چگونه با شخصیت کنترل گر رفتار کنیم

ما در زندگی با انواع آدم‌ها برخورد می‌کنیم. یک مهارت مهم زندگی که باید در خود توسعه دهیم، مهارت مدیریت روابط‌ است. کم‌کم یاد می‌گیریم که چگونه بگوییم: “به نظر می‌رسد که روش خوبی برای خودت پیدا کرده‌ای. من این کار را به شکل متفاوتی انجام می‌دهم، در هر حال ممنونم که کمکم کردی.”

به هرحال، نباید اجازه بدهید که یک شخص کنترل گر با روی خوش شما را به باد سرزنش بگیرد. آدم‌هایی که می‌خواهند دیگران را کنترل کنند، فقط نصیحت نمی‌کنند بلکه توقع دارند شما به نصیحت آنها حتما عمل کنید!

مطلب مرتبط: چگونه آدم های کنترل کننده را بشناسیم ؟

چگونه با شخصیت کنترل گر رفتار کنیم

در ادامه ۵ عادت آدم‌هایی که می‌خواهند اطرافیان‌شان یا شما را کنترل کنند، می‌بینید.

وقتی بیست و اندی سال از عمرم می‌گذشت، یک دوست کنترل‌کننده داشتم. تنها دلیل دوستی من با او این بود که اعتماد‌به‌نفس نداشتم و فکر می‌کردم به نصایح یک شخص بزرگ‌تر نیاز دارم (دوستم در آن زمان یک مادر ۲۴ ساله بود).

اگر درباره‌ی وضعیت محل کارم یا یک مسئله‌ی اجتماعی نیرنگ‌آمیز صحبت می‌کردم، ناگهان حرف من را قطع می‌کرد. و می‌پرسید: “چه اتفاقی برای‌ات افتاده‌است؟” و ادامه می‌داد: “مشکل تو این است” و “باید فلان کار را برای حل و فصل آن انجام بدهی.”

به حدی تحت تاثیر او بودم که حتی نمی‌توانستم او را متوقف کنم و به او بگویم مشکل من آن‌چه او تشخیص داده‌است، نیست. او نمی‌خواست چنین چیزی را بشنود. او دوست داشت من یک دفترچه یادداشت و مداد بردارم و شروع به نت‌برداری کنم. شدیدا تمایل به تعلیم دادن من داشت.

وقتی روحیه ام کم‌کم بهبود یافت، فهمیدم رفیق نیمه‌-صمیمی‌ام دقیقا چه کار می‌کرد بنابراین عقب نشینی کردم. رابطه‌ام را با او کم و کم‌تر کردم تا این‌که به طور کامل قطع رابطه کردم.

به گذشته که نگاه می‌کنم به نظر می‌رسد دوست سابق من نیاز به آدم‌هایی در اطراف خود داشت که بتواند مشکلات‌شان را حل کند. وقتی مانند یک معلم کنترل‌کننده با دیگران رفتار می‌کرد، احساس بهتری داشت در مقایسه با زمانی که به زندگی خودش می‌پرداخت.

“دید محدود” مشکلی است که اغلب آدم‌ها دچارش هستند. آنها نمی‌توانند مسائل رو به شکلی متفاوت ببینند. حتی متوجهِ این نیستند که آدم‌های متفکر احتمالا موضوعات را به شکل متفاوتی می‌بینند.

اگر با آنها مخالفت کنید، از جانب آنها خطاکار دیده می‌شوید. اگر آنها دقت زیادی صرف موضوع کنند و شما مخالفت کنید، آن وقت است که نه تنها خطاکار بلکه بدجنس و احمق هم هستید.

سابقا رییسی داشتم که به من آموخت روزی ۲۰ بار تمرین خودداری کنم. او بیش‌تر زمان خود را صرف غر زدن درباره‌ی حماقت‌های من، همکارانم، مشتریان‌مان و هرکسی که با عقاید و ایده‌های او هم‌راستا نبود، می‌کرد.

رییس سابق‌ام که او را ریتا می‌نامیم، چیزهایی می‌گفت مثلِ “آدم‌های مودب و بانزاکت همه‌ی پیام‌های رایانامه‌ای را بلادرنگ پاسخ می‌دهند.”

من که بسیار جوان و بی‌تجربه بودم و نمی‌دانستم رییسم دوست ندارد کسی او را زیر سوال ببرد، می‌گفتم: “همه‌ی پیام‌ها را؟ بعضی از پیام‌ها فقط حاوی یک «بله. متشکرم» است. این پایانه مکالمه است. چرا باید به آن جواب بدهم؟”

ریتا فریاد می‌زد: “زیرا آدم‌های مودب این کار را می‌کنند.” در این شرایط من تلاش می‌کردم یک مکالمه‌ی بی‌پایان رایانامه‌ای را تصور کنم: “متشکرم که گفتید متشکرم، روز خوبی داشته‌باشید. و احتمالا مشتری پاسخ می‌داد: : “متشکرم که من متشکرید! ”

البته استیصال ریتا ربطی به آدم‌هایی که پیام‌های او را نادیده می‌گرفتند، نداشت. استیصال او ناشی از این بود که او کاملا می‌دانست که بر دیگران تاثیرگذار نیست. رفتار مودبانه و روی خوش تاثیر بیش‌تری روی مردم دارد، اما ریتا چندان خوش‌رو نبود.

من در تمام طول روز مشغول مشاوره دادن هستم، همکارانم نیز همین‌طور هستند. ما می‌دانیم بسیاری از توصیه‌های‌مان به شکلی انجام خواهد پذیرفت و بسیاری دیگر هم نادیده گرفته می‌شوند. در این حالت مشکلی پیش نمی‌آید. آدم‌های کنترل‌کننده بعد از دادن مشاوره پیگیر شما خواهند بود: “آن‌چه به تو گفتم، انجام دادی؟”

شما پاسخ می‌دهید: “مطمئن نیستم که بخواهم این کار را انجام بدهم. روی آن فکر می‌کنم. به هر حال بابت مشاوره ممنون هستم.” اما این حرف‌ها مشاور کنترل گر شما را راضی نخواهد کرد!

آن‌ها عصبانی می‌شوند و می‌گویند: “چرا باید زمان‌ام را برای مشاوره دادن به تو تلف کنم وقتی به نصایح‌ام عمل نمی‌کنی؟

کسانی که می‌خواهند روی دیگران کنترل داشته باشند، یک مجموعه اصول فراگیر تدوین می‌کنند و آنها را روی همه اعمال می‌کنند. برای آنها مهم نیست شما چه نظری درباره‌ی اصول آنها دارید- به هر حال آنها بر اساس پایبندی شما، قضاوت‌تان می‌کنند.

در این‌جا چند مورد از اصول قراردادی آدم‌های کنترل‌کننده را می‌بینید. آنها می‌خواهند بدون کسب اجازه، این اصول را روی شما و تمام بشریت پیاده کنند!

یکی از سخت‌ترین شرایطی که تا کنون با آن مواجه بوده‌ام این است که به عنوان یکی از کارکنان، مسئولیت معارفه‌ی یک سرپرست جوان به نام پگی اسمیت را برعهده گرفتم. در نخستین روز کاری‌اش، پگی را از “جلسه‌ی آشنایی با کارمند جدید” به میز کارش در دفتر اعتبارات بردم. مدیر پگی مشغول یک مکالمه ضروری تلفنی بود، بنابراین من از فرصت استفاده کردم و پگی را به کارکنان دفتر اعتبارات معرفی کردم تا او با همه احساس راحتی کند.

زمانی که همراه پگی در ایستگاه قهوه ایستاده بودیم، او چیزی گفت که من را بی‌نهایت شگفت‌زده کرد.

او گفت: “ممنونم بابت مراسم معارفه که انجام دادی. اما تو من را به نام پگی اسمیت پیش همه معرفی کردی، لطفا این را اصلاح می‌کنی؟ به آنها بگو من ترجیح می‌دهم “خانم اسمیت” خطاب شوم.”

من گفتم: “متاسفم پگی. من نمی‌توانم چنین کاری بکنم. نمی‌توانم به همکارانت بگویم که تو را خانم اسمیت صدا کنند.تو می‌توانی این کار را بکنی، اما معلوم نیست دیگران از این کار چه برداشتی خواهند داشت. بیش‌تر آدم‌ها در محیط کار و به ویژه در شرکت‌هایی مثل شرکت ما که به سرعت در حال گسترش هستند، همدیگر را با اسم کوچک صدا می‌کنند.”

من گفتم: “متوجه هستم، اما نمی‌توانم برای این درخواست تو کاری بکنم. بهتر بود این درخواست را در زمان مصاحبه مطرح می‌کردی. ما حتی مدیرعامل‌مان را هم با اسم کوچک صدا می‌کنیم. من نمی‌توانم دیگران را مجبور کنم تو را به آن شکلی که دوست داری خطاب کنند.”

” قرار است در این‌جا یک رابطه‌ی جدید با همه ایجاد کنی. این‌جا فضایی است که در آن گفت‌وگو و تبادل نظر خواهی داشت. می‌توانی به دیگران پیشنهاد کنی تو را با اسم فامیل‌ات صدا کنند، اما تا جایی که من این آدم‌ها را می‌شناسم، از شنیدن چنین درخواستی قطعا شوکه خواهندشد.”

” وقتی به من گفتی که دوست داری تو را خانم اسمیت صدا کنم، شوکه شدم. این روزها به این شکل خطاب کردن یکدیگر بین همکاران رایج نیست و هم‌گروهی‌های تو احتمالا با این درخواست تو دلسرد می‌شوند.”

پگی/خانم اسمیت از این‌که من او را به آن شکلی که می‌خواهد معرفی نخواهم‌کرد، ناراحت بود. درحالی که پگی مشغول مرتب کردن میز کارش بود، عذرخواهی کردم و نزد رییسش که مکالمه‌ی تلفنی با مشتری‌ را پایان داده‌بود، رفتم.

ما با پگی صحبت کردیم. او سر حرف خودش بود- باید در تمام ارتباطات نوشتاری و گفتاری “خانم اسمیت” خطاب می‌شد و در غیر این صورت کار را قبول نمی‌کرد. پگی وسایل‌اش را جمع کرد و رفت.

مدیر اعتبارات گفت: “مقصر من هستم. او در مصاحبه نگفت که دوست دارد دیگران او را با اسم فامیل‌اش صدا کنند اما در حرکاتش نوعی اضطراب مشاهده کرده بودم، که تازه الان به خاطر می‌آورم. او عادات کهنه‌ای دارد که مایل به تغییر دادن‌شان نیست؛ می‌خواهد مردم دربرابر خواسته‌ی او سرخم کنند. او شخص باهوشی است، اما در رابطه با معنای سرپرستی، ایده‌هایی افراطی دارد.”

من گفتم: “ما جلوی یک مشکل جدی را گرفتیم. الان کارکنان بخش اعتبارات از ما درخواست ناهار می‌کنند زیرا به آنها سرپرستی را معرفی کردیم که فقط ۴۵ دقیقه سر کارش ماند.”

مدیر گفت: “همیشه به‌ آنها می‌گویم باید به جای بخش اعتبارات در بخش فروش باشند. پیتزا روی بورس است! ”

شما هم با آدم‌های کنترل گر سروکار خواهید داشت. نمی‌توانید از آنها دوری کنید. آیا می‌توانید از کنترل کردن دیگران اجتناب کنید؟ امتحان کنید! به این علائم دقت کنید و ببینید آیا شما هم می‌کوشید جهان‌بینی خود را بر مردمی که تجارب و دیدگاه‌های معتبر خودشان را دارند تحمیل کنید؟

نویسنده: لیز رایان

منبع: فوربس

 

برچسب ها آدم‌های کنترل‌کنندهرفتارهای کنترلیکنترل کردن آدم هاکنترل کردن دیگرانکنترل گر

آدمیزاد
می تواند دچار یک خلق و خوی منفی و آزاردهنده باشد اما خودش از آن آگاه نباشد.
بدتر اینکه حتی، نسبت به آن ویژگی اخلاقی ناپسند احساس خوبی داشته باشد!  

 

چگونه با شخصیت کنترل گر رفتار کنیم

به
گواه تجربه هایی که در جلسات مشاوره داشته ام یکی از این خصوصیات اختلالی که اغلب
خود فرد از آن بی خبر است در حالی که به خاطر بدرفتاری های او اطرافیانش به ستوه
آمده اند، «کنترل گری» است. 

 

فرد کنترل گر شدیدا عادت به کنترل رفتار دیگران دارد و اگر از عهده اش بربیاید از کنترل افکار و عقاید همینطور عواطف و احساسات مردم هم فروگذار نمی کند. به ظاهر این طور به نظر می آید که او خودخواهانه به دنبال تحمیل روش زندگی مورد نظر خود به دیگران است اما متاسفانه خیلی از اوقات واقعیت از این هم عجیب تر و البته تلخ تر است. وقتی این آدم به فردی «معتاد به کنترل دیگران» تبدیل بشود، او را چیزی جز اعمال کنترل و واداشتن سایرین به اطاعت راضی نمی کند. یعنی
اگر فرد مقابل تصادفا یا حتی با میل و رغبت خود کاری را انجام بدهد یا حرفی بزند که
مطابق دیدگاه اوست باز هم باید منتظر باشد که به بهانه ای صحت حرف یا عمل او از
طرف این شخص کنترل گر زیر سوال برود و هرچند غیر منطقی و ابلهانه به او خرده ای بگیرد.
چرا که از نظر او مهم این است که تسلط و قدرت او نسبت به محیط اطرافش دیده شود. بنابراین درست و غلط
بودن رفتار دیگران بر این مبنا سنجیده می شود و نه چیز دیگری! 

  

 

شیوع
این اختلال شخصیتی در جامعه به حدی زیاد است که اگر بگویید که خود شما یا حداقل یکی
از نزدیکانتان در این گروه نیستید بی اغراق می گویم:خوش به سعادتتان… قدر
این نعمت بزرگ که خیلی از مردم از آن محروم هستند را بدانید! اما اگر کسی از
اطرافیانتان را دچار چنین خصوصیتی می بینید باید با کمال تاسف بگویم تجربه نشان
داده است که برای اصلاح این آدم کار چندانی از شما ساخته نیست و وظیفه اصلی
شما این است که روش خود را به تناسب این مانع پیش رو تغییر دهید. به تدریج با
درایت و خلاقیت راه های حمایت و مراقبت از خودتان را در مقابل رفتارهای کنترل
گرانه او بیاموزید و تا حد امکان سعی کنید کارتان را به روش بهتر و معقول از هر
جهت، پیش ببرید. این اصل مهم را باور کنید که توانایی شما در تغییر دادن خودتان
به اندازه ناتوانی شما در تغییر دادن دیگران است. 

 

 

و
اما موضوع مهم تر… آیا خود شما فرد کنترل گری هستید؟ آیا
از واکنش منفی نشان دادن به رفتار دیگران و تغییر دادن آنها لذت می برید؟ لازم
نیست این ضعف اخلاقی در شخصیت اجتماعی شما به مرحله حادی برسد تا در آن صورت نسبت
به وضعیت خود نگران شوید. همین که دیگرانی در خانواده یا جامعه از این خصوصیت شما
در رنج باشند و در کنار شما احساس امنیت نکنند و تمایل نداشته باشند یا بترسند از اینکه درباره خودشان با شما حرف بزنند، برای اینکه به فکر چاره اندیشی
بیفتید کافی است. بیشتر افراد کنترل کننده «به طور نسبی» مبتلا به این مشکل اخلاقی
هستند. یعنی ممکن است صفت کنترل گری خود را نسبت به فرد یا افراد خاصی (معمولا
نزدیکان درجه یک) یا در موضوعات خاصی بروز دهند. مثلا کنترل
همسر در امور داخل خانه یا کنترل همکار در حیطه مسائل کاری. بنابراین اگر برای شما
اهمیت دارد که در زمره آدم های کنترل گر نباشید تا مردم از «دست و زبان شما در
امان باشند» صمیمانه توصیه می کنم قبل از هرچیز خودکاوی کنید. ببینید چقدر زمینه
های روانی و رفتاری این صفت را در خودتان پیدا می کنید؟ به ویژه اگر تحت تربیت والد(یا
والدین) کنترل گر بوده اید. و در گام بعدی به طور جدی جلوی ریشه دارتر شدن این عادت را بگیرید. 

   

 

راستی یادمان باشد؛ در تمام لحظه های عمر خود که مشغول کنترل دیگران بوده ایم، زندگی نکرده ایم.

فرهنگ ما تشویق میکنه این رفتار اشغال رو

سلام دوست عزیز سرچشمه رفتارهای کنترلگرانه در سه باور نادرست و سرچشمه این باور نادرست دریک باور اساسی است.. این درک حاصل فراگیری تئوری انتخاب است.. کنترل کردن و کنترل شدن براحتی قابل تغییر ویا درمان است… روند و مسیر ان نیز مشخص است.. من کتابی را در این باره نوشتم که بزودی چاپ میشود لطفا ایمیل مرا اد کنید تا در صورت چاپ به عنوان هدیه یک جلد را برای شما بفرستم…. برای من باعث خوشحالی است که شما متوجه این معضل شده اید و نوید من اینست که بعد از این می توانید به مراجعان خود کمک کنید و نیز خودرا… تا از آن دست بردارید….

0