چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

واقعیت اینه که آدم‌ها از ۱۰۰ درصد
ظرفیت مغزشون استفاده می‌کنن.
مغز عضوی به غایت کارآمد و انرژی‌بره
که به طور کامل
مورد استفاده قرار می‌گیره
و با وجود اینکه از ظرفیت کاملش
استفاده می‌شه
از مشکل بار اضافی اطلاعات رنج می‌بره.
در محیط اطراف اطلاعات خیلی زیادی
وجود دارن که مغز می‌تونه کاملا تحلیل کنه.
پس برای حل این مشکل بار اضافی اطلاعات
سیر تکامل راه‌حلی طراحی کرده
که سیستم توجه مغز است.

توجه به ما مجال می‌ده
که منابع محاسباتی مغز رو
پیدا کنیم، انتخاب کنیم،
و به زیرمجموعه‌ای
از آنچه موجوده هدایت‌ کنیم.
می‌تونیم توجه رو رهبر مغز بدونیم.
توجه به هر سمتی بره،
باقی مغز هم به دنبالش می‌ره.
به عبارتی، توجه رییس مغز شماست.
و طی ۱۵ سال اخیر،
من مشغول مطالعه‌ سیستم
توجه در مغز انسان بوده‌ام.
در تمام پژوهش‌های ما،
یک سوال برای من خیلی جالب بوده.
اگر واقعا همینطوره که
توجه رییس مغز ماست
آیا رییس خوبیه؟
آیا واقعا ما رو خوب هدایت می‌کنه؟
و برای تعمق در این سوال بزرگ،
می‌خواستم سه چیز رو بدونم.
اول، توجه چگونه دریافت ما رو
کنترل می‌کنه؟
دوم، چرا ما رو یاری نمی‌کنه،
گاهی به ما حس گیجی
و حواس‌پرتی می‌ده؟
و سوم، آیا کاری از دست ما
برای این گیجی برمیاد؟
می‌تونیم مغزمون رو تعلیم بدیم
تا بهتر توجه کنه؟
تا توجه قوی‌تر و باثبات‌تری در کاری
که در زندگی انجام‌ می‌دیم داشته باشیم.

حالا می‌خوام یه نگاه اجمالی بندازیم
به رویکردمون به این مساله.
یک مثال بسیار تاثربرانگیز
از اینکه توجه ما چطور
به کار گرفته می‌شه.
و می‌خوام این کار رو با استفاده از
مثال کسی که به خوبی می‌شناسم انجام بدم.
او در نهایت عضوی از گروه بسیار بزرگی
از افرادی شد که ما باهاشون کار می‌کنیم،
که براشون توجه موضوع
مرگ و زندگیه.
پزشکان متخصص رو در نظر بگیرین
یا آتش‌نشان‌ها
یا سربازان یا دریانوردان ارتش.

چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

این داستان یک فرمانده‌ی ناو دریاییه
کاپیتان جف دیویس.
و صحنه‌ای که می‌خوام بهتون نشون بدم،
همین‌طور که می‌بینید،
ربطی به دوران جنگ او نداره.
او در واقع روی پلی در فلوریدا بوده.
ولی به جای نگاه کردن
به مناظر اطرافش،
دیدن چشم‌اندازهای زیبا
و توجه به نسیم خنک اقیانوس،
او به سرعت رانندگی می‌کرد و می‌خواست
خودش رو از پل به پایین پرت کنه.
و او بعدها به من گفت که تمام انرژی‌ش
رو گذاشته برای اینکه اینکار رو انجام نده.
می‌دونین، او تازه از عراق برگشته بود.
و درحالیکه جسمش روی اون پل بود،
ذهنش، توجه‌ش،
فرسنگ‌ها دورتر بود.
رنج او رو دربرگرفته بود.
ذهنش نگران و مشغول بود
و خاطراتی دلهره‌آور داشت،
و واقعا برای آینده‌ش نگران بود.
و من خیلی خوشحالم
که او خودکشی نکرد.
چون او به عنوان یک رهبر و فرمانده
می‌دونست تنها کسی نیست
که احتمالا در رنج و عذابه؛
خیلی از همرزمانش هم احتمالا
همین‌طور بودن.

و در سال ۲۰۰۸، او در پروژه‌ای
در نوع خود بی‌نظیر با من شریک شد
که به ما مجال می‌داد چیزی رو با عنوان
آموزش آگاهی روی نیروهای در حال خدمت ارتش

آزمایش کنیم و آموزش بدیم.
اما قبل از اینکه بگم
آموزش آگاهی چیه،
یا نتایج اون پژوهش چی بود،
فکر می‌کنم مهمه عملکرد توجه
در مغز رو درک کنیم.

پس کاری که ما در آزمایشگاه می‌کنیم
اینه که بسیاری از پژوهش‌های ما در مورد
توجه شامل ضبط امواج مغزی می‌شه.
در این روال ضبط امواج مغزی،
آدم‌ها کلاه‌های بامزه‌ای به سر می‌ذارن
که یه جورایی شبیه کلاه شناست،
و داخل‌ش الکترودهایی تعبیه شده.
این الکترودها فعالیت الکترونیکی
جاری در مغز رو می‌گیرن.
و اینکارو با دقت زمانی
هزارم ثانیه‌ای انجام می‌دن.
بنابراین ما می‌تونیم این نوسان‌های کوچک
ولی قابل تشخیص رو در طول زمان ببینیم.
و با این کار، می‌تونیم کاملا دقیق
زمانبندی فعالیت مغز رو ترسیم کنیم.
حدود ۱۷۰ هزارم ثانیه
بعد از اینکه به مشارکت‌کنندگانمون در پژوهش
تصویر یک صورت روی صفحه نمایش دادیم
شاهد یک تصویر ذهنی قابل اعتماد
و قابل تشخیص در مغز بودیم.
این اتفاق درست
در قسمت پشت جمجمه افتاد،
بالای مناطقی از مغز که درگیر
فرآیند تشخیص چهره هستند.
حالا، این موضوع
چنان به موقع و قابل اعتماد،
به عنوان چهره‌شناسی مغز اتفاق افتاد،
که ما این مولفه‌ی موج مغز رو
نامگذاری کردیم.
ما بهش میگیم مولفه‌ی N170.
و از این مولفه در بسیاری
از پژوهش‌هامون استفاده می‌کنیم.
با این مولفه می‌تونیم تاثیر توجه
بر دریافت‌مون رو ببینیم.

حالا می‌خوام شما رو تا حدی
با نوع آزمایش‌هایی که ما
در آزمایشگاه انجام می‌دیم، آشنا کنم.
ما به شرکت‌کننده‌ها تصاویری
مانند این رو نشون می‌دیم.
شما باید یک چهره و یک منظره‌
که روی هم افتادن رو ببینید.
و کار ما اینه که از شرکت‌کننده‌ها می‌پرسیم
درحین اینکه به یک سری از این تصاویر
روی هم افتاده نگاه می‌کنند،
یک کاری با توجه‌شون انجام بدن.
در بعضی آزمایش‌ها، ازشون می‌خوایم
به چهره توجه کنن.
و برای اطمینان از اینکه
همین کار رو انجام می‌دن،
ازشون می‌خوایم با فشار دادن
یک دکمه، به ما بگن،
که چهره به نظرشون مرده یا زن.
در آزمایش‌های دیگه،
ازشون می‌پرسیم منظره چی بوده —
داخلی بوده یا بیرونی؟
و با این روش، توجه رو گول می‌زنیم
و مطمئن می‌شیم شرکت‌کننده‌ها واقعا
کاری که ازشون خواستیم رو انجام داده باشن.
نظریه‌های ما در مورد توجه
از این قرار بود:
اگر توجه به واقع کارش رو انجام می‌ده
و بر دریافت تاثیر می‌گذاره،
شاید کارکردش شبیه آمپلی‌فایره.
و منظورم اینه که
وقتی ما توجه رو به چهره معطوف می‌کنیم،
واضح‌تر و نمایان‌تر می‌شه
راحت‌تر دیده می‌شه.
اما وقتی توجه رو به منظره معطوف می‌کنیم،
و داریم اطلاعات منظره رو پردازش می‌کنیم
چهره دیگه به سختی قابل تشخیصه.

بنابراین کاری که ما می‌خواستیم بکنیم
این بود که مولفه‌ی چهره‌شناسی مغز،
N170، رو بررسی کنیم
و ببینیم تغییری کرده یا نه.
به عنوان عملکرد اینکه شرکت‌کننده‌ها
به کجا توجه کردن —
به منظره یا به چهره.
و به این نتایج رسیدیم.
فهمیدیم وقتی به چهره توجه کردن،
N170 بزرگ‌تر شده.
و وقتی به منظره توجه کردن، همونطور که
در قسمت قرمز می‌بینین، کوچک‌تر شده.
و اون شکافی که بین خطوط
آبی و قرمز می‌بینید
خیلی قویه.
این به ما می‌گه که توجه،
که در واقع تنها چیزیه
که تغییر کرده،
چون در هر دو مورد
تصاویر یکسانی دیده شده —
توجه دریافت رو تغییر می‌ده.
و اینکارو خیلی سریع انجام می‌ده.
در فاصله‌ی ۱۷۰ هزارم ثانیه
از دیدن یک چهره.
در پژوهش‌های تکمیلی‌مون،
می‌خواستیم ببینیم چه اتفاقی می‌افته،
چطور می‌تونیم این تاثیر رو
آشفته یا کمرنگ کنیم؟
و حدس‌مون این بود که اگر افراد رو
در محیط‌های استرس‌زا قرار بدیم،

اگر حواسشون رو با تصاویر
آزاردهنده و منفی پرت کنیم،
تصاویری از رنج و خشونت —
شبیه چیزهایی که متاسفانه
ممکنه در اخبار ببینیم —
این کار ممکنه واقعا
روی توجه اون‌ها تاثیر بگذاره.
و این در واقع چیزی بود که بهش رسیدیم.

اگر حین انجام این آزمایش
ما تصاویر استرس‌زا نمایش بدیم،
این شکاف توجه کم می‌شه،
قدرت‌ش کمرنگ می‌شه.
در پژوهش‌های دیگه‌مون،
می‌خواستیم ببینیم، باشه، عالی —
البته عالی نه، خبر بدیه که
استرس این کارو با مغز می‌کنه —
اما اگر موضوع این باشه که استرس
این تاثیر قدرتمند رو روی توجه داره،
از طریق حواس‌پرتی بیرونی،
چی می‌شه اگر ما به عامل حواس‌پرتی
بیرونی نیاز نداشته باشیم
اگه خودمون حواس‌مون رو پرت کنیم چی؟
و برای این کار،
ما در واقع باید آزمایشی رو
ابداع می‌کردیم،
که در اون خود افراد عامل
حواس‌پرتی‌شون رو ایجاد کنن.
یعنی فکر کردن به کارهای دیگه
وقتی مشغول انجام کار دیگه‌ای هستیم.
و نکته‌ی گول زدن آدم‌ها و ایجاد حواس‌پرتی
در اصل اینه که حوصله‌شون رو سر ببری.
پس امیدوارم در حال حاضر
خیلی حواس‌ها پرت نباشند.
وقتی ما حوصله‌ی افراد رو سر می‌بریم،
اون‌ها با کمال میل انواع محتوای درونی
برای مشغول کردن خودشون رو ایجاد می‌کنن.
پس ما یکی از کسل‌کننده‌ترین
آزمایش‌های دنیا رو
برای این کار انتخاب کردیم.
شرکت‌کننده‌ها فقط یک سری
چهره روی صفحه‌ی نمایش می‌دیدند،
یکی پس از دیگری.
اون‌ها هربار چهره رو می‌دیدن
دکمه رو فشار می‌دادن.
همه‌ش همین بود.
خب، یکی از حقه‌ها این بود که گاهی
یکی از چهره‌ها سر و ته بود،
و این موضوع خیلی به ندرت اتفاق می‌افتاد.
در اون آزمایش‌ها ازشون خواستیم
جواب رو نگه دارن.
خیلی زود متوجه شدیم
با موفقیت حواس خودشون رو پرت کردن
چون وقتی چهره‌ی سر و ته می‌اومد
دکمه رو فشار می‌دادن.
درصورتیکه کاملا واضح بود
چهره سر و ته شده.
ما می‌خواستیم بدونیم چه اتفاقی می‌افته
وقتی آدم‌ها حواس‌شون پرت می‌شه.
و اونچه فهمیدیم این بود،
با شباهت بسیار به استرس بیرونی،
و عامل بیرونی حواس‌پرتی در محیط،
حواس‌پرتی درونی،
حواس‌پرتی ذهن خود ما هم،
شکاف توجه رو کم می‌کنه.
قدرت توجه رو کمرنگ می‌کنه.

پس تمام این پژوهش‌ها به ما چی می‌گن؟
اون‌ها به ما می‌گن که توجه
خیلی قدرتمنده
وقتی پای تاثیرگذاری
روی دریافت ما وسط باشه.
علیرغم اینکه بسیار قدرتمنده،
شکننده و آسیب‌پذیر هم هست.
و چیزهایی از قبیل استرس
و حواس‌پرتی قدرت‌ش رو کم می‌کنه.
اما تمام این‌ها در چارچوب شرایط
بسیار کنترل‌شده‌ی آزمایشگاهی بودن.
در دنیای واقعی چطور؟
در زندگی‌های واقعی و روزمره‌ی ما چطور؟
همین الان چطور؟
حواس شما همین الان کجاست؟
برای اینکه توجه‌تون رو جلب کنیم،
می‌خوام یک پیش‌بینی در مورد توجه‌تون
طی زمان باقی‌مونده از صحبتم بکنم.
آماده‌اید؟
این پیش‌بینی منه.
شما به ۴ دقیقه از ۸ دقیقه‌ی بعدی
صحبت‌های من آگاه نخواهید بود.

(خنده حضار)

این یک چالشه،
خواهش می‌کنم توجه کنید.
حالا، چرا اینو می‌گم؟
قطعا فرض رو بر این می‌ذارم
که شما سرجاتون نشسته می‌مونین
و خب لطف می‌کنید همینطور
که حرف می‌زنم به من نگاه می‌کنین.
اما پژوهش‌های منتشر شده در این مورد
می‌گن که ما حواس‌مون رو پرت می‌کنیم
ما حدود ۵۰ درصد از وقتی که بیدار هستیم رو

به دور کردن ذهن‌مون از کاری
که در حال انجام‌ش هستیم می‌گذرونیم.
این‌ها ممکنه کوچک باشن،
سفرهای ذهنی کوچکی که می‌ریم،
افکار خصوصی‌ای که داریم.
و وقتی این حواس‌پرتی اتفاق می‌افته،
می‌تونه مشکل‌ساز بشه.
حالا امروز فکر نمی‌کنم
عواقب جدی برای شما
که امروز اینجا نشستید وجود داشته باشه.
اما فرمانده‌ای نظامی رو تصور کنین
که ۴ دقیقه از یک گزارش رو از دست بده،
یا یک قاضی که چهار دقیقه
از یک شهادت رو از دست بده.
یا یک جراح یا آتش‌نشان
که زمانی رو از دست بده.
عواقب این نمونه‌ها
می‌تونن جدی باشن.
پس می‌پرسیم چرا ما اینکارو می‌کنیم؟
چرا اینقدر حواس‌مون رو پرت می‌کنیم؟

خب، یک قسمتی از جواب اینه که
ذهن ما استاد بی‌بدیل سفر در زمانه.
و این سفر در زمان واقعا براش کار راحتیه.
اگر ذهن رو با استعاره‌ی یک دستگاه
پخش موسیقی در نظر بگیریم می‌بینیم.
می‌تونیم ذهن رو به عقب برگردونیم
تا به اتفاقاتی که افتادن فکر کنیم، درسته؟
یا می‌تونیم بریم جلو، و برای کار بعدی
برنامه‌ریزی کنیم.
و ما به کرّات در این حالت
سفر به زمان در گذشته و آینده
قرار می‌گیریم.
و اغلب ناخودآگاه این اتفاق می‌افته،
اکثر اوقات ناخودآگاه این اتفاق می‌افته،
حتی وقتی می‌خوایم که توجه کنیم.
فقط به آخرین باری که سعی داشتین
کتاب بخونین فکر کنین،
به آخر صفحه رسیدین
بدون اینکه معنی کلمات رو بدونین.
این اتفاق برای ما می‌افته.
و وقتی اتفاق می‌افته،
بدون اینکه آگاه باشیم حواس‌مون پرت می‌شه
عواقبی در کاره.
ما اشتباه می‌کنیم.
گاهی اطلاعات حیاتی رو از دست می‌دیم.
و در تصمیم‌گیری به مشکل برمی‌خوریم.
وقتی بدتر می‌شه که استرس داشته باشیم.
وقتی در لحظه‌ای باشیم که تحمل‌ش سخته.
وقتی به عقب برمی‌گردیم
به گذشته فقط فکر نمی‌کنیم
در گذشته می‌مونیم، به فکر فرو می‌ریم
دوباره زندگی‌ش می‌کنیم، پشیمون می‌شیم
از اتفاقاتی که افتادن و تموم شدن.

یا وقتی استرس داریم،
ذهن رو به جلو می‌بریم.
نه فقط برای اینکه برنامه‌ریزی مفید کنیم.
بلکه ممکنه نگران بشیم یا منفی‌بافی کنیم
برای اتفاقاتی که هنوز نیفتادن
و راستش ممکنه هیچوقت اتفاق نیفتن.
خب به اینجا که می‌رسه
ممکنه با خودتون فکر کنین، قبول،
حواس‌پرتی زیاد اتفاق می‌افته.
اغلب، ناخودآگاه پیش میاد.
و در شرایط استرس، بدتر هم می‌شه —
ما قدرتمندتر و بیشتر
حواس‌مون رو پرت می‌کنیم.

آیا برای این مساله
کاری از دست‌مون برمیاد؟
خوشحالم بگم جواب بله است.
از پژوهش‌های ما می‌شه فهمید
که برعکس یک ذهن مضطرب و پریشان
یک ذهن آگاهه.
آگاهی مرتبطه با توجه کردن
به تجربه‌ای که آگاهانه
در همین لحظه داریم.
و بدون هیچگونه عکس‌العمل احساسی
به اونچه در جریانه.
انگار باید دکمه‌ی درست
رو در حالت پخش بگذاریم
تا لحظه به لحظه‌ی
زندگی‌هامون رو تجربه کنیم.
و آگاهی فقط یک مفهوم نیست.
بیشتر شبیه تمرینه،
باید این حالت آگاهانه رو مجسم کنین
تا بتونین ازش بهره ببرین.
و بخش اعظم کاری که ما می‌کنیم،
پیشنهاد دادن برنامه‌هایی به افراده
که به شرکت‌کننده‌های ما
یک مجموعه تمرین می‌ده
که باید روزانه انجام بدن
برای اینکه لحظات آگاهانه‌ی بیشتری
در زندگی‌شون جا بدن.
و برای بسیاری از گروه‌هایی که باهاشون
کار می‌کنیم، اون‌هایی که استرس بالایی دارن
همونطور که گفتم — سربازها،
پزشکان متخصص —
برای اون‌ها، همونطور که می‌دونیم
حواس‌پرتی می‌تونه واقعا مهلک باشه.
پس برای ما مهمه مطمئن باشیم
برای بهینه‌سازی آموزش پیشنهادهایی بدیم
که با توجه به محدویت‌های زمانی
براشون به راحتی در دسترس باشه.
تا بتونن ازش بهره‌مند بشن.

و وقتی اینکارو کردیم، باید روند رو
پیگیری کنیم تا ببینیم چه اتفاقی می‌افته
نه فقط در زندگی روزمره‌شون،
بلکه در شرایط حادی که ممکنه
باهاش مواجه بشن.

چرا می‌خوایم اینکارو بکنیم؟
خب، ما می‌خوایم مثلاً این تمرین رو
به دانشجوها در فصل امتحانات بدیم.
یا می‌خوایم این تمرین رو به حسابدارها
در موعد پرداخت‌های مالیاتی بدیم.
یا به سربازها و نیروی دریایی
در زمان اعزام بدیم.
چرا؟
چون این‌ها لحظاتی هستن
که توجه اون‌ها در آسیب‌پذیرترین
حالت قرار می‌گیره،
به خاطر استرس و حواس‌پرتی.
و این‌ها همچنین لحظاتی هستن
که ما می‌خوایم که توجه‌شون
در اوج خودش باشه
تا بتونن عملکرد خوبی داشته باشی.
پس کاری که ما در پژوهش‌مون می‌کنیم
اینه که ازشون می‌خوایم
یک سلسله آزمایش‌های توجه‌محور بدن.
ما میزان توجه اون‌ها رو در شروع
یک وقفه‌ی پراسترس ثبت می کنیم.
و دو ماه بعد،
دوباره اینکارو انجام می‌دیم
می‌خوایم ببینیم تفاوتی دارن یا نه.
آیا آموزش آگاهی به اون‌ها
سودی هم داره؟
آیا می‌تونیم اون‌ها رو
از خطا در توجه
که ممکنه در استرس بالا اتفاق بیفته
محافظت کنیم؟
این چیزیه که بهش رسیدیم.

طی یک وقفه‌ی پراسترس،
متاسفانه واقعیت اینه که
اگه هیچ کاری نکنیم،
توجه افت می‌کنه،
افراد در پایان این وقفه‌ی پراسترس
از همیشه بدتر می‌شن.
ولی اگر آگاهی رو بهشون آموزش بدیم،
می‌تونیم ازشون محافظت‌ کنیم.
وضعیت‌شون پایدار می‌مونه،
گرچه درست مثل گروه‌های دیگه
استرس بالا رو تجربه می‌کنن.
و چه بسا چشمگیرتر اینکه،
اگر افراد برنامه‌های آموزشی ما رو بگذرونن
طی، بذارید بگیم، هشت هفته
و بعد کاملا به انجام تمرینات روزانه‌ی
آگاهی متعهد بمونن
که بهشون یاد می‌ده
چطور در لحظه‌ی حال زندگی کنن،
خب، واقعا در طول زمان بهتر می‌شن،
حتی اگر در شرایط پراسترس باشن.
و واقعا مهمه
که این نکته‌ی آخر رو درک کنیم،
چون به ما می‌گه
تمرینات آگاهی شباهت زیادی
به تمرینات بدنی دارن:
اگر انجام‌شون ندین، فایده‌ای ندارن.
اما اگر واقعاً درگیر
تمرینات آگاهی بشین،
هرچه بیشتر تمرین کنین،
فایده‌ی بیشتری براتون داره.

حالا می‌خوام برگردم
به مورد کاپیتان جف دیویس.
همون‌طور که در شروع حرفم گفتم،
نیروهای او در اولین پروژه‌ی ما
برای ارائه‌ی تمرینات آگاهی مشارکت کردن.
و اون‌ها دقیقا همین الگو رو نشون دادن،
که بسیار دلگرم کننده بود.
ما آموزش آگاهی رو بر روی اون‌ها
درست قبل از اعزام‌شون به عراق انجام دادیم.
و بعد از برگشت
کاپیتان دیویس به ما گفت
مزایای این برنامه رو حس کرده.
او گفت که برعکس دفعه‌ی پیش
بعد از این اعزام،
اون‌ها خیلی بیشتر در لحظه حاضر بودن.
اون‌ها بینا بودن.
در مقام عکس‌العمل نبودن.
و در برخی موارد،
واقعاً دلسوزتر بودن
در ارتباط با کسانی که باهاشون
سر و کار داشتن و بین خودشون.
او گفت خیلی وقت‌ها،
او حس کرده این برنامه‌ی آموزش آگاهی
که ما بهشون ارائه دادیم
در واقع یک ابزار خیلی مهمه
که از اون‌ها در برابر
اختلال روانی پس از بحران محافظت می‌کنه
و حتی اون رو تبدیل
به رشد پس از بحران می‌کنه.
این برای ما خیلی جالب بود.

و به اینجا رسید
که من و کاپیتان دیویس —
می‌دونین، این ماجرا به ده سال
پیش برمی‌گرده، در سال ۲۰۰۸ —
ما تمام این‌ سال‌ها با هم
در ارتباط موندیم.
و خود او هم به تمرین‌های
آگاهی‌ ادامه داده
و روزانه این کار رو انجام می‌ده.
او ترفیع گرفت و سرگرد شد،
و در نهایت هم از نیروی دریایی بازنشسته شد.
او از همسرش جدا شد،
دوباره ازدواج کرد،
بچه‌دار شد، و مدرک MBA گرفت.
و طی تمام این چالش‌ها
و تغییرات و لذات زندگی‌ش،
تمرینات آگاهی‌ش رو ادامه داد.
و انگار قسمت اینطور باشه،
همین چند ماه پیش،
کاپیتان دیویس دچار یک حمله‌ی قلبی
شدید در سن ۴۶ سالگی شد.
چند هفته پیش با من تماس گرفت
و گفت، «می‌خوام یه چیزی بهت بگم
می‌دونم دکترهایی که من رو درمان کردن
قلب من رو نجات دادن
اما آگاهی زندگی‌م رو نجات داد.
حضور ذهن‌ام در اون لحظه
برای اینکه جلوی آمبولانس رو بگیرم
که من رو به بیمارستان برسونه،» —
خودش به تنهایی،
وضوح ذهنی که داشت
تا شرایط ترس و اضطراب را تشخیص دهد
ولی گرفتار آن نشود —
او گفت، «برای من، این‌ها
موهبت‌های آگاهی بودن.»
و من از اینکه شنیدم حالش خوبه
خیالم راحت شد.
اما واقعاً خوشحال شدم وقتی دیدم
او توجه‌ خودش رو تغییر داده بود
او از داشتن یک رییس خیلی بد —
سیستم توجهی که اون رو
تا پرت کردن خودش از پل پیش برد —
به داشتن یک رهبر
و راهنمای بی‌بدیل رسید،
که زندگی‌ش رو نجات داد.

پس من در واقع می‌خوام صحبت‌م رو
با دعوت کردن همه‌تون به عمل به پایان ببرم.
و حرف‌م اینه.
به توجه‌تون توجه کنید.
باشه؟
به توجه‌تون توجه کنید.
و تمرین و آموزش آگاهی رو به عنوان
ابزاری برای سلامت روزانه‌تون در نظر بگیرین
برای رام کردن ذهن پریشان خودتون
و مجال دادن به توجه‌تون برای اینکه
راهنمایی معتمد در زندگی‌تون باشه.

متشکرم.

(تشویق حضار)

TED.com translations are made possible by volunteer
translators. Learn more about the
Open Translation Project.

© TED Conferences, LLC. All rights reserved.

به این گزاره توجه کنید:
آدم‌ها فقط از ۱۰ درصد
ظرفیت مغزشان استفاده می‌کنند.
خب، به عنوان یک عصب‌شناس می‌تونم بگم
گرچه مورگان فریمن، با اون وقاری
که ازش هنرپیشه‌ای عالی می‌سازه،
این جمله رو گفت،
این گزاره کاملا اشتباهه.

(خنده حضار)

واقعیت اینه که آدم‌ها از ۱۰۰ درصد
ظرفیت مغزشون استفاده می‌کنن.
مغز عضوی به غایت کارآمد و انرژی‌بره
که به طور کامل
مورد استفاده قرار می‌گیره
و با وجود اینکه از ظرفیت کاملش
استفاده می‌شه
از مشکل بار اضافی اطلاعات رنج می‌بره.
در محیط اطراف اطلاعات خیلی زیادی
وجود دارن که مغز می‌تونه کاملا تحلیل کنه.
پس برای حل این مشکل بار اضافی اطلاعات
سیر تکامل راه‌حلی طراحی کرده
که سیستم توجه مغز است.

توجه به ما مجال می‌ده
که منابع محاسباتی مغز رو
پیدا کنیم، انتخاب کنیم،
و به زیرمجموعه‌ای
از آنچه موجوده هدایت‌ کنیم.
می‌تونیم توجه رو رهبر مغز بدونیم.
توجه به هر سمتی بره،
باقی مغز هم به دنبالش می‌ره.
به عبارتی، توجه رییس مغز شماست.
و طی ۱۵ سال اخیر،
من مشغول مطالعه‌ سیستم
توجه در مغز انسان بوده‌ام.
در تمام پژوهش‌های ما،
یک سوال برای من خیلی جالب بوده.
اگر واقعا همینطوره که
توجه رییس مغز ماست
آیا رییس خوبیه؟
آیا واقعا ما رو خوب هدایت می‌کنه؟
و برای تعمق در این سوال بزرگ،
می‌خواستم سه چیز رو بدونم.
اول، توجه چگونه دریافت ما رو
کنترل می‌کنه؟
دوم، چرا ما رو یاری نمی‌کنه،
گاهی به ما حس گیجی
و حواس‌پرتی می‌ده؟
و سوم، آیا کاری از دست ما
برای این گیجی برمیاد؟
می‌تونیم مغزمون رو تعلیم بدیم
تا بهتر توجه کنه؟
تا توجه قوی‌تر و باثبات‌تری در کاری
که در زندگی انجام‌ می‌دیم داشته باشیم.

حالا می‌خوام یه نگاه اجمالی بندازیم
به رویکردمون به این مساله.
یک مثال بسیار تاثربرانگیز
از اینکه توجه ما چطور
به کار گرفته می‌شه.
و می‌خوام این کار رو با استفاده از
مثال کسی که به خوبی می‌شناسم انجام بدم.
او در نهایت عضوی از گروه بسیار بزرگی
از افرادی شد که ما باهاشون کار می‌کنیم،
که براشون توجه موضوع
مرگ و زندگیه.
پزشکان متخصص رو در نظر بگیرین
یا آتش‌نشان‌ها
یا سربازان یا دریانوردان ارتش.

چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

این داستان یک فرمانده‌ی ناو دریاییه
کاپیتان جف دیویس.
و صحنه‌ای که می‌خوام بهتون نشون بدم،
همین‌طور که می‌بینید،
ربطی به دوران جنگ او نداره.
او در واقع روی پلی در فلوریدا بوده.
ولی به جای نگاه کردن
به مناظر اطرافش،
دیدن چشم‌اندازهای زیبا
و توجه به نسیم خنک اقیانوس،
او به سرعت رانندگی می‌کرد و می‌خواست
خودش رو از پل به پایین پرت کنه.
و او بعدها به من گفت که تمام انرژی‌ش
رو گذاشته برای اینکه اینکار رو انجام نده.
می‌دونین، او تازه از عراق برگشته بود.
و درحالیکه جسمش روی اون پل بود،
ذهنش، توجه‌ش،
فرسنگ‌ها دورتر بود.
رنج او رو دربرگرفته بود.
ذهنش نگران و مشغول بود
و خاطراتی دلهره‌آور داشت،
و واقعا برای آینده‌ش نگران بود.
و من خیلی خوشحالم
که او خودکشی نکرد.
چون او به عنوان یک رهبر و فرمانده
می‌دونست تنها کسی نیست
که احتمالا در رنج و عذابه؛
خیلی از همرزمانش هم احتمالا
همین‌طور بودن.

و در سال ۲۰۰۸، او در پروژه‌ای
در نوع خود بی‌نظیر با من شریک شد
که به ما مجال می‌داد چیزی رو با عنوان
آموزش آگاهی روی نیروهای در حال خدمت ارتش

آزمایش کنیم و آموزش بدیم.
اما قبل از اینکه بگم
آموزش آگاهی چیه،
یا نتایج اون پژوهش چی بود،
فکر می‌کنم مهمه عملکرد توجه
در مغز رو درک کنیم.

پس کاری که ما در آزمایشگاه می‌کنیم
اینه که بسیاری از پژوهش‌های ما در مورد
توجه شامل ضبط امواج مغزی می‌شه.
در این روال ضبط امواج مغزی،
آدم‌ها کلاه‌های بامزه‌ای به سر می‌ذارن
که یه جورایی شبیه کلاه شناست،
و داخل‌ش الکترودهایی تعبیه شده.
این الکترودها فعالیت الکترونیکی
جاری در مغز رو می‌گیرن.
و اینکارو با دقت زمانی
هزارم ثانیه‌ای انجام می‌دن.
بنابراین ما می‌تونیم این نوسان‌های کوچک
ولی قابل تشخیص رو در طول زمان ببینیم.
و با این کار، می‌تونیم کاملا دقیق
زمانبندی فعالیت مغز رو ترسیم کنیم.
حدود ۱۷۰ هزارم ثانیه
بعد از اینکه به مشارکت‌کنندگانمون در پژوهش
تصویر یک صورت روی صفحه نمایش دادیم
شاهد یک تصویر ذهنی قابل اعتماد
و قابل تشخیص در مغز بودیم.
این اتفاق درست
در قسمت پشت جمجمه افتاد،
بالای مناطقی از مغز که درگیر
فرآیند تشخیص چهره هستند.
حالا، این موضوع
چنان به موقع و قابل اعتماد،
به عنوان چهره‌شناسی مغز اتفاق افتاد،
که ما این مولفه‌ی موج مغز رو
نامگذاری کردیم.
ما بهش میگیم مولفه‌ی N170.
و از این مولفه در بسیاری
از پژوهش‌هامون استفاده می‌کنیم.
با این مولفه می‌تونیم تاثیر توجه
بر دریافت‌مون رو ببینیم.

حالا می‌خوام شما رو تا حدی
با نوع آزمایش‌هایی که ما
در آزمایشگاه انجام می‌دیم، آشنا کنم.
ما به شرکت‌کننده‌ها تصاویری
مانند این رو نشون می‌دیم.
شما باید یک چهره و یک منظره‌
که روی هم افتادن رو ببینید.
و کار ما اینه که از شرکت‌کننده‌ها می‌پرسیم
درحین اینکه به یک سری از این تصاویر
روی هم افتاده نگاه می‌کنند،
یک کاری با توجه‌شون انجام بدن.
در بعضی آزمایش‌ها، ازشون می‌خوایم
به چهره توجه کنن.
و برای اطمینان از اینکه
همین کار رو انجام می‌دن،
ازشون می‌خوایم با فشار دادن
یک دکمه، به ما بگن،
که چهره به نظرشون مرده یا زن.
در آزمایش‌های دیگه،
ازشون می‌پرسیم منظره چی بوده —
داخلی بوده یا بیرونی؟
و با این روش، توجه رو گول می‌زنیم
و مطمئن می‌شیم شرکت‌کننده‌ها واقعا
کاری که ازشون خواستیم رو انجام داده باشن.
نظریه‌های ما در مورد توجه
از این قرار بود:
اگر توجه به واقع کارش رو انجام می‌ده
و بر دریافت تاثیر می‌گذاره،
شاید کارکردش شبیه آمپلی‌فایره.
و منظورم اینه که
وقتی ما توجه رو به چهره معطوف می‌کنیم،
واضح‌تر و نمایان‌تر می‌شه
راحت‌تر دیده می‌شه.
اما وقتی توجه رو به منظره معطوف می‌کنیم،
و داریم اطلاعات منظره رو پردازش می‌کنیم
چهره دیگه به سختی قابل تشخیصه.

بنابراین کاری که ما می‌خواستیم بکنیم
این بود که مولفه‌ی چهره‌شناسی مغز،
N170، رو بررسی کنیم
و ببینیم تغییری کرده یا نه.
به عنوان عملکرد اینکه شرکت‌کننده‌ها
به کجا توجه کردن —
به منظره یا به چهره.
و به این نتایج رسیدیم.
فهمیدیم وقتی به چهره توجه کردن،
N170 بزرگ‌تر شده.
و وقتی به منظره توجه کردن، همونطور که
در قسمت قرمز می‌بینین، کوچک‌تر شده.
و اون شکافی که بین خطوط
آبی و قرمز می‌بینید
خیلی قویه.
این به ما می‌گه که توجه،
که در واقع تنها چیزیه
که تغییر کرده،
چون در هر دو مورد
تصاویر یکسانی دیده شده —
توجه دریافت رو تغییر می‌ده.
و اینکارو خیلی سریع انجام می‌ده.
در فاصله‌ی ۱۷۰ هزارم ثانیه
از دیدن یک چهره.
در پژوهش‌های تکمیلی‌مون،
می‌خواستیم ببینیم چه اتفاقی می‌افته،
چطور می‌تونیم این تاثیر رو
آشفته یا کمرنگ کنیم؟
و حدس‌مون این بود که اگر افراد رو
در محیط‌های استرس‌زا قرار بدیم،

اگر حواسشون رو با تصاویر
آزاردهنده و منفی پرت کنیم،
تصاویری از رنج و خشونت —
شبیه چیزهایی که متاسفانه
ممکنه در اخبار ببینیم —
این کار ممکنه واقعا
روی توجه اون‌ها تاثیر بگذاره.
و این در واقع چیزی بود که بهش رسیدیم.

اگر حین انجام این آزمایش
ما تصاویر استرس‌زا نمایش بدیم،
این شکاف توجه کم می‌شه،
قدرت‌ش کمرنگ می‌شه.
در پژوهش‌های دیگه‌مون،
می‌خواستیم ببینیم، باشه، عالی —
البته عالی نه، خبر بدیه که
استرس این کارو با مغز می‌کنه —
اما اگر موضوع این باشه که استرس
این تاثیر قدرتمند رو روی توجه داره،
از طریق حواس‌پرتی بیرونی،
چی می‌شه اگر ما به عامل حواس‌پرتی
بیرونی نیاز نداشته باشیم
اگه خودمون حواس‌مون رو پرت کنیم چی؟
و برای این کار،
ما در واقع باید آزمایشی رو
ابداع می‌کردیم،
که در اون خود افراد عامل
حواس‌پرتی‌شون رو ایجاد کنن.
یعنی فکر کردن به کارهای دیگه
وقتی مشغول انجام کار دیگه‌ای هستیم.
و نکته‌ی گول زدن آدم‌ها و ایجاد حواس‌پرتی
در اصل اینه که حوصله‌شون رو سر ببری.
پس امیدوارم در حال حاضر
خیلی حواس‌ها پرت نباشند.
وقتی ما حوصله‌ی افراد رو سر می‌بریم،
اون‌ها با کمال میل انواع محتوای درونی
برای مشغول کردن خودشون رو ایجاد می‌کنن.
پس ما یکی از کسل‌کننده‌ترین
آزمایش‌های دنیا رو
برای این کار انتخاب کردیم.
شرکت‌کننده‌ها فقط یک سری
چهره روی صفحه‌ی نمایش می‌دیدند،
یکی پس از دیگری.
اون‌ها هربار چهره رو می‌دیدن
دکمه رو فشار می‌دادن.
همه‌ش همین بود.
خب، یکی از حقه‌ها این بود که گاهی
یکی از چهره‌ها سر و ته بود،
و این موضوع خیلی به ندرت اتفاق می‌افتاد.
در اون آزمایش‌ها ازشون خواستیم
جواب رو نگه دارن.
خیلی زود متوجه شدیم
با موفقیت حواس خودشون رو پرت کردن
چون وقتی چهره‌ی سر و ته می‌اومد
دکمه رو فشار می‌دادن.
درصورتیکه کاملا واضح بود
چهره سر و ته شده.
ما می‌خواستیم بدونیم چه اتفاقی می‌افته
وقتی آدم‌ها حواس‌شون پرت می‌شه.
و اونچه فهمیدیم این بود،
با شباهت بسیار به استرس بیرونی،
و عامل بیرونی حواس‌پرتی در محیط،
حواس‌پرتی درونی،
حواس‌پرتی ذهن خود ما هم،
شکاف توجه رو کم می‌کنه.
قدرت توجه رو کمرنگ می‌کنه.

پس تمام این پژوهش‌ها به ما چی می‌گن؟
اون‌ها به ما می‌گن که توجه
خیلی قدرتمنده
وقتی پای تاثیرگذاری
روی دریافت ما وسط باشه.
علیرغم اینکه بسیار قدرتمنده،
شکننده و آسیب‌پذیر هم هست.
و چیزهایی از قبیل استرس
و حواس‌پرتی قدرت‌ش رو کم می‌کنه.
اما تمام این‌ها در چارچوب شرایط
بسیار کنترل‌شده‌ی آزمایشگاهی بودن.
در دنیای واقعی چطور؟
در زندگی‌های واقعی و روزمره‌ی ما چطور؟
همین الان چطور؟
حواس شما همین الان کجاست؟
برای اینکه توجه‌تون رو جلب کنیم،
می‌خوام یک پیش‌بینی در مورد توجه‌تون
طی زمان باقی‌مونده از صحبتم بکنم.
آماده‌اید؟
این پیش‌بینی منه.
شما به ۴ دقیقه از ۸ دقیقه‌ی بعدی
صحبت‌های من آگاه نخواهید بود.

(خنده حضار)

این یک چالشه،
خواهش می‌کنم توجه کنید.
حالا، چرا اینو می‌گم؟
قطعا فرض رو بر این می‌ذارم
که شما سرجاتون نشسته می‌مونین
و خب لطف می‌کنید همینطور
که حرف می‌زنم به من نگاه می‌کنین.
اما پژوهش‌های منتشر شده در این مورد
می‌گن که ما حواس‌مون رو پرت می‌کنیم
ما حدود ۵۰ درصد از وقتی که بیدار هستیم رو

به دور کردن ذهن‌مون از کاری
که در حال انجام‌ش هستیم می‌گذرونیم.
این‌ها ممکنه کوچک باشن،
سفرهای ذهنی کوچکی که می‌ریم،
افکار خصوصی‌ای که داریم.
و وقتی این حواس‌پرتی اتفاق می‌افته،
می‌تونه مشکل‌ساز بشه.
حالا امروز فکر نمی‌کنم
عواقب جدی برای شما
که امروز اینجا نشستید وجود داشته باشه.
اما فرمانده‌ای نظامی رو تصور کنین
که ۴ دقیقه از یک گزارش رو از دست بده،
یا یک قاضی که چهار دقیقه
از یک شهادت رو از دست بده.
یا یک جراح یا آتش‌نشان
که زمانی رو از دست بده.
عواقب این نمونه‌ها
می‌تونن جدی باشن.
پس می‌پرسیم چرا ما اینکارو می‌کنیم؟
چرا اینقدر حواس‌مون رو پرت می‌کنیم؟

خب، یک قسمتی از جواب اینه که
ذهن ما استاد بی‌بدیل سفر در زمانه.
و این سفر در زمان واقعا براش کار راحتیه.
اگر ذهن رو با استعاره‌ی یک دستگاه
پخش موسیقی در نظر بگیریم می‌بینیم.
می‌تونیم ذهن رو به عقب برگردونیم
تا به اتفاقاتی که افتادن فکر کنیم، درسته؟
یا می‌تونیم بریم جلو، و برای کار بعدی
برنامه‌ریزی کنیم.
و ما به کرّات در این حالت
سفر به زمان در گذشته و آینده
قرار می‌گیریم.
و اغلب ناخودآگاه این اتفاق می‌افته،
اکثر اوقات ناخودآگاه این اتفاق می‌افته،
حتی وقتی می‌خوایم که توجه کنیم.
فقط به آخرین باری که سعی داشتین
کتاب بخونین فکر کنین،
به آخر صفحه رسیدین
بدون اینکه معنی کلمات رو بدونین.
این اتفاق برای ما می‌افته.
و وقتی اتفاق می‌افته،
بدون اینکه آگاه باشیم حواس‌مون پرت می‌شه
عواقبی در کاره.
ما اشتباه می‌کنیم.
گاهی اطلاعات حیاتی رو از دست می‌دیم.
و در تصمیم‌گیری به مشکل برمی‌خوریم.
وقتی بدتر می‌شه که استرس داشته باشیم.
وقتی در لحظه‌ای باشیم که تحمل‌ش سخته.
وقتی به عقب برمی‌گردیم
به گذشته فقط فکر نمی‌کنیم
در گذشته می‌مونیم، به فکر فرو می‌ریم
دوباره زندگی‌ش می‌کنیم، پشیمون می‌شیم
از اتفاقاتی که افتادن و تموم شدن.

یا وقتی استرس داریم،
ذهن رو به جلو می‌بریم.
نه فقط برای اینکه برنامه‌ریزی مفید کنیم.
بلکه ممکنه نگران بشیم یا منفی‌بافی کنیم
برای اتفاقاتی که هنوز نیفتادن
و راستش ممکنه هیچوقت اتفاق نیفتن.
خب به اینجا که می‌رسه
ممکنه با خودتون فکر کنین، قبول،
حواس‌پرتی زیاد اتفاق می‌افته.
اغلب، ناخودآگاه پیش میاد.
و در شرایط استرس، بدتر هم می‌شه —
ما قدرتمندتر و بیشتر
حواس‌مون رو پرت می‌کنیم.

آیا برای این مساله
کاری از دست‌مون برمیاد؟
خوشحالم بگم جواب بله است.
از پژوهش‌های ما می‌شه فهمید
که برعکس یک ذهن مضطرب و پریشان
یک ذهن آگاهه.
آگاهی مرتبطه با توجه کردن
به تجربه‌ای که آگاهانه
در همین لحظه داریم.
و بدون هیچگونه عکس‌العمل احساسی
به اونچه در جریانه.
انگار باید دکمه‌ی درست
رو در حالت پخش بگذاریم
تا لحظه به لحظه‌ی
زندگی‌هامون رو تجربه کنیم.
و آگاهی فقط یک مفهوم نیست.
بیشتر شبیه تمرینه،
باید این حالت آگاهانه رو مجسم کنین
تا بتونین ازش بهره ببرین.
و بخش اعظم کاری که ما می‌کنیم،
پیشنهاد دادن برنامه‌هایی به افراده
که به شرکت‌کننده‌های ما
یک مجموعه تمرین می‌ده
که باید روزانه انجام بدن
برای اینکه لحظات آگاهانه‌ی بیشتری
در زندگی‌شون جا بدن.
و برای بسیاری از گروه‌هایی که باهاشون
کار می‌کنیم، اون‌هایی که استرس بالایی دارن
همونطور که گفتم — سربازها،
پزشکان متخصص —
برای اون‌ها، همونطور که می‌دونیم
حواس‌پرتی می‌تونه واقعا مهلک باشه.
پس برای ما مهمه مطمئن باشیم
برای بهینه‌سازی آموزش پیشنهادهایی بدیم
که با توجه به محدویت‌های زمانی
براشون به راحتی در دسترس باشه.
تا بتونن ازش بهره‌مند بشن.

و وقتی اینکارو کردیم، باید روند رو
پیگیری کنیم تا ببینیم چه اتفاقی می‌افته
نه فقط در زندگی روزمره‌شون،
بلکه در شرایط حادی که ممکنه
باهاش مواجه بشن.

چرا می‌خوایم اینکارو بکنیم؟
خب، ما می‌خوایم مثلاً این تمرین رو
به دانشجوها در فصل امتحانات بدیم.
یا می‌خوایم این تمرین رو به حسابدارها
در موعد پرداخت‌های مالیاتی بدیم.
یا به سربازها و نیروی دریایی
در زمان اعزام بدیم.
چرا؟
چون این‌ها لحظاتی هستن
که توجه اون‌ها در آسیب‌پذیرترین
حالت قرار می‌گیره،
به خاطر استرس و حواس‌پرتی.
و این‌ها همچنین لحظاتی هستن
که ما می‌خوایم که توجه‌شون
در اوج خودش باشه
تا بتونن عملکرد خوبی داشته باشی.
پس کاری که ما در پژوهش‌مون می‌کنیم
اینه که ازشون می‌خوایم
یک سلسله آزمایش‌های توجه‌محور بدن.
ما میزان توجه اون‌ها رو در شروع
یک وقفه‌ی پراسترس ثبت می کنیم.
و دو ماه بعد،
دوباره اینکارو انجام می‌دیم
می‌خوایم ببینیم تفاوتی دارن یا نه.
آیا آموزش آگاهی به اون‌ها
سودی هم داره؟
آیا می‌تونیم اون‌ها رو
از خطا در توجه
که ممکنه در استرس بالا اتفاق بیفته
محافظت کنیم؟
این چیزیه که بهش رسیدیم.

طی یک وقفه‌ی پراسترس،
متاسفانه واقعیت اینه که
اگه هیچ کاری نکنیم،
توجه افت می‌کنه،
افراد در پایان این وقفه‌ی پراسترس
از همیشه بدتر می‌شن.
ولی اگر آگاهی رو بهشون آموزش بدیم،
می‌تونیم ازشون محافظت‌ کنیم.
وضعیت‌شون پایدار می‌مونه،
گرچه درست مثل گروه‌های دیگه
استرس بالا رو تجربه می‌کنن.
و چه بسا چشمگیرتر اینکه،
اگر افراد برنامه‌های آموزشی ما رو بگذرونن
طی، بذارید بگیم، هشت هفته
و بعد کاملا به انجام تمرینات روزانه‌ی
آگاهی متعهد بمونن
که بهشون یاد می‌ده
چطور در لحظه‌ی حال زندگی کنن،
خب، واقعا در طول زمان بهتر می‌شن،
حتی اگر در شرایط پراسترس باشن.
و واقعا مهمه
که این نکته‌ی آخر رو درک کنیم،
چون به ما می‌گه
تمرینات آگاهی شباهت زیادی
به تمرینات بدنی دارن:
اگر انجام‌شون ندین، فایده‌ای ندارن.
اما اگر واقعاً درگیر
تمرینات آگاهی بشین،
هرچه بیشتر تمرین کنین،
فایده‌ی بیشتری براتون داره.

حالا می‌خوام برگردم
به مورد کاپیتان جف دیویس.
همون‌طور که در شروع حرفم گفتم،
نیروهای او در اولین پروژه‌ی ما
برای ارائه‌ی تمرینات آگاهی مشارکت کردن.
و اون‌ها دقیقا همین الگو رو نشون دادن،
که بسیار دلگرم کننده بود.
ما آموزش آگاهی رو بر روی اون‌ها
درست قبل از اعزام‌شون به عراق انجام دادیم.
و بعد از برگشت
کاپیتان دیویس به ما گفت
مزایای این برنامه رو حس کرده.
او گفت که برعکس دفعه‌ی پیش
بعد از این اعزام،
اون‌ها خیلی بیشتر در لحظه حاضر بودن.
اون‌ها بینا بودن.
در مقام عکس‌العمل نبودن.
و در برخی موارد،
واقعاً دلسوزتر بودن
در ارتباط با کسانی که باهاشون
سر و کار داشتن و بین خودشون.
او گفت خیلی وقت‌ها،
او حس کرده این برنامه‌ی آموزش آگاهی
که ما بهشون ارائه دادیم
در واقع یک ابزار خیلی مهمه
که از اون‌ها در برابر
اختلال روانی پس از بحران محافظت می‌کنه
و حتی اون رو تبدیل
به رشد پس از بحران می‌کنه.
این برای ما خیلی جالب بود.

و به اینجا رسید
که من و کاپیتان دیویس —
می‌دونین، این ماجرا به ده سال
پیش برمی‌گرده، در سال ۲۰۰۸ —
ما تمام این‌ سال‌ها با هم
در ارتباط موندیم.
و خود او هم به تمرین‌های
آگاهی‌ ادامه داده
و روزانه این کار رو انجام می‌ده.
او ترفیع گرفت و سرگرد شد،
و در نهایت هم از نیروی دریایی بازنشسته شد.
او از همسرش جدا شد،
دوباره ازدواج کرد،
بچه‌دار شد، و مدرک MBA گرفت.
و طی تمام این چالش‌ها
و تغییرات و لذات زندگی‌ش،
تمرینات آگاهی‌ش رو ادامه داد.
و انگار قسمت اینطور باشه،
همین چند ماه پیش،
کاپیتان دیویس دچار یک حمله‌ی قلبی
شدید در سن ۴۶ سالگی شد.
چند هفته پیش با من تماس گرفت
و گفت، «می‌خوام یه چیزی بهت بگم
می‌دونم دکترهایی که من رو درمان کردن
قلب من رو نجات دادن
اما آگاهی زندگی‌م رو نجات داد.
حضور ذهن‌ام در اون لحظه
برای اینکه جلوی آمبولانس رو بگیرم
که من رو به بیمارستان برسونه،» —
خودش به تنهایی،
وضوح ذهنی که داشت
تا شرایط ترس و اضطراب را تشخیص دهد
ولی گرفتار آن نشود —
او گفت، «برای من، این‌ها
موهبت‌های آگاهی بودن.»
و من از اینکه شنیدم حالش خوبه
خیالم راحت شد.
اما واقعاً خوشحال شدم وقتی دیدم
او توجه‌ خودش رو تغییر داده بود
او از داشتن یک رییس خیلی بد —
سیستم توجهی که اون رو
تا پرت کردن خودش از پل پیش برد —
به داشتن یک رهبر
و راهنمای بی‌بدیل رسید،
که زندگی‌ش رو نجات داد.

پس من در واقع می‌خوام صحبت‌م رو
با دعوت کردن همه‌تون به عمل به پایان ببرم.
و حرف‌م اینه.
به توجه‌تون توجه کنید.
باشه؟
به توجه‌تون توجه کنید.
و تمرین و آموزش آگاهی رو به عنوان
ابزاری برای سلامت روزانه‌تون در نظر بگیرین
برای رام کردن ذهن پریشان خودتون
و مجال دادن به توجه‌تون برای اینکه
راهنمایی معتمد در زندگی‌تون باشه.

متشکرم.

(تشویق حضار)

TED.com translations are made possible by volunteer
translators. Learn more about the
Open Translation Project.

© TED Conferences, LLC. All rights reserved.

Username or email *

Password *

Log in

مغز ما بدون شک بازیگوش ترین و پر جنب و جوش ترین عضو بدن مان است. دلیل اصلی این اتفاق نامحدود بودن محدوده فعالیت مغز است. شما می توانید در حالی که بر روی کاناپه خود نشسته اید به قدم زدن در خیابان شانزلیزه فکر کنید، آینده را برای خودتان ترسیم کنید و یا حتی به روزهایی که گذشته اند و کارهایی که می توانسیتد انجام بدید و انجام نداده اید فکر کنید و افسوس بخورید. ادامه این روند باعث کاهش قدرت تمرکز ذهن خواهد شد پس باید هرچه زودتر برای افزایش تمرکز و کنترل ذهن تمرین کنیم. ذهنی که متمرکز نیست قادر نخواهد بود که هیچ کاری را به خوبی انجام دهد و در نتیجه از مطالعه کردن گرفته تا عملکردمان در محل کار همه و همه تحت تاثیر عدم توانایی ما در تقویت ذهن مان قرار خواهند گرفت.

چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

به شخصه به یاد دارم زمانی که قادر نبودم ذهن ام را کنترل کنم، معمولا حس بدی نسبت به خود و عملکردم داشتم. معمولا ساعات زیادی از روز را با فکر کردن به مطالب اضافی و به درد نخور تلف می کردم و در نهایت نمی توانستم آنطور که باید و شاید از پتانسیل مغز خود استفاده کنم. این احساس شکست و سرخوردگی در تمام بخش های زندگی ام تاثیری منفی گذاشته بود و باعث شده بود که انگیزه ام برای رسیدن به موفقیت تا حد بسیار زیادی کاهش یابد. اما بعد از مدتی و با افزایش قدرت ذهن و تمرکز توانستم از ظرفیت های مغز خود به خوبی بهره ببرم و به نوعی زندگی خود را تغییر دهم. چگونه؟ با من باشید تا قدم به قدم به شما بگویم.

پیش از هر چیز باید بگویم که اگر فکر می کنید قادرید به طور کامل ذهن تان را کنترل کنید، سخت در اشتباهید. محققان اخیرا به این نتیجه رسیده اند که تقریبا ۸۰ درصد تصمیمات ما بر اساس ضمیر ناخودآگاه مان گرفته می شوند. پس آیا می توان گفت که افزایش تمرکز و کنترل ذهن کاملا غیر ممکن است؟ البته که خیر. شما می توانید تا جد زیادی از حواس پرتی هایی که در طول روز برای تان پیش می آید جلوگیری کنید و به ترتیب تا حد بسیار زیادی قدرت تمرکز ذهن خود را افزایش دهید.

به طور کلی چیزهایی که حواس ما را پرت می کنند و باعث کاهش تمرکز
ذهن ما می شوند به دو دسته تقسیم بندی می شوند. دسته اول عوامل
احساسی هستند که با احساسات و عواطف ما سر و کار دارند. دسته دوم
نیز عوامل محیطی هستند که به معنای اتفاقاتی است که در اطراف ما می افتند.
اما برای افزایش تمرکز و کنترل ذهن چه باید کرد؟ افزایش قدرت ذهن و تمرکز هم
مثل تقویت هر بخش دیگری از مغز نیازمند انجام تمرین های تمرکز ذهن است.
این تمرین ها به مرور زمان به شما کمک می کنند تا از شر حواس پرتی راحت شده
و به راحتی بر روی کارهایتان تمرکز کنید. در ادامه برخی از این تمرینات را بررسی می کنیم.

 

 

اگر دقت کرده باشید همه ما در ساعت هایی از روز احساس می کنیم که ذهن مان به همه جا سرک می کشد و کنترل آن تا حد زیادی برای ما سخت است. در طول این زمان ما نمی توانیم بر روی کاری که انجام می دهیم یا حتی میخواهیم در آینده انجام دهیم تمرکز کنیم. برای همین واجب است که راه حلی برای این مشکل پیدا کنیم. من هم تقریبا تا یکسال پیش درگیر این مشکل بودم و معمولا نمی توانستم از هرز رفتن مغزم جلوگیری کنم و بر روی کارم تمرکز کنم. اما سرانجام با تکنیکی آشنا شدم که قصد دارم آن را با شما در میان بگذارم.

در این تکنیک که یکی از تکنیک های افزایش تمرکز است  شما باید که
زمانی از روز را به فکر کردن در مورد هرچیزی که دوست دارید اختصاص
دهید. مثلا تصمیم گیری های مهم می تواند ذهن شما را در طول زمانی
که مشغول به کار هستید کاملا اشغال کند. برای همین بهتر است یک بار
با تمام تمرکز و دقت خود به آن فکر کنید و تصمیم خود را در آن باره بگیرید.
این کار به شما کمک می کند که برای همیشه از شر فکر و خیالی که در
ذهنتان است خلاص شوید و دیگر تمرکز خود را در حین انجام کار هایتان از دست ندهید.

 

گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت / که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد. بله، بیجا نیست که شاعران تا این اندازه به گل و بلبل و طبیعت علاقه داشته اند و بسیاری از شعر هایشان را هم در همین فضا ها سروده اند. تحقیقات نشان می دهد که افرادی که در روز بخشی از زمان خود را به قدم زدن در پارک ها یا فضای سبز اختصاص می دهند نسبت به سایرین قدرت تمرکز ذهن بیشتری دارند. همچنین رنگ سبز اثر آرام بخشی بر روی مغز می گذارد. دیدن برگ های سرسبز درختان، تنفس هوای آزاد و قدم زدن، یک پکیج کامل برای کسانی است که به دنبال افزایش تمرکز و کنترل ذهن خود هستند. سعی کنید حداقل در مسیر رفت و آمد به خانه و محل کارتان مقداری پیاده روی کنید، چراکه همین کار ساده هم می تواند باعث تقویت ذهن شما شود.

 

 

یکی دیگر از کارهایی که برای افزایش تمرکز و کنترل ذهن می توانید انجام دهید، استراحت دادن به مغز است. استراحت دادن به این معنا نیست که شما از کار خود فارغ شوید و مشغول به کار دیگری شوید. چون در هر دو حالت ذهن شما در حال پردازش است. برای این کار باید ذهن خود را از تمام مشغولیات و روزمرگی هایی که درگیر آن هاست جدا کنید. یک راه بسیار خوب و موثر برای خلاصی از شلوغی دنیا مدیتیشن است. آموزش مدیتیشن می تواند به شما کمک کند که ذهن خود را از هر فکری رها کنید و در عین حال باعث افزایش قدرت ذهن و تمرکز نیز خواهد شد.

ایکیوسان را که حتما یادتان هست؟ جالب آن که او هم همیشه به کمک مدیتیشن می توانست تمرکز کند و مهمترین تصمیماتش را هم در بعد از مدیتیشن می گرفت. مدیتیشن یکی از بهترین و مهمترین تمرین های تمرکز ذهن محسوب می شود و انجام آن نه تنها برای مغز شما مفید است، بلکه بر روی سلامت کلی بدنتان نیز تاثیر مثبتی می گذارد.

جامع ترین مقاله موجود برای داشتن ذهنی متمرکزهمین حالا مقاله افزایش تمرکز را مطالعه کردهو تمرکز خود را تا بی‌نهایت افزایش دهید!

یک لیوان آب بردارید و با خود به اتاق خوابتان ببرید. آن را بر روی میز کنار تخت خوابتان یا در کنار تشک تان قرار دهید. بر روی تخت خود یا یک صندلی بنشینید و به لیوان آب خیره شوید، به این فکر کنید که آب چقدر پاکیزه و آرام است. حالا به این فکر کنید که چه اتفاقی می افتاد اگر شما هم مانند این لیوان آب شفاف و ساکت و آرام بودید. ذهن خود را فقط به لیوان آب متمرکز کنید و به هیچ چیز دیگری فکر نکنید. خیلی زود متوجه خواهید شد که اعصابتان آرام شده است و ذهن تان از بسیاری از نگرانی ها و استرس هایی که تا لان تحمل می کرده رها شده است. تکنیک آب یکی از تکنیک های افزایش تمرکز است که بسیار ساده و در عین حال موثر است.

این تمرین تمرکز ذهن بدون شک یکی از قدیمی ترین و شاید عجیب ترین
تمریناتی است که تابحال دیده اید. اما چرا از شما خواستم که لیوان آب را
به اتاق خواب ببرید؟ جالب است بدانید که استفاده از این تکنیک می تواند
به افرادی که از بیخوابی رنج می برند هم کمک کند تا یک خواب راحت و بدون
استرس را تجربه کنند. اما اگر مشکلی در خوابیدن ندارید و فکر میکنید ممکن
است با انجام دادن این تکنیک خوابتان بگیرد، بهتر است این تمرین تمرکز ذهن
را در جای دیگری انجام دهید!

هنگام شروع یا در طول انجام هر کاری، ما به صورت ناخودآگاه به سرانجام و نتایج آن فکر می کنیم. عجیب آن که معمولا این تفکرات منفی هستند. برای مثال قبل از آشنایی با روش های تقویت تمرکز ذهن، من همیشه هنگام مطالعه برای امتحانات به این فکر می کردم که اگر سر جلسه امتحان نتوانم مطالب را به خاطر بیاورم چه خواهد شد. یا حتی اگر سوالات از بخش هایی که به خوبی مطالعه نکرده ام طرح شوند چه اتفاقی می افتد. در حالی که اگر این زمان را به تمرکز بر روی مطالبی که بلد بودم اختصاص می دادم، قطعا نتایج بهتری در امتحانات می گرفتم. دانستن این نکته که چگونه سر جلسه امتحان تمرکز داشته باشیم می تواند به ما کمک کند تا عملکرد بهتری در امتحانات مدرسه و دانشگاه داشته باشیم.

تقویت ذهنیت باعث می شود که افکار منفی کمتر به سراغمان بیایند. به این ترتیب ما قادر خواهیم بود که با یک تیر دو یا چند نشان بزنیم. اول از همه مغز خود را از افکار اضافی و استرس زا خلاص می کنیم، دوم آنکه بیشتر به توانایی هایی که داریم فکر می کنیم و برخی از آن ها را حتی برای اولین بار کشف می کنیم. بسیاری از توانایی ها و پتانسیل های ما هنوز برای خودمان هم پنهان است و این کار به ما کمک خواهد کرد که این ظرفیت ها را نیز کشف کنیم و از آن ها بهره ببریم. همچنین مجموعه این اتفاقات باعث افزایش اعتماد به نفس در ما خواهد شد که خود به صورت مستقیم بر روی افزایش تمرکز و کنترل ذهن ما هم تاثیر مثبتی خواهد گذاشت.

 

 

قطعا راه های افزایش قدرت ذهن و تمرکز به این ۵ نکته نخواهند شد و
تمرین های تمرکز ذهن زیادی وجود دارند که می توانند به ما کمک کنند که
دریابیم چگونه تمرکز خود را افزایش دهیم و از آن به خوبی استفاده کنیم. ما
سعی کردیم در این مقاله شما را به خوبی با راه های تقویت ذهن و تمرکز
آشنا کنیم. اما به شما پیشنهاد می کنیم که اینجا کلیک کنید و حتما سایر
مقالات مرتبط با تمرکز را در وبسایت هوش برتر ایرانیان مطالعه کنید.

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.

هر وقت به نظرم پاسخ دادند به ایمیلم خبر بدید 🙂

تصویر امنیتی
*

 

19 روش علمی برای آرام شدن ذهن

آیا اضطراب دارید یا خوشحال نیستید؟ آیا به آرامش ذهن نیاز دارید؟ روش های آرام کردن ذهن را نمی دانید؟ روش هایی برای آرام شدن ذهن وجود دارند که سخت نیست و به شما کمک می کند تا آرامش ذهن خود را بدست آورید و در در هر زمانی آماده باشید. اگر این سوال برای شما هم وجود دارد که چگونه ذهنمان را آرام کنیم در ادامه با مطالعه 19 روش آرام شدن ذهن همراه زوم لایف باشید.

آرام شدن ذهن ذهن، می توان مدیتیشن، فعالیت های سالم تر مانند ورزش یا فعالیت های آرامش بخش مانند گوش دادن به موسیقی و استفاده از محرک های اضطراب، مانند شبکه های اجتماعی را کاهش داد. هنگامی که روش هایی را می یابید که به آرام شدن ذهن شما کمک می کند، سعی کنید اغلب آن ها را انجام دهید.

اگر ذهن آشفته ای دارید و بدنبال آرام کردن ذهن خود هستید در ادامه 19 روش را برای آرام شدن ذهن به شما توصیه می کنیم.

چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

این مورد بسیار واضح بوده و نفس عمیق ظاهرا تاثیری شگفت انگیز در آرام کردن ذهن دارد. تمرین های زیر را روزانه و در مواقع استرس انجام دهید؛ زیرا به کاهش استرس کمک می کنند:

این مورد، فرایندی برای خالی کردن و آرام کردن ذهن با تمرکز بر فکر، مکان، کلمات، رنگ یا شیء مشخص است. برای انجام مراقبه، در مکانی راحت بنشینید (زانو زده یا دراز بکشید) و دعا کنید یا به چیزی مشخص فکر کنید. ممکن است این کار بیش از ده دقیقه طول بکشد، ولی هیچ اشکالی ندارد و مسئله ای عادی است.

این مورد بسیار مشابه تصویر سازی در مراقبه است که در آن، برای آرام شدن ذهن باید صحنه ای آرامش بخش را تصور کنید. آن صحنه را تا هر وقت که دوست دارید در ذهن خود مجسم کنید؛ اما تمام انرژی و فکر خود را بر مجسم کردن این مکان در ذهن خود متمرکز کنید.

در این فرایند، تمامی عضلات بدن را ابتدا منقبض کرده و سپس شل می کنید. این کار، وضعیت روحی و روانی را تغییر داده و به ذهن کمک می کند تا مانند بدن به آرامش برسد.

یوگا ورزشی کششی بوده و به بدن فشار وارد نکرده و به آزاد و شل شدن عضلات در بدن کمک می کند؛ زیرا باید بر هر حرکت آن تمرکز کرده و ذهن نمی تواند به مسائل اضطراب آور فکر کرده و به همین دلیل، می تواند به آرام شدن ذهن کمک کند.

برای داشتن آرامش ذهن، بدنی سالم و عاری از سموم، نوشیدن آب بسیار با اهمیت بوده و به ذهن کمک می کند تا بهتر تمرکز کند. برای بهتر انجام دادن فعالیت های آرامش بخش، آب زیاد بنوشید.

غذاهایی خاص به بدن کمک می کنند تا هورمون های مربوط به اضطراب را کاهش داده و هورمون هایی را که مسئول ایجاد حس شادی و آرامش ذهن هستند، افزایش دهد.

ورزش باعث آزاد شدن اندورفین می شود که این ماده باعث ایجاد حس شادی در بدن است. سعی کنید هر روز مقداری ورزش کرده و پس از یک برنامه ی کاری پر از استرس، ذهنتان را آرام کنید.

اگر به آشپزی، مطالعه یا ورزش علاقه دارید، انجامشان دهید! انجام دادن کارهایی که به آن ها علاقه دارید به شما کمک می کند تا ذهن را از اضطراب خالی کرده و ترشح اندورفین را افزایش می دهد که باعث شادی می شود.

نوشیدنی های گرم باعث می شوند تا تنش از بدن خارج شده و اضطراب کاهش یابد. نوشیدنی های گرمی را بنوشید که فاقد کافئین و الکل هستند؛ زیرا این مواد می توانند اضطراب و افسردگی را تحریک کنند.

انجام فعالیتی که به تفکر نیاز ندارد، می تواند به آرام شدن ذهن کمک کند.

حتی اگر به موسقی هایی مانند رپ یا راک علاقه دارید، به آهنگ هایی آرام و آرامش بخش گوش دهید تا ذهنتان نیز آرام شود.

تحقیقات نشان داده اند افرادی که با حیوانات وقت می گذرانند، فشار خون پایین تری داشته و مهم تر از همه، نسبت به افرادی که به ندرت با حیوانات در تماس هستند، اضطراب کمتری دارند.

این روش هنگامی است که از رایحه های آرامش بخش استفاده می شود. برخی از این رایحه های معروف عبارتند از: اسطوخودوس، نعنا و اوکالیپتوس.

آب گرم به ترشح اندورفین کمک می کند که این ماده، اضطراب را کاهش می دهد؛ پس به مدت بیست دقیقه در وان آب گرم بنشینید.

یکی از بزرگترین محرک های اضطراب، شبکه های اجتماعی است؛ خواه تلفن همراهتان باشد یا حساب کاربری فیسبوک. سعی کنید برای کاهش اضطراب، زمانی را به دور از این ها بگذرانید.

دوری از تلویزیون می تواند به آرام شدن ذهن کمک کند. تلویزیون مملو از رنگ های روشن، تصاویر شلوغ و صدایی ممتد است که باعث افزایش میزان اضطراب می شود.

چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

اغلب افرادی که در اطرافمان هستند، بیشترین میزان اضطراب را در ما ایجاد می کنند؛ پس سعی کنید زمانی را برای تنهایی در نظر بگیرید.

اگر می دانید امتحان یا قرار ملاقاتی که دارید باعث اضطرابتان می شود، سعی کنید برای جلوگیری از اضطراب بیشتر، به آن فکر نکنید.

آیا خواندن این مطلب برای شما مفید بود؟

برای حمایت از محتوایی که می‌پسندید، لطفاً به اشتراک بگذارید:

بسیار عالی بود، ممنونم

سلام، خوشحالم که براتون مفید بوده. ممنونم و سلامت باشید 🍀🙏

سلام، بله ماساژ هم می‌تونه به آرامش ذهن و بدن کمک کنه اما روشی نیست که خودتون بتونید انجام بدید و باید توسط شخص دیگری انجام بشه.

در این مطلب روش‌هایی گفته شده که خودتون بتونید انجامش بدید.

آخرین مطالب را در ایمیل خود دریافت کنید.

کپی بخش یا کل هر کدام از مطالب زوم لایف تنها با رعایت شرایط استفاده از مطالب، امکان‌پذیر است.

ورود کاربران

همانند بدبینی، خوش‌بینی هم همۀ جهان را سیاه و سفید می‌بیند

چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

ذهن آگاهی عبارت اسـت از شـناختن احساسـات ( خوب یا بد) و پذیرش آنها.

ذهـن آگاهـی را وارد زندگی خود کنید. توجه خـود را عمـداً روی کارهایـی که انجـام می‌دهید متمرکـز کنید. به احساسـات و کارهای فیزیکـی یـا افـکاری کـه در ذهنتان پدیدار می شـود دقت کنیـد. صابون چـه بویی، چه حسـی یا چه ظاهـری دارد؟ شسـتن ظرف ها چطور انجام می شود؟ ریز به ریز به جزئیات دقت کنید.

ذهـن آگاهـی را وارد کار روزانه کنید. در طـول روز چندین بار خودتان را چـک کنید. افکارتان چگونه اسـت؟ بدنتان چه حسی دارد؟ به جزئیات کاری که انجام می دهید توجه کنید و سعی کنید دریابید هر بخش از کار را چگونه انجام می دهید.

ذهـن آگاهـی را وارد روابـط خود کنید. اگر با دوسـتان یـا همکاران تان رو در رو صحبت می‌کنیـد، تلفن یا سـایر عوامل مزاحم را کنـار بگذاریـد. بـه آنچـه کـه می گوینـد واقعـا گوش دهید و به احساسـی که در شـما ایجـاد می‌کنند توجـه نمایید. سعی کنید بـدون هر گونه انتظـار یا قضاوتـی از حضور هم لـذت ببرید.

ذهـن آگاهـی را وارد مشـاهدات خـود کنید. توجـه خـود را روی چیزهایی که هـر روز می‌بینید یا از کنارشـان رد می‌شـوید متمرکـز کنیـد. به احساسـات یـا افکاری که در شـما ایجـاد می کنند دقت کنید.

چند نکته برای تمرین ها:

 

ورود

نام کاربری: perm_identity

رمز عبور: lock_open

وبلاگ

چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

به راستی که بروسلی استاد افزایش تمرکز بود. چند وقت پیش فیلم کوتاهی از بروسلی دیدم که با فیلم‌های سینمایی او فرق داشت. در این فیلم نشان می‌دهد که بروسلی با دوتن از قهرمانان پینک پونگ آن زمان بازی کرده و آن‌ها را شکست می‌دهد.

نکته جالب اینجاست که هیچ راکت پینگ پونگی در دست بروسلی نیست و او به وسیله یک نانچیکو با آن‌ها بازی می‌کند. این فیلم را می‌توانید در زیر مشاهده کنید

بروسلی راز این کارش را تمرکز می داند. افزایش تمرکز نه تنها برای بروسلی، بلکه در زندگی هر فرد موفقی به وضوح دیده می‌شود. هر شکستی را هم که بررسی کنید، عدم تمرکز یکی از عوامل اصلی آن محسوب می‌شود.

خورشید منبع بسیار بزرگی از انرژی است و در هر لحظه میلیاردها کیلووات انرژی به سطح زمین ساطع می‌کند که می تواند هر موجودی را به راحتی از بین ببرد. با این وجود ما با کمی کرم ضد آفتاب و یک نقاب آفتاب گیر بر آن غلبه می‌کنیم.

اما اگر با یک عدسی، مقداری از این انرژی را به صورت متمرکز به یک سطح بتابانیم آن را ذوب می‌کند. بنابراین می‌توان گفت افزایش تمرکز برابر است با افزایش قدرت.

حال تصور کنید همه ما نیروی بیکرانی درون مغز خود در اختیار داریم که اگر راه‌های افزایش تمرکز را یاد بگیریم با سرعت بسیار زیادی به اهداف خود خواهیم رسید. اما شاید مسئله این باشد که اصلا نمی‌دانیم تمرکز یعنی چه؟ و یا نمی دانیم چگونه باید تمرکز کنیم؟

پس با ادامه مقاله همراه باشید تا به این سوالات پاسخ دهیم.

 

احتمالا تا به حال برای شما هم پیش آمده که خواسته‌اید مطالعه کنید ولی یک صدای ناهنجار ممتد مانند یک گروهان، بر رشته‌های عصبی مغزتان رژه می‌رود و یک لحظه هم آرام نمی‌گیرد.

این صدا شدیدا تمرکز حواس ما را به هم می‌زند به طوریکه حتی مدتی بعد از ساکت شدنش، هرچقدر هم تلاش کنیم خبری از تمرکز نیست و یا اینکه هربار قصد داشته‌ایم کاملا بر کاری تمرکز کنیم خود به خود حواسمان به موارد دیگر پرت شده است.

البته گاهی اوقات چنان برچیزی تمرکز می کنیم که اصلا متوجه وقایع اطرافمان نمی‌شویم. اما چه اتفاقی می‌افتد؟

ما همواره بر چیزی تمرکز داریم. اما زمانی که می خواهیم آن را تحت کنترل خود در بیاوریم بدون در نظر گرفتن عوامل موثر بر تمرکز، این کار را می‌کنیم که طبیعاتا نتیجه دهنده نیست. مثلا در اثر وارد شدن یک شوک هیجانی ممکن است مدتی دچار حواسپرتی شویم و به جای افزایش تمرکز بر موضوع مورد نظر، مدام به آن شوک فکر کنیم.

در واقع ما همچنان تمرکز داریم اما نه به موضوع مورد نظر، بلکه به موضوع شوک. حال اگر همزمان سروصدای تلویزیون هم اضافه شود سعی می‌کنیم با خاموش کردن آن، بر موضوع مورد نظر تمرکز کنیم. معمولا عوامل اصلی تمرکز به صورت مخفیانه روی ما اثر می‌گذارند بنابراین آن‌ها را نمی‌بینیم و تقصیر را به گردن عوامل فرعی می‌اندازیم.

اگر دقت کرده باشید گاهی در اوج سروصدا و شلوغی و شاید استرس بر موضوعی متمرکز می‌شویم که بعد از آن خودمان هم تعجب می‌کنیم. علت چنین اتفاقی دقیقا در نظر گرفتن عوامل مخفی و تاثیرگذار تمرکز است که معمولا ناخوداگاه اتفاق می‌افتد.

در ادامه به چند مورد از این عوامل اشاره‌ای می کنم:

 

ذهن معمولا به چیزی که لذت بخش باشد بیشترین اولویت را می‌دهد.ممکن است در شلوغی و سروصدا بتوانیم چرخی در اینستاگرام و دیگر شبکه‌های اجتماعی بزنیم و ذره‌ای حواسمان پرت نشود.

حتی ممکن است هنگام صحبت با کسی که به او علاقه‌مندیم اصلا متوجه حضور دیگران نشویم. ولی اگر بخواهیم پروژه‌ای را به پایان برسانیم که چندان هم به آن علاقه‌ای نداریم همه چیز در دنیا بهانه خوبی می‌شود که بگوییم تمرکز ندارم.

 

اگر بخواهیم استعداد را ساده تعریف کنیم اینگونه است که:

زمانی که کاری را بدون صرف انرژی زیاد و بدون دانش قبلی، به راحتی انجام دهیم، ما در این کار استعداد داریم.

حال زمانی که در کاری استعداد داریم، انرژی کمتری از مغز می‌گیریم و در نتیجه باعث افزایش تمرکز ما در آن کار می‌شود. چه بسا آن‌که عوامل به ظاهر تمرکزگیر هم در این شرایط وجود داشته باشند.

حتی می‌توان گفت زمانی که در چیزی استعداد داریم در واقع خلاقیت خود را آزاد کرده‌ایم. به بیان دیگر برای افزایش مهارت تفکر خلاق، تمرکز یک نیاز ضروریست و معمولا در چیزهایی که استعداد داریم خلاق هم هستیم چون به راحتی می‌توانیم بر آن‌ها تمرکز کنیم.

 

ما در طول روز دائما از کارهایمان پشیمان می‌شویم ولی این پشیمانی گاهی آنقدر کوچک است که اصلا متوجه آن نمی‌شویم. مثلا از گفتن یک حرف به یک شخص خاص یا از وراجی ناخوداگاه خود و یا حتی از تسلیم شدن برای رسیدن به هدف به صورت دائم پشیمان می‌شویم.

معمولا این پشیمانی با یک تصمیم جدید پایان می‌یابد و ما برای گرفتن هر تصمیم نیاز به تمرکز زیادی داریم بنابراین هر لحظه ممکن است تمرکز خود را نسبت به موضوع مورد نظر از دست بدهیم زیرا دچار یک پشیمانی هرچند کوچک شده‌ایم.

حال با دانستن این موضوع شاید برای شما سوال شده باشد که چگونه می‌توان تمرکز خود را افزایش دهیم؟ اگر به دنبال پاسخ این سوال هستید با ادامه مقاله همراه باشید.

 

وقتی از آقای بروسلی پرسیدند شما چگونه توانستید به این تمرکز جادویی دست پیدا کنید تنها جواب او تمرین زیاد بود. بروسلی اعتقاد داشت با تمرین مداوم یک کار ساده، می توان بر آن مسلط شد و سپس دشوارترین کارها را هم به آسانی انجام داد. از بروسلی به عنوان اسطوره تمرکز یاد می‌شود و واقعا هم چنین لقبی لایق اوست.

اما شاید در همه افراد انگیزه کافی وجود نداشته باشد که کاری را همانند بروسلی آنقدر تکرار کنند که در آن تبدیل به یک استاد شوند.
بنابراین اگر شما هم انگیزه کافی برای تمرین مداوم ندارید به توصیه‌های زیر توجه کنید و حتما آن‌ها را اجرا کنید تا نتیجه جادویی آن‌ها را ببینید.

 

بله درست متوجه شدید. زمانی که می‌خواهید بر چیزی تمرکز کنید و مدام فکر انجام کار دیگری ذهن شما را قلقلک می‌دهد، چه کاری انجام می‌دهید؟ معمولا اکثر افراد با آن مقابله و می‌خواند که دیگر به آن موضوع فکر نکنند که قطعا در این مسیر شکست می‌خورند.

فراموش نکنید در چنین شرایطی اولویت ذهنی با آن اختلال است پس دست به کار شوید و نیاز ذهن خود را برطرف کنید. شاید چرخ زدن در شبکه‌های اجتماعی باشد. به راحتی زمان کمی را به این کار اختصاص دهید تا ذهنتان آرام بگیرد و سپس مشغول کار اصلی شوید.

البته پیش‌فرض بر این است که شما به کار مورد نظرتان علاقه دارید ولی در آن لحظه نمی‌توانید بر انجامش تمرکز کنید زیرا در غیر این صورت هر بار که نیاز ذهن خود را برطرف می‌کنید بیشتر هم وسوسه می‌شوید که دوباره چنین کاری را انجام دهید.

تفکر انتقادی در این زمینه بسیار کمک‌کننده است بنابراین می‌توانید مقاله مهارت تفکر انتقادی را مطالعه کنید تا دیگر در این زمینه مشکلی نداشته باشید.

چگونه ذهن خود را متمرکز کنیم

همه ما در یک زمان خاص ناگهان به خودمان می آییم و دوست داریم هیچ کاری انجام ندهیم و فقط فکر کنیم و فکر کنیم و فکر کنیم. این زمان برای بعضی افراد ممکن است دقایقی قبل از خواب باشد یا هنگام تنها غذا خوردن و یا حتی اول صبح هنگام بیدار شدن.

معمولا اکثر ما این فرصت بی نظیر را هدر داده و آن را صرف فکر کردن‌های بیهوده می‌کنیم. به جای چنین کاری بهتر است به مرتب کردن افکارمان بپردازیم و سعی کنیم هرکدام را سرجای خود بگذاریم. با این کار هر فکری به موقع در ذهنمان نقش می بندد و باعث حواسپرتی نمی‌شود.

 

اصولا همه ما در برخی موارد فراموش‌کاریم. گاهی هم کاملا به صورت عمد چیزی را که دوست نداریم فراموش می‌کنیم. مواردی که ناخودآگاه فراموش کرده‌ایم معمولا مهم‌تر هستند زیرا عجیب است که ما برای کاری هیجان داشته باشیم و آن را فراموش کنیم.

اما گاهی به علت مشغله یا سهل‌انگاری خودمان فراموش می‌کنیم که قرار بود چه کاری انجام دهیم. بنابراین برای جلوگیری از حواسپرتی لازم است مدیریت زمان را به خوبی یاد بگیریم و اینگونه خودمان را گیر بیاندازیم.

می‌توانید جمله‌ای نسبتا طعنه آمیز در یادآوری‌های تلفن همراه خود بنویسید که در تاریخ معین ان جمله را به شما نشان دهد. مثل: مرسی که فلان کار را انجام دادی!! یا می‌توانید به فردی که هرروز او را می‌بینید بسپارید که شما را در موارد لازم گیر بیاندازد و موارد مهم را به شما یادآوری کند.

 

شخصی می‌گفت: بعضی آدم‌ها مثل پلانکتون هستند، موج دریا هرکجا که بخواهد آن‌ها را با خود می‌برد. اگر برای خودتان مقصدی تعیین نکنید، تمرکز کردن روی کار مورد نظرتان کاملا غیرممکن است.

اما مقصدی که انتخاب می‌کنید خیلی دور نباشد. وقتی با یک دوربین مسافت بسیار دوری را می‌بینیم آنقدر لرزش در آن وجود دارد که تمرکز بر یک نقطه کار بسیار سختیست.

در زندگی واقعی هم همین‌طور است. هدف‌های کوچک و دست‌یافتنی را انتخاب کنید و سعی کنید آن‌ها را بدست آورید. اینگونه چه بخواهید و چه نخواهید بر کار موردنظرتان تمرکز کرده‌اید.

 

در مدارهای الکترونیکی، لوله‌کشی‌های ساختمان، خط تولید کارخانه‌ها و تقریبا هرجایی که فکرش را بکنید برای رفع اشکال آسان‌تر از بازخورد استفاده می‌شود. کار بازخورد این است که خروجی را به ورودی متصل کند و هربار که کیفیت خروجی پایین آمد ورودی را تغییر دهد تا به کیفیت لازم برسد.

برای رسیدن به بالاترین نقطه تمرکز هم نیاز به بازخورد به شدت احساس می‌شود. هربار که تمرکز از دست می‌رود دلیل متفاوتی دارد که با بررسی آن می‌توان از تکرار مجدد آن جلوگیری کرد و این یعنی پیشرفت.

 

مدتی است که تصمیم به تحقیق و تغییر خودم در زندگی گرفته‌ام و به اشتراک گذاشتن تجربیات و دانسته‌هایم با بقیه جدی‌ترین رسالتم است.

به گفتگوی ما بپیوندید و دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.

بنام خدا
عالی بود ممنون

سلام و درود
خوشحالم که استفاد کردید و برای خودتون ارزش قائل هستید
موفق باشید

عاللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللییییییییییییییییییی

خوب بود مطالبتون مخصوصا مطلب اخری و امید وارم باز هم راه های خوبی رو پیشنهاد بدین

سلام و درود
مرسی از شما که نظر خودتون رو گفتید و خوشحالم که واستون مفید و خوب بوده.

مفید بود دوست داشتم ممنون.

دوست عزیز سلام
باعث خوشحالی بنده هست که از مطالعه این مقاله رضایت داشتید
موفق باشید

سلام معلم ریاضی من میگه که تمرکز و ذقت من خیلی پایینه…راستم میگه تو سوالات مثلا منفی سه رو مثبت میبینم…راهی هست برای این مشکل؟چوم من سال دیگه هم کنکور میدم؟

سلام و درود
بله حتما راهی هست.
اول اینکه فورا حرف اطرفیان رو درباره خودتون نپذیرید و باور نکنید.
دوم اینکه تمرین کردن قطعا می‌تونه شما رو ارتقا بده. بنابراین تمرین و بازی‌های مربوط به افزایش تمرکز رو انجام بدید.
سوم اینکه سرعت خودتون رو کمتر کنید. اگر این سرعتی که توی انجام کارها دارید باعث افت کیفیت انجام کار میشه پس میشه سرعت رو در حد ترمال کاهش داد تا کیفیت بیشتر بشه
موفق باشید

دیدگاه

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذهنولوژی بستری برای آموزش‌های تخصصی در حیطه بهبود و توسعه فردی است که بیش از ۲ سال فعالیت آن می‌گذرد. شما با ذهنولوژی می‌توانید لحظه به لحظه در زندگی شخصی‌تان رشد کنید.

0