تو را عطش می بست
خواب شیب الخضیب می دیدی
حنجرت را بهانه می دیدند
بغض ِشان جنگ با علی دارد
کوفه با دیدنت هراسان گفت:
چقدرکربلا علی دارد!
خورجینی که درخیالِ خودش
سود خلخال ها کلان تر بود
ازهیاهویِ نیزه ها فهمید
از پدر هم سرت گران تر بود
رفتی از نیزه سر درآوردی
بین سرها،سری درآوردی
ناقه ی عمه را حجاب شدی
وقتی ازسایه معجر آوردی
محمد جواد پرچمی
هرکس برای توبه محکم نیت نداشت
اشک و دعای نیمه شبش کیفیت نداشت
شیطان ز شش جهت طرفم حمله میکند
یارب کمک عبادت من امنیت نداشت
من مستحق مغفرت اصلا نبوده ام
بخشید، چون برای خودش خوبیت نداشت
جان خودم که همت من عبد بودن است
اما چه سود نیت من فعلیت نداشت
آن عاشقی به قرب خدایش رسید که
کاری به کار جمعیت و کمیت نداشت
آن کثرتی خوش است که خلوت بیاورد
اهل سحر، کمیل علی جمعیت نداشت
افطار من به فکر فقیری نبود وای
خاکم به سر که روزه من ماهیت نداشت
دل را به سمت مقصد خوبی نمی برد
آن عالمی که جلوه ربانیت نداشت
با چند التماس دعا گیج میشود
در سیر خویش عابد اگر ظرفیت نداشت
در سرگذشت حر ریاحی برو ببین
صاحب نفس نمی شد اگر تربیت نداشت
مدیون گردگیری یار است این دلم
بین غبار آینه شفافیت نداشت
من با علی به بندگی ام فخر می کنم
که جز علی عبادت حق تولیت نداشت
در اصل کعبه تا به ابد ملک حیدر است
وقتی نجف به غیر خدا ملکیت نداشت
من بی حسین سوی خدا هم نمی روم
بی روضه ذکر و ادعیه جذابیت نداشت
**
کف می زدند دور و بر حرمله سپاه
شش ماهه را زدن به خدا تهنیت نداشت
رو زد حسین حرمله اما سه شعبه زد
این نانجیب ذره ای انسانیت نداشت
انتهای پیام/
40 قطعه شعر از شاعران برجسته آئینی ویژه روز هشتم محرم الحرام
کليه حقوق اين سايت متعلق به پایگاه خبري-تحليلي مشرق نيوز مي باشد و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع است.
40 قطعه شعر از شاعران برجسته آئینی ویژه روز سوم محرم الحرام
کليه حقوق اين سايت متعلق به پایگاه خبري-تحليلي مشرق نيوز مي باشد و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع است.
ما دنبال آرمانهای بلند هستیم؛ دنبال تشکیل جامعه اسلامی، نظام اسلامی، کشور اسلامی، امّت اسلامی و تحقّق بخشیدن به آرزوهای بزرگ پیامبران و صدّیقان و شهیدان [هستیم].
رهبرمعظم انقلاب اسلامی حضرت امام خامنه ای
مرورگر شما نیاز به بروزرسانی دارد
کاربر گرامی، از آنجا که مرورگرهای قدیمی قادر به اجرای متدهای جدید برنامه نویسی نیستند، جهت استفاده بهتر از این سایت، مرورگر خود را به جدیدترین نسخه بروزرسانی کنید:
برو به صفحه آپدیت مرورگر
چگونه سو غم او دلم به سوز جگر
شرح غزل هشتاد و دوم
” آتش سوزان فراق “
بسم الله الرحمن الرحیم
آن تُرک پری چهره که دوش از بر ما رفت
آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت؟
تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بین
کس واقف ما نیست که از دیده چهها رفت
بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش
آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت
دور از رخ تو، دم به دم از گوشهی چشمم
سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت
از پای فتادیم چو آمد غم هجران
در درد بمردیم چو از دست دوا رفت
دل گفت: وصالش به دعا باز توان یافت
عمری است که عمرم همه در کار دعا رفت
اهرام چه بندیم چون آن قبله نه اینجاست
در سعی چه کوشیم، چو از مروه صفا رفت
دی گفت طبیب از سر حسرت چو مرا دید
هیهات که رنج تو ز قانون شفا نیست
ای دوست! به پرسیدن حافظ قدمی نه
زان پیش که گویند که از دار فنا رفت
=================
آن تُرک پری چهره که دوش از بر ما رفت
آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت؟
در راستای قبضِ بعد از بسط و در راستای رُخ برکشیدن تجلیات رحمانی و آن سعهی رحمتی که در ابتدای راه شامل انسان میشد، جناب حافظ ناله سر میدهند که چگونه آن تُرکِ پریچهره، یعنی آن انوار فرشتهگونه از منظر جان او رُخ برکشید و او را گرفتار غم هجران و تنهایی با خود گذاشت. مانده است چه خطایی از او سر زده که آن تجلیّات رحمانی، راه خطا یعنی راه خُطن و چین را سر گرفت و به دور، دورها رفت و او را گرفتار فراق نمود. فراقی بس جگرسوز و در عین حال مطلوب. فراقی که سالکان در تجربهی سوز عشق خود از آن به نیکی یاد میکنند. زیرا در رسم عشقورزیدن به خوبی و خوبیها از آن گریزی نیست.
=================
تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بین چگونه سو غم او دلم به سوز جگر
کس واقف ما نیست که از دیده چهها رفت
از آن موقعی که آن چشم جهان بین از نظر و منظر من رفت و آن فضای معنوی که عالَم برایم معنایی بس گشوده و متعالی داشت، هیچکس واقف نیست بر من چه گذشت و چه حالتی دردیدهی من پدیدار گشت از آن جهت که دیگر خود را به وسعت حضور در همهی حقیقت احساس نمیکنم و در محدودهی فردانیّت خود محبوس شدهام. چشم جهان، افق حضور در عالم است، چیزی که انسان با حضور در کنار حضرت روح اللّه«رضواناللّهتعالیعلیه» و رهبر معظم انقلاب«حفظهاللّه» احساس میکند. چنین حالتی در امور فردی نسبت به امری که حالت خوش معنوی است برای او پیش میآید.
=================
بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش
آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت
دودی که از سوز جگر ما برخاست بسیار بیشتر از آن دودی بود که بر شمع، هنگام سوختن به ظهور آمد. از آن جهت که دوری از افق حیات بخش حقیقت طاقت انسان را طاق میکند و آتش به جان انسان میزند زیرا زندگی تنها در دل آن دلدادگی ها معنا دارد که چیزی است ما فوق این روزمرگیهای سرگرم کننده که شور زندگی را میمیراند. سوز جگر است ولی امیدبخش است مثل سوز جگری که با شهادت حاج قاسم سلیمانی برای ملتها پیش آمد.
=================
دور از رخ تو، دم به دم از گوشهی چشمم
سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت
با دوریِ رخ تو از منظرم، ای همهی معنای زندگی! لحظه به لحظه از گوشهی چشمم سیلاب اشک جاری است و اشک مانند سیلاب میآمد و مانند طوفانِ بلا عبور میکرد و آنچنان بود آن غمِ فراقی که مرا فرا گرفت و تنها با گزارش دردِ فراقی که با تو در میان میگذارم دارم به نحوی انس خود را ادامه میدهم.
=================
از پای فتادیم چو آمد غم هجران
در درد بمردیم چو از دست دوا رفت
چون غم هجران ـاین شیرین ترین غمـ آمد، همچون مادر شهیدی که از غم هجران فرزندش قدش خمیده شد و پای رفتنش باز ایستاد، دوا و درمان که وصال و انس با تو بود، از دست ما خارج شد و ما ماندیم واین غم سوزناک ولی سخت شیرین از آن جهت که در این بلا باز از یاد محبوب غفلت نداریم. گویا در غم هجران تو دیگر از اُنس در میان است، اُنسی که با سیلاب اشک همراه است.
=================
دل گفت: وصالش به دعا باز توان یافت
عمری است که عمرم همه در کار دعا رفت
دل غمدیدهام مرا گفت که وصالش را شاید با دعا بتوان به دست آورم. یک عمر است که به امید آن وصال در کار دعا هستم ولی مشکلِ من عدم لقاء است و راه حل را در بازیابی لقائی جستجو میکنم که ماورای دعاهایی است که خبر از محبوبم میدهد. من نمیخواهم از آن غم برود، میخواهم در این غم بسوزم و در فنای خود به بقای او باقی شوم.
=================
اهرام چه بندیم چون آن قبله نه اینجاست
در سعی چه کوشیم، چو از مروه صفا رفت
معشوق، قبلهی ما بود و در چنین تاریخی زندگی میکردیم؛ حال وقتی آن قبله را از دست دادهایم و افقِ توجه به حقیقت را گم کردیم چگونه میتوانیم احرام ببندیم و یا سعی به جا آوریم در حالی که صفا در ایثار و عشق ظهور میکند یعنی در آتش و خون و با پیکرهای آغشته به خون؛ یعنی در دلدادگی به رهبری که تا رفع فتنه از پای نمینشیند و میگوید من انقلابیام، زیرا در افق انسانهای انقلابی، آینده، آیندهی به ظهور آمدن حقیقت است. ابتدا باید قبله را پیدا کرد و سپس احرام بست و در بین صفا و مروه، سعی نمود. سعی و دویدن به کدام سو، وقتی که سویی برای انسان نماند و در قبض خود از نالیدن باز ایستاده؟
=================
دی گفت طبیب از سر حسرت چو مرا دید
هیهات که رنج تو ز قانون شفا نیست
وقتی درد، درک هجران است و سوز جگر، طبیب هم میداند درمانش با طبابتهای معمولی ممکن نیست، لذا چون طبیعت حال مرا دید و حسرت حال نزار مرا خورد، گفت: محال است که این درد را درمانی باشد که در کتابهای قانون شفا از آن سخن گفته شده. درد شیرینی است که باقیماندن در عشق و دلدادگی و فانیشدن از خود به درمان میرسد از آن جهت که «غرق حق خواهد که باشد غرقتر/ همچو موج بحر جان زیر و زبر» تا چیزی برای انسان نماند و از دار فنا، به دار بقاء منتقل شود.
=================
ای دوست! به پرسیدن حافظ قدمی نه
زان پیش که گویند که از دار فنا رفت
با نظر به آن نوع فنایی که در بیت بالا برشمرد، ناله سر میدهد: ای محبوب جان! که میبینی در غم فراق چه میکشم، انتظار و تقاضایم آن است که از احوال من جویا شوی و قدمی در مسیر توجه به دلدادهای که در سوز و گداز است برداری، قبل از آنکه همراه با غم هجران محبوب خود، دار دنیا را وداع گوید. گزارش غم هجران و بودن در همین آتشِ جانسوز و دلخوشبودن به تماشای دوست ، وقتی از دور در تماشگرِ این سوختن است، برای خود حرفهایی دارد.
والسلام
شنبه ۱۷ اسفند ۹۸
شرح غزل هشتاد و دوم
” آتش سوزان فراق “
بسم الله الرحمن الرحیم
آن تُرک پری چهره که دوش از بر ما رفت
آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت؟
تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بین
کس واقف ما نیست که از دیده چهها رفت
بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش
آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت
دور از رخ تو، دم به دم از گوشهی چشمم
سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت
از پای فتادیم چو آمد غم هجران
در درد بمردیم چو از دست دوا رفت
دل گفت: وصالش به دعا باز توان یافت
عمری است که عمرم همه در کار دعا رفت
اهرام چه بندیم چون آن قبله نه اینجاست
در سعی چه کوشیم، چو از مروه صفا رفت
دی گفت طبیب از سر حسرت چو مرا دید
هیهات که رنج تو ز قانون شفا نیست
ای دوست! به پرسیدن حافظ قدمی نه
زان پیش که گویند که از دار فنا رفت
=================
آن تُرک پری چهره که دوش از بر ما رفت
آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت؟
در راستای قبضِ بعد از بسط و در راستای رُخ برکشیدن تجلیات رحمانی و آن سعهی رحمتی که در ابتدای راه شامل انسان میشد، جناب حافظ ناله سر میدهند که چگونه آن تُرکِ پریچهره، یعنی آن انوار فرشتهگونه از منظر جان او رُخ برکشید و او را گرفتار غم هجران و تنهایی با خود گذاشت. مانده است چه خطایی از او سر زده که آن تجلیّات رحمانی، راه خطا یعنی راه خُطن و چین را سر گرفت و به دور، دورها رفت و او را گرفتار فراق نمود. فراقی بس جگرسوز و در عین حال مطلوب. فراقی که سالکان در تجربهی سوز عشق خود از آن به نیکی یاد میکنند. زیرا در رسم عشقورزیدن به خوبی و خوبیها از آن گریزی نیست.
=================
تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بین
کس واقف ما نیست که از دیده چهها رفت
از آن موقعی که آن چشم جهان بین از نظر و منظر من رفت و آن فضای معنوی که عالَم برایم معنایی بس گشوده و متعالی داشت، هیچکس واقف نیست بر من چه گذشت و چه حالتی دردیدهی من پدیدار گشت از آن جهت که دیگر خود را به وسعت حضور در همهی حقیقت احساس نمیکنم و در محدودهی فردانیّت خود محبوس شدهام. چشم جهان، افق حضور در عالم است، چیزی که انسان با حضور در کنار حضرت روح اللّه«رضواناللّهتعالیعلیه» و رهبر معظم انقلاب«حفظهاللّه» احساس میکند. چنین حالتی در امور فردی نسبت به امری که حالت خوش معنوی است برای او پیش میآید.
=================
بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش
آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت
دودی که از سوز جگر ما برخاست بسیار بیشتر از آن دودی بود که بر شمع، هنگام سوختن به ظهور آمد. از آن جهت که دوری از افق حیات بخش حقیقت طاقت انسان را طاق میکند و آتش به جان انسان میزند زیرا زندگی تنها در دل آن دلدادگی ها معنا دارد که چیزی است ما فوق این روزمرگیهای سرگرم کننده که شور زندگی را میمیراند. سوز جگر است ولی امیدبخش است مثل سوز جگری که با شهادت حاج قاسم سلیمانی برای ملتها پیش آمد.
=================
دور از رخ تو، دم به دم از گوشهی چشمم
سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت
با دوریِ رخ تو از منظرم، ای همهی معنای زندگی! لحظه به لحظه از گوشهی چشمم سیلاب اشک جاری است و اشک مانند سیلاب میآمد و مانند طوفانِ بلا عبور میکرد و آنچنان بود آن غمِ فراقی که مرا فرا گرفت و تنها با گزارش دردِ فراقی که با تو در میان میگذارم دارم به نحوی انس خود را ادامه میدهم.
=================
از پای فتادیم چو آمد غم هجران
در درد بمردیم چو از دست دوا رفت
چون غم هجران ـاین شیرین ترین غمـ آمد، همچون مادر شهیدی که از غم هجران فرزندش قدش خمیده شد و پای رفتنش باز ایستاد، دوا و درمان که وصال و انس با تو بود، از دست ما خارج شد و ما ماندیم واین غم سوزناک ولی سخت شیرین از آن جهت که در این بلا باز از یاد محبوب غفلت نداریم. گویا در غم هجران تو دیگر از اُنس در میان است، اُنسی که با سیلاب اشک همراه است.
=================
دل گفت: وصالش به دعا باز توان یافت
عمری است که عمرم همه در کار دعا رفت
دل غمدیدهام مرا گفت که وصالش را شاید با دعا بتوان به دست آورم. یک عمر است که به امید آن وصال در کار دعا هستم ولی مشکلِ من عدم لقاء است و راه حل را در بازیابی لقائی جستجو میکنم که ماورای دعاهایی است که خبر از محبوبم میدهد. من نمیخواهم از آن غم برود، میخواهم در این غم بسوزم و در فنای خود به بقای او باقی شوم.
=================
اهرام چه بندیم چون آن قبله نه اینجاست
در سعی چه کوشیم، چو از مروه صفا رفت
معشوق، قبلهی ما بود و در چنین تاریخی زندگی میکردیم؛ حال وقتی آن قبله را از دست دادهایم و افقِ توجه به حقیقت را گم کردیم چگونه میتوانیم احرام ببندیم و یا سعی به جا آوریم در حالی که صفا در ایثار و عشق ظهور میکند یعنی در آتش و خون و با پیکرهای آغشته به خون؛ یعنی در دلدادگی به رهبری که تا رفع فتنه از پای نمینشیند و میگوید من انقلابیام، زیرا در افق انسانهای انقلابی، آینده، آیندهی به ظهور آمدن حقیقت است. ابتدا باید قبله را پیدا کرد و سپس احرام بست و در بین صفا و مروه، سعی نمود. سعی و دویدن به کدام سو، وقتی که سویی برای انسان نماند و در قبض خود از نالیدن باز ایستاده؟
=================
دی گفت طبیب از سر حسرت چو مرا دید
هیهات که رنج تو ز قانون شفا نیست
وقتی درد، درک هجران است و سوز جگر، طبیب هم میداند درمانش با طبابتهای معمولی ممکن نیست، لذا چون طبیعت حال مرا دید و حسرت حال نزار مرا خورد، گفت: محال است که این درد را درمانی باشد که در کتابهای قانون شفا از آن سخن گفته شده. درد شیرینی است که باقیماندن در عشق و دلدادگی و فانیشدن از خود به درمان میرسد از آن جهت که «غرق حق خواهد که باشد غرقتر/ همچو موج بحر جان زیر و زبر» تا چیزی برای انسان نماند و از دار فنا، به دار بقاء منتقل شود.
=================
ای دوست! به پرسیدن حافظ قدمی نه
زان پیش که گویند که از دار فنا رفت
با نظر به آن نوع فنایی که در بیت بالا برشمرد، ناله سر میدهد: ای محبوب جان! که میبینی در غم فراق چه میکشم، انتظار و تقاضایم آن است که از احوال من جویا شوی و قدمی در مسیر توجه به دلدادهای که در سوز و گداز است برداری، قبل از آنکه همراه با غم هجران محبوب خود، دار دنیا را وداع گوید. گزارش غم هجران و بودن در همین آتشِ جانسوز و دلخوشبودن به تماشای دوست ، وقتی از دور در تماشگرِ این سوختن است، برای خود حرفهایی دارد.
والسلام
تمامی حقوق این سایت متعلق به گروه فرهنگی المیزان میباشد.